ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #21 : น้ำลาย

          ผมนั่งนิ่งด้วยความที่สับสนเล็กน้อยถึงปานกลางที่อยู่ดีๆก็มีคนชวนให้ไปอยู่กลุ่มเดียวกัน...รู้แค่ชื่อก็เท่านั้น...เมื่อผมไม่ได้ตอบอะไรเธอไป...ทรายก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามผม....โดยไม่ได้ขออะไร

          "ทำไม" ผมถาม

          "ทำไมอะไรอีกอ่ะ" ทรายตอบ

          "ทำไมคิดจะมาเป็นเพื่อนกับเรา" ผมถามเสียงแข็ง...เพราะผมไม่คิดจะไว้ใจใครอีก..

          "จะเป็นเพื่อนใครต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ" เธอถามเสียงใส

          "การที่คนเราเลือกที่จะไม่เป็นเพื่อนกับใครยังมีเหตุผลเลย" ผมตอบทันควัน

          "ก็คงงั้น...แต่นั้นไม่ใช่กับเรา" ทรายตอบ

          "ทำไม...เธอก็ได้ยินในสิ่งที่คนอื่นเค้าพูดกัน...ไม่ต้องฝืนใจหรอก...เราอยู่คนเดียวได้โดนไม่ต้องพึ่งใคร" ผมตอบตัดบท

          "น้ำลาย..." ทรายพูดสั้นๆ...แต่ผมยังไม่เข้าใจ

          "อะไรนะ"

          "ไม่เคยได้ยินหรือไง...เพลงนะ...ชื่อเพลงว่าน้ำลาย...เข้ากับนายดีออก..." ทรายตอบ...ผมนึกออกว่าเคยได้ยินเพลงนี้...และมันก็คงเข้ากับผมอย่างที่เธอว่า

          "แล้ว...ทำไมเธอไม่ไปเข้าเรียนล่ะ" ผมถามขึ้นบาง...หลังจากรู้สึกว่าเธอคนนี้ไม่ได้มาร้ายอย่างที่ผมคิด

          "ง่วง...เลยหนีมานอนที่ห้องสมุด" ผมแอบขำกับคำตอบของทราย...เพราะมันดูจะไม่เข้าท่าเสียเลย

          "ยิ้มออกแล้วสิ...นึกว่าจะไม่ยอมยิ้มเสียแล้ว" ทรายพูดแล้วยิ้มตอบผม

          หลังจากนั้นผมก็ได้ทรายเป็นเพื่อน...จากคำที่ชวนผมเข้ากลุ่มกลับเป็นว่าจริงๆแล้วก็มีแค่ผมกับเธอ...เธอเป็นคนที่นิสัยน่ารักและมีมนุษยสัมพันธ์ดีมาก...เธอสนิทกับคนง่ายและเป็นที่รู้จักไปทั่ว...ผมรู้ว่าเธอพยายามพูดให้เพื่อนๆในคณะลดอคติลง...และเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น...เพื่อนผู้หญิงส่วนมากเข้าใจ...และกลับมาคุยกับผมเหมือนเดิม...แต่เพื่อนผู้ชายส่วนมากกลับยังไม่เข้าใจ

          ทรายบอกผมว่า...ทุกสิ่งทุกอย่างตัดสินได้ด้วยเวลา...กาลเวลาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในทางที่ดี...ผมรับฟัง...และได้คำตอบที่ว่า...ทรายเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีจริงๆ....

          ผ่านไปเกือบเดือนที่ผมมีทรายเป็นเพื่อน...ผมได้รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอมากขึ้น...และในทำนองเดียวกัน...ผมก็เล่าอะไรให้เธอฟังมากขึ้น...เธอรู้เรื่องที่โรงเรียนเก่าของผมบางเรื่อง...โดยเฉพาะเรื่องเพื่อนที่แสนดีอย่างอาร์ท...เธอบอกว่าอยากลองเจออาร์ทสักครั้ง...เพราะท่าทางจะเป็นคนดี...ผมก็ได้แต่บอกว่าสักวันนึงจะพามาให้เจอ

          ทรายเองก็เล่าให้ฟังว่าเธอมีพี่ชายข้างบ้านที่สนิทกันมากๆ...ซึ่งแก่กว่าเธอเกือบสิบปี...เขาเป็นแพทย์ที่โรงพยาบาลใกล้ๆบ้าน...และพี่คนนี้นี้เองที่เป็นแรงบรรดาลใจให้เธอเรียนแพทย์...เธอบอกว่าสักวันผมก็จะเจอกับพี่คนนั้นแน่ๆ

          แล้ววันนึงผมก็ได้พบความประหลาดใจเมื่อมีคนเข้ามาทักผมตอนที่นั่งอยู่ที่ห้องสมุดอีกครั้ง

          "เอ็ม" เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้น...ผมเงยหน้าขึ้นผมกับใบหน้าที่ห่างหายไปนาน...วิน ริว ป้อง และท็อป...ผมยังไม่พูดอะไรและรอให้เขาพูดก่อน

          "คือ...พวกกู....อยากมาขอโทษ" ท็อปพูด

          "ขอโทษ?....เรื่องอะไร" ผมถามขึ้นเสียงสูง...แสดงอาการไม่พอใจนิดๆในน้ำเสียง

          "เรื่องที่กูพูดอย่างนั้นกับมึง...กูไม่ได้ตั้งใจ" วินตอบสีหน้าจริงจัง

          "ตั้งเกือบสองสัปดาห์...ที่มึงบอกว่าไม่ตั้งใจ" ผมประชด

          "โธ่...เอ็ม...มึงก็...พวกกูมาขอโทษมึงแล้วไง" ริวพูดตัดพ้ออย่าอดไม่ได้

          "คือ...กูก็ทำได้เท่านี้...เพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันมีความลับกับกู...แล้วกูยังรับไม่ได้...กูก็ขอเวลาปรับบ้างเป็นไรไป" วินอธิบายต่อ...ผมมองหน้ามัน...รู้ว่ามันเองก็คงไม่ได้ตั้งใจทำให้ผมรู้สึกแย่ขนาดนั้นหรอก...

          "เออ...กูเข้าใจ...แต่...ไม่เป็นไร...มีทรายเป็นเพื่อนตอนนี้กูสบายใจกว่า...กูบอกพวกมึงตามตรง" ผมตอบ

          "ขอบใจที่พวกมึงยังเข้าใจกู"

          จบวันนั้นผมสบายใจขึ้น...เรื่องวันนี้พิสูจน์สิ่งที่ทรายบอกผม...ผมไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมาก...อะไรจะเกิดมันก็คงต้องเกิด

(รวมถึงสิ่งที่ไม่ดีด้วย)

---------------------------------------------------------------------------------

  ตอนนี้สั้นๆ...ไว้จะแต่งตอนหน้าๆให้ยาวๆนะครับ

  เรียนหนักมากเลยช่วงนี้...เหนื่อย

 อยากเห็นคอมเม้นต์เยอะๆจัง

  โดยเฉพาะจากรุ่นน้องที่อ่านแล้วไม่ยอมเม้นท์

  เฮ้อ...

 InLuSt