ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #27 : (เตือน) ครั้งที่ 2

          ผมนั่งอยู่ในรถอาร์ทเงียบๆเมื่ออาร์ทอาสามาส่งผมถึงหอพัก...วันนี้เป็นครั้งแรกที่เพื่อนรักทั้งสองคนของผมได้มาเจอหน้ากัน...ทรายพยักหน้าให้ผมในเชิงที่เข้าใจกันได้ว่า...อาร์ทหล่ออย่างที่ผมชมไว้ไม่มีผิด...ในทันทีที่ได้เจอกัน...ส่วนอาร์ทเองก็ชมว่าทรายดูน่ารักทีเดียวในตอนที่กินข้าวเย็นอยู่ที่หน้ามหาลัย...อาร์ทแทบไม่เปลี่ยนไปจากเดิมในวันสุดท้ายที่ผมพบเขา...ผมล้ออาร์ทไปว่า...หล่อๆแบบนี้ยังไม่มีแฟนเหรอ...อาร์ทก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆกลับแล้วบอกปฏิเสธว่าไม่มี...แล้วถามกลับมาถึงผม...

          อาร์ทบ่นให้ผมฟังว่าเขามีปัญหากับเพื่อนใหม่เล็กน้อย...คนที่ชื่อ...เกมส์....

          อาร์ทยังคงเล่าให้ฟังว่าถูกเพื่อนคนนี้เอาไปตั้งเป็นหัวข้อพนัน...ซึ่งเมื่ออาร์ทมารู้ทีหลังทำให้อาร์ทโกรธมาก...บอกว่านายเกมส์คนนี้นิสัยไม่ค่อยดี...เหมือนที่ได้ยินคนอื่นเค้าบอกมาว่า...นายคนนี้มีดีแค่สองอย่าง...คือ...รวย...กับ...หน้าตาดี..นี่เกือบจะเป็นครั้งแรกที่ผมเป็นฝ่ายฟังอาร์ทเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง...ส่วนมากอาร์ทจะเป็นคนฟังเรื่องจากผมสะมากกว่า...อาร์ทเล่าให้ผมฟังอย่างเพลินจนเขานึกขึ้นได้แล้วถามผมกลับว่า...แล้วเอ็มล่ะ...มีอะไรจะเล่าให้อาร์ทฟังบ้างมั้ย...

          จะเล่า....ดีมั้ย....

          ผมใช้เวลาช่วงเสี้ยววินาที...ก่อนจะยิ้มแล้วตอบอาร์ท

          "ไม่ค่อยมีอะไรเลยล่ะ...นอกจากเรื่องเรียน"

          โกหก....    

          หลังจากกินข้าวด้วยกันเสร็จ(ซึ่งอาร์ทดื้อจะเลี้ยงข้าวผมให้ได้)...ผมเลยพาอาร์ทไปเลี้ยงขนมปังเย็นแทน...ซึ่งอาร์ทได้แต่ยอมเดินตามผมอย่างขำๆ...ก็รู้ว่าผมไม่อยากกินข้าวใครฟรีๆ...พอกินขนมหวานเสร็จอาร์ทจึงมาส่งผมที่หอ...ผมจึงได้มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนรถคันนี้ในตอนนี้

          "เลี้ยวตรงนี้ก็ถึงแล้วละอาร์ท" ผมบอกทางอาร์ทจนถึง...เห็นอาร์ทพยักหน้ารับแล้วหักพวงมาลัยเลี้ยว
          
          "จะเข้าไปดูสภาพห้องมั้ย" ผมถาม...อาร์ทขมวดคิ้วเป็นปมอย่างคิดอะไรบางอย่าง...

          "อย่าเลย" อาร์ทตอบ

          "ไว้คราวหน้าละกัน" 

          "กลัวว่ามันจะเละมากเหรอไง" ผมถามขำๆ แล้วเปิดประตูจะลงจากรถ...อาร์ทฟังแล้วยิ้มน้อยๆก่อนที่จะตอบผมว่า

          "ปล่าว...แค่กลัวว่าจะติดใจแล้วไม่ยอมออกจากห้องต่างหาก" 

          "อืม...งั้นไว้คราวหน้าเถอะ...ขอบใจนะที่มาส่ง" ผมลาอาร์ท

          "อืม...แล้วคราวหน้าอาร์ทจะแวะมาอีกนะ...บายบาย" อาร์ทโบกมือลา...แล้วถอยรถเพื่อกลับรถ

          ผมมองตามรถของอาร์ทไปจนสุดตา...อาร์ท...ดีจริงๆที่อาร์ทไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอ็ม...เอ็มคิดดีแล้วละที่ไม่ได้บอกอาร์ท...เพราะเอ็มอยากให้อาร์ทคิดว่าเอ็มยังคงสบายดีอยู่...ยังอยู่ได้ดีโดยไม่มีอาร์ทอยู่ข้างๆ...ผมก้มลงมองพื้นอย่างคนปลงตกในชีวิต...ก่อนที่จะตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน...ผมเดินไปจนถึงหน้าห้องแล้วจึงเริ่มควานหากุญแจในกระเป๋า...ไปไหนนะ...ผมเริ่มตั้งใจหาต่อไป....โดยไม่ได้ใส่ใจกับเสียงฝีเท้าที่เดินมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...คงเป็นใครสักคนมั้ง...รีบหากุญแจดีกว่าจะได้ไม่ขวางทางเค้า... พอมือไปสะกิดกุญแจที่แทรกอยู่กับชีทที่เรียนเลยรีบคว้าเอาไว้แล้วเตรียมไขกุญแจห้อง...แต่ก่อนที่จะได้ไข...ผมก็ต้องชะงักกับเสียงที่ทักมาสะก่อน

          "มีลูกค้ามาส่งให้ถึงที่พักเลยเหรอ"

          ผมหันหน้าไปทางต้นเสียง...เสียงที่คุ้น....คุ้นแน่ละ...เพราะมันเป็นเสียงที่ผมได้ยินในตอนที่ประสาทสัมผัสอื่นใช้งานไม่ค่อยได้...ในตอนที่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากฟัง...แต่ในตอนนี้คนที่สายตาผมกำลังมองอยู่เป็นคนที่ผมคุ้นตาแล้ว...ผู้ชายคนนี้...คนที่ผมเคยเจอ...ที่โรงอาหาร...ผู้ชายที่นำเอาความมืดมิดมาสู่ผม....   
          

          "นาย!!!!" ผมเรียกไปได้แค่นั้น...ไม่รู้ชื่อ...ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร...อารามตกใจจะขึ้นว่า..มึง...ยังไม่ทันจะคิดได้...มือที่กำลังจะไขกุญแจห้องเลยชะงัก...ผมรีบหันหน้ากลับมาที่ประตูแล้วพยายามไขกุญแจ...ลน...ตกใจ...รู้ว่าชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้...และก่อนที่ผมจะได้ไขประตูก็มีมือใหญ่มากระชากให้หันกลับไป...เงากำลังโค้งตัวมาหาผม....เห็นชัดถึงใบหน้า...แล้วริมฝีปากของผมก็ถูกประกบ...ผมไม่ได้ร้องบอกให้มันหยุดเพราะผมยังไม่ยอมเปิดปาก...เจ็บ....เจ็บที่ริมฝีปากเพราะถูกกระแทก...ความรู้สึกกำลังสับสน...กุญแจในมือถูกมืออีกข้างของมันฉวยไป...ผมรู้สึกตัวจะหันไปมอง...เกือบร้องโวยวายที่ถูกเอากุญแจไป...เลยเป็นโอกาสให้ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาในโพรงปาก.....ผมกลั้นหายใจอย่างลืมตัว....ลืมทุกอย่างลืมคิดกระทั่งปล่อยเป้ในมือเพื่อต่อสู้...ถ้าพูดบรรยายความรู้สึกในตอนนั้นคงบอกได้คำเดียวว่า....งง....ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง....ลิ้นที่ร้อนและลื่นควานไปมาในปาก.....จนทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...เริ่มเบลอจนไม่รู้เรื่อง...ได้ยินเสียงกลอนประตูห้องถูกไข...มันเปิดประตู....ผละออกจากผม...ปล่อยให้ริมฝีปากผมได้เป็นอิสระ....เป็นอีกครั้งที่ผมยังคุมสติตัวเองไม่ได้...มันพลักผมไปเข้าไปในห้อง...เข่าผมชนเข้ากับมุมเตียงจึงทรุดนั่งลง.....ผมหอบหายใจ.....ที่เบลอ...เพราะไม่ได้หายใจ...ผมเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว!!!

          เสียงลั่นกุญแจทำให้ผมได้สติ...มันยืนพิงประตูแล้วมองมาทางผม...ผมนั่งนิ่ง...คิด....จะหนีออกไปยังไง...หรือจะสู้กับมัน...อาวุธ...ไม่มีอะไรอยู่ใกล้มือผม...ผมเริ่มหันซ้านขวามือมองหาของไว้ใช้ป้องกันตัว...ลืมนึกไปว่ามันไม่ได้หยุดนิ่ง...และเหลือบไปเห็นมันก้าวมาที่เตียงแล้วกดตัวผมลง

          "อย่า..." ผมร้องแหกปาก...แล้วพยายามยกขาถีบ...มือสองข้างดันมันออกห่าง...

          "ออกไปสิวะ...มึง...ออกไปห่างๆกู" ผมดันมันออก...แต่ดูท่าไม่ได้ผลเมื่อตัวมันยังขึ้นมาทาบทับผมได้...ผมทุบมันที่ไหล่หลายครั้ง...และใช้มือดันหน้ามันออกห่าง....แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...มันไม่ได้ต่อยผมไม่ได้ด่าอะไร....ผมกลับเห็นแค่คิ้วที่ขมวดอย่างไม่พอใจและรอยที่เกิดจามฟันที่ขบกันแน่น....แล้วมันก็จูบผมอีกครั้ง...หรือควรจะเรียกให้ถูกว่ากระแทก...โดยไม่สนใจสักนิดว่าผมขัดขืนและไม่เต็มใจมากแค่ไหน...ริมฝีปากแค่ชนกัน...คงทำให้มันไม่พอใจ...มันจึงพละมือที่ตอนแรกใช้จับมือผมให้อยู่กับที่มาบีบกรามผม...เจ็บ...เจ็บจนแทบร้องไห้....ริมฝีปากยังคงประทับและบดเบียดอย่างไม่หยุด...ผมกัดฟันแน่น...ซึ่งเป็นผลให้มือที่บีบอยู่นั้นให้ผลร้ายเหลือเกิน...และเมื่อจนทนไม่ไหว...ผมจึงเผลอหลุดร้องออกไปด้วยความเจ็บ...แล้วก็เป็นเหมือนเดิม...มันหยุด...หยุดมือที่บีบ...เพราะสิ่งที่มันต้องการได้ผลแล้ว...ลิ้นอุ่นตวัดไปมาหยอกล้อกับลิ้นของผมตามอำเภอใจ....มือที่ว่างของมันเลยกลับมาทำหน้าที่เดิม...มันขืนแรงผมล็อกแขนไว้เหนือหัวกดไว้แนบหมอน...เท้าที่ผมยกถีบแทบไม่เห็นผลแล้วเมื่อมันมานั่งอยู่กลางหว่างขา...เพราะถีบยังไงก็ไม่โดน

          รสเลือดเค็มปร่ากระจายทั่วปาก...แทบไม่ต้องสงสัยว่าคงมีใครสักคนปากแตก...ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นตัวเองรึป่าว...เพราะริมฝีปากชาไปนานแล้ว...มันทิ้งน้ำหนักตัวลงบนมือข้างที่ตรึงแขนผมไว้แล้วใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อผมออก



          เออ...ดี...อย่างน้อยคราวนี้กูก็ไม่ต้องมานั่งเย็บกระดุมใหม่.....ผมประชดมันในใจ


          มันดึงตัวผมขึ้นมาให้นั่ง...และมันยังคงไม่เลิกจูบผม...เป็นห่าอะไรมากมั้ยวะ...เจ็บไปหมดแล้ว....มือผมหลุดจากการถูกกดผมเลยดันตัวมันออกอีกครั้ง...มันก็ไม่ใส่ใจ...พยายามจะดึงเสื้อผมออกเท่านั้น...ไม่เอาแล้วโว้ย....ผมร้องด่าในใจ...ถ้ามันไม่เลิกจูบผม...ผมจะกัดลิ้นมันให้ขาดแน่ๆ....ผมลังเลอยู่นาน...จนไม่ต้องคิดเพราะมันเป็นฝ่ายผละออกไปเอง....และผมก็รู้สึก...เหนื่อย....โดนไอสัตว์นี่ขโมยจูบแล้วเหนื่อย....ดิ้นจนเหนื่อย...จนไม่มีแรง...มันก้มตัวลงเริ่มต้นอีกครั้งที่ยอดอกผม...ผมเลยหาโอกาสถีบมันไปอีกครั้ง...ผมถีบกลางตัวมัน...คราวนี้โดนเต็มๆ...

          "แม่.ง ..." มันหลุดสบถ...พอถีบเสร็จผมดันตัวขึ้นด้วยแขนทั้งสองข้างเพื่อลุกแต่มันดูจะไม่สนใจที่โดนถีบเพราะมันคว้าเข้าที่ขาของผมทั้งสองข้างแล้วดึงขึ้น...จนขาผมทั้งสองข้างขึ้นไปพาดบนไหล่มัน

          "เฮ้ย!!!!" ผมร้องโวย...เพราะแผนที่วางไว้ว่าจะหนีกลับไม่เป็นผล

          "แม่.ง...ไอสัตว์ปล่อยกู...ปล่อยกูดิวะ...มึงจะทำอะไร...ปล่อยสิวะ..."ผมร้องโวยวายแต่มันดูไม่สนใจ...มันปลดซิปกางเกงผม...แล้วใช้มือจับของสงวนผมอย่างไม่สนใจคำด่า

          "เฮ้ย...สัตว์...ปล่อย" ผมร้องด่า

          "ปากดีจริงๆ...ด่าไปเรื่อยๆนะ...แล้วจะคอยฟัง..." มันตอบ...ครั้งแรก...แต่พูดแล้วหยุดค้างไว้อย่างนั้น...ก่อนจะเริ่มปลุกอารมณ์ผม...มือใหญ่ขยับรูดขึ้นลง...สัมผัสทำเอาผมทนไม่ไหว...ไม่ขยะแขยงบ้างหรือไง...ไม่ใช่ของตัวเองแท้ๆ...โรคจิต...แต่....มือของมันให้ความรู้สึกดีอย่างที่ผมไม่อยากจะยอมรับ...แล้วมันจะกลายเป็นผมที่โรคจิตกว่า...บ้าที่สุด

          "โรคจิต" ผมหลุดปากด่ามันไปอีก...มันบอกเองว่าให้ผมด่า...ได้ยินเสียงมันหัวเราะในลำคอเบาๆ...ผมกลั้นความรู้สึกตัวเอง...พยายามกดให้มันสงบ...แต่แล้วก็ต้องแทบเตลิดเมื่อ...มือของมันหยุดการเคลื่อนไหวและเปลี่ยนเป็นลิ้นและโพรงปาก!!!

          "ไอ้......อะ......อึก...." คำด่าของผมถูกกลืนหายไปในคอ...เมื่อจุดอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นอย่างยั้งไม่อยู่...มือที่ไร้ประโยชน์ในตอนแรก...กลับต้องมาใช้ในการปิดปากตัวเอง!....ลิ้นอุ่นร้อนดุนดัน...และเลียอย่างเป็นจังหวะ...ริมฝีปากขบเม้มตลอด

          "อืม.....อึก....อ...." ผมครางในลำคออย่างหยุดไม่อยู่...กัดฟันก็แล้ว...ปิดปากตัวเองก็แล้ว...ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย....อารมณ์ที่เกิดขึ้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างหยุดไม่อยู่...เป็นอะไรที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน...ทรมานจนทนไม่ไหว...แต่ก็หฤหรรษ์ไปด้วย...จนกระทั่งถึงขีดสุดของอารมณ์...ความต้องการจึงถูกปลดปล่อย...ผมได้ยินเสียง...เสียงตัวเองครางเบาๆ...อย่างไม่รู้ตัว...และรู้สึกเหนื่อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

          "ไม่ด่าแล้วหรือไง...หรือว่าครางจนไม่มีแรงแล้ว" คำพูดแดกดันทำให้ผมเข้าใจ...มันท้าให้ผมด่า...เพราะรู้ว่าผมต้องเป็นอย่างนี้

          "เหนื่อย?...น่าจะชินแล้วไม่ใช่เหรอ..." มันพูดแล้วกระชากตัวผมไปใกล้...

          "นายอาจจะจบ...แต่ฉันเพิ่งจะเริ่ม!!!" คำพูดดังแส้ที่ฟาดลงมา...ทำเอาผมแทบสะดุ้ง....เริ่ม?...เริ่มอะไร..ไม่ไหวแล้ว...ปล่อยผมไปเถอะ....

          สิ้นคำพูดมันก็กระชากตัวผมเข้าไปจูบอีกครั้ง...ไม่เจ็บแล้ว...เพราะชาจนไม่รู้สึก.....แต่ในปากรู้สึกได้ถึงรสหวานอย่างที่ไม่ได้รับมาก่อน...ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนความหวานอย่างลืมตัว



          .....หวาน.....   

          .....น้ำตาล?..........

          .....จะมีน้ำตาลได้ไง..........


          .....น้ำตาลฟรุตโตส!!!.....

          ผมหลับตาลงอย่างละอายใจในความคิดที่เริ่มเพ้อไปไกล...หลงลืม...ว่าผมกำลังโดนขืนใจโดยไอโรคจิต....มัวแต่ไปคิดถึงเรื่องไร้สาระว่าตัวเองเคยเรียนมาว่า...น้ำตาลฟรุคโตสพบได้ในน้ำเลี้ยงอสุจิ...ความคิดของผมพลันชะงักเมื้อความรู้สึกเย็นวาบสัมผัสเข้าที่รอยแผลเก่าที่ยังไม่หายดี

          "อื้อ....อื้อ...." ผมเริ่มดิ้น...ถอยตัวหนีจากปลายนิ้วที่ค่อยๆรุกรานเข้ามา...มันไล้วนอยู่รอบปากทางเข้า...บางครั้งก็กดผ่านรูแคบด้วยความเร็วทำเอาผมสะดุ้ง....ผมขืนตัวหนีอย่างไร้ผลอีกครั้งเพราะมืออีกข้างรั้งศีรษะให้ประกบจูบอยู่อย่างนั้น...สองนิ้ว...ความรู้สึกที่ถูกชำแรกผ่านเข้ามาโดยสิ่งแปลกปลอม....ทำให้ผมเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ...มันเอานิ้วออกและเริ่มต้นใหม่...ทำให้ผมรู้ตัวว่าถูกแกล้ง...จำนวนนิ้วที่เพิ่มขึ้น...เริ่มทำให้รู้สึกอึดอัด...อารมณ์ที่มอดไปแล้วค่อยๆถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง...ความรู้สึกเบื้องหลังถูกดึงกลับมาที่ปากอีกครั้ง...ไอบ้านี่จูบเก่งชะมัด...จะจูบให้กูขาดอากาศหายใจไปเลยใช่มั้ย...

          ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อสิ่งที่ดุนเข้ามาไม่ใช่นิ้วมืออย่างเคย...ผมเกร็งตัวขัดขืน...มันถอนจูบแล้วซุกหน้าบนไหล่ของผมแทน...

          "อย่า....ขอร้อง....เจ็บ...ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ" รู้แล้วว่าด่าไปก็ไม่หยุด...ผมน้ำตาร่วงอย่างทนไม่ไหว...ขอร้อง...ไม่เอาอีกแล้ว...มันชะงักหยุดการเคลื่อนไหว

          "บ้าชิบ" มันหลุดด่า...มันจะหยุดจริงๆเหรอ...ผมหวัง...ลุ้น...รู้ว่าเป็นไปได้ยาก...ตัวผมเองก็รู้ว่าความต้องการของมันก็คับแน่นอยู่...มันหายใจเข้าเฮือกใหญ่และเริ่มขยับตัวอีกครั้ง...ผมเจ็บ...กัดฟันแน่น...น้ำตาร่วงไม่หยุด...มือทั้งสองข้างจิกลงบนหลังของมัน...เหมือนว่าจะช่วยระบายความเจ็บได้...ความรู้สึกรอบตัวเริ่มพร่าเลือน...แวบเข้ามาน้อยนิด...รู้ว่ามันเข้ามาจนสุด....รู้ว่ามันขยับเร่งจังหวะ...ได้ยินเสียงตัวเองครางเบาๆ...และก่อนที่สติสุดท้ายจะดับวูบลง...ผมยังได้ยิน...






          "ขอโทษ.......เรา....ไม่ได้ตั้งใจ"



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

          ทำไปได้....
          ห้องคอมปิด...
          รู้สึกว่าพิมพ์ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่
          แหะๆ

          InLuSt