ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #35 : กุญแจห้อง

           ทีมองหน้าผม...สีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงเปลี่ยนไป....กลายเป็นความสงสัยปนกังวล....ผมไม่พูดอะไรอีก...ยืนพิงโต๊ะนิ่งๆ...รอคำตอบจากที...ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนช่วยผม...แต่ถ้าผมคิดถูก...สิ่งที่เขาทำก็ต้องผิด...

          "ทำไมเหรอเอ็ม" ทีถาม...คิ้วขมวดเป็นปมน้อยๆ

          "เอ็มถามว่าทีเข้ามาในห้องได้ยังไง" ผมถามซ้ำ...และทียังคงนิ่ง....ทีก้มหน้ามองพื้น...ก่อนที่จะมองหน้าผมอีกครั้ง

          "ขอโทษ" ทีตอบผม....แต่มันไม่ใช่คำตอบของคำถาม....ผมเลยยังยืนนิ่งอย่างเดิม

          "ทีไขกุญแจเข้ามา" ทีตอบเสียงแผ่ว...เขาไม่กล้ามองหน้าผม

          "เอากุญแจห้องเอ็มมาจากไหน" ผมถามต่อ

          "คือ....เอ็ม...." ทีเริ่มได้แค่นั้น

          "ยังไง" 

          "ทีเคยปั๊มกุญแจห้องของเอ็มไว้" ในที่สุดทีก็ตอบผม....คำตอบที่ทำให้ทั้งผมและเขาเงียบ...

          "แต่ทีไม่ได้คิดร้ายกับเอ็มนะ...แค่คิดว่ามีเผื่อเอาไว้" ทีพยายามอธิบาย

          "ตั้งแต่เมื่อไหร่....นายปั๊มไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมจำไม่ได้ว่าตั้งแต่รู้จักกันผมเคยปล่อยให้เขาถือกุญแจผมเมื่อไหร่

          "วันแรก" ทีตอบเสียงอ่อยลงเรื่อยๆ....

          วันแรก....วันไหนกัน....ในที่สุดผมก็นึกออก...วันที่ทีรู้จักห้องผมเป็นวันแรก....วันที่ต้อมรู้จักห้องผมเป็นวันแรก.....วันที่ผมได้รู้ความจริงเป็นวันแรก....และทั้งๆที่ผมยังไม่ไว้ใจเขาในวันแรก...ทีกลับเอากุญแจห้องผมไปปั๊มเก็บไว้

          "นายมีกี่ดอก" ผมถามเสียงเรียบ...ผมไม่ได้โกรธที...แต่ความรู้สึกในตอนนี้เป็นเพียงความไม่ไว้ใจ

          "3 ดอก...อยู่ที่บ้านอีกสอง" ทีตอบ...ผมเชื่อว่าเขาไม่กล้าโกหกผมอีก

          "นายปั๊มกุญแจห้องเราทำไม...ตั้งใจไว้ใช้ทำอะไร" ผมถามอีก

          "ทีตอบเอ็มไม่ได้...ตอนนั้นอยู่ดีๆก็มีความคิดที่จะปั๊มขึ้นมา...แต่ทีสัญญาได้เลยนะ...ว่าไม่เคยคิดจะใช้กุญแจนี้มาทำร้ายเอ็ม"..ทีตอบ

          "แล้วอย่างนี้...เอ็มจะไว้ใจทีได้ยังไง" ผมถามเหมือนประโยคบอกเล่า...ทีเงยหน้าขึ้นมองผม...แววตามีแต่ความเสียใจ 

          "ทีขอโทษ" คำพูดนี้ของทีไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว...ทีก้มหน้าหลบตาผมที่มองไปยังเขา

          "งั้น....ทีไปเอากุญแจมาคืนเอ็มละกันนะ..." ทีพูดจบแล้วก็ก้าวเดินไปจากห้องผม....ผมยืนมองเขาหันหลังเดินจากไป....ในใจรู้สึกแปลกๆ....ไม่ถูกสิ....ไงๆไม่รู้แหะ...ผมกำกุญแจที่ทีให้ไว้ในมือ...ก่อนที่จะตัดสินใจบางอย่างแล้วล็อกประตูห้องเดินตามทีออกมา

          "ที.." ผมเรียกชื่อเค้าเสียงดัง....ทีหันหลังมามองผม.....ชะงักโดยอยู่ที่ประตูรถ....เขามองหน้าผมเชิงถาม....ผมที่เดินตามมา...ก็ลืมไปว่าเรียกทีทำไมกัน....

          "เอ่อ....." พูดไรดีอ่ะ...

          "...ตกลง....ดูหนังรอบกี่โมง" ผมพูดไปโดยคิดอะไรไม่ออกแล้ว

          "อะไรนะ" ทีถามกลับมาด้วยความแปลกใจ....ทำไมอ่ะ...ก็เอ็มอยากดูหนังนี่น่า

          "เอ็มไม่โกรธทีเหรอ" ทีถาม...

          "ไม่รู้....เอ็มอยากดูหนัง....ไว้ดูหนังเสร็จค่อยโกรธ" ผมตอบไปมั่วๆ....แต่ทียิ้ม....ยิ้มกว้างอย่างดีใจ...แล้วผมก็ขึ้นรถ...โดยมีทีเป็นคนขับที่ยิ้มตลอดเวลา

          "จะยิ้มอะไรหนักหนา" ผมถามประชด.....ทีส่ายหัวแล้วหุบยิ้ม

          "ต้องขอบคุณ deathnote ที่ทำให้เอ็มยังไม่โกรธทีตอนนี้" ทีพูดติดตลก

          "คงใช่" ผมตอบ....ก็มันไม่รู้จะตอบอะไร...คงเป็นเพราะหนังผมถึงยังไม่โกรธ....ต้องใช่แน่ๆเลย

          ถ้าถามผมว่าหนังเรื่องเดธโน๊ตแตกต่างกับหนังเรื่องอื่นยังไง....ผมคงตอบไม่ได้มาก....อาจเพราะว่ามันทำมาจากการ์ตูนที่ผมชอบ...หรือเพราะว่าคนแสดงเป็นแอลน่าตาดี....หรือเพราะว่าการ์ตูนเรื่องนี้อาร์ทเป็คนแนะนำให้ผมอ่าน....ผมก็ไม่รุ้ว่าคำตอบไหนเป็นคำตอบที่ถูก....แต่มันก็ทำให้ผมแปลกใจว่า....ผมอยากดูหนังเรื่องนี้มากจนทำให้ผมหายโกรธทีได้หรือป่าว.....ซึ่งมันไม่น่าเป็นไปได้ซักเท่าไหร่......

          เนื้อเรื่องในหนังแตกต่างจากในการ์ตูนไปพอสมควร.....ที่ต่างแน่ๆคือหน้าตาของไลท์ที่ในการตูนบรรยายไว้ว่าหล่อแต่คนแสดงกลับหน้าบานได้อย่างไม่น่าเชื่อ...เอาเถอะ....อย่างน้อยแอลยังน่าตาดีสมกับที่รอคอย...พอหนังจบผมเลยอดไม่ได้ที่จะบ่น...เรื่องหนัง...ดีจริงๆที่ทีก็เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ไม่งั้นก็คงคุยกันไม่รู้เรื่อง...

          "ไลท์หน้าตาไม่ได้เรื่อง....สู้แอลก็ไม่ได้" ผมบ่น...

          "เอ็มชอบอย่างแอลเหรอ" ทีถาม

          "อืม...ใช่....ผิวขาวตัวสูง...ผมดำ..." ผมตอบไปตามความคิด

          "แล้วไม่ชอบคนผิวเข้มเหรอ.." 

         "ก็...แล้วแต่...อย่างบางคนก็ดูดี...หะ.." ผมตอบอย่างลืมตัว...พอนึกขึ้นได้หันไปเห็นทีแอบอมยิ้ม...เออ....วันหลังจะไม่เผลอแล้ว...

          แล้วผมก็เลิกคุยเรื่องหนังอีก...กลัวว่าจะโดนหลอกถามอะไรแปลกๆอีก....ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือป่าว.....แต่ตอบไปทีไร...รู้สึก....ทุกทีเลยแหะ......ระหว่างทางเดินไปที่จอดรถ...ก็เดินผ่านร้านสเวนเซ่น....เลยรู้สึกอยากกินขึ้นมาทันที.....บังเอิญชอบกินของหวาน...และก็ดูเดธโน้ตแล้วอยากกินขึ้นมาอีกต่างหาก

          "ที....กิน 59 กัน" ผมชวน...ทีชะงัก...ก่อนที่จะพยักหน้าตอบ....ตอนนี้เป็น 59 banana แหะ....

          "เอ็มชอบกินของหวานเหรอ" ทีถามหลังจากสั่งไอติมเสร็จ...

          "ทีไม่ชอบเหรอไง" ผมถาม...เขาส่ายหัวตอบ

          "ก็กินได้...ไม่ได้ไม่ชอบ" ทีตอบ...อืม...ผมตั้งใจว่าจะเลี้ยงทีกลับบ้าง...เพราะรู้สึกผิดที่ให้ทีจ่ายทุกอย่าง...ถึงจะบอกว่าไถ่โทษแต่ทีก็ไม่ได้รวยขนาดจะเลี้ยงไปได้เรื่อยๆ  

          หลังจากกินเสร็จผมก็นั่งรถทีกลับบ้าน...ในหัวของผมตอนนั้นเริ่มคิดที่จะเลิกให้ทีมารับส่งแล้ว...ปิดเทอมก็ถือว่าจบก็คงดี...ผมได้แต่คิดในใจ...ถ้าผมเลิกติดต่อ...ทีก็คงไม่ติดต่อมาเหมือนกัน...จะได้จบความสัมพันธ์แปลกๆนี้สะที...ทรายจะได้เลิกล้อด้วย...

          "พรุ่งนี้ทีเอากุญแจมาคืนเอ็มละกัน" ทีพูดทำลายความเงียบ....เอ....ผมไม่แน่ใจในเวลา

          "ไม่รู้สิ...เอ็มอาจจะกลับบ้านเร็ว" ผมตอบ...เอาไงดี

          "งั้น...เปิดเทอมนะ" ทีเลือกเวลาใหม่.....อ้าว...ยังงี้หลังปิดเทอมก็ยังเจอกันอีกสิ....ความคิดที่จะจบตอบปิดเทอมหายวับไปกับตา...แล้วทำไมเป็นพรุ่งนี้หละ....ยังไงก็กลับเองอยู่แล้ว...ผมเริ่มงงตัวเองที่ตอบไปอย่างนั้น....

          "อืม.....ก็ได้" ผมตอบด้วยความเซ็งตัวเอง

          แล้วทีก็มาส่งผมถึงหอ....อวยพรให้ผมโชคดีช่วงปิดเทอม.....แล้วก็ลาผมไป....ผมเดินขึ้นห้องแล้วนึกบางอย่างขึ้นได้...


          ตกลง....



          ผมโกรธทีเรื่องที่เขาปั๊มกุญแจหรือป่าว?



          (นั่นสิ...)






--------------------------------------------------------------------------------

     59 ชอกโกแลตกลับมาแล้ว.....
  อยากกินแหะ

  InLuSt