ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #28 : ก้าวสู่ความจริง

          หนาว...

          ความรู้สึกแรกที่เข้ามาในโสตประสาทแม้ว่ายังไม่ได้ลืมตา


          เหนื่อย...

          ความอ่อนล้าที่เกิดขึ้นจนหนักไปหมดทั้งตัว....


          ผมปรือตาตื่น...สายตาทอดมองไปยังเบื้องหน้าโดยไม่ได้คิดอะไร...ผมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น...พยายามคิดในสิ่งที่เกิดขึ้น...


          มันเกิดอะไรขึ้น?

           ความทรงจำที่มีอยู่ดูสับสน...ผมแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน...จำได้ว่าวูบหนึ่งผมตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกเจ็บ...มันเจ็บแปลบที่หัวไหล่...เจ็บเหมือนโดนกัด...ผมมองเห็นศีรษะที่ฝังอยู่ที่ไหล่นิ่ง....ในขณะที่ร่างกายของผมและมันขยับไหวไปในจังหวะเดียวกัน...ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เจ็บหน่ะเป็นแผลหรือป่าว...รู้แต่ว่าตัวเองร้องไห้...เพราะใบหน้านั้นเปียกชุ่ม...มันเคลื่อนศีรษะออก...หลังซุกไซร้จนพอใจ...มันมองหน้าผม...ในขณะที่ตัวผมกลับมองหน้ามันด้วยความเลือนลาง...แล้วมันก็เอนหัวเข้ามาใกล้...


          ผมตื่นขึ้นมาอีกหลายครั้งด้วยความรู้สึกงุนงง...ตื่นเพราะการขยับแทรกสอดเคลื่อนไหวที่เพิ่มความอึดอัด....เบื้องล่างถูกกระทำจนปวดหนึบ...แต่ก็ไม่มีแรงในการขัดขืน...ปล่อยให้มันกระทำกับร่างกายของผมจนกว่ามันจะพอใจ...พอใจ...แล้วปล่อยผมไปสักที...ปล่อยผมไปจากฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้...

           "เรียก.." เสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ข้างหู...ผมขบเม้มปากแน่นด้วยแรงอารมณ์และตัณหาที่ถูกก่อกำเนิด

          "ที.." ให้เรียก...ถ้าเรียกแล้วจะหยุดมั้ย...จะหยุดทำอย่างนี้หรือป่าว...ผมได้แต่คิด...และเกือบจะกลายเป็นขอร้องอยู่ในใจ

          "เรียกสิ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นแสดงถึงความต้องการ...มันสั่งให้ผมทำ

          "ท...ที...อะ...อึก" ทันทีที่ถ้อยคำได้เอื้อนเอ่ยออกจากริมฝีปาก...มันก็โน้มเข้ามาประทับจูบอย่างแผ่วเบา...ลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างช้าๆ...นุ่มนวล...และทำให้เคลิบเคลิ้มเสียจน...

          ..........

          ..........

          ..........

          ผมนอนนิ่ง...รู้สึกถึงการมีตัวตนของตัวเองอย่างชัดเจน...ผมค่อยๆยันกายเพื่อลุกขึ้นนั่ง...และพลันสายตาก็ได้เหลือบไปสบกับร่างของใครบางคนที่นอนอยู่........มัน.......ผมเลื่อนตัวออกห่างจากเตียงโดยไม่รู้ตัว...และในฉับพลันที่ร่างกายพ้นขอบเตียงซึ่งผมต้องทรงตัวด้วยขาทั้งสองข้าง.....ความเจ็บก็แล่นเป็นริ้วๆขึ้นมาตามสะโพกจนผมต้องทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า....


          ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินอีกครั้ง...ทุกย่างก้าวเหมือนยิ่งเพิ่มความเจ็บที่กรีดลึก...ผมขบปากตัวเอง...เพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บที่เกิดขึ้น...แล้วผมก็เดินมาสุดที่มุมครัว...ผมเอื้อมมือไปหยิบมีดปลายแหลมมาถือด้วยมือทั้งสองข้าง...แล้วกระชับให้แน่นเพื่อเพิ่มความอุ่นใจ


          พลันสัมผัสแผ่วเบาบนไหล่ข้างที่ถูกกัด....ผมหันกลับไปด้านหลังด้วยสัญชาติญาณ...จนปลายมีดคมได้ทิ้งสัมผัสไปตามร่างกายคนเบื้องหลังเป็นเส้นสีชมพูยาว


          เส้นที่เกิดค่อยๆเพิ่มความเข้มจากสีชมพูแปรเปลี่ยนเป็นแดง...เห็นเม็ดเลือดแทรกตัวออกมาระหว่างรอยแผล...และรวมกันจนไหลเป็นทางยาวตามแขน...และหยดล่วงลงสู่พื้น....มันยกแขนขึ้นปาดเช็ดเลือด...ซึ่งดูเหมือนไม่เป็นผล...เมื่อมันดูเหมือนว่าแผลที่เกิดไม่มีวี่แววว่าเลือดจะหยุดไหล...ผมยังคงยืนนิ่งด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก...


          เจ้าของรอยแผลมุ่นหัวคิ้วด้วยความรู้สึกที่ไม่แน่ชัด...มันมองซ้ายแลขวาโดยไม่สนใจผมที่ยืนอยู่...ก่อนที่มันจะเดินออกจากจุดเดิมและเข้าห้องน้ำไป...ทิ้งให้ผมจมอยู่กับความคิดตัวเองต่อ...ว่าจะทำอะไรต่อไปดี...


          หนี...

          .....เป็นความคิดแรกที่เข้ามา...แต่ก็ดูเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าที่สุดในเมื่อนี้เป็นห้องของผมเอง...


          โทรศัพท์แจ้งตำรวจ...

          .....เป็นความคิดที่ขัดแย้งอยู่ในที...จะแจ้งข้อหาอะไรล่ะ...ข่มขืนนะเหรอ...เป็นไปไม่ได้...เพราะผมมันเป็นผู้ชาย...กฏหมายไม่รองรับในเรื่องนี้...ความคิดนี้ทำเอาผมน้ำตาคลอขึ้นมา....แต่ก็ไม่มีวิธีอื่น...


          ผมเริ่มก้าวออกไปโดยแกล้งลืมความเจ็บและคว้าโทรศัพท์มือถือเพื่อกดหมายเลข...แต่ก็มีสียงที่ทำให้ผมต้องชะงักไปเสียก่อน


          "ถามอะไรได้มั้ย" จะถามอะไร...ยังมีอะไรอีก...ยังต้องการอะไรจากกูอีก...กูไม่มีอะไรเหลือแล้ว...มึงยังอยากได้อะไรอีก...

          ผมหันหน้าไปสบตามัน...ไม่พูดอะไร...มันเองที่กลับเป็นฝ่ายมองลงต่ำแทน...ผมมองตามสายตา...จึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลื่อยเปล่า.....ความร้อนอาบทั่วใบหน้า...ผมกำมือแน่นด้วยความอายและความโกรธ....แต่ก็ยังไม่คิดที่จะมาอายอะไรตอนนี้ให้มันเห็น...แม้ว่ามันจะไม่ได้เปลือยเหมือนผม...เพราะมันใส่กางเกงนักศึกษาแล้ว...

          "มึงต้องการอะไร" ผมถามกลับไป...ไม่รู้ว่ามันจะเอาอะไรอีก...อยากได้เงินก็จะให้...เอาเท่าที่มีอยู่...ให้มันไปพ้นๆจากชีวิตของผม...หรือถ้ามันต้องการชีวิตของผมก็ทำให้มันจบๆไปสักที...

          "นาย..." มันพูด...แล้วหยุดในขณะที่ผมกำลังตั้งใจฟัง

          "นายไม่เคยมีเซ็กส์ใช่มั้ย" คำถามที่ทำเอาผมหน้าชา...มัน....มันถามคำถามที่ทำให้ผมไม่เข้าใจ...ว่ามันต้องการให้ผมตอบยังไง...

          "ไม่!!...เพราะถ้าเซ็กส์คือการที่คนร่วมรักและมีอารมณ์ร่วมกัน...กูก็ไม่เคย...และถึงตอนนี้ก็ไม่" ไม่รู้ว่ามันถามเพื่อจะตอกย้ำอะไรในสิ่งที่มันทำหรือป่าว...แต่ผมตอบไปเพื่อบอกว่าสิ่งที่มันทำกับผมนั้นมันไม่ใช่เซ็กส์....ผมมองเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของมัน...มันขำ....ขำอะไรบางอย่างในคำตอบของผมที่ผมไม่เห็นขันด้วย

          "มีอารมณ์ร่วม.....ไม่เคย...อืม...." มันพึมพำเบาๆ...ซึ่งผมได้ยินชัดเจน...และรู้ว่ามันแกล้งย้อน...เหมือนจะถามผมเป็นนัยๆว่า.....มันไม่ได้ทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมเหรอ.....และนั่นไม่ใช่เซ็กส์ในความหมายของผมใช่มั้ย....ผมก้มหน้าด้วยความโกรธ...เพราะรู้ว่าผมเองที่ตอบไปอย่างนั้น

          "ถ้างั้น...นายก็...ไม่ได้ขายตัวด้วยละสิ" เป็นอีกคำถามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน

          "กูไม่ได้ขายตัว" ผมตะโกนใส่หน้ามันแล้วขว้างมีดเชี่ยวมันไป...มันเองดูสีหน้าตกใจไม่น้อย

          "กูไม่รู้ว่ามึงไปเอามาจากไหน...มึงหาว่ากูขายตัว....บอกว่ากูเคยอะไรๆมาแล้ว...มึงหาว่ากูง่าย...มึงมาแก้แค้นแทนเพื่อนมึง....สะใจมึงรึยัง...พอใจรึยัง....รึต้องให้กูตายไปต่อหน้าต่อตามึง...ถึงจะสาแก่ใจ...เมื่อไหร่จะปล่อยกูไปสักที" ผมโวยวายด้วยความเครียดในสิ่งที่เกิดขึ้น...คิดอะไรได้ก็พูดออกไปหมด...มันโดนมีดที่เชี่ยวไปก็สีหน้าไม่ดี...พอโดนผมแหกปากใส่ยิ่งมีสีหน้าเจื่อนไป...แต่มันก็เดินเข้ามาหาผมที่สายน้ำตาพร่วงพรูออกมาไม่หยุด...แล้วมันก็ดึงผมไปกอดอย่างไม่สนใจ


          "ปล่อยกู...มึงจะเอาอะไรกับกูอีก" ผมดิ้นขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดที่มันยังคงไม่ปล่อย....ผมดิ้นอยู่นานจนหมดแรง...จึงได้แต่สะอื้นอยู่เงียบๆ...






          "ขอโทษ" มันเอ่ยบอกผม







.....(หมายเหตุว่า...นี่เป็นการพิมพ์ครั้งที่สาม.....ถ้ารู้สึกว่าอ่านแล้วไม่เหมือนเดิมก็ไม่ต้องแปลกใจ.....)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     ตอนนี้เป็นตอนที่ผมพิมพ์ด้วยความแค้น
แค้นเครื่องคอมนะครับ...
ทำยังไงถึงจะแก้ปัญหาเรื่องที่อัพแล้วหายไปหมดได้
เซ็งจิต
ปล.วันนี้วัน open house คร้าบ

     InLuSt