ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #20 : เปิดเผย & เพื่อนแท้

   
    
          นี่เป็นครั้งที่สองตั้งแต่ที่ผมเกิดมาที่ต้องโดนเป็นหัวข้อในวงพูดคุย...ครั้งแรกคือตอนที่ผมคบกับอาร์ท...แต่คราวนี่กลับเป็นเรื่องที่ดูธรรมดากว่านั้น...ผมพึ่งรู้ว่าหลีดเดอร์นี่เปรียบได้กับหน้าตาของคณะเลยที่เดียว...เพราะทุกคนเข้าใจว่า...คนที่จะมาเป็นหลีดได้เนี่ย...ต้องหน้าตาดีที่สุดแล้ว...(ซึ่งในกรณีผมนั้น...มันไม่ใช่)...เลยเริ่มมีคำถามที่ทำให้ผมและเพื่อนหลีดคนอื่นๆต้องเข้าไปอยู่ในวงสนทนาอย่างเช่น...

          "คนไหนชื่อเอ็มอ่ะ.....ที่เป็นหลีดคณะนี้อ่ะ"

          "แกรู้จัก โย ป่ะ....หลีดคนนี้น่ารักนะเว้ย..."

          "แล้วเธอว่า...ตั้มกะเอ็มใครหน้าตาดีกว่ากัน..."

          ผลตอบรับส่วนมากจากคนที่อยากจะรู้ว่าผมหน้าตาเป็นยังไง...ส่วนมากจะผิดหวัง...แบบว่า... "ไม่เห็นจะหล่อเลย...มาเป็นหลีดได้ยังไงเนี่ย"...หรือไม่ก็... "หน้าตางั้นๆ...ไม่ผ่านอย่างแรง"...ผมก็รู้สึกเฉยๆกับเสียงส่วนมาก...เพราะผมรู้ตัวอยู่แล้วว่าตัวเองหน้าตาไม่ดี...ไม่รู้สึกเสียใจอะไรเท่าไหร่...บางครั้งผมก็โดนเพื่อนล้อเหมือนกัน...ประมาณว่า...มีหลีดอยู่ในกลุ่มพวกมันโดนดึงความสนใจไปหมด...โดยที่พวกมันไม่รู้เลยว่าผมไม่สนใจผู้หญิงสักนิด

          จนกระทั่งวันนึง...ตอนที่ผมจับกลุ่มทำแลปชีวะอยู่...ไอวินก็ทักขึ้นมาเรื่องเด็กทันตะคนนึง 

          "เออ...ใช่...กูได้ยินมาว่า...มีหญิงแอบชอบมึงอ่ะ...เอ็ม " ผมเงยหน้าขึ้นมาจากกระจกสไลด์ในมือเพื่อสนใจฟัง

          "มึงไปได้ยินมาจากไหนอีกอ่ะ" ผมถามกลับ...ตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่งมา...ที่เคยแทนชื่อตัวเองว่าเอ็มอย่างนู้นเอ็มอย่างนี้...หายหมด...กลายเป็นกูกับมึงแทน...

          "จากเมทกู...มันมาถามว่า...เอ็มเนี่ยคนไหน...กูเลยตอบไป...ว่าเพื่อนกลุ่มกู...มีไรมั้ย"...วินพูดยาวเหยียด...พักหายใจแล้วเล่าให้ฟังต่อ

          "มันตอบว่าเพื่อนมันคนนึงสนใจ...มันเลยอยากรู้ว่าเอ็มเนี่ยเป็นใคร...หน้าตาเป็นยังไง...แล้วกูก็รู้สึกผิดสังเกต...ประมาณว่าถ้าเป็นแค่เพื่อนมันเนี่ย...ทำไมมันถึงอยากรู้ขนาดมาถามกู...แล้วกูก็ซักจนหมดยอมบอกกู....ว่าเพื่อนที่มันพูดถึงอ่ะ...คือดาวคณะมัน" พอวินพูดจบเท่านั้น...โต๊ะทั้งโต๊ะก็มีแต่เสียงคนโห่...จนอาจารย์เดินมาส่งสายตาดุๆให้...ส่วนผมได้แต่นั่งคิดว่า...ดาวทันตะเนี่ยใคร

          "น่าอิจฉาว่ะ...ป้องมึงว่างั้นป่ะ" ไอริวเริ่มกระแหนะกระแหนเรื่องนี้อีกครั้ง...ประหนึ่งเป็นชีวิตประจำวันของมันที่ต้องล้อผมเรื่องที่เป็นหลีด...ส่วนป้องมันก็ไม่เคยตอบ...ได้แต่อมยิ้มขำๆตลอด

          "วิน...ที่มึงเอามาเล่าเนี่ย...เพราะอิจฉากูใช่มั้ยว่ะเนี่ย" ผมได้ทีกวนมันกลับด้วยความหมั่นไส้ทันที

          "เออ...แหงดิ...ก็กูเล็งของกูอยู่...น่ารักขนาดนั้น...ไหงเค้าหลงผิดแอบสนใจมึงได้ว่ะ" ไอวินตอบแล้วเอามือขยี้หัวอย่างเซ็งๆ

          "จีบเลยดิเอ็ม...ไหนๆก็ไหนๆแล้วเนี่ย...อย่าต้องให้เค้ามาร้องเพลง...จีบฉันที...ให้ฟังนะเว้ย"กุ๊กได้ทีเริ่มแซวผมบ้าง...ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่นั่งหัวเราะในความคิดนั้น...เพราะถ้าเค้าร้องเพลงนั้นจริงๆ...ผมคงช่วยอะไรไม่ได้

          "ไม่มีทางสมหวังหรอก...ก็ไอเอ็ม...มันไม่ได้ชอบผู้หญิงสักหน่อย...."

          …

          …

          …

          …

          ประโยคเดียวของไอนัท...เพื่อนที่มาจากโรงเรียนเดียวกับผม...ทำเอาโต๊ะทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ...ผมจ้องหน้ามันตัวแข็ง...เพื่อนทุกคนก็จ้องมัน...มีแต่มันที่ก้มหน้าก้มตาทำแลปโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกมา...คนแรกที่หันมามองหน้าผมกลายเป็นไอวิน...มันขมวดคิ้ว...คอยว่าผมจะตอบประโยคนั้นยังไง...แต่ผมนั่งนิ่งเหมือนเวลาหยุดเดิน...ใจกระวัดไปนึกถึงตอนอยู่มอปลาย...มันว่าดีเพียงไหนที่มีคนคอยอยู่ข้างๆเสมอ...ไม่เหมือนในตอนนี้...ริวเป็นคนถัดมาที่หันมามองหน้าผม...สีหน้ามันไม่ได้ดูเล่นๆเหมือนทุกครั้ง...มันอยากรู้ว่าที่ไอนัทมันพูดนะจริงมั้ย...เพราะมันมาจากโรงเรียนเดียวกับผม...มันดูน่าเชื่อถือ...ริมฝีปากของผมแห้งผาก...ยังตอบอะไรไม่ได้

          "ทำไมมึงพูดอย่างนั้นว่ะไอนัท..." ไอป้องโพล่งถามออกไป...ไอนัทเลยเงยหน้าขึ้นมาดู...มันเองก็คงรู้สึกแปลกใจนิดๆที่เพื่อนไม่ได้มีสีหน้าสนุกๆเหมือนเดิม....

          "อ้าว...แล้วกูพูดผิดตรงไหนล่ะ" มันย้อนถามกลับ...มองหน้าผมนิ่ง

          "ก็แล้วมึงรู้ได้ยังไง" ป้องถามต่อ

          "กูรู้สิ...ก็ตอนมอปลายเอ็มมันมีแฟนเป็นผู้ชายหนิ" นัทตอบหน้าตาเฉย...แต่เพื่อนคนอื่นหันกลับมามองหน้าผมแทน...สายตาพวกนี้มันเหมือนกับที่ผมเคยได้รับเมื่อตอนที่ผมเริ่มคบกับอาร์ท...สายตาที่บอกถึงว่าพวกเขารับไม่ได้...กับสิ่งที่ผมเป็น...แต่ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา

          "กูไม่คิดจะมีเพื่อนเป็นเกย์เป็นกระเทยว่ะ" วินพูดลอดไรฟันออกมา...เสียงมันไม่ดังมาก...แต่ก้องไปมาในหัวผม...ผมมองหน้าเพื่อนคนอื่น...ไม่มีใครพูดอะไร...ความเงียบไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลย...มันกดดัน...และบีบให้ผม...ได้รู้สึกว่า...ผมโดดเดี่ยวแค่ไหนในคณะนี้

          ผมก้มหน้าลง...กลืนก้อนแข็งที่มาจุกอยู่ในลำคอ...ผมรีบปั่นแลปให้เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะ...ก่อนท่จะคว้ากระเป๋าแล้วเดินทางกลับหอ...ผมเดินเท้าไปหน้ามหาลัยด้วยความรู้สึกหดหู่ที่สุดที่มี...ได้แต่คิดในใจว่าทำไมไม่บอกไปว่าที่ไอนัทพูดมันโกหก...นัทมันแค่ล้อเล่น...ทำไม...แต่ผมก็รู้คำตอบดีที่สุด...ผมอยากรู้...อยากลองใจเพื่อนใหม่ในคณะนี้...แล้วผลมันก็เป็นอย่างนี้...นั่นสิ...ใครที่มันรู้แล้วจะไปรับได้...เป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบ...เอือกไปชอบผู้ชายด้วยกัน...เกิดมาเสียชาติเกิดน่าดู...ผมคิดไปน้ำตามันก็พาลจะไหล...ผมปิดตาเดินไปอีกสองสามก้าว...กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล...สิ่งที่เคยสัญญาไว้กับตัวเอง...ว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้วตั้งแต่เรื่องดิว...ผมต้องทำให้ได้

          พอผมถึงห้องผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันที...รู้สึกถึงความหนักอึ้ง...เหมือนมีอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นกดทับตัวผมอยู่...ผมหลับไปทั้งอย่างนั้น...จนกระทั่งตอนเช้าที่ผมต้องตื่นไปเรียนอย่างไม่มีกะจิตกะใจ...ผมนั่งรถเมล์ต่อนึงแล้วนั่งมอเตอร์ไซต์ต่อจนถึงโรงอาหาร...ผมนั่งกินข้าวคนเดียว...เพราะมือถือที่เคยดังเพราะมีคนโทรตาม...วันนี้มันไม่ดังเสียแล้ว...

          ผมเดินต่อไปจนถึงห้องบรรยายรวม...ห้องเต็มเหมือนทุกครั้ง...แต่วันนี้แตกต่างไปสำหรับผม...เพราะไม่มีใครจองที่ให้เหมือนเดิมแล้ว...ผมลอบมองไปทางอดีตเพื่อนกลุ่มเดียวกัน...เห็นพวกมันนั่งคุยกันอย่างสบายใจ...ผมหันกลับมามองรอบๆอีกครั้ง...เห็นผู้หญิงบางคนซุบซิบกันทั้งที่ยังมองมาทางผม...ผมถอนหายใจก่อนจะกระชับกระเป๋าในเมื่อแล้วเดินออกน้องห้องบรรยายไป

          หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแล้วที่ผมไม่เข้าไปฟังอาจารย์สอน...ไม่ใช่เพราะไม่มีที่นั่ง...ถ้าแค่หาที่นั่ง...ผมไปให้เช้าหน่อยก็ได้...แต่เพราะว่า...มันไม่มีใครต้อนรับแล้วต่างหาก...ผมหมกตัวเองอยู่ที่ห้องสมุดเหมือนสมัยมอปลาย...นั่งอ่านหนังสือด้วยตัวเอง...โดยไม่มีใครเข้ามารบกวน....

          “นี่ๆๆๆๆ...นายอ่ะ” เสียงผู้หญิงแหลมเล็กดังขึ้น...ทำเอาผมละสายตาจากหนังสือ

          “ทำไมนายไม่ไปเข้าเรียนอ่ะ...เราเห็นนายมาห้องสมุดทุกวันเลย” เธอยังคงพูดต่อ...ผมมุ่นหัวคิ้ว...เธอคนนี้หน้าตาคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก

          “ผมไม่แน่ใจว่าจะรู้จักเธอนะ” ผมตอบห้วนๆ...อย่างไร้มรรยาท

          “มันสำคัญนักเหรอ...ก็ชั้นรู้จักนาย...นายชื่อเอ็ม...แล้วเราก็อยู่คณะเดียวกันด้วย” เธอตอบ

          “ถ้างั้น...เธอก็คงรู้แล้วว่าผมเป็นอะไร...ไปสะเถอะ” ผมรำคาญนิดๆไม่อยากถูกตอกย้ำอะไรเดิมๆ

          “อืม...แล้วไง...เราชื่อทราย...นายมาอยู่กลุ่มเราเหอะ...นายเป็นตัวนาย...คนอื่นก็ช่างมันสิ” ทรายตอบแล้วยิ้มให้อย่างจริงใจ

 

__________________________________________________________________________
ห้องคอมปิดแล้ว
เหอๆๆๆๆ
 InLuSt