ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ระยะทำใจ
"กินอะไรกันอยู่...หืม?" โตโน่แกล้งทักให้คนที่กำลังเหม่อมองใครอีกคนได้สติ...
"โอวัลตินสูตรใหม่แสนอร่อย โดยริท" คนตัวเล็กรีบพรีเซนท์แอบอ้างผลงานทันทีทั้งๆที่ตัวเองแค่เอามาเทรวมกัน...กันมองแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้
"ไหน...พี่ขอชิมบ้างดิ" โตโน่ชะโงกมองแก้ว...
"พี่โตโน่มาช้าไป...กันกับริทกินหมดไปแล้ว...พลาดๆๆๆ...บอกแล้วว่าให้ตื่นเช้าๆก็ไม่เชื่อริท" ไอตัวเล็กพยายามทั้งเย้ยทั้งกวนประสาท
"กันชงให้ใหม่เอามั้ยพี่โตโน่..." กันทำท่าจะลุกไปชงให้...แต่พบสบสายตาพี่ใหญ่..เขาก็รู้สึกได้ว่าแววตาของเฮียแอบล้อเลียนเขาเล็กน้อย..
"ไม่ต้องเว้ยไอกัน...พี่แค่จะชิม" โตโน่ฉีกยิ้มให้อาเห่าแบบจริงใจเว่อร์ๆก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดโอวัลตินที่เลอะมุมปากริทมาชิม..
...
...
กันนิ่ง...รอยยิ้มที่ยิ้มค้างไว้เจื่อนลงทันตา...ความรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจมาพร้อมกับความเย็นที่ตรึงให้เขายืนค้างแล้วมองคนข้างหน้าอยู่อย่างนั้น...
"เป็นไงอร่อยมั้ย?" ริทไม่คิดอะไร...มองหน้าพี่ชายไม่แท้คนนี้แล้วรอคอยคำตอบ...
"ก็หวาน...แต่ชิมแค่นี้มันน้อยไป..." ประโยคแรกตอบน้องคนซื่อแต่ความหมายกระแทกไปถึงอีกคน...แล้วเฮียก็หันไปมองกันก่อนจะพูดต่อ
"ไว้วันหลังได้กินมากกว่านี้พี่ค่อยบอกละกันว่าอร่อยมั้ย"
"เชื่อริทดิว่าอร่อย...ริทไม่โกหกหรอก...ขนาดไอกันที่ไม่ชอบหวานมันยังกินหมดเลย...พี่โตโน่น่าจะชอบ...จริงป่ะกัน" กันไม่ได้ฟังที่ริทถาม...พอเห็นริทมองมา...เลยไม่รู้ว่าจะตอบยังไง...เลยเลื่อนสายตาไปหาพี่โตโน่แทน...แต่ก็ต้องพบกับรอยยิ้มที่เขาแปลความหมายไม่ออก
"แล้วกันคิดว่าพี่จะชอบมั้ย" หมายความถึงอะไร?...โอวัลติน...หรืออย่างอื่น
"ขนาดริทยังบอกว่าพี่โตโน่น่าจะชอบ...กันก็คงเห็นด้วยมั้ง" เจ็บใจ...ใครเป็นคนคิดคำนี้กันนะ...มันตรงกับความรู้สึกมากเสียจนบรรยายด้วยคำอื่นแทนคงไม่ได้...แล้วกันก็เดินหลบไปทางอื่น...พอดีกับที่ริทเริ่มชวนพี่โตโน่คุยอะไรต่ออีก...
โทษทีว่ะกัน...พี่ก็แค่อยากรู้ว่าไออาการเพี้ยนๆที่พี่สังเกตเห็น...มันจะเกิดขึ้นจากเหตุผลเหมือนที่พี่คิดเอาไว้มั้ย...เห็นกันมันทำหน้านิ่งๆ...ก็ไม่รู้ว่าในใจจริงๆมันเจ็บไปขนาดไหนแล้ว...ยิ่งมันเป็นคนที่ชอบคิดมาก...แถมเก็บความรู้สึกตัวเองเก่ง...เคราะห์ซ้ำกรรมซัดดันมาชอบไอริทจอมยุ่งที่ดูเหมือนมันจะไม่รู้และไม่ได้คิดเลยว่า...กันมันคิดอะไรอยู่...
เอาไงดีว่ะเนี่ย?
"พี่โตโน่!!!" โดนตะโกนเรียกจนเสียสมาธิ...ก็มาเจอะกับคนตัวเล็กที่ทำหน้ายุ่งแบบหงุดหงิดๆใส่
"อะไรว่ะริท...กวนใจจริง...พี่ก็มีเรื่องต้องคิดบ้างอะไรบ้างได้มั้ย" เอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง...นอยด์ก็ที่หนึ่ง...ไอกันมันพลาดได้ไงว่ะเนี่ย...สู้ใครอีกคนก็ไม่ได้...ไม่ขี้นอยด์...แถมมีใจสู้จนน่าชื่นชม...
"ไม่ต้องเลยนะพี่โตโน่...ไอกันมันก็ชอบคิดอะไรคนเดียว...ถ้าพี่โตโน่เหมือนมันอีกคน...แล้วริทจะทำยังไง..."
"ที่ถามหน่ะ...เพราะเป็นห่วงคนที่ชอบคิดอะไรในใจคนเดียวไม่ยอมบอก...หรือว่าเหงา" ลองถามล่อดูดีกว่า...ความสามารถระดับหัวหน้าแก๊งค์อสรพิษทั้งที
"ก็ทั้งสองอย่าง" ไอริทโว้ย...คำตอบมันไม่สื่อว่ะ...ทางนู้นยังพอมองออก...แล้วทางนี้มันคิดยังไงว่ะเนี่ย...หรือไม่ได้คิดอะไรเลย?..แต่
อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็ถอนหายใจแล้วมองไปทางทิศห้องนอนเล็ก...ที่ซึ่งรู้ดีว่ามีใครอยู่...ดวงตากระพริบปริบๆ...เหมือนคนกำลังใช้ความคิด...
"พี่โตโน่...ริทฝากล้างแก้วด้วยนะ" อยู่ดีๆก็เอาแก้วโอวัลตินมายัดใส่ในมือแล้วก็วิ่งขึ้นชั้นบนไป...โตโน่จะตะโกนเรียกก็ไม่ทัน...จะบ่นก็ยิ่งไม่ทัน...มองน้องชายตัวยุ่งวิ่งหายไปก็ก้มลงมองแก้วในมือ...
เอาเหอะวะ...ชิมไปหนึ่งคำ...ทำไอกันมันนอยด์...เลยต้องโดนไอริทมันใช้ล้างแก้วชดเชยแทน...
กูว่ามีลุ้นๆแน่ๆ...ถ้าไม่รู้สึกอะไรก็คงไม่ห่วง...
แต่ตอนนี้...พี่โตโน่ขอแกล้งไอพ่อพระเอกขี้เก็ก...ให้เจ็บใจเล่นก่อนดีกว่า...ให้มันคิดว่ามันต้องอยู่"ระยะทำใจ"ไปก่อน 555
------------------------------------------------------------
เพราะงอนคุณบอย...ฟิคนี้ถึงยืดต่อ
"โอวัลตินสูตรใหม่แสนอร่อย โดยริท" คนตัวเล็กรีบพรีเซนท์แอบอ้างผลงานทันทีทั้งๆที่ตัวเองแค่เอามาเทรวมกัน...กันมองแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้
"ไหน...พี่ขอชิมบ้างดิ" โตโน่ชะโงกมองแก้ว...
"พี่โตโน่มาช้าไป...กันกับริทกินหมดไปแล้ว...พลาดๆๆๆ...บอกแล้วว่าให้ตื่นเช้าๆก็ไม่เชื่อริท" ไอตัวเล็กพยายามทั้งเย้ยทั้งกวนประสาท
"กันชงให้ใหม่เอามั้ยพี่โตโน่..." กันทำท่าจะลุกไปชงให้...แต่พบสบสายตาพี่ใหญ่..เขาก็รู้สึกได้ว่าแววตาของเฮียแอบล้อเลียนเขาเล็กน้อย..
"ไม่ต้องเว้ยไอกัน...พี่แค่จะชิม" โตโน่ฉีกยิ้มให้อาเห่าแบบจริงใจเว่อร์ๆก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดโอวัลตินที่เลอะมุมปากริทมาชิม..
...
...
กันนิ่ง...รอยยิ้มที่ยิ้มค้างไว้เจื่อนลงทันตา...ความรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจมาพร้อมกับความเย็นที่ตรึงให้เขายืนค้างแล้วมองคนข้างหน้าอยู่อย่างนั้น...
"เป็นไงอร่อยมั้ย?" ริทไม่คิดอะไร...มองหน้าพี่ชายไม่แท้คนนี้แล้วรอคอยคำตอบ...
"ก็หวาน...แต่ชิมแค่นี้มันน้อยไป..." ประโยคแรกตอบน้องคนซื่อแต่ความหมายกระแทกไปถึงอีกคน...แล้วเฮียก็หันไปมองกันก่อนจะพูดต่อ
"ไว้วันหลังได้กินมากกว่านี้พี่ค่อยบอกละกันว่าอร่อยมั้ย"
"เชื่อริทดิว่าอร่อย...ริทไม่โกหกหรอก...ขนาดไอกันที่ไม่ชอบหวานมันยังกินหมดเลย...พี่โตโน่น่าจะชอบ...จริงป่ะกัน" กันไม่ได้ฟังที่ริทถาม...พอเห็นริทมองมา...เลยไม่รู้ว่าจะตอบยังไง...เลยเลื่อนสายตาไปหาพี่โตโน่แทน...แต่ก็ต้องพบกับรอยยิ้มที่เขาแปลความหมายไม่ออก
"แล้วกันคิดว่าพี่จะชอบมั้ย" หมายความถึงอะไร?...โอวัลติน...หรืออย่างอื่น
"ขนาดริทยังบอกว่าพี่โตโน่น่าจะชอบ...กันก็คงเห็นด้วยมั้ง" เจ็บใจ...ใครเป็นคนคิดคำนี้กันนะ...มันตรงกับความรู้สึกมากเสียจนบรรยายด้วยคำอื่นแทนคงไม่ได้...แล้วกันก็เดินหลบไปทางอื่น...พอดีกับที่ริทเริ่มชวนพี่โตโน่คุยอะไรต่ออีก...
โทษทีว่ะกัน...พี่ก็แค่อยากรู้ว่าไออาการเพี้ยนๆที่พี่สังเกตเห็น...มันจะเกิดขึ้นจากเหตุผลเหมือนที่พี่คิดเอาไว้มั้ย...เห็นกันมันทำหน้านิ่งๆ...ก็ไม่รู้ว่าในใจจริงๆมันเจ็บไปขนาดไหนแล้ว...ยิ่งมันเป็นคนที่ชอบคิดมาก...แถมเก็บความรู้สึกตัวเองเก่ง...เคราะห์ซ้ำกรรมซัดดันมาชอบไอริทจอมยุ่งที่ดูเหมือนมันจะไม่รู้และไม่ได้คิดเลยว่า...กันมันคิดอะไรอยู่...
เอาไงดีว่ะเนี่ย?
"พี่โตโน่!!!" โดนตะโกนเรียกจนเสียสมาธิ...ก็มาเจอะกับคนตัวเล็กที่ทำหน้ายุ่งแบบหงุดหงิดๆใส่
"อะไรว่ะริท...กวนใจจริง...พี่ก็มีเรื่องต้องคิดบ้างอะไรบ้างได้มั้ย" เอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง...นอยด์ก็ที่หนึ่ง...ไอกันมันพลาดได้ไงว่ะเนี่ย...สู้ใครอีกคนก็ไม่ได้...ไม่ขี้นอยด์...แถมมีใจสู้จนน่าชื่นชม...
"ไม่ต้องเลยนะพี่โตโน่...ไอกันมันก็ชอบคิดอะไรคนเดียว...ถ้าพี่โตโน่เหมือนมันอีกคน...แล้วริทจะทำยังไง..."
"ที่ถามหน่ะ...เพราะเป็นห่วงคนที่ชอบคิดอะไรในใจคนเดียวไม่ยอมบอก...หรือว่าเหงา" ลองถามล่อดูดีกว่า...ความสามารถระดับหัวหน้าแก๊งค์อสรพิษทั้งที
"ก็ทั้งสองอย่าง" ไอริทโว้ย...คำตอบมันไม่สื่อว่ะ...ทางนู้นยังพอมองออก...แล้วทางนี้มันคิดยังไงว่ะเนี่ย...หรือไม่ได้คิดอะไรเลย?..แต่
อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็ถอนหายใจแล้วมองไปทางทิศห้องนอนเล็ก...ที่ซึ่งรู้ดีว่ามีใครอยู่...ดวงตากระพริบปริบๆ...เหมือนคนกำลังใช้ความคิด...
"พี่โตโน่...ริทฝากล้างแก้วด้วยนะ" อยู่ดีๆก็เอาแก้วโอวัลตินมายัดใส่ในมือแล้วก็วิ่งขึ้นชั้นบนไป...โตโน่จะตะโกนเรียกก็ไม่ทัน...จะบ่นก็ยิ่งไม่ทัน...มองน้องชายตัวยุ่งวิ่งหายไปก็ก้มลงมองแก้วในมือ...
เอาเหอะวะ...ชิมไปหนึ่งคำ...ทำไอกันมันนอยด์...เลยต้องโดนไอริทมันใช้ล้างแก้วชดเชยแทน...
กูว่ามีลุ้นๆแน่ๆ...ถ้าไม่รู้สึกอะไรก็คงไม่ห่วง...
แต่ตอนนี้...พี่โตโน่ขอแกล้งไอพ่อพระเอกขี้เก็ก...ให้เจ็บใจเล่นก่อนดีกว่า...ให้มันคิดว่ามันต้องอยู่"ระยะทำใจ"ไปก่อน 555
------------------------------------------------------------
เพราะงอนคุณบอย...ฟิคนี้ถึงยืดต่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น