ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #29 : เข้าใจผิด

          เป็นเวลานานที่ตัวผมยืนอยู่อย่างนั้น...วงกอดหลวมๆไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดในใจแต่อย่างใด...แต่ก็เพราะไม่รู้สึกอะไรเลยเนี่ยแหละ...กลับทำให้ผมลำบากใจ...ผมค่อยๆขืนตัวออกจากอ้อมอก...หงุดหงิดในใจอย่างบอกไม่ถูก...มันยอมปล่อยผมออกห่างตัวโดยง่าย...จนผมกับมันยืนห่างกันประมาณสองก้าว...

          "ขอโทษ?...." ผมเริ่ม

          "นายทำเรื่องพรรณนี้กับคนอื่นแล้วขอโทษกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรือไง" ผมถาม....

          
          เงียบ...

          ความเงียบทำให้ผมโมโหขึ้นมาเล็กน้อย...เงยหน้าขึ้นมองอย่างต้องการคำตอบ....จึงได้เห็นว่ามันมีสีหน้าแสดงความลำบากใจ...และศีรษะที่ส่ายหัวน้อยๆแทนคำตอบสำหรับคำถาม

          "ทำไมไม่ตอบ" ผมซักซ้ำ

          "พูดไป...ก็เหมือนแก้ตัว" มันตอบเรียบๆ.....เออ....มึงเลยไม่ตอบกู.....งั้นดิ....

          "ถ้าบอกว่า...มันเป็นเรื่อง....ที่เราเข้าใจผิด....นายจะเชื่อมั้ย" เสียงเบาๆที่ตอบมา...ทำเอาผมอารมณ์ขึ้นอย่างทนไม่ได้

          "เข้าใจผิด?" ผมกระแทกเสียงประชด

          "เข้าใจผิดว่ากูเป็นแฟนมึงรึไง...ถึงได้......แม่.ง" พูดต่อไม่จบ...อารมณ์เสีย...

          .....
          "เรายังไม่มีแฟน" ผมถลึงตามองหน้ามันเพราะคำตอบที่มันตอบมา....ไม่ใช่ประเด็นว้อย!!!.....กูไม่ได้ถามว่ามึงมีแฟนหรือยัง....ผมเดินอย่างหัวเสียไปทรุดตัวนั่งลงที่เตียง...แรงสะท้อนกลับมาทำเอาเจ็บไม่น้อย....

          "เรา....ไม่รู้จะพูดยังไง.....คิดว่าพูดไปนายก็คงไม่เชื่อ"  มันพูดแล้วเงียบไป....ผมนั่งนิ่ง...รอ....เพราะมันเริ่มมาอย่างนี้มันต้องพูดต่อแน่ๆ.....มันเดินไปที่กระเป๋าของมันแล้วก้มลงหาอะไรบางอย่าง.....สักพักหนึ่งมันก็เดินมาทางผมแล้วยื่นของในมือให้...ผมเหลือบตามอง...จึงรู้ว่ามันคือโทรศัพท์มือถือ....แต่ผมยังไม่รับของมันมา

          "นายรู้จักคนในรูปนี้หรือป่าว" ผมฟัง...เหลือบมองหน้ามัน...แล้วจึงรับมือถือมาดูรูป.....

          มันเป็นรูปที่คนสองคนถ่ายคู่กัน...เป็นวัยรุ่นชายที่น่าจะประมาณมอปลาย....คนทางซ้ายเป็นคนที่ผมจำได้ว่าเป็นชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมอยู่นี้....คงเพราะผ่านมาไม่กี่ปี...หน้าตาเลยไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมาก....แต่คนทางขวากลับเป็นคนที่ผมคุ้นหน้ามากกว่า...ไอ้โรคจิต...คนที่พยายามจะขมขื่นผมแต่ทำไม่สำเร็จ....เหอะ.....ไม่น่าสงสัยเลย....เพื่อนกัน....เมื่อเพื่อนเอาไม่ได้...มันเลยสานต่อให้สำเร็จ....ผมกำมือถือแน่นด้วยความโกรธ.....เลว.....มันทั้งสองตัว....เลวพอๆกัน......

          "นายรู้จักต้อมใช่มั้ย" 

          "ทำไมกูจะต้องรู้จัก" มันฟังคำตอบผมแล้วส่ายหัวก่อนที่จะรับมือถือคืนกลับไป

          "เพราะต้อมรู้จักนาย....มันเล่าเรื่องนายให้ฟัง" ผมมองหน้ามัน...เล่าเรื่อง?...เรื่องความเลวของตัวมันเอง....ไม่มั้ง...

          "มันบอกว่า...มีอยู่วันนึงต้อมมันเซ็งมากเพราะคะแนนสอบย่อยของมันไม่ค่อยดี....แล้วเลยอารมณ์ไม่ดี....มันเลยอยู่เล่นเกมส์จนเย็นเพื่อให้ตัวเองอารมณ์ดี...พอดึกมากมันก็จะกลับบ้านเกิดหิวขึ้นมาเลยไปซื้อของกิน...พอกินเสร็จก็คิดจะกลับบ้าน....บังเอิญมาเจอกับผู้ชายขายตัวคนนึง...มันบอกว่า...ไม่น่าเชื่อว่าจะปลอมอยู่ในคราบนักศึกษาแล้วทำงานประเภทนี้ได้...ทั้งๆที่หน้าตาก็ไม่ได้แย่อะไรมาก...คงจะไม่มีเงินหรือไม่ก็เงี่ยนจัด...เลยมาทำอะไรแบบนี้" มันเล่ายาวเหยียด...หยุดพัก...มองหน้าผมเป็นระยะๆ...ทำให้นึกขึ้นได้

          ....มันพูดถึงใคร....

..........อยู่ในคราบนักศึกษา....ขายตัว....

..........มันกำลังพูดถึงใคร.....

          "มันบอกว่า....อยู่ดีๆไอกระหรี่เทียมนั้นก็เข้ามาหามัน....มาลูบๆคลำๆมัน...ยั่วยวนมันเต็มที่...มันก็บอกไปว่าไม่สน...ไม่มีเงิน....แต่คนๆนั้นก็ไม่ยอม...เข้ามาคลำเปะปะ...แล้วรูดซิปกางเกงมัน....ต้อมมันบอกว่ามันไม่อยากทำร้ายร่างกายใครเลยไม่ได้ต่อยกลับ.....เกย์นั้นเลยเอาใหญ่.....ทำออรอลเซ็กส์ให้มัน....มันก็ตกใจ...แต่ด้วยที่ว่าไม่มีอารมณ์มันเลยไม่ตื่นตัว...พอกระเทยเห็นอย่างนั้น...ก็ไม่พอใจ....ผลักมันล้มโดยไม่ให้ตั้งตัว...แล้วก็กระทืบไข่มัน....ก่อนที่จะวิ่งหนีไป..."

          .....ออรอลเซ็กส์?....

..........ใคร....

          "มันบอกผมว่ามันจำหน้าได้....มันโมโห....มันไม่ได้ทำอะไรผิด....มันเลยมาให้ผมแก้แค้นแทน...ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าถ้าเกย์นั้นมันขายตัวอยู่แล้ว...แล้วผมไปแก้แค้นให้มันอย่างนี้มันจะเรียกว่าแก้แค้นได้ยังไง...มันก็บอกว่า...ให้เกย์นั้นโดนทำแต่ไม่ได้เงินไง...มันบอกว่าของซื้อของขายโดนฟรีๆก็แก้แค้นได้แล้ว...แล้วผมเลย....ทำ" .......มันเล่าให้ผมฟังจนจบ....มองหน้าผม

          "นายไม่ได้ขายตัวใช่มั้นล่ะ" มันถาม

          "ถามตอนนี้มันได้อะไรขึ้นมา....ทำไมมึงไม่ถามตั้งแต่มึงคิดจะทำ....แลวมาบอกว่าเข้าใจผิด....มึงคิดว่ากูจะเชื่อหรือไง" ผมย้อน

          "ก็มันเป็นเรื่องจริง" มันตอบ

          "ใครจะรู้....ว่าจริง....มึงอาจจะแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาก็ได้...และมึงอาจจะใช้แผนนี้กับใครมาแล้วบ้างก็ไม่รู้....ขืนใจใครสักคน...แล้วเล่าเรื่องให้เค้าเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด...ง่ายจะตาย" ผมดูแคลนมัน....ไม่เชื่อ..ถึงจะเป็นเรื่องจริงผมก็ไม่เชื่อ

          "เราไม่ได้..." มันตะกุกตะกัก

          "มึงอยากให้กูเชื่อมึงก็หาคำตอบที่มีเหตุผลมาให้กูดูสิ....ข้อแรก....ถ้าเพื่อนมึงบอกให้มึงทำอะไรมึงก็ทำงั้นเหรอ...ให้เป็นเรื่องเลวแค่ไหนก็ทำได้ใช่มั้ย...มึงรักเพื่อนมึงมากเลยใช่มั้ย...แล้วถ้าไอต้อมเพื่อนมึงบอกให้มึงไปตายล่ะ...มึงก็จะทำใช่มั้ย" ผมถามมันกลับเสียงดัง...มันที่ฟังอยู่หน้าเจื่อนลงเรื่อยๆ

          "ข้อสอง...คำว่าแก้แค้นของมึงเนี่ย...กี่ครั้งถึงจะพอ...มึงจะแก้แค้นกู...ครั้งเดียวก็เกินพอ...เพราะฉะนั้นเรื่องที่มึงเล่าให้กูฟังหน่ะ...กูไม่เชื่อ...มึงเล่าเหมือนว่าคนที่ผิด...คนที่ทำให้กูเป็นแบบนี้คือเพื่อนมึง...ไม่ใช่ตัวมึง...แต่บอกไว้เลย...กูฟังแล้วกูบอกได้คำเดียวว่าคนเลวที่ทำให้กูต้องเจ็บอย่างนี้คือมึง...เพื่อนมึงอาจเลวที่ยุแยงเพื่อน...แต่คนที่ทำร้ายกูถึงสองครั้งสองคราคือมึง..." ผมพูดเสียงกร้าว...แค้นใจ...ทำอะไรมันไม่ได้...

          "ออกไป!!!...มึงออกไปจากห้องกู...ถ้ามึงไม่ออกไปตอนนี้...มึงจะได้ตายในห้องนี้...กูบอกให้ออกไปไง" ผมแพดเสียงลั่น...มันดูตกใจ...คว้าเสื้อไปใส่โดยไม่กลัดกระดุม...ก้มลงจับกระเป๋าที่ถูกกองไว้ที่พื้น...ก่อนที่จะเหลือบสายตามองผมที่ลุกขึ้นมายืนตะโกนใส่มันเมื่อกี้....แล้วมันก็คว้ากระเป๋าขึ้นบ่าแล้วเดินออกจากห้องไป

          ผมเดินไปล็อกประตูทันที...แล้วยืนหันหลังพิงประตู....



           ......เหนื่อย....

          .....เหนื่อยเหลือเกิน...

          .....ในที่สุด....ก็จบลงเสียที.....



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
          เห็นรูปนี้แล้วชอบมาก...
   เข้ากับเรื่องดีครับ...
   เลยเอามาลงให้ดูก่อน...
   (เอารูปสวยๆไปดูก่อนละกันเนอะ)
   ส่วนเนื้อเรื่อง....
   จบตอนเสียที
   555

   InLuSt