ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #32 : คนขับรถ

          ผมคว้าเป้ตัวเองจากโต๊ะแล้วเดินออกมาจากห้องสมุดโดยเร็ว....ไม่สนใจคำตอบที่ทีตอบ....มันเรื่องอะไรกัน...ที่ผมต้องให้คนอย่างทีมารับส่ง....ผมเดินจ้ำๆกระแทกส้นเท้าอย่างแรงด้วยความไม่พอใจ....ไม่รู้ว่าจะโกรธทรายหรือโกรธทีดี.....ผมเดินต่อไปจนถึงทางเดินข้างถนนโดยไม่ได้สังเกตรอบข้าง...

          "ปี๊นๆๆๆ  ปี้นๆๆๆ" เสียงแตรรถที่ดังอยู่ข้างๆทำเอาผมรีบจ้ำเดินให้เร็วขึ้น....

          "เอ็ม....ขึ้นรถสิ" เสียงตะโกนออกมาจากรถข้างๆทำให้ผมต้องหันหน้าไปดู.....

          ให้ตายสิ....

          "เอ็มทำรถติดแล้วน้า" เสียงขำๆของทีดังมาจากในรถ....ผมถลึงตามองไปอย่างโกรธๆ....ก็ถ้าคนเขาจะไม่ขึ้นรถแล้วนายจะทำยังไง.....

          "คนเข้ามองกันใหญ่แล้วนะ" เสียงของทียังดูขำๆแม้ว่าสีหน้าจะดูจริงจังขึ้นขณะที่ค่อยเลื่อนรถตามผม
 
          "เออ!! ก็ได้" ผมตอบอย่างหัวเสีย....มันขับรถตามอย่างไม่อาย....แต่ผมอาย....คนไรวะ....ทำรถติดไม่รู้สึกอะไรสักนิด....ผมก้าวขึ้นรถแล้วปิดประตูปังใหญ่เพราะหลุดมือ...(ไม่ได้ตั้งใจนะ)

          "รถเราท่าทางประตูจะเจ๊งก่อนนะเนี่ย" ทีพูดขึ้นมาลอยๆแล้วขับรถออกสู่ถนนใหญ่

          "ขอโทษ....มันหลุดมือ" โหคนไรวะ....แค่นี้บ่นอ่ะ....ไม่ได้ขอให้มารับสักหน่อย

          "ตกลง....เราไปรับส่งเอ็มได้มั้ย" ทีถามเพื่อหาคำตอบจากผม

          "ไม่ได้" ผมตอบ...นั่งนิ่งๆ...ทีหันหน้ามามองด้วยความแปลกใจในคำตอบ

          "ทำไมอ่ะ" ทีถาม...

          "เรา...หรือว่ามันจะเป็นการแย่งหน้าที่ใครคนอื่น" ทีต่อแล้วหันหน้าไปขับรถต่อ......กวนประสาทชะมัด

          "นายจะถามทำไม...เราก็นั่งอยู่บนรถนายอยู่เนี่ย" ผมตอบเรียบๆ...แกล้งคนนี่ก็สนุกดีแหะ

          "ตกลงว่า...ยังไงกันแน่" 

          "จะทำอะไรก็ทำสิ" ผมตอบ....ได้ยินเสียงทีผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก....เอากับเขาสิ...

          ระหว่างที่ทีขับรถไปส่งผม....เราแทบไม่ได้คุยกันเลย...มีบ้างที่ทีจะหันมามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร....ผมเองก็มองกลับไปแล้วทำหน้างงๆใส่เขา...หลังจากนั้นเวลาที่เขาจะมารับผมจากหอ...ผมจะเป็นคนโทรไปยิงเขา...เอ้อ....ได้เบอร์มาแล้วแต่ไม่เคยโทรคุยนอกจากผมโทรไปยิง.....แล้วสักพักเขาก็จะมารับ...ส่วนตอนขากลับผมกับทีมักจะเจอกันที่ห้องสมุด....นอกจากบางวัน...เช่นวันที่พี่รหัสผมพาผมไปเลี้ยง....ผมก็บอกทีว่าไม่ต้องมารับ....แต่....แต่.....นั้นแหละ...ผมก็เจอทีรออยู่ทุกที....ถึงแม้ว่าทีจะมารับผมทุกวัน...แต่ก็อย่างที่ผมบอกไป...เราแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย...ผมเลยรู้จักเรื่องของทีน้อยเท่าที่ผมรู้ตั้งแต่วันแรก...

          จนกระทั่งเริ่มสัปดาห์ที่สอง....ซึ่งทีเลิกเรียนช้า...จนผมต้องนั่งอ่านหนังสือรอ...ทรายกลับไปก่อนโดยมักจะทิ้งรอยยิ้มขำๆไว้ให้ผมเสมอ...เมื่อผมทำหน้าเซ็งๆ....การรอมันก็ไม่ได้แย่อะไรมากหรอก....แต่ที่แย่คือความหิวตางหาก...

          "ขอโทษที...เลิกช้าไปหน่อย" ทีวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมกล่าวขอโทษขอโพยที่มาช้า...ผมนั่งนิ่งไม่ได้ตอบอะไร....ในใจคิดดีใจมากเพราะว่าหิวข้าวแล้ว....แล้วผมก็เดินตามทีไปขึ้นรถ...

          ผมคิดอยู่หลายรอบอยู่เหมือนกัน...ว่าจำเป็นด้วยเหรอที่ผมต้องให้ทีไปรับส่งอยู่อย่างนี้....สิ่งที่เขาทำกับผมเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำกับมาให้เหมือนเดิมได้...แต่ก็....ไม่รู้สิ.....สิ่งสำคัญสำหรับใครบางคนอาจไม่สำคัญกับคนอื่น....ผมเองก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ต้องหวงพรหมจรรย์ประหนึ่งชีวิต...ถึงแม้จะเจ็บใจและเสียดายที่ต้องถูกทำร้ายจิตใจและร่างกาย...แต่ทีเองก็ดูเหมือนว่าจะสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปแล้วจริงๆ...ผมเองก็ไม่อยากจำอะไรที่มันแย่ๆให้ตัวเองต้องจมกับความทุกข์....การได้นั่งรถฟรีๆก็ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้ม...เพราะเอาจริงๆว่ากันตรงๆ....ต่อให้ตัวผมไปขายตัวอย่างที่เขาพูด...จะได้เท่ากับค่าน้ำมันซักกี่ลิตร....ซึ่งผมมั่นใจว่า...ผมได้ล้างผลาญค่าน้ำมันของเขาอีกนานแน่ๆ.....(ไม่ได้แก้แค้นนะเนี่ย...555)

          "เอ็ม....แวะตลาดก่อนได้มั้ย" เสียงทีทำลายความเงียบในรถยนต์...ผมหันไปมองหน้าเขา...เชิงถามว่าจะแวะทำไมกัน

          "คือว่า...ทีหิวข้าวหน่ะ....แล้วเอ็มก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกันใช่มั้ย" ทีตอบ...อืม...แหงดิ...ก็ไม่รู้ว่าพ่อคนขับรถจะเลิกเมื่อไหร่กันแน่เลยได้แต่นั่งรออยู่ที่ห้องสมุด...กลัวว่าไปกินข้าวแล้วต้องรอกันอีก..วุ่นวาย....ผมเลยพยักหน้าตอบไป....ทีขับรถไปจอดในซอยที่ไม่ห่างจากตลาดเท่าไหร่...แล้วลงจากรถ...ผมเลยลงตาม...เขาหันมามองแล้วเดินไป....ไง...ก็เดินตามอีกดิ...

          ทีหันซ้ายหันขวาเลือกร้านอาหาร...ผมหิวสะจนไม่คิดจะเลือกแล้วว่าจะกินอะไร...อะไรก็ได้กินทั้งนั้นแหละ...แล้วทีก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเหล็กสีแดงโยกเยกตัวหนึ่ง.....อืม....ผัดไทหอยทอด...แล้วผมกับทีก็สั่งหอยทอดกระทะร้อน...แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินกันไป....พอกินเสร็จทีก็ไปส่งผม...

          แล้วมันก็เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ...ทีมารับตอนเช้า...แล้วผมก็ไปเรียนกับทราย...จนกระทั่งเย็น...พี่ข้าวมารับทราย...ผมนั่งรอต่อ...จนทีมารับ....แล้วก็ไปแวะกินข้าวที่ตลาด....แล้วก็ไปส่งผมที่ห้องพัก...ผมเองก็เริ่มรู้สึกว่าทีทำหน้าทีคนขับรถได้ดีเหลือเชื่อ...การทีผมไปกลับกับทีอย่างนี้ก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้นสายตาเพื่อนในคณะไปได้....ทรายมาบอกผมว่ามีหลายคนเห็นทีมารอรับผมและก็เห็นผมนั่งอยู่ในรถที....เพื่อนผู้หญิงที่เห็นเค้าถามทรายว่า....ทีเป็นแฟนผมหรือป่าว....ตอนฟังทรายเล่าผมได้แต่นั่งค้างด้วยความตกใจ....อะไรกัน....กูไปเป็นแฟนมันตั้งแต่เมื่อไหร่ว้า....ถามตัวเองในใจ....

          "แล้วทรายตอบไปว่าไรอ่ะ"....ผมถาม.....

          "ไม่....."  ทรายตอบ...ผมถอนหายใจ....ดีแล้ว....ที่ตอบปัดไป....ทรายเห็นท่าทางผมแล้วขำขึ้นมา.....

          "อะไร...."ผมถามทราย....

          "ถ้าเกิดทรายตอบพวกนั้นไปว่า.... ไม่...แน่...ละเอ็ม" ทรายถามขำๆ

          "อ้าว...ไหงงั้น" ผมย้อนทันที...

          "ล้อเล่น..." ทรายตอบแล้วหัวเราะก๊ากปล่อยให้ผมทำหน้าปูเลี่ยนอยู่คนเดียว.....ไม่ขำเลยนะ.....

          แล้วชีวิตผมก็ได้กลับมามีความสุขเหมือนชาวบ้านเขาทั่วไปสักที....โดยเฉพาะความสุขบวกความวุ่นวายช่วงใกล้สอบ...ซึ่งแต่ละวิชาทำเอาอึ้งไปไม่ใช่น้อย....ทำไม....ทำไมนักศึกษาแพทย์ต้องเรียนวิชาสถิติด้วยนะ...แถมฟิสิกข์อีก....ซึ่งเมื่อผมนั่งทบทวนโจทย์ก็ไม่วายต้องร้อนถึงใครบางคนที่ต้องรับโทรศัพท์ผม......ไม่ใช่ใคร....อาร์ทนั่นแหละครับ.....อาร์ทหัวเราะขำๆตอนฟังผมบ่นเรื่องฟิสิกข์กับสถิติ...แล้วก็บอกผมว่าจะสอน...ถ้ามีโจทย์มาถาม...ก็จะช่วย...เท่านั้นผมก็มีโอกาสรอดตายในปีหนึ่งได้สูงแล้ว...

          อาร์ทในตอนนี้ดูเปลี่ยนไปมาก....อาร์ทเล่าให้ฟังว่าอยู่วิศวะเนี่ยก๊งเหล้ากันถี่มากๆ....จนอาร์ทเริ่มคอแข็ง....เพื่อนในกลุ่มก็ชวนกันเมาอยู่เรื่อย...นอกจากคุยเรื่อยเปื่อยไร้สาระ...อาร์ทก็อิดออดมาด้วยว่า...อยากให้ผมไปหาที่มหาลัยบ้าง...ผมเลยได้แต่ตกปากรับคำว่าจะไป....ผมไม่คิดที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้อาร์ทฟัง....ไม่คิด....ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...


           แต่ว่า


          สักวันนึง.....ผมจะบอก.....


          ความจริง...



------------------------------------------------------------------

   ขอโทษครับ....สั้นไปอีกแล้วใช่มั้ย
   (มีคนรุมประนามอย่างแรงเลยแหะ)
   โทษทีครับ....บล็อกนี้ยากมากเลย....
    มีคนคิดถึงอาร์ทเยอะจังเลยแหะ...เหอๆๆ

   InLuSt