ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #30 : ต้อม

          ผมก้าวออกจากประตูช้าๆ...

          จบเสียที...

          ไม่ต้องเจออะไรแย่ๆอีกแล้ว

          ผมคว้าผ้าเช็ดตัวจากราวตากผ้าแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ....ครั้งนี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่าง....ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร....เพราะชินแล้วสะมั้ง...กับการที่ต้องโดนทำให้เจ็บใจ....ผมอาบน้ำอย่างไร้ความรู้สึก...น้ำที่ไหลผ่าน....ภาพที่มองเห็นเหมือนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย.....แขน....ขา....รอยต่างๆที่เกิดขึ้น....ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรเลยสักนิด....ผมมองตามสายน้ำที่ไหลผ่านร่างกาย...มองเห็นเครื่องเพศของตัวเองอย่างชัดเจน....ทำให้นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้....

         สัมผัส.....ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน....

         ข่มขืน...

         เค้าทำออรอลเซ็กส์กันด้วยหรือไง?

          ผมส่ายหัวอย่างเซ็งๆ....ทำไมกันนะ....ช่วงนี้ผมถึงคิดอะไรบ้าๆอยู่บ่อยๆ....ทั้งๆที่มันไม่ควร....ผมฟอกสบู่และขัดตามตัวแรงๆ...อย่างน้อยคราวนี้ผมก็มีสติและรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้มากพอ...คงไม่ต้องล้มป่วยอย่างคราวที่แล้วอีก....พออาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งที่ปลายเตียงแล้วเช็ดผมไปพลางๆ....จึงสังเกตุขึ้นมาได้ว่าสภาพเตียงนอนมันแย่สักแค่ไหน....พอมองไปที่เตียง....ความรู้สึกบางอย่างก็ไล่ขึ้นมาตามสันหลัง...กลัว?.....จะกลัวอะไรกันอีกนะ....ผมเอาผ้าขนหนูที่มช้เช็ดผมผาดไว้ที่บ่า...แล้วลุกขึ้นกระชากผ้าปูที่นอนที่ต้องเปลี่ยนผืนใหม่....แย่....แย่ที่สุด.....ผมได้แต่ด่าไปเรื่อยๆ.....ผมเริ่มต้นซักผ้าปูที่นอนทั้งๆที่ผมยังไม่แห้ง...เพรากลัวว่ามันจะซักไม่ออก....ซักไปอารมณ์เสียไป.....แม่.ง....ถ้าซักไม่ออกนะ....จะไปบอกให้มันซื้อคืนให้เลย....

          เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้...รู้แต่ว่าผมซักผ้าเสร็จแล้ว...และผมที่สระมาก็เรื่มแห้งโดยที่ไม่ได้เช็ด...ผมเช็ดผมต่อคราวๆจนแห้ง...นั่งพักเหนื่อยบนเตียง...คิดแล้วก็น่าเศร้า....ทำไมผมถึงต้องมาเจอเรื่องที่คนทั่วไปเค้าไม่ได้เจอกัน.....ผมก้มลงมองพื้นอย่างปลงในชีวิตตัวเอง....มองเลยไปเห็นมีดที่ผมขว้างตกไว้...เลยลุกขึ้นไปเก็บ...แล้วเลยมองเห็นหยดสีแดงตามพื้นสองสามหยด.....เลือด?.....เลือดใคร....ไม่น่าใช่ของผมแน่....นึกไปนึกมา.....ใจผมก็หวนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไปทำร้ายคนอื่นไว้เหมือนกัน....ก็มันสมควรแล้วนี้หน่า....แค่นั้นยังน่าจะน้อยไปด้วยซ้ำ...ผมเก็บมีดในมือ....ความรู้สึกหิวทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้า...ซึ่งนี้มันก็เกือบจะเที่ยงแล้วด้วยซ้ำ....ตั้งแต่มันกลับไป...ผมก็ทำทุกอย่างด้วยความสบายใจจนเวลามันผ่านเลยไปถึงชั่วโมง....ผมคว้ากระเป๋าเงินแล้วหากุญแจห้องเพื่อจะออกไปกินข้าวข้างนอกแล้ว.....แล้วเสียงดังข้างนอกห้องก็ทำเอาผมชะงัก

          ก๊อกๆๆๆๆๆ.....

         เสียงเงียบไปเว้นระยะ.....ผมสะดุ้งตัวขึ้นยืนตรง

          ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

          เสียงดังขึ้นอีกครั้ง.....

          ใคร?

          ใครมา....ผมเดินไปดูที่ตาแมวแล้วก็ต้องพบกับคนที่ทำให้ผมต้องตกใจ.......มันกลับมาอีก.......มันกับเพื่อนของมัน.....

          ผมถอยหลังกรูดทันทีที่เห็น....หูแว่วได้ยินเสียงคนบิดประตู.....มันล็อกอยู่....ผมลอบถอนหายใจ...แต่ไม่ถึงนาทีผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงพวงกุญแจส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งเบาๆ....ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูไว้แน่นในขณะที่หูยังคงฟังเสียงกุญแจไขที่ประตู....แล้วกลอนประตูก็ถูกปลดออก....ไอต้อมกระแทกประตูเข้ามา....ผมตกใจพูดไม่ออก....มันอีกคนยืนอยู่ข้างหลัง....ในมือถือกุญแจห้องผมไว้....สีหน้าของมันไม่แสดงถึงความรู้สึกผิดอย่างที่ผมเคยเห็น....ผมโดนหลอก!!!!.....ผมก้าวถอยหลังหนี....ทำให้ไอต้อมที่มองอยู่แสยะยิ้มขำๆ...

          "มึงคิดจะหนีไปไหน" น้ำเสียงแสดงการข่มขู่....ผมไม่ตอบ....พยายามก้าวช้าๆ....หวังว่าจะเดินไปถึงมีดที่เอาไปเก็บโดยมันไม่รู้ตัวเสียก่อน.....รู้งี้ไม่น่าเก็บเลยว่ะ.....ต้อมสามเท้าเข้ามาหาผมโดยเร็ว....ผมจึงชกหน้ามันไปเป็นการป้องกันตัวเอง.....

          "ฤทธิ์เยอะฉิบหาย" มันบ่น....แล้วเอื้อมมือมากระชากแขนผมอย่างแรง....ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างมาขยำผมบนศีรษะ....ความเจ็บทำเอาน้ำตาเล็ด....

          "ไอเหี้ยฺ...." ผมด่าอย่างเหลือทน

          "ปล่อยกูดิว่า.....บอกให้ปล่อย" ผมดิ้นใหญ่...ยกขาถีบมันไปหลายครั้ง....ไอต้อมมันก็ง้างฝ่ามือขึ้นตบหน้าผมฉาดใหญ่....จนรู้สึกว่าหน้าชา....หัวหมุนๆแปลกๆ

          "คราวนี้มึงไม่รอดแน่" ไอต้อมกล่าวเสียงเหี้ยม...ผมน้ำตาไหล....ไม่เข้าใจว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้...

          "มึงอยากได้มันขนาดนั้น.....แล้วทำไมมึงไม่เย็.ดมันไปตั้งแต่คราวที่แล้ว" มันที่ยืนอยู่เงียบๆในตอนแรกเดินเข้ามารั้งมือไอต้อมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...แล้วพูดขึ้น

          "คราวที่แล้วกูไม่มีอารมณ์" ต้อมตอบ...สีหน้าเลวๆของมันเปลี่ยนไป....ดูเหมือนคนที่ถูกจับได้ทำผิด...พยายามจะลงมือกับผมต่อ...

          "เค้าใช้ปากกับมึง...แต่มึงไม่มีอารมณ์...?" มันถามต่อแล้วสีหน้าเครียด...ต้อมมองหน้าเพื่อนมัน...หันมามองหน้าผม....แล้วหันกลับไปมองหน้าเพื่อนมันใหม่

          "แล้วมึงจะมาถามอะไรกูตอนนี้....ไว้ให้กูทำเสร็จก่อนได้มั้ยว่ะ....ห่า.......ขัดอยู่ได้" ต้อมไม่ตอบ...

          "ให้กูรอมึงพูดความจริง...แล้วกูยังต้องโดนมึงหลอกให้ทำอะไรให้มึงอีกหล่ะ" มันพูดรอดไรฟัน...ต้อมมองหน้ามันตาเบิกกว้าง...ก่อนที่จะหรี่ลงอย่างระวัง

          "มึงพูดอะไรของมึง" ต้อมปล่อยผมให้หลุดมือมันไป...ผมยืนพิงกำแพงเพื่อทรงตัว....ส่วนตัวมันเองกลับก้าวถอยหลังไปทางประตูเรื่อยๆ

          "กูพูดเรื่องของเอ็มนี้ไง....มึงเลิกแกล้งโง่สักทีเหอะ"มันตวาดเสียงดัง...

          "เพราะมึงหลอกกู...ใช่มั้ย!!!"

          "เหอะ....กูไม่รู้ว่าไอกระเทยนี้พูดอะไรให้มึงฟังนะ...แต่กูไม่ได้หลอกมึง" ไอต้อมมันยังคงโกหก....ทั้งต่อหน้าต่อตาผมเลย

          "สัตว์!!!.....มึงยังกล้าพูดอีกเหรอ...มึงบอกว่าเอ็มขายตัว....บอกว่ามาใช้ปากให้มึง....สิ่งที่มึงพูดหน่ะมันเป็นไปไม่ได้...กูทำแล้วกูรู้ว่ามึงเป็นหลอกกู....คนอย่างกูไม่โง่พอที่จะดูไม่ออกว่าใครเคยไม่เคยนะเว้ย...." มันยังคงแย้งสีหน้าเครียด...มีผมยืนฟังด้วยความสับสน....ใบหน้าของคนพูดแดงเถือก...ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขิน.....ที่มึงพูดมาคนที่น่าจะทั้งโกรธทั้งเขินหน่ะ....มันกูที่ยืนอยู่นี้ไม่ใช่เหรอไง

          ไอต้อมไม่ตอบ...มันชะงักทีนทีหลังฟังเพื่อนมันพูดจบแล้วหลังจากนั้นมันก็เริ่มต้นขำ...ขำอย่างสมเพช....

          "มึงขำอะไร..."

         "ขำมึง....มึงมาพูดตอนนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา...แทนที่จะช่วยกู...กลับมาพูดเรื่องไร้สาระ.....มึงทำไปแล้ว...ก็ดี...ตูดมันตอดรัดมึงดีมั้ยล่ะ....ถ้าดีมึงก็แบ่งๆกูบ้างสิ...กูอุตส่าห์แนะนำมึงให้" ไอต้อมมันพูดหน้าเฉย...แต่ผมฟังแล้วเลือดขึ้นหน้า...แต่ไอคนข้างหน้าผมพุ่งตัวไปชกอย่างเต็มแรง...ทำให้ไอต้อมลงไปกองกับพื้น...

          "มึงกลับไปเลยนะ...อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีก...กูอุตส่าห์เชื่อใจมึง...อยากให้มึงยอมพูดความจริง....แต่มึงก็ไม่...กูบอกไว้ก่อนเลย...เรื่องนี้จะถึงหูพ่อแม่.มึงแน่...แล้วกูจะดูว่ามึงจะทำยังไง" มันพูดข่มขู่...ไอต้อมฟังแล้วลุกขึ้นยืน...

          "มึงไม่กล้าหรอก"

          "มึงลองดูสิ" น้ำเสียงกระชากบอกความเอาจริง...ไอต้อมหน้าเสีย...เดินออกจากห้องผมด้วยความโกรธแค้นแล้วปิดประตูปังใหญ่...ทิ้งเพื่อนของมันไว้ในห้องกับผมที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...

          ผมยืนนิ่งๆอยู่ที่เดิม...ความเจ็บบนใบหน้าเริ่มรู้สึกได้ชัดขึ้น....พรุ่งนี้หน้าไม่ม่วงก็คงเขียว...ผมได้แต่คิดในใจ...ผมเหลือบตามองคนข้างหน้าที่ยืนหันหลังให้ผมนิ่งๆอย่างนั้น....มองไปตามแผ่นหลัง...แล้วก็มาสะดุดที่รอยแผลที่แขนซ้ายที่เป็นรอยเลือดจางๆ...

          "นี่...นายอ่ะ" ผมเรียก...มันหันหน้ากลับมามอง....เลิกคิ้วมองผม

          "เอากุญแจห้องคืนมา" ผมทวงของๆผม...มันทำหน้าเก้อ..แบบว่านึกขึ้นได้...แล้วมันก็ล้วงเอากุญแจมาคืนผม...ผมคว้ากุญแจไปเก็บไว้ในเก๊ะใต้โต๊ะ...แล้วเลยหยิบเบตาดีนทาแผลมาใส่แผลด้วย.....ผมยืนให้มัน....มันทำหน้างง...

          "เอาไปสิ" ผมพยักเพยิดให้รับไป...มันลอบยิ้ม..แล้วเดินไปนั่งที่เตียงผม....ใครให้มันนั่งว่ะ?....ช่างมัน

          "เอ็มนี้แปลกดี" มันเริ่มพูด...ขณะหยดยาที่แขน...

          "ใครที่ไหนเขามาสนใจคนที่ทำร้ายตัวเอง" มันพูด

          "เราไม่ได้แปลก....แค่ยังรู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ...คนที่ทำเลวแล้วไม่รู้สึกอะไรสิแปลก" ผมพูดประชด....มันเงยหน้าขึ้นมองผม...ส่งยาคืนให้

          "ขอโทษ" มันพูดอีกครั้ง....คำขอโทษจากมัน...อย่างน้อยที่มันเล่าก็ไม่ได้โกหกผม

          "แล้วก็.....ทำไมเอ็มเรียกเราว่า...นาย...." มันถาม

          "แล้วจะให้เรียกว่าอะไร" ผมถาม

          "ชื่อเราไง" มันตอบ...ผมมองหน้ามัน...

          "เราบอกเอ็มไปแล้วนะ.....เอ็มก็เคยเรียกแล้วด้วย" เท่านั้นแหละ...ผมก็ถึงบางอ้อ....ว่ามันเคยบอกผมตอนไหน...พอนึกถึง...ผมก็แทบขนลุก...เพราะดันไปนึกถึงตอนมันกระซิบบอกข้างหู......บรึ่ย......

          "รู้แล้ว...เมื่อกี้แค่นึกไม่ออก..." ผมโกหก...

          "แล้วนี้...ที่นายพาไอต้อมมานี้หมายความว่าไง" ผมถาม

          "ก็...เห็นว่านายไม่เชื่อ....เลยพามายืนยัน...แล้วเราก็อยากรู้ว่ามันตั้งให้โกหกจริงๆหรือปล่าว....ไม่คิดว่ามันจะทำร้ายนายขนาดนี้" ทีตอบ..

          "แล้วไง....เราบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่า...ถึงยังไง...ก็ไม่สำคํญเท่าคำตอบสองข้อที่เราถามนายไป....ถ้าตอบไม่ได้...ก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมา" ผมพูดเอาเรื่อง

          "เราตอบนายได้แค่ข้อแรกข้อเดียวเท่านั้น...แต่คำตอบของเรายาวมากนะ" ทีพูด...แล้วส่งยิ้มน้อยๆให้ผม

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     blog นี้ 5 หน่วยกิตครับ...
   ยากจริงๆ...
   วันศุกร์หน้าๆสอบ...
   ไม่รู้เรื่องอารายเลย
   เครียด
   
   InLuSt