ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #24 : ท้อใจ

          หนาว...

          เมื่อย....

          ทำไมมันหนาวอย่างนี้?.....

          ความหนาวปลุกผมให้ตื่น...ผมลืมตา...กระพริบตาหลายครั้งเพราะไม่คุ้นกับภาพที่เห็น......ที่ไหน?....ทำไมผมมาอยู่ตรงนี้ได้.....รู้สึกหนาว...เหนียวตัว....ทราย....ทำไมตัวผมถึงมานอนอยู่ที่พื้นแล้วคลุกฝุ่นอย่างนี้นะ ......ผมเอื้อมมือมายันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง......ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ.....เจ็บ.....เจ็บไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่บั้นท้าย.....เจ็บจนทำให้ผมนึกออกในทันทีว่าผมมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร......ผมเหลือบไปเห็นที่ข้อมือตัวเอง....รอยปื้นแดง........แผลถลอกที่เกิดจากการเสียดสี......เชือกที่ตอนนี้ไม่ได้พันธนาการผมเอาไว้....มันได้ทิ้งรอยไว้ให้ผมได้มั่นใจว่าสิ่งที่ผมจำได้นั้นไม่ผิดเลย.....ผมนั่งนิ่งอยู่บนพื้น....ขยับตัวไม่ได้.....ความรู้สึกที่ไม่ดีเข้าเกาะกุม.....รู้สึกรังเกียจร่างกายตัวเอง.....ที่........สกปรก

          ผมยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก....น้ำตาที่ไหลผ่านหน้าเปรอะเปื้อน....ผมไม่มีแรงพอที่จะเช็ด....ปล่อยให้มันไหลผ่านไปเผื่อว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น.....ผมเอื้อมลงไปหยิบเป้ที่กองอยู่ที่พื้นไม่ไกลนัก....ค้นดูกระเป๋าสตางค์....มันยังอยู่...และยังมีเงินอยู่ครบ.....แสดงว่าไอโรคจิตคนนี้มันคงจะลืมเอาไป.....นับได้วายังคงมีความโชคดีเหลืออยู่....ผมหัวเราะในลำคอเบาๆกับความคิดบ้าๆของตัวเอง....ทั้งๆที่น้ำตายังไม่หยุดไหล.....

          ผมสูดหายใจเข้าหลายๆครั้ง......เพื่อให้ตัวเองหยุดร้องไห้....ผมเดิน.....ก้าวเท้าอย่างเกร็งๆ.....การเสียดสี......เจ็บ.....ผมลองเดินอีกครั้งแล้วแกล้งทำเป็นไม่เจ็บ......ผมต้องกลับบ้าน.....ถึงแม้จะรู้สึกแย่ยังไงในตอนนี้....แต่ก็ขอให้ได้กลับไปถึงบ้านก่อน.....นาฬิกาข้อมือบอกเวลาสี่ทุ่ม......รถยังพอมี....ผมกลั้นใจรีบเดินไปหน้ามอ.....ผมทนอยู่ในมหาลัยนานกว่านี้ไม่ได้.....ผมกลัว....กลัวเกินไป.....แต่ผมก็ชะงัก.....ผมเดินมาใกล้คลองระบายน้ำที่หนึ่ง....น้ำในคลองส่งกลิ่นโชยเหม็นเน่า.........

          ถ้าตกลงไปในคลองนี้.....ผมจะตายมั้ยนะ.....น้ำดำมืดสะท้อนเงาของผมขึ้นมา...ผมดูโทรมและหมดเรื่ยวแรงที่จะทำอะไร...ผมโน้มตัวลงไปเรื่อยๆ...ผิวน้ำสีเข้มดูดึงดูดให้ผมลงไป....ความตาย.....จะถือว่าเป็นจุดจบเรื่องวุ่นวายทุกอย่างนี้หรือป่าว...ก่อนที่ผมจะหลับตาแล้วปล่อยตัวเองให้ล่วงผ่านสะพานไป....พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวใต้น้ำ....ตัวอะไร.....

          ปลาตัวน้อยว่ายขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำทำให้ผมชะงักและจ้องมองมัน....สักพักก็มีปลาอีกหลายตัวที่ผมไม่ได้สังเกตขึ้นมาหายใจอยู่ด้วย.....พวกมันมีชีวิตอยู่ได้ในสภาพน้ำอย่างนี้........ผมเห็นแล้วจึงได้คิด.......ปลาพวกนี้อาศัยอยู่ในคลองระบายน้ำที่เป็นน้ำเน่าส่งกลิ่นเหม็นแก่คนทั่วไปที่เดินผ่านแล้วต้องเดินหนี.....พวกมันอยู่ได้ในสภาพที่เกลือกกลั้วอยู่กับสิ่งโสมมสกปรกและปฏิกูลต่างๆ......พวกมันไม่เห็นจะคิดสั้นฆ่าตัวตายหนีความจริงไป....มันยังพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ.....พยายามที่จะอยู่บนผิวน้ำหายใจเอาออกซิเจนเข้าไปให้ได้มากทีสุด.....แล้วผมจะมาทิ้งชีวิตตัวเองได้ไง

          ผมยิ้มเนือยๆให้กับตัวเอง......หลังจากเวลาสั้นๆได้ผ่านพ้นไป....ความคิดของผมยุ่งเหยิงกระจัดกระจาย......แต่อย่างน้อยมันก็ยังทำให้ผมยืนอยู่ได้.....ผมเดินต่ออีกครั้งโดยไม่คิดอะไรอีกนอกมาจุดหมายปลายทาง......ไม่ไปคิดถึงเท้าที่ล้า.....ไม่คิดถึงความเจ็บจากการเสียดสี......ไม่คิดถึงรอยช้ำที่แขน.........คิดอย่างเดียว.......ผมต้องไปถึงหอพักของผม


                                        -------------------------------------------------------------------------


          ผมกองเป้ไว้ที่ปลายเตียงทันทีที่เหยียบเข้ามาในห้องก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง.......แต่ผลที่ได้รับคือความเจ็บแสบจนผมต้องสะดุ้งสุดตัว.....ผมกลั้นหายใจแล้วลุกขึ้น........อาบน้ำ.......ล้างรอยเปื้อนออกไปจากตัว.....ผมเดินไปที่ห้องน้ำ........ยืนค้างอยู่ที่ฝักบัว........แล้วเปิดน้ำให้ไหลผ่านเสื้อผ้า.....ผ่านหัวที่หนักอึ้ง.......ผมนั่งลงกับพื้นอย่างไม่กลัวที่จะเลอะ.....เพราะคงไม่มีอะไรที่จะสกปรกมากไปกว่าผมในตอนนี้ได้อีก.....ผมเงยหน้าขึ้นรับน้ำที่หยดหยาดลงมาจนเปียกปอน.......น้ำ......จะล้างความสกปรกที่ผมได้รับออกไปได้มั้ยนะ

       ...
     
       ...
   
       ...

       ...

          "กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!"
 
          นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงแผดเสียงดังลั่น.....ปลุกผมขึ้นมาจากการหลับไหล......ผมรู้สึกมึนหัว....สมองที่เพี้ยนๆอยู่กำลังประมวลผล

          น้ำ?

          เสื้อผ้าเปียก...

          หนาว....

          ห้องน้ำ..........ผมตั้งสติแล้วค่อยๆลุกขึ้น......นึกขึ้นได้แล้วว่าผมเพลอหลับไปตอนอาบน้ำ....ผมถอนเสื้อผ้าออกแล้วทิ้งไว้กองรวมกับผ้าที่อยู่หน้าห้องน้ำ.....ถึงแม้ว่าผมจะเบลอๆอยู่แต่ร่องรอยบนผิวทั่วตัวก็ทำให้ผมมีสติขึ้นมาบ้าง......รอยสีแดงที่ข้อมือชัดเจนขึ้นจากเมื่อวาน....รอยขบกัดบริเวณต้นขา......และรอยแดงจากการเม้มทั่วคอจนถึงท้องแขน......ผมเบนหน้าหนีจากกระจกแล้วคว้าเสื้อนอนมาใส่.......

          ผมเดินเซไปมา.....พยายามพยุงตัวเองจนถึงเตียงแล้วล้มลงนอน.....ปวดหัว....เหมือนหัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ.....ปวดหัวสะจนน้ำตาไหล......ไม่รู้ว่าเพราะอาการจากไข้หรือเพราะผมนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานกันแน่.....ผมหลับตา.....ต่อให้อะไรจะเกิดขึ้น....ผมก็จะทำอะไรไม่ไหวแล้ว

.....
.....
          ผมตื่นขึ้นมาหลายครั้งตลอดวัน...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้....ด้วยพิษไข้ที่ขึ้นสูง.....มองภาพทุกอย่างเบลอไปหมด....จนกระทั่งตอนเย็น....เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง....ผมเอื้อมไปดูนาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลา 5.30 น.......ผมลุกขึ้นมานั่ง....นึกไม่ออกว่าต้องทำอะไรบ้าง....รู้ว่าตัวเองขาดเรียน.....แต่ว่าวันนี้มันวันอะไรล่ะ?........ผมนิ่งอีกครั้ง.....ฌหลือบสายตาไปมองปฏิธิน........คงยังเป็นความโชคดีของผมบ้างที่ขาดเรียนวันพุธที่มีการเรียนการสอนแค่ครึ่งวัน.......ผมยิ้มให้กับความคิดเพี้ยนๆ.....ไอโรคจิตมันคงตั้งใจขมขื่นผมวันอังคารเพื่อให้ผมพักผ่อนหนึ่งวันละมั้ง......ไร้สาระจริงๆ.......

          ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู...ฑบว่าหน้าจอของมันดับ....ผมกดเปิดเครื่องหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล....เลยสรุปได้ว่าแบทคงจะหมด.....ผมเสียบสายชาร์จแล้วลองเปิดเครื่องอีกครั้ง.....เห็นว่ามันเปิดได้ผมก็เบาใจ.....ผมไปรื้อยาที่เก็บไว้มากินลดไข้อีก...เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะต้องหยุดอีกวัน....กลัวว่าจะเรียนตามเพื่อนไม่ทัน.....ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำอีกครั้ง.....เตือนตัวเองว่าอย่าเผลอหลับอีก

          ผมอาบน้ำแล้วฝอกสบู่....พยายามถูรอยบนร่างกาย....แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วยังไงก็ไม่ออก....แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น.....ผมล้างน้ำแล้วลูบสบู่ออกจากตัว....มือลูบไปบังเอิญโดนที่แผล.....มันแสบจนสะดุ้ง.......ความเจ็บตอนโดนกระทำมาย้ำเตือนผมในตอนนี้....ผมกำมือแน่น....ความรู้สึกโกรธแค้นและเกลียดอยู่ฝังตัวอยู่ลึกๆในใจ

          หลังจากแต่งตัวและทายาเสร็จแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู....มีข้อความส่งมาบอกว่าผมไม่ได้รับโทรศัพท์ 17 สาย....เป็นของแม่ 3 สาย และที่เหลือเป็นของสาย.....ผมลังเลใจว่าจะโทรกลับหาใครก่อน....พอคิดได้จึงกดโทรกลับทันที....

--------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 24 แล้น.....เรียนอีกสัปดาห์แล้วสอบ...

คงต้องเว้นไปอีกนาน....ก็คงได้แต่ขอ...ขอให้คนอ่านไม่หนีหายไปสะก่อน...

รอผมคนนี้กลับมาอัพตอนต่อๆไปด้วยนะครับ

InLuSt