ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #3 : การเรียน VS ความรัก

ตอนนี้ผมกลายเป็นผีประจำห้องสมุดเสียแล้ว
ดูเหมือนจะขยันนะครับ......
แต่ความเป็นจริงแล้วมันก้อมีเหตุผลเดียวกับที่ดิวเคยใช้.....หลบหน้า....

ห้องสมุดในตอนกลางคืนนั้นไม่ให้ความสงบอย่างที่ผมเคยคิดไว้เลย
นอกจากจะมีเสียงรบกวนที่เกิดจากการดูภาพยนตร์ในห้อง multimedia แล้วยังมี รัศมีของความรักที่กระจายเป็นวงกว้างชวนให้ผมอิจฉาตาร้อนเป็นไม่ได้ คู่รักนับสิบคู่มาพรอดคำรักกันในห้องสมุด เห็นแล้วก้อทำให้ผมคิดถึงดิว......

---------------------------------------------------

พอผมกลับมาจากห้องสมุดผมก้อรีบอาบน้ำ....
เพราะผมไม่อยากทัก....ไม่อยากเห็น...ใบหน้า....แผ่นหลัง....หรือฟังเสียงที่ทำให้ผมต้องเจ็บช้ำใจอีก...
ปุ้ย(เพื่อนที่แสนจะน่ารักที่มาจากโรงเรียนเดียงกะดิว)เคยถามผม

...เอ็มชอบดิวตรงไหนเหรอ เราอยู่รร.เดียวกะดิวมา...เราไม่เห็นว่าดิวจะน่ารักตรงไหนเลย...

ผมยิ้ม...ผมตอบปุ้ยไม่ได้...มันไม่มีเหตุผลในการชอบของผม...

...เอ็มเลิกชอบดิวเถอะ...คนอย่างนี้ไม่ดีพอหรอกน่า...เชื่อเราเถอะ...ย้ายห้องนอนไปเลย...

ผมยิ้มอีกครั้ง...คำตอบที่คล้ายเดิม...เหตุผล...ที่ผมหามาใช้ในการทำให้ผมเลิกชอบดิวไม่ได้...และอีกอย่าง...ดิวเป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจผมอยู่ในตอนนี้...ถ้าผมย้ายห้องนอน...ผมจะอยู่อย่างไร

เพราะความรักไม่เคยใช้เหตุผล......

----------------------------------------------------

เรื่องดิวยังไม่หายไปจากความคิด.....
โชคร้ายของผมก้อยังไม่จบสิ้น....
การสอบที่โหดที่สุดในชีวิตของผมกำลังจะบังเกิด
ตอนนี้พวกเพื่อนของผมกำลังทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการสอบที่กำลังจะมีในไม่ช้านี้
ทำให้บางคนไม่ไปที่ห้องสมุดแล้ว....
ผมนั่นอ่านหนังสือในห้องนอนอย่างไร้สมาธิ...
เพราะผมเผลอใจ...มองไปทางดิว....อย่างไม่รู้ตัวเสียทุกที
มีความสุขเล็กๆที่ได้แอบมองดูเค้าอยู่ห่างๆโดยที่เค้าไม่รู้ตัว...
รู้หรอกครับว่ามันไม่ดี...และควรจะตัดใจแต่...ผมอยากจะขอเหลือเกินขอแค่ตอนนี้ที่เค้ายังไม่มีใครให้ผมบาดตาบาดใจ...และให้ผมได้เก็บเค้าไว้ในความทรงจำในฐานะ...รักแรก...ของผม
(แล้วเรื่องสอบล่ะ ?)

------------------------------------------------------

คุณคิดว่าผลของการไม่อ่านหนังสือสอบจะเป็นอย่างไร...
แย่สิครับ...มันแย่มากๆเลย...เมื่อเทียบกะคนใกล้ตัวอย่างเบสท์(ในทุกวิชา)และโจ้(ในบางวิชา) คะแนนผมนั้นมันไม่ดีเอาเสียเลย...ผมเริ่มรู้สึกเสียใจอีกครั้ง..
โดยรู้ว่านี่เป็นความผิดของผมเอง...ที่หมกมุ่นอยู่กับสิ่งเพ้อฝันและเป็นไปไม่ได้...
ความรักกับการเรียน...อยากนักที่จะไปด้วยกันได้...
แต่ทำไม...ผมถึงเป็นคนที่พลาดกับทั้งสองสิ่งในเวลาเดียวกัน

------------------------------------------------------