ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #34 : ไม่ไว้ใจ

          หลังจากวันที่ทีได้ค้างห้องผม...ผมกับทีก็ได้คุยกันน้อยลง...ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องจะคุย..แต่เป็นเพราะมันไม่ค่อยว่างช่วงสอบต่างหาก...ถ้าไม่นับเรื่องทีโดนกอดไปตอนนอน...ผมคิดว่าทีก็เป็นคนดีคนนึง...(แม้ทรายจะบอกว่าเรื่องที่โดนกอดเป็นเรื่องดีมากๆก็ตาม)...จนกระทั่งวันที่ผมสอบเป็นวันสุดท้าย...วันนั้นเลิกเร็วพอสมควรประมาณ 4 โมงเย็น...ทีก็มารับผมกลับหอทั้งๆที่เป็นวันสอบเสร็จแต่ก็ไม่ได้มีแผนจะไปเที่ยวไหน...ผมเลยคิดว่าจะเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้านในวันพรุ่งนี้....ผมนั่งสะลึมสะลืออยู่ในรถของที...ง่วงนอนเพราะช่วงสอบนอนน้อย...ข้าวเย็นก็ยังไม่ถึงเวลากินเลยขอนอนสักนิด...ก่อนที่จะมีเสียงทีเรียกขึ้นมา

          "เอ็มไม่ไปเที่ยวไหนเหรอ...สอบเสร็จเนี่ย" เสียงทีพูดขึ้นตอนที่ผมกำลังเคลิ้มๆจะหลับ

          "ไม่อ่ะ...คนอื่นอื่นก็เตรียมตัวกลับบ้านกัน..." ผมตอบ

          "ไปดูหนังกันมั้ย" ทีถามขึ้นมาเรียบๆ...แล้วหันมามองผมที่นั่งนิ่ง.....ดูหนัง......ดีมั้ย......อืม....ง่วงอ่ะ......เอาไงดี.....

          "ไม่ไปก็ได้นะ...ทีแค่ลองชวนดู...เห็นว่าพึ่งสอบเสร็จ" ทีพูดทำลายความเงียบอีกครั้ง.....ก็ดี....แต่ง่วง....ทำไงดี...

          "ง่วง..." ผมหลุดปากตอบไปแค่นั้น....แต่ก็อยากดูหนังหนิ

          "งั้นคราวหน้าละกัน" ทีพูดเบาๆแสดงอาการผิดหวัง.....ก็อยากดูเหมือนกัน....แต่....

          "รอบทุ่มสองทุ่มได้มั้ย....อยากนอนสักงีบ" ผมเริ่มคิดแก้ปัญหา....ได้ทั้งนอนทั้งดูหนังด้วย....

          "เอ็มง่วง...ไม่ไปดูก็ได้นะ" ทีพูดลองเชิง....เอ๊ะ....จะเอายังไงแน่เนี่ย

          "เออ....ไม่ดูก็ไม่ดู" ผมตัดบท....

          "งั้นเดี๋ยวจองรอบทุ่มสองทุ่มก็ได้....แล้วทีจะมารับละกัน" ทีพูดอีกรอบ...แหงดิ....คงไม่ไปนอนบ้านนายแน่ๆ

          พอถึงหอพักผมก็กล่าวลาแล้วเดินขึ้นห้องล็อกประตู....ตั้งมือถือปลุกตอน 6 โมงแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างง่วงงุน...ไม่ไหวแล้ว....เป็นการนอนหลับที่เรียกได้ว่าหลับเป็นตาย...พอนาฬิกาปลุกดังก็ทำเอาผมงงไปบ้าง.....ผมนั่งตั้งสติอยู่พักนึงจึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองจะไปดูหนังนี่หน่า....ผมเลยลุกขึ้นอาบน้ำแล้วก็เตรียมตัว....พอแต่งตัวจนเสร็จผมก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย....

          ...ถ้าทรายรู้ว่าเอ็มไปดูหนังกับทีนะ......ไม่อยากจะคิดเลย....ต้องโดนล้อไปอีกนานแน่ๆเลย.....แค่ทุกวันนี้ก็โดนล้อสะจนไม่รู้จะเถียงอะไรกลับไปอยู่แล้ว....จะล้อคืนบ้างเรื่องพี่ข้าว...ก็ยุไม่ขึ้นสะแล้ว.....ก็คุณเธอเล่นยอมรับสะหมด...ให้ตายเถอะ...

          ก๊อกๆๆๆๆ.....เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดความคิด....

          ทีเหรอ....ทำไมไม่โทรเข้ามาหล่ะ...ผมลุกขึ้นไปดูตาแมวว่าใครมา....แล้วก็ต้องพบกับความประหลาดใจ.....

          ต้อม....

          มันมาทำไม...

          ผมลังเลใจชั่วครู่....นึกว่าจะเปิดประตูให้ดีมั้ย.....คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง.....เดี๋ยวทีก็มา....ผมคิดได้อย่างนั้นเลยเปิดประตูเจอหน้ากับคนที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะต้องมาเจอหน้ากันอีก...

          "มึงมาทำไม" ผมเริ่ม
  
          "พูดกันดีๆก็ได้มั้ง" มันพูดหน้ายิ้มระรื่น...

          "ไม่มีความจำเป็นขนาดนั้น" ผมตอบ

          "ทำไมล่ะ...ตัวเราเองไม่ได้ทำอะไรให้นายสักหน่อย....กับทีนายยังพูดดีด้วยได้" มันตอกกลับทำเอาผมเถียงไม่ออก...มันพูดแล้วแทรกตัวผ่านผมเดินเข้ามาในห้อง...มันเอื้อมมือมาทางผมที่จับลูกบิดประตู...ผมเลยชักมือหนี....แล้วเดินถอยหลัง....มันเห็นอย่างนั้นแล้วขำๆในลำคอ...

          "มีอะไรก็ว่ามา" ผมตัดบท...ไม่อยากคุยด้วย...

          "ใจเย็นก่อนสิ....สอบเสร็จแล้วทั้งที....จะรีบร้อนไปไหน..." มันพูดอย่างสบายๆ..ผลิกข้อมือที่จับลูกบิดประตูจนประตูปิดสนิท

          "เราอยากเจอนายมาก....รู้มั้ย....ตั้งแต่เกิดมาเนี่ย....ชีวิตเราก็ปกติสุขมาโดยตลอด....จนกระทั่งวันที่ได้เจอนาย....เอ็ม" น้ำเสียงฟังรื่นหูผิดกับความหมายที่บ่งชัดถึงความไม่พอใจ...และการโทษร้ายผู้อื่น....ผมเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ...โดยมีจุดมุ่งหมายไปที่โต๊ะที่เก็บกรรไกรไว้

          "แล้วไง....พอได้เจอกู....ชีวิตมึงคงน่าอภิรมย์ขึ้นเยอะเลยละสิ" ผมประชดแดกดัน....เดินถึงโต๊ะแล้วแต่ต้องคลำหาของทั้งๆที่หันหลังอยู่.....กรรไกรหายไปไหนนะ...

          "จุ๊ๆๆ....เอ็มนี่พูดไม่เพราะเลยแหะ...." มันส่ายหน้าอย่างกับคนโรคจิตก่อนที่จะก้าวจ้ำตรงมายังผม...ผมเลิกที่จะหันหลังหากรรไกรเลยตัดสินใจหันหน้าไปหาของทันที....พอเปิดลิ้นชักเจอ...มือก็จะเอื้อมไปคว้า...ผมก็เซถลาเพราะโดนกระชากคอเสื้อ

          "มึงคิดจะทำอะไร...จะเอากรรไกรมาเสียบกูรึไง" มันพูดอย่างบันดาลโทสะ....แค่ชั่ววินาทีที่ผมตั้งตัวได้...เลยง้างหมัดต่อยมันไปเต็มๆที่หน้า.....กำปั้นผมโดนหน้ามันอย่างจัง....แต่ปัญหาอยู่ตรงที่ว่ามันไม่ยอมปล่อยมือที่ขยำคอเสื้อผมไว้...ผมเลยยังนั่งอยู่กับพื้น...

          "ทำได้แค่นี้หรือไง!!..." มันตะคอกสีหน้าเดือดดาล

          "แค่มึงต่อยกู....กูทนได้....แต่มึงจะต้องเจ็บมากกว่ากู...." มันพูดจบก็ลากผมที่ดื้นให้หลุดอยู่นั้นไปกับพื้น

          "ไอเหี้.ย...ปล่อยกู" ผมด่าแล้วรั้งขาเตียงเพื่อจะลุกขึ้นแล้วเตรียมจะวิ่งหนี

          "นึกว่าจะหลุดหรือไง..." มันพูดแล้วกระชากผมอีกครั้ง.....เจ็บชะมัด....ผมได้แต่บ่นในใจ...

          "ตั้งแต่กูเจอมึงกูก็มีแต่เรื่องซวยๆ....ไอเหี้.ยทีก็ไม่ฟังที่กูพูด....เอาเรื่องที่กูทำไปฟ้องพ่อแม่กู....แถมมีอีผู้หญิงบ้ามาตามรังควานกูไม่เลิก....เพราะมึง...ชีวิตกูถึงได้ซวย" มันโทษผม....ทั้งๆที่ผมไม่เกี่ยวอะไรด้วย...มันผลิกตัวผมแล้วใช้สองมือบีบคอ...ผมได้แต่พยายามใช้สองมือขัดขวาง...

          "จะซวยไม่ซวยก็เรื่องของมึง...ไม่ได้เกี่ยวกับกู" ผมตอบกลับ...พอสิ้นเสียงตอบผมก็ได้ยินเสียงมือถือของผมดัง.....

          .....ที.....ใช่ทีแน่ๆ.....แต่พอผมคิดไปถึงมือถือ....มือของไอต้อมก็ล็อกเข้าที่คอของผมก่อนที่จะบีบเข้าหากัน...

          "ป..ปล่อยกู...." ผมพูดตะกุกตะกัก...เพราะหายใจไม่ออก...

          "ที!!!!!..." ผมตะโกนเรียก....มือสองข้างเลิกแกะมือมันออก...เปลี่ยนเป็นจิกและข่วนบนหน้ามันแทน....เอาสิวะ....

          "เหอะ....มันจะพังประตูห้องมึงเข้ามารึไง...ในเมื่อกูล็อกประตูให้แล้ว" มันพูดอย่างสะใจ....กว่าจะเข้ามาได้ผมคงตายคามือมันแน่ๆ...ผมดิ้นอย่างแรงด้วยความหมดหวัง..มือข้างนึงข่วนผ่านเปลือกตาขวามันไป...มันสะดุ้งด้วยความเจ็บเลยเผลอผ่อนแรก...ผมเลยดิ้นต่อ...

          วืด...

          อยู่ดีๆไอต้อมก็ลอยไปห่างจากผม...ผมลุกขึ้นนั่งหายใจลึกๆหลายๆครั้ง....หลับตาด้วยความเหนื่อย...แล้วลืมตาขึ้นใหม่เห็นต้อมนั่งกองอยู่ที่พื้นโดยมีทียืนอยู่ข้างๆ...

          "มึงอยากตายใช่มั้ย" เสียงทีฉายแววโกรธชัดเจน...สองมือของทีกระชากต้อมให้ยืนจนลอย...

          "มึงคิดจะทำให้พ่อแม่มึงเสียใจอีกมากแค่ไหนกันหะ...มึงเคยคิดบ้างมั้ย" ทีเขย่าต้อมไปมา...ต้อมไม่ตอบ...

          "เรื่องของกู....พ่อแม่กู....ไม่ใช่ของมึง" มันยังกล้าตอบ 
 
          "มึงไปให้ไกลเลยนะ...ก่อนที่เรื่องจะถึงตำรวจ" ทีขู่แล้วผลักต้อมจนพ้นประตู...ก่อนที่จะหันมาหาผมแล้วมอง...มองตั้งแต่หันยันเท้า.....สีหน้าบอกได้ว่าเป็นห่วง

          "เจ็บตรงไหนรึป่าว" ทีถาม....ทุกที่เลย...ตั้งแต่คอจนถึงเท้า...แต่ผมไม่ตอบ...เลยส่ายหัวแทนคำตอบ...

          "แน่นะ" ทีถามซ้ำ

          "อืม...ขอบใจ" ผมตอบ...เพราะทีช่วยไว้แท้ๆ...ตอนแรกคิดว่าต้องตายแน่ๆ....แต่ไม่นึกว่าทีจะเข้ามาช่วยได้เร็วขนาดนี้.....พอคิดถึงเรื่องนี้...เลยทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างได้

          "เอ็มยังอยากไปดูหนังอยู่รึป่าว" ทีถาม...แต่ผมยังไม่ตอบ...ผมมองที...มองประตูห้อง...ก่อนที่จะมองทีอีกครั้งนึง...แล้วตัดสินใจถาม



          " ทีเข้ามาในห้องได้ยังไง "

    


------------------------------------------------------------------------------------------

          ต้องมาเล่นคอมที่โรงบาล...
     อัพไปทีละนิด...
     เหมือนหนอนเดินเลยแหะ...
    
     InLuSt