ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #26 : อาร์ท

         
          เล่าให้ทรายฟังแล้วมีอะไรดีขึ้นมั้ย?

          ถ้าเทียบกับไม่เล่าล่ะ

          ต้องดีกว่าสินะ....ถ้ามันไม่ดีกว่าผมคงไม่เลือกที่จะบอก...

          แล้วตอนนี้จะมาคิดในเรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไมกัน....มันคงเหมือนคำพูดที่เราเคยได้ยินมา....เราจะไม่มีทางเข้าใจในเส้นทางที่เราไม่ได้เลือก...สำหรับผมมันก็คงเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน

          วันนี้ผมกลับถึงหอเร็ว...เพราะมีทรายกับพี่ข้าวมาส่งถึงที่...ตอนแรกผมก็ปฏิเสธเพราะเกรงใจ...แต่ทรายไม่ยอม...เธอบอกว่าเธอไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับผมอีก...ทรายบอกว่า...ผมน่าจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน...เป็นคนที่จะคอยดูแลผมได้ตลอดเวลา...ผมฟังแล้วนึกขำ...ตอบกลับไปว่า...คนที่คิดว่าแฟนจะมาคอยปกป้อง...คงมีแต่ผู้หญิง...ทรายฟังแล้วค้อนผมที่เอาแต่หัวเราะ...ถึงยังไงผมก็ยอมกลับด้วย...เพราะที่ทรายพูดไว้มันก็ถูก...ผมไม่รู้ว่า...ไอโรคจิตมันจะคิดที่จะทำอะไรอีกหรือป่าว...เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ให้ผมระวังตัวแค่ไหนก็คงสู้คนเลวๆอย่างมันไม่ได้....

          ผมถอนหายใจเหือกใหญ่แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง...ช่วงนี้ผมถอนหายใจบ่อยจริงๆ....เคยได้ยินว่าถอนหายใจบ่อยๆจะอายุสั้น...ถ้าจริง....ตอนนี้ผมจะมีอายุขัยเหลือเท่าไหร่กันนะ

          พรุ่งนี้อาร์ทบอกว่าจะมาหา...คิดแล้วผมก็ยกมือมาดูรอยแผล...ท่าไม่สังเกตคงไม่เห็นมั้ง...ใส่นาฬิกาคงปิดได้ข้างนึง...แต่อีกข้าง...wrist band คงปิดได้บ้าง...พอถูไถไปได้...ถึงยังไงแผลก็ต้องจางลงเรื่อยๆ...เพราะให้ใส่เสื้อแขนยาวอีกวันคงไม่ไหว...ร้อนจะตาย...

          .....อาร์ท....

          ...ตอนนี้อาร์ทคิดยังไงกับเอ็ม....ที่อาร์ทมาหาเพราะคิดว่าเอ็มเป็นเพื่อนใช่มั้ย....ตัดใจหรือยัง.....ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ....เพราะตอนนี้เอ็มยิ่งไม่มีค่าคู่ควรที่จะรับความรักจากอาร์ทอีกแล้ว...จากแต่ก่อนที่ไม่รู้ว่าอาร์ทชอบเอ็มตรงไหน...ตอนนี้เอ็มยิ่งเจ็บมากขึ้น...เพราะไม่เหลืออีกแล้ว.....รู้สึก....สกปรก....ทำไมต้องเป็นผม....ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเอง...ทำไมไม่ใช่คนอื่น...แต่ก็รู้ว่าถามกี่ทีก็คงไม่มีคำตอบ...มันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด...แก้แค้น....ผมเป็นคนผิดเหรอถึงมาทำกับผมอย่างนี้...ผมแค่ป้องกันตัวเอง....คิดแล้วก็เจ็บใจ...ผู้ชายเหมือนกัน...แต่สู้แรงไม่ได้...เพราะมันลอบกัด....ทำตัวไม่สมเป็นผู้ชาย....มัน....

          ด่าอยู่ในใจหลายรอบ...จนหาคำด่าที่สมกับการกระทำต่ำๆของมันไม่ได้แล้ว....คิดแล้วน้ำตาพาลจะไหล.....อาร์ท....ช่วยเอ็มทีได้มั้ย....ช่วยให้ลืมว่าเคยผ่านอะไรมา....เคยโดนอะไร...ช่วยทำให้เอ็มนึกว่ายังอยู่มอปลายได้มั้ย....สมัยที่เอ็มทุกข์ใจน้อยกว่านี้.....ผมนอนนิ่งจ้องเพดานห้อง...ปล่อยให้สายน้ำตาผ่านไป....สักวันผมจะหยุดร้องไห้ให้กับเรื่องนี้...พอแผลหายผมจะลืม...ไม่คิดถึงมัน...ปล่อยมันไป...ไม่จำไม่คิดถึงมันอีก....ผมสลัดหัวตัวเองเบาๆแล้วลุกขึ้นนั่ง.....ก่อนที่จะลุกไปหยิบซีดีที่อาร์ทให้มาถือไว้ในมือ....มีแต่เพลงที่ผมชอบทั้งนั้น....ยิ้มเศร้าๆให้ตัวเองแล้วเปิดซีดีฟัง....คงมีแต่อาร์ทที่เข้าใจเอ็ม....และคงมีแต่เอ็มที่ทำให้อาร์ทเสียใจ......

------------------------------------------------------------------------------

          วันศุกร์

          วันนี้เป็นการเรียนที่น่าเบื่อ.....เคมีอะไรก็ไม่รู้....ไม่เข้าใจว่าแพทย์อย่างผมจะเรียนไปทำไม....บรรยากาศในแอลเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อ...ความรู้สึกง่วงงุนเริ่มเข้ามาแทนที่...จนเสียงอาจารย์ที่กำลังสอนค่อยๆเงียบลงจากโสตประสาท....รู้สึกตัวว่าค่อยๆวูบ...แขนทั้งสองข้างเกยซ้อนกัน...แล้วผมก็ฟุบหลับไป....ง่วงจริงๆ.....ไม่น่านอนดึกเลยแหะเมื่อวาน

          .....เอ็ม......

          ....ตื่นได้แล้ว......ไม่ตื่นจะทิ้งไว้นี่นะ......

          .....เอ็ม.....หมดคาบแล้ว......

          .........."อืม.....รู้แล้ว" ผมครางตอบ

          "ไม่กินข้าวที่ตลาดกันเอ็ม.....เดี๋ยวคนเยอะ.....ตื่นได้แล้ว" เสียงทรายค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกตัวว่าตัวเองหลับจนหมดคาบเคมีที่แสนจะน่าเบื่อนี้....ผมเหยียดตัวบิดขี้เกียจ.....คิดได้ในใจว่า....ถ้าจะมานอนในแอลแล้วตัวผมจะตื่นมาเรียนทำไมกันละเนี่ย...สู้นอนต่อที่หอดีกว่า....คิดแล้วก็ส่ายหัวอย่างเซ็งๆ...

          "ง่วงเหรอ" ทรายถามขณะที่ช่วยผมเก็บของใส่เป้...ผมพยักหน้าหงึกหงักตอบเพราะยังง่วงอยู่

          "คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนดึก...ไม่น่าเลย....อดเรียน...เซ๊ง" ผมตอบแล้วเดินออกนอกแอลไปกับทราย...

          "วันนี้อาร์ทมาใช่มะ....จะได้เห็นสักที...คนที่เอ็มบอกว่าดีอย่างนู้นดีอย่างนี้...แถมหล่ออีกตะหากเนี่ย" ทรายพูดทำเอาผมขำเล็กๆ...ก็เป็นความจริงนิ...ไม่ได้ชมเกินไปสักนิดเดียว

          "อืม....แต่อาจจะไม่ดี  ไม่หล่อเท่าพี่ข้าวของทรายก็ได้" ผมแซวกลับ

          "อาราย....พี่ข้าวของทรายที่ไหน...แค่พี่ชายข้างบ้าน...แค่นั้น" ทรายหันมาทำตาโตแล้วรีบปฏิเสธ...คราวนี้ทำผมกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่...ปากแข็งจริงๆ...โดยเฉพาะพี่ข้าว...คงไม่แสดงออกอะไร....ทรายเลยได้แต่บอกอยู่อย่างนี้

          ผมกับทรายซื้อของกินจากตลาดแล้วไปนั่งกินที่โรงอาหารเพราะบริเวณตลาดไม่มีโต๊ะมากพอสำหรับนักศึกษาทั้งหมด....ผมเลือกนั่งด้านตรงข้ามกับทราย...แล้วเราก็เริ่มคุยเรื่อยเปื่อย

          "อืม...แล้วดิวที่เอ็มเคยเล่าให้ฟังอ่ะ...หล่อได้เท่าอาร์ทหรือป่าว" ทรายถามขึ้นมาจิ้มทาโกยากิขึ้นทาน

          "ไม่...ไม่หล่อ...หน้าตาธรรมดาๆไม่มีอะไรเด่นมาก...ก็แค่...น่ารักดี" ผมตอบไปตามความจริง...รู้สึกได้ว่าตัวเองเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่แล้วเมื่อพูดถึงดิว

          "อย่างอาร์ทก็....ไม่รู้สิ...เพราะขาวมั้ง...ดูหล่อแบบเอเชียอ่ะ...ออกแนวจีน เกาหลี ญี่ปุ่นอะไรประมาณนั้น"ผมอธิบาย

          "อย่างคนนั้นเรียกว่าหล่อหรือป่าว" ทรายพูดแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางผู้ชายที่นั่งโต๊ะที่ถัดไปทางซ้ายอีก 4 โต๊ะ...เห็นผู้ชายคนนึงที่ย้อมผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังคุยกับเพื่อนในกลุ่มอย่างเมามันอยู่

          "ไม่...เห็นได้ทั่วไป...เดินสยามก็เจอแล้วหน้าตาแบบบนี้" ผมตอบ..ทำเอาทรายหัวเราะ

          "ก็ว่างั้น" ทรายตอบ

          "แล้วคนนั้นล่ะ" ทรายถามอีก

          "ไม่ไหว...อย่างนั้นเข้าขั้นแย่" ผมตอบ...ไปๆมาๆ ผมกับทรายก็ผลัดกันวิจารณ์ผู้ชายที่อยู่ในรัศมีที่พอจะเห็นหน้าได้เกือบหมดอย่างสนุกปาก...จนกระทั่งคนสุดท้ายก่อนที่จะออกนอกโรงอาหาร

          "แล้วคนนั้นอ่ะ...คนที่ถือกาแฟปั่นอยู่อ่ะ..." ทรายถามเสียงเบา...แล้วผมก็มองตามไป....

          "อืม...คนนี้หล่อ...ประมาณ dark tall and handsom" ผมตอบ

          "อืม...เห็นด้วย...หล่อแบบเข้มๆ...คิ้วเข้มหน้าคม...ตัวสูง...ตรงสเปคเลยนะเนี่ย" ทรายพูด

          "อ่านะ...แล้วเอ็มจะบอกพี่ข้าว..."ผมแกล้ง

          "เชิญๆๆๆ...ไม่สน......เอ....เข้ามองมาทางนี้ด้วยแหะ" ...ผมฟังแล้วเลยเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเคยชินจนลืมไปว่าควรจะหลบตามากกว่าเพราะกำลังนินทาถึงอยู่

          สายตาที่สบมองไม่ได้ให้ความรู้สึกแปลกอะไร...เหมือนคนที่บังเอิญหันหน้ามาเจอกันเท่านั้น...แต่ผมเป็นคนหลบตาก่อนเมื่อความคิดในหัวเริ่มเอาไปเปรียบเทียบกับอาร์ทอย่างไม่รู้ตัว...หล่อ...คนละแบบกับอาร์ท...แต่หล่อจริงๆ....ถ้าอาร์ทคือแสงสว่าง...ผู้ชายคนนี้ก็คงเป็นความมืด....ผมทิ้งถุงขยะในมือพร้อมความคิดไร้สาระ...แล้วผมจะเปรียบไปเพื่ออะไร...ใครก็ไม่รู้...ไม่รู้จักสักหน่อย...

          "รีบเดินจังเลยเอ็ม" ทรายท้วงขึ้น...

          "ก็รีบเดินไปบอกพี่ข้าวไงว่าทรายนอกใจ" ผมตอบไปเรื่อย

          "ให้มันแน่...คงไม่ใช่ว่า...ถูกใจคนนั้นด้วยหรอกนะ" ทรายล้อ...ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไร...เพราะรู้ว่าทรายเองก็ล้อเล่น...ผมชวนทรายไปเล่นคอมฆ่าเวลา...รอจนกว่าอาร์ทจะโทรมาบอกว่าถึงแล้ว....พอผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงอาร์ทก็โทรมา...ซึ่งตอนนั้นก็ 4 โมงเย็นแล้ว

          "ถึงแล้วเหรอ" ผมถาม

          "อืม...กำลังจะเดินเข้ามอ...ให้ไปเจอที่ไหนอ่ะ" อาร์ทถาม...เสียงเหมือนเหนื่อยๆ...สงสัยกำลังรีบเดินอยู่ระหว่างทางแน่ๆ

          "อืม..........หอใน...มีคนอยากเจอ" 

          "ใครอ่ะ" 

          "ทราย...คนที่เอ็มเคยเล่าให้ฟังไง" ผมตอบ

          "อ๋อๆ...อืม...เดี๋ยวเจอกันละกัน...มีเรื่องจะคุยเยอะแยะเลยละ" อาร์ทตอบ..ซึ่งผมตอบรับแล้วกดวางสายไป

          วันนี้ขอให้มีแต่เรื่องดี...เพราะผมได้เจออาร์ทหลังจากไม่ได้เจอมานาน...ผมอวยพรให้ตัวเอง...ขอให้อาร์ทเป็นคนที่นำโชคดีมาให้ผมด้วยละกัน...เรื่องแย่ๆให้มันจบไป...ตอนดิว..เพราะมีอาร์ทถึงรู้สึกดีขึ้นได้...ตอนนี้...อาร์ทก็เหมือนเป็นความหวังเดียวของผม...







          (..........สิ่งที่ขอ....ทำไมไม่เคยเป็นจริง.....)





          (...คงเป็นเพราะผมคงไม่ใช่ลูกคนโปรดของท่าน...  พระเจ้าที่อยู่บนฟ้า)         

------------------------------------------------------------------------------------



เปลี่ยนชื่อตอนใหม่...
ไม่ชอบให้ตอนนึงๆมันยาวอ่ะ
เอา(เตือน)ไปไว้ตอนหน้าละกัน

 InLuSt
ปล....ชอบปลาจังเลยครับ...ทำเอาหน้าจอแฮงค์....คงไม่ได้เปลี่ยนอีกนาน...เหอๆๆๆ