ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #37 : บังเอิญ

   
         เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก...

          ....
      
          .....

          ทำไม

          .....

          .....

          เพราะว่าใจเอ็มลึกๆแล้ว...

          .....

          .....

          ผมลืมตาตื่นมาเพราะแสงแดดที่ลอดผ้าม่านมา....ฝัน....ฝันถึงคำพูดใครบางคนที่เคยพูดให้ฟัง...ใครบ้างคนที่ผมลืม...หรือควรพูดให้ถูกว่าจงใจไม่นึกถึงเขา...นาฬิกาบอกเวลา 9.30 น....เช้าแล้ว...เอะ...หรือเรียกว่าสายแล้วดี...ผมสะบัดหัวตัวเองไล่ความง่วง...เหลือบไปเห็นมือถือบนเตียงนอน....เมื่อวานคงลืมวางบนโต๊ะ...ผมรีบอาบน้ำ...แปรงฟันแต่งตัว...แล้วลงไปหาข้าวทานข้างล่าง...

          "แม่ครับ....วันนี้เอ็มไปข้างนอกนะ" ผมบอกแม่ที่อยู่อีกห้องในขณะที่มือทั้งสองยังคงง่วนอยู่กับการใช้ทัพพีตักข้าวในจาน

          "ไปไหนอีกละ...เมื่อวานก็พึ่งไป" แม่ถาม...น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าโกรธ

          "ซื้อหนังสือครับ...เมื่อวานไปแล้วยังไม่ได้ซื้อเลย" ผมตอบตามจริง

          "ไปเถอะ...รีบไปรีบกลับละกัน...อย่ากลับดึกละ" แม่พูดต่อด้วยความเป็นห่วง...ผมรีบกินข้าว...ไม่อยากออกจากบ้านตอนใกล้เที่ยง...ร้อน....ไม่ชอบ...

          ผมนั่งรถเมล์ไปด้วยความง่วงงุน...เพราะแอร์เย็นๆบนรถทำให้ขี้เกียจขึ้นมา...แต่พอเคลิ้มๆจะหลับ....คำพูดเดิมก็ลอยเข้ามาในความคิด.....เอ็มไม่มีวันรักอาร์ทหรอก....ทำไม....ผมรู้คำตอบดี...ทั้งๆที่มันผ่านมานานแล้ว...แต่วันนี้ผมกลับฝันถึงมัน...มันคงไม่จริง....ไม่จริงอย่างที่ใครคนนั้นพูดไว้....เพราะผมพยายามแล้ว...พยายามจะทำดีกับคนที่ดีต่อผม...แต่ว่า...ความรักมันบังคับกันไม่ได้...

          ผมลงรถเมล์แล้วเดินต่อไปจนถึงศูนย์หนังสือจุฬา...ผมชอบที่นี้....ตั้งแต่ช่วงที่ต้องเรียนพิเศษ...ผมมักเข้ามาอ่านหนังสือนิยายฆ่าเวลาที่นี้เสมอ...ผมเดินมองดูหนังสือ....เลือก....อ่านปกหลังดูเรื่องย่อ...ทั้งหมดเป็นเวลาไปสามชั่วโมง....ผมมองนาฬิกาข้อมือแล้วก็พบกับความหิวที่ทวีคูณขึ้น....บ่ายสอง....มิน่า....หิวชะมัด....ผมเดินหิ้วถุงหนังสือแล้วเดินออกมา.....ไอร้อนเข้ามาปะทะทันทีที่เดินออกมานอกตัวอาคาร...กินที่ไหนดี....ผมเดินไปเรื่อยๆ...จนกระทั่งมองไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตา

          ความสูงเปลี่ยนไปบ้างนิดหน่อย.....คงจะสูงขึ้น...ผมสีดำถูกเซทจนดูดี...เสิ้อเชิร์ทสีฟ้าปลดกระดุมเม็ดบนออก...เผยให้เห็นสร้อยหนังสีดำก้อยโละตัวอักษร A อยู่...กางเกงยีนส์สีเข้มทำให้คนๆนี้ดูเท่ห์ไปอีกแบบ...รวมแว่นตากันแดดสีฟ้าอ่อนเนี่ยใช่เลย....อาร์ท....ใช่อาร์ทแน่ๆ...ผมเดินตามไปโดยยังไม่ได้ทักเพราะอาร์ทอยู่กับเพื่อนอีกสามคน....เพื่อนที่ผมไม่รู้จัก...ผมล้วงมือถือมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรหาอาร์ททันที

          "ภาวนาให้ใจเธอนั้น...ปฏิเสธคำเขาไป...ภาวนาให้ใครคนนั้น....อย่าทำให้ใจเธอต้องหวั่นไหว...เพราะฉันห่างเหลือเกิน..." เสียงเพลงรอสายทำเอาผมสะอึกไปไม่น้อยเหมือนกัน...ทำไมไม่รับละ....ผมมองคนข้างหน้า...สักพักเขาก็รับโทรศัพท์

          "หวัดดีเอ็ม" เสียงอาร์ทกรอกมาทักทาย

          "หวัดดีอาร์ท...ตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย" ผมถาม...ทั้งๆที่รู้

          "สยาม...เอ็มล่ะ" อาร์ทตอบแล้วถามกลับ

          "ข้างหลังอาร์ท" ผมตอบแล้วตัดสาย...พอดีกับที่อาร์ทหยุดยืนแล้วหันหลังกลับมา...ทำให้เพื่อนเขาหยุดเดินไปตามๆกัน

          "เห็นแล้วเดินเข้ามาทักสิ...โทรมาทำไมกัน" อาร์ทเดินเข้ามาแล้วถาม...เพื่อนๆเดินตามกลับมาด้วยความงุนงง...ใบหน้าหล่อยิ้มแย้ม...รอยยิ้มที่ทำให้ผมต้องหลบตา

          "ก็ไม่แน่ใจ...หล่อขึ้นจนจำไม่ได้" ผมตอบ...ผมยิ้มแห้งๆเพื่อนอาร์ทมองผมยิ้มๆ...เพราะยังไม่รู้จัก

          "เอ่อ...เอ็ม...นี่เพื่อนอาร์ทเรียนที่เดียวกัน....นี่หมู...นี่เกมส์...แล้วนี่...กอล์ฟ" อาร์ทเรียกให้ผมดูแต่ละคน

          คนชื่อหมู...ไม่ได้หมูเหมือนชื่อ...ไม่ได้ตัวอ้วนกลม...แต่ก็ไม่ได้ผอมอย่างอาร์ท...หมูใส่แว่นที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นแว่นสายตา...หน้าตาออกไปทางเด็กเรียน...ใส่เสื่อเชิร์ทสีเขียวเข้ม...ไม่ได้มีอะไรดูเด่นนัก....สายตาทมี่มองมาดูเป็นมิตร....ผิดกับคนข้างๆ

          เกมส์เป็นคนที่หน้าตาดี...ถ้าไม่มีใครบอกว่าเป็นผู้ชายผมคงทักผิดไปแล้ว...หน้าตาดูน่ารัก...ตากลมโต...ผมที่ซอยสั้นเข้ารูปถูกย้อมเป็นสีช็อกโกแลต...ใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม...และใส่กางเกงสั้นกว่าเข่า....ทำให้ผมยอมรับว่าไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเหมือนผู้หญิงได้เท่านี้...แต่สิ่งที่ผมติดใจเกมส์มากที่สุดกลับเป็นสายตาที่มองมายังผมมากกว่า...มองมาประหนึ่งเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันตั้งแต่ปางก่อน...ซึ่งผมมั่นใจว่านี่เป็นครั้งแรกที่เจอเค้าแน่ๆ

          คนสุดท้ายคือกอล์ฟ...กอล์ฟเป็นคนหน้าตาธรรมดา...ก็ไม่ได้แย่...แต่ยืนข้างอาร์ทอาจถูกกลบรัศมีไปหมด...การแต่งตัวก็ดูดี...เอาจริงๆจำไม่ได้แล้วละว่าใครใส่อะไรมั่ง...นอกจากคนที่เด่นๆเท่านั้น...

          "แล้วนี่เอ็ม" อาร์ทแนะนำผม...สั้นๆง่ายๆอย่างนี้...จนรู้สึกเหมือนขาดคำต่อท้ายไป...ไม่มีบอกว่าเพื่อนเก่าอาร์ทสมัยเรียนมอปลาย...หรือว่า...ผมเริ่มคิด....ไม่มีคำต่อ...ก็ยังดีกว่าบอกว่า...แฟนเก่าอาร์ทเอง....

          "คนนี้เหรอ" หมูถามอาร์ทยิ้มๆ...ซึ่งบังเอิญเป็นคำถามที่ผมไม่เข้าใจ...แต่อาร์ทก็พยักหน้าตอบ

          "ใช่..." 

          "อะไร" ผมถาม...มองหน้าอาร์ท

          "ไม่มีอะไรมากหรอก...หมูแค่ถามว่าเอ็มใช่แฟนเก่าอาร์ทหรือป่าว" เกมส์เป็นคนบอกในสิ่งที่ผมสงสัย...ผมยังไม่กล้ามองหน้าเกมส์...คนไรว้าตาดุชิบ...ผมมองหน้าอาร์ทด้วยยังสงสัย....ว่าคนอื่นจะรู้เรื่องเอ็มได้ไง

          "มีคนไปตามสืบหน่ะ...ว่าอาร์ทมีเคยมีแฟนเป็นผู้ชายชื่อเอ็ม....ไม่มีอะไรมากหรอกหน่ะ" อาร์ทตอบ...ผมฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ...เข้าใจก็ได้..ถึงแม้ว่าจริงๆจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงต้องตามสืบ...

          "แล้วเอ็มมาทำอะไรแถวนี้ละ" อาร์ทถามต่อ

          "เอ่อ...มาซื้อหนังสืออ่านเล่น...ปิดเทอมทั้งที...แต่นี่ซื้อเสร็จแล้ว...หิวข้าวเลยกะหาอะไรกิน..." ผมตอบ...ยืดยาว...ไม่กล้ามองหน้าเพื่อนอาร์ท...โดยเฉพาะเกมส์

          "งั้นอาร์ทไปเป็นเพื่อน...ไม่ได้เจอกันนาน...ไงไงนี่ก็ถิ่นอาร์ท" อาร์ทตอบพร้อมรอยยิ้ม...ถึงแม้ว่าดวงตาจะฉายแววหม่นลงจากแต่ก่อน

          "อาร์ทยังไม่ได้กินข้าวเหรอ" ผมถาม

          "กินแล้ว...แต่อยากคุยกับเอ็ม" อาร์ทตอบตรงๆ...ผมยังลังเลใจ...แล้วเพื่อนอาร์ทล่ะ

          "แล้วเพื่อนอาร์ทละ" ผมถามต่อ

          "ไปเหอะ...พวกเราเจอกันบ่อย...งั้นอาร์ท...แล้วค่อยเจอกัน" หมูพูดอย่างเป็นกันเอง...ตบไหล่อาร์ทแล้วเรียกอีกสองคนเดินตามไปทิ้งผมให้ยืนอยู่กับอาร์ท

          "ไปเอ็ม...กินร้านไหนดี" แล้วอาร์ทก็เดินพาผมไป

          แล้วตลอดเวลาที่ผมนั่งกินข้าว...อาร์ทก็นั่งมองผมอยู่เงียบๆ...ผมรู้สึกว่าอาร์ทเปลี่ยนไปมาก...ไม่ใช่ภายนอก...แต่เป็นความรู้สึกภายใน...หรืออาจจะเป็นเพียงเพราะว่าผมไม่ได้เจอกับอาร์ทนานก็เป็นได้...อาร์ทเพียงแต่ส่งยิ้มน้อยๆให้โดยไม่ได้พูดอะไรมาก...อาร์ทดูโตขึ้น...ไม่รู้สิ...จะบอกว่าแก่ขึ้นแบบหน้าแก่ก็ไม่ใช่..แต่แบบ...เหมือนอาร์ทที่ผมไม่รู้จัก...

          "ทำไมเงียบจังเลยอาร์ท" ผมทนไม่ไหวเลยพูดขึ้นมา...ตอนนี้ผมกำลังเดิน...โดยมีอาร์ทเดินอยู่ข้างๆ...ตั้งแต่เจอกันอาร์ทก็ยังไม่ได้พูดอะไรเพิ่มอีก...นอกจากแนะนำผมให้เพื่อนรู้จัก

          "ไม่มีอะไรหรอก....อาร์ทแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" อาร์ทตอบเรียบๆ

          "อาร์ทเปลี่ยนไปมากเลยนะ" ผมพูด...ในหลายๆความหมาย...อาร์ทเงียบ...หยุดมองหน้าผมพักนึง..

          "ไปกินไอติมกันเถอะ" อาร์ทเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินนำไปร้าน Swensen's ผมเลยต้องเดินตาม...ผมมองเห็นป้ายโฆษณา...59 banana.... รสเดิม...ยังไม่เปลี่ยนแหะ...แล้วผมก็เดินเข้าร้านไป....อาร์ทนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งผมเลยเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม....อาร์ทไม่พูดอะไรเลยนอกจากสั่งไอศครีมกับพนักงาน...และแน่นอนว่าสั่งให้ผมด้วย....

          "อาร์ทเปลี่ยนไปยังไง" อยู่ๆอาร์ทก็ถามขึ้นมา...

          "ก็...ไม่รู้สิ..." ผมตอบไม่ได้...เลยยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแก้เครียด

          "แต่ถึงจะเปลี่ยนยังไง...ก็ยังไม่ใช่แบบที่เอ็มจะรักได้ใช่มั้ย" อาร์ทถามเสียงเบา....ทำเอาผมอึ้งกับคำถามไม่ใช่น้อย...ผมนิ่ง...สายตาอาร์ทดูเจ็บปวด...ทำให้ผมคิด...คิดถึงวันสุดท้ายของมอหก...

          "ใช่" ผมตัดใจตอบ...ความจริง...ที่ผมรู้สึกตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้....อาร์ทยังคงเงียบ...

          "อาร์ทเคยคิดนะ...ว่าอาร์ทคงไม่ดีพอสำหรับเอ็ม...หรือว่าอาร์ทคงมีอะไรสู้ดิวไม่ได้...เอ็มถึง.."

          "มันไม่เกี่ยวหรอกอาร์ท....เอ็มต่างหากที่คิดมาตลอด...ว่าไม่ดีพอ..." คำพูดที่เหมือนคำน้ำเน่าที่ผมยังไม่อยากจะบอก...ว่าอาร์ทคงดีเกินไป

          "คิดว่าอาร์ท...น่าจะเจอคนที่ดีกว่าเอ็มได้...ผู้หญิง...หรือใครสักคน...ที่รักอาร์ทได้เหมือนที่อาร์ทรักเค้า" ผมพูดต่อ...

          "เป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่เอ็มใช่มั้ย" อาร์ทถามเสียงห้วน...ผมไม่ตอบคำถาม

          "ทำไมอาร์ทถึงคิดว่าอาร์ทรักเอ็ม" ผมถาม

          "แล้วทำไมเอ็มถึงถามว่าอาร์ทคิดว่าล่ะ...เอ็มไม่เคยคิดว่าอาร์ทรักเอ็มจริงๆเลยใช่มั้ย....หรือว่าเอ็มเห็นเป็นเริ่องสนุก....เรื่องตลก" อาร์ทถามทั้งอารมณ์

          "งั้น...ทำไมเอ็มถึงคิดว่าอาร์ทไม่ได้รักเอ็มล่ะ" ผมจนคำตอบ...ผมผิดเองที่ตั้งคำถามแบบนั้น

          "โอเค...เอ็มถามผิดเอง..." ผมตัดเรื่อง...พอดีกับไอศครีมที่ถูกยกมาให้...เราทั้งคู่เลยเงียบอีกครั้งเพื่อรอให้พนักงานไปก่อน

          "เอ็มไม่ผิดหรอก...เพราะนั่นคงเป็นสิ่งที่เอ็มคิด" อาร์ทพูดแขวะ...ประชดตัวเอง

          "อาร์ท...รู้มั้ย...เอ็มไม่เคยคิดว่าคนที่เรารัก...จะรักเราตอบทุกคนหรอกนะ...เราอาจจะรักคนที่คิดว่าใช่...แต่จริงๆแล้วเค้าคนนั้นอาจจะแค่เพียงเหมือน...หรือคล้ายคนในอุดมคติของเรา...ถ้าเป็นคนที่ใช่...ยังไงก็ได้รักกันอยู่ดี..." ผมพูด...ไม่รู้เหมือนกันว่าพูดยาวเหยียดไปเพื่ออะไร...แต่อย่างน้อย...การพูดก็ยังดีกว่าความเงียบ

          "เอ็มจะบอกว่า...เอ็มคงไม่ใช่คนที่ใช่ของอาร์ทใช่มั้ย...คนคนนั้นคงเป็นคนอื่น...และต้องการให้อาร์ทเลิกยุ่งกับเอ็ม...ใช่มั้ย" อาร์ทกล่าวลอดไรฟัน...แสดงให้ผมรู้ว่าอาร์ทยังโมโห

           "อาร์ท...ยังไงอาร์ทก็เป็นเพื่อนเอ็ม....และ....ที่เอ็มไม่ได้รักอาร์ท...ก็ไม่ใช่ว่าเอ็มจงใจ...เอ็มคบกับอาร์ทสองปี...เอ็มไม่เคยลืม...เอ็มพยายามมาตลอดที่จะรักอาร์ท...แต่เอ็มก็รักอาร์ทได้แค่เพื่อน" 

          "ความรัก...ต้องพยายามกันด้วยหรือไง..." อาร์ทถาม...เริ่มกวนประสาทผมที่เครียดอยู่

          "ถ้าคิดอย่างนั้น...แล้วตอนนั้นมาคบกับเอ็มทำไม...ไม่คิดอย่างนี้ตั้งแต่แรก...ตอนที่เอ็มชอบดิว...เอ็มไม่ต้องใช้เวลานาน...แล้วอาร์ทต้องการอะไรจากเอ็ม...จะให้รักอาร์ทอย่างที่รักดิว...เอ็มบังคับอะไรไม่ได้หรอกนะ" ผมเริ่มโมโหบ้าง...ไอศครีมไม่ช่วยดับความร้อนจากอารมณ์โกรธได้เลย

          "อาร์ทแค่..." อาร์ทหน้าเสีย...พูดเพียงแค่นั้น

          "เอ็มคิดว่า....อาร์ทไม่ได้รักเอ็มงั้นเหรอ" อาร์ทถาม...เสียงเบา...เหมือนเปรยๆ

          "อาร์ท.....เอ็มตอบอาร์ทไม่ได้...หัวใจของใคร...ก็มีแต่เจ้าของที่ตอบได้...เอ็มเพียงแค่อยากบอกอาร์ทว่า...อย่าเอาสิ่งที่ตัวเองคิดว่าใช่...มาหลอกตัวเอง" ผมพูดต่อ...บอกอาร์ททั้งๆที่ตัวเองยังมีเรื่องค้างคา

          "บางทีมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด.....ไม่เคยคิดว่ารักก็รัก...และบางครั้งก็ไม่รู้ตัวว่ารักเข้าไปแล้ว...ความรักมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...เหตุผลก็ไม่มี...ตอนจะไปก็ไม่รู้...บางคน....เราก็ลืมง่ายแสนง่าย...แต่กับบางคน...ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่ลืม" อาร์ทนั่งฟังสิ่งที่ผมพูดใช้ช้อนคนไอติมในถ้วย......ผมมองอาร์ทแล้วตักไอติมกินต่อ...

          "เอ็ม" อาร์ทเรียก...ผมเงยหน้าขึ้นมอง
 
          ......

          .....

          .....

          "แล้วตอนนี้...เอ็มรักใครไปรึยัง"

   

-----------------------------------------------------------------

     ตอนนี้ทั้งตอนยกให้อาร์ท...
   ความจำไม่ค่อยดี
   ยาวจังเลยอ่ะ
   เหอๆๆๆ

   InLuSt