ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #22 : คนโรคจิต

          ผมคิดว่าการเรียนแพทย์ในปีหนึ่งนั้นมันก็ไม่ยากและก็ไม่ง่าย...เนื้อหาที่เรียนบางส่วนจะไปซ้ำซ้อนกับที่เคยเรียนไปในตอนมอปลาย...อย่างชีวะ...ฟิสิกข์...เคมี(บางบท)...เลข(บางบท)...และอังกฤษ...ผมเองถึงจะไม่ใช่เด็กเรียนเก่งดีเด่อะไร...แต่ก็ไม่ได้เข้าเรียนสะส่วนมาก...ถ้าถามว่าทำไมถึงโดด...คำตอบก็คงเป็นเพราะว่า..."ขี้เกียจ"....สั้นๆง่ายๆอย่างนี้แหละครับ...และบางครั้งเข้าเรียนไปก็เรียนไม่รูเรื่อง...เพราะเสียงในห้องบรรยายก็ดังเหลือเกิน...ผมถึงใช้เวลาส่วนมากในห้องสมุดแทน...ผมเรียนโดยการศึกษาเองเป็นส่วนใหญ่...บางครั้งก็ติวกับทราย...เพราะทรายนั้นเรียนเก่งมากๆ...ทรายเป็นคนที่หัวไวเข้าใจอะไรง่าย...เรียนด้านคำนวนก็ดี..ด้านท่องจำก็ดี..เธอถือได้ว่า perfect เลยทีเดียว...แต่ด้วยความที่ว่า...เธอสามารถรักษาระยะกับคนที่เข้ามาจีบเธอได้เป็นอย่างดี...ทำให้ทรายไม่เคยมีเรื่องรักๆใคร่ๆมายุ่งวุ่นวายสะเท่าไหร่....แต่ในความคิดของผม...ผมคิดว่าที่ทรายไม่ได้ตอบรับใคร...อาจจะเกี่ยวข้องกับพี่ชายที่แสนดีที่เธอพูดถึงให้ผมฟังบ่อยๆก็ได้...

          พี่ชายคนนั้นชื่อ...ข้าว....พี่ข้าวแก่กว่าทรายเกือบสิบปี...ทรายเล่าให้ฟังว่า...ทรายรู้จักกับพี่ข้าวตั้งแต่ 4-5 ขวบ...เพราะบ้านอยู่ติดกัน...พี่ข้าวเป็นเหมือนพี่เลี้ยงของเธอ...คอยดูแลเธอตลอดจนเธออยู่ประถมปลาย...ที่ครอบครัวพี่ข้าวเค้าย้ายบ้านไปต่างประเทศ...ทำให้เธอไม่ได้เจอกับพี่เค้าอีก...จนกระทั่งปลายปีก่อนพี่เค้าย้ายกลับมาอยู่ที่เดิมแล้วทำให้เธอได้เจอกับพี่เค้าอีก...จึงได้กลับมาสนิทกันใหม่

          ผมได้เจอพี่ข้าวแล้วสองสามครั้งตั้งแต่เปิดเทอมมาเกือบสองเดือน...พี่ข้าวเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก...(ทรายบอกว่าหน้าตาอย่างนี้มีผู้หญิงพยายามจะจับเยอะมากๆ)...แล้วด้วยความที่เป็นคนตัวสูงที่แต่งกายดูดีสุภาพเรียบร้อยตลอดเวลา...ยิ่งเป็นที่ต้องตาต้องใจอยู่แล้ว...ซึ่งผมคิดว่า(คิดเอาเองอ่ะครับ)...คงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาขโมยหัวใจของพี่ข้าวไปได้หรอก...ในเมื่อพี่เค้าเองก็ดูเหมือนว่าจะสนใจผู้หญิงอยู่แค่คนเดียว (ก็ทรายอ่ะแหละ)...แต่ดูเหมือนว่าพี่เค้าก็เก็บท่าทีได้ลึกมากๆ (เพราะเป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว)...และทรายเองก็ไม่ได้มีท่าทางว่าจะคิดกับพี่เค้าเกินกว่าพี่ชายข้างบ้านสะด้วย...

          เรื่องของทรายผมเองก็ได้แต่แอบตามข่าวว่าที่ผมคิดอยู่นะจริงหรือป่าว...แต่ก็ไม่ได้บอกทรายไปเผื่อว่าที่ผมคิดนั้นมันจะเป็นที่ผมเพ้อเจ้อไปเองคนเดียว...(ซึ่งมันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น)...

          ผมใช้เวลาที่ห้องสมุดจนถึงเย็นอยู่ทุกวันโดยมีทรายนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดียวกัน...(บางครั้งกลุ่มวิน..หรือเพื่อนในคณะคนอื่นก็มานั่งด้วย) ...โดยทรายจะกลับบ้านเมื่อพี่ข้าวแวะมารับ...ซึ่งบางครั้งก็จะติดผมไปเลี้ยงข้าวเย็นด้วย...จนผมเองรู้สึกเกรงใจพี่เค้าเสมอ...จนวันนึงที่ผมปฏิเสธ...แล้วขอตัวกลับเอง...เพราะวันนั้นมันก็ดึกมากแล้วถ้าพี่เค้าพาไปเลี้ยงข้าวที่ไกลๆ...ก็ต้องเสียเวลาวนรถกลับมาส่งผมอีก...ผมจึงบอกทรายว่า...ผมไม่ค่อยหิว...แล้วขอตัวแยกกลับไปก่อน...ทรายเลยบอกลาผมก่อนขึ้นรถกลับบ้านไป...

          วันนั้นผมเดินออกจากห้องสมุดสะพายเป้ไว้ข้างตัว...ในเป้มีแค่ชีทไม่กี่แผ่นไม่ค่อยหนักอะไรมาก..ผมเดินไปช้าๆเพราะไม่มีอะไรให้รีบมาก...ระยะทาลระหว่างหน้ามหาลัยกับห้องสมุดนี่ก็ไกลกันอยู่พอสมควร...ผมเลยพยายามเดินทางลัดที่ใกล้กว่าซึ่งจะผ่านด้านหลังตึกที่กำลังก่อสร้างอยู่...ผมเดินผ่านร้านขายขนมที่แยกถนนเห็นผู้ชายคนนึงกำลังยืนซื้อขนมอยู่...ชายคนนั้นใส่ชุดนักศึกษาซึ่งคงเรียนอยู่ปีหนึ่งไม่ก็ปีสองไม่ต่างจากผมมากนัก.....เขามองที่ผมเหมือนกับว่ารู้จัก...แต่ผมเองไม่รู้จักเค้า...ผมเลยหันหน้ากลับแล้วเดินต่อ...ผมเดินไปเรื่อยๆและได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมาจึงหันกลับไปดู...ผมเจอผู้ชายที่ร้านขนมคนนั้นเดินเข้ามาใกล้...

          "หวัดดี" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น...ผมไม่ตอบอะไร...เพราะผมไม่รู้จัก...เลยเดินต่อ

          "จะรีบเดินไปไหนล่ะ...เอ็ม" เท่านั้นแหละครับผมถึงชะงัก...ไอหมอนี่มันรู้จักผมแน่ๆ

          "มีอะไร" ผมถามห้วนๆสั้นๆ

          "ไม่มีอะไรหรอกก็แค่อยากรู้จัก" เขาตอบแล้วเดินมาแตะที่บ่าผม..ผมมองมือเค้าแล้วจ้องหน้ากลับไป...ประมาณว่ามึงเป็นใครก็ไม่รู้อย่ามาแตะถูกตัวกูจะได้มั้ย...เค้าเห็นดังนั้นเลยเอามือออก

          "ผมไม่ว่าง...กำลังจะกลับบ้าน" ผมตอบเสร็จแล้วเลยเดินต่อ

          "ไม่เอาน่า...เรามาดีนะ...แค่อยากรู้อะไรบางอย่าง" มันพูดแล้วเดินตามมาข้างๆ

          "อะไร" ผมถาม....แค่นั้น

          "เราอยากรู้ว่า...ที่เค้าบอกกันว่ามันดีเนี่ยจริงมั้ย...อยากลองพิสูจน์" มันตอบมา...ผมไม่เข้าใจเลยสักนิด.....แต่ผมก็ได้รู้ในทันทีเมื่อมือข้างหนึ่งของมันเอื้อมมาจับก้นผม

          "เฮ้ย!!!!!!!" ผมร้องแล้วผลักมันออกไปห่างๆผม

          "มึงทำเหี้ยฺไร" ผมโวยลั่น

          "มึงจะร้องสะดีดสะดิ้งทำไมว่ะ...จับนิดจับหน่อย" มันตอบหน้าตาเฉย

          "สัตว์...มึงพูดยังงี้ได้ไงว่ะ" ผมอารมณ์เสีย...มันเป็นใครก็ไม่รู้มาทำอย่างนี้กับผมได้ 

          "อ้าว...เกย์อย่างมึงจะเลือกมากทำไมว่ะ...แค่ยัดใส่ได้ก็น่าจะพอ" มันพูด...ทำเอาผมหน้าชา...แต่โดยไม่ทันรู้ตัวมันก็กระชากผมลงไปนอนที่พื้น...ผมถีบมันไปทีที่ท้อง...แต่ดูเหมือนมันไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่...เลยโดนชกกลับมา

          ผมมึนไปทั้งหัว...แรงต่อยที่ได้รับทำเอางงไปสักพัก...เป็นพักที่นานพอควร...ผมเห็นมันรีบปลดเข็มขัดแล้วควักเอาอวัยะเพศของมันออกมา...ผมในตอนนั้นยังรู้สึกเบลอๆอยู่แต่ก็รู้เรื่อง...มันพยายามดึงกางเกงผมออก...เท่านั้นแหละผมก็ลุกขึ้นยืน...สะบัดหัวสองสามที...มันเองพยายามดึงผมให้ล้มลงไปใหม่...แต่ผมตั้งหลักได้...ด้วยความโมโหที่ถูกทำอย่างนี้...ผมเลยกระทืบลงไปที่หว่างขามันก่อนที่จะด่าทับถมมันที่ได้แต่ร้องโอดครวญอยู่อย่างนั้น

          "ถ้ามึงเงี่ยนนัก...ก็ไปหาหมาตัวเมียที่อื่นไป!!!!!" ผมด่าแล้วรีบวิ่งออกมาจากทางนั้น....ผมวิ่งไปจนขาอ่อนแรง...ถึงหน้ามหาลัย...แล้วต่อรถกลับหอทันที....

          ผมหอบด้วยความเหนื่อยบนรถเมล์...คิดถึงไอโรคจิตคนเมื่อกี้...มันอยู่ที่มหาลัยนี้ได้ยังไง...คนชั่วๆอย่างมัน....ไม่น่าจะมาเรียนถึงมหาลัยได้....ผมรู้สึกขยะแขยงในสัมผัสของมัน...ตั้งแต่ผมเกิดมารู้สึกว่าไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว



..
..
..
..
.

.
(แล้วอีกไม่นานผมก็ได้รู้ว่าที่ผมคิด....มันผิด)



____________________________________________________________

  สั้นไปมั้ยครับ???
  ฝนจะตกต้องรีบกลับบ้านแล้วอ่ะ
  ผมขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ...อ่านแล้วรู้สึกว่าอยากจะพิมพ์ตอนต่อไปเร็วๆ
  ขอบคุณมากๆครับ

 InLuSt