fanfic. พี-ก้อง จาก กระทู้เสริมสร้างจินตนาการ by besuto

ลำดับตอนที่ #2 : ฉากเย็นยัง?

 จาก คห*44*94*146*195*208 ภาค 2

พี - นี่คุณ...จะเอาน้ำไปไหน...ผมร้อน..ร้อนมาก

ก้อง - คุณก็รีบเปลี่ยนล้อให้เสร็จเร็วๆสิ...

พี - อ้าว...ก้คนมันร้อนหนิคุณ..ร้อนจริงๆนะ (เริ่มมั่วละ...เพราะจำไม่ได้)

(ก้องเดินกลับไป...สาดน้ำใส่...)

ก้อง - เย็นยัง?...(ยิ้มยั่ว...)

พี - (มองหน้า...เห็นคนตรงหน้ายิ้มให้ก็ใจเต้นจนทนไม่ได้จนต้องหลบตา...แต่ก็ยังอยากมองอยู่ดี)

ก้อง - (สายตาพีเริ่มทำให้หวั่นๆใจยังไงไม่รู้)

พี - (ยิ้มกวนๆ) ยัง...ยังร้อนอยู่เลย...(คว้ามือก้องมาแล้วแนบที่หน้าผาก)...นี่ไงคุณจับดูสิ..ร๊อนร้อน...(ก้องทำหน้าตกใจจะชักมือตัวเองกลับแต่พีกุมไว้แน่น...พีเลื่อนมือก้องไปที่แก้มตัวเองและแอบจรดริมฝีปากที่ปลายนิ้วก้อง)...หน้าผมก็ยังร้อน...โดยเฉพาะที่ตรงนี้ยิ่งร้อนใหญ่...(แล้วพีก็เลื่อนมือก้องมาที่หัวใจ)...เพราะอยู่ใกล้คุณที่ไร...คุณทำให้ผมร้อนในใจทุกที...

ก้อง - (มองมือตัวเอง...มองหน้าพีอย่างลืมตัว...พอรู้ตัวก็ชักมือออก) ถ้าผมทำคุณร้อนใจ...คุณก็อย่ามาอยู่ใกล้ผมสิ...(เริ่มทำหน้าไม่ถูก)

พี - ไม่ได้หรอก...ผมอยู่ห่างหัวใจตัวเองไม่ได้ ^^

ก้อง - ...(ปรับสีหน้าตัวเอง)...โทษทีนะคุณพีรวิชญ์...เก็บคำพูดประโยคนี้ไปพูดกับ*เพื่อนๆ*คนอื่นของคุณเถอะ...ตอนนี้ผมอยากกลับบ้าน...

พี - (มองหน้าก้องแล้วแอบยิ้ม...)...ได้ครับคุณก้อง...เชิญขึ้นรถครับผม...(ส่งยิ้มกวนๆให้ก้อง...ก้องมุ่นหัวคิ้วแก้เก้อ...แล้วเดินตามขึ้นรถ)

พี - นี่คุณ...ผมหิวข้าวแล้วอ่ะ...แข่งรถมาเหนื่อยๆ...แล้วยังต้องมาเปลี่ยนล้อรถให้เหนื่อยเพิ่มอีก...เพราะใครก็ไม่รู้...

ก้อง - ผมก็ขอโทษคุณไปแล้วไง...จะเอาอะไรกับผมอีก...(เริ่มเหวี่ยงอีกรอบ...เพราะโดนขัดทั้งๆทีอารมณ์กำลังเริ่มดีขึ้น)...

พี - เปล่า...ก็แค่อยากจะทวงสัญญาที่คุณต้องเลี้ยงข้าวผมมือนึง...

ก้อง - รู้แล้ว...ผมไม่ลืมสัญญาหรอก...คุณจะไปร้านไหนก็เลือกมาเลย...

พี - อืม...ขอคิดก่อนนะ...(แอบเหลือบสายตามามองที่ก้อง..) ...แพงๆคงไม่ได้..

ก้อง - นี่คุณ!!...

พี - (หัวเราะขำๆ)ใจเย็นคุณ...อย่าพึ่งโกรธ...ผมรู้ละ...ที่คอนโดผมของสดเต็มตู้เย็นเลย...คุณไปทำอาหารให้ผมทานละกัน...ผมอยากรู้รสฝีมือคุณอยู่พอดี...

ก้อง - คอนโดคุณเนี่ยนะ?..(ทำสีหน้าลังเลใจ...)

พี - อืม...ทำไม...หรือว่า...(ชะโงกไปมองหน้าก้อง)....คุณกลัวว่าห้องผมจะมีอะไรที่ไม่ปลอดภัย...ห๊ะ?...คุณก้อง...

ก้อง - เปล่าสักหน่อย...ตามใจคุณ...อยากกินฝีมือผม...ท้องเสียก็อย่ามาว่ากันทีหลัง...(นั่งกอดอกแล้วหันหน้าออกไปมองนอกกระจกรถ)

พี - (ยิ้มอย่างมีเลศนัย)...

ฉากห้องครัว...พียืนพิงที่เคาท์เตอร์...ก้องรื้อตู้เย็น

ก้อง - นี่คุณ...(สองมือคว้าถุงผักและอะไรต่อมิอะไรออกมาแล้วปิดตู้เย็น)...พวกนี้เนี่ย...ซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่...

พี - เมื่อวาน...(สายตามองดูก้องหยิบนู่นเตรียมนี่)

ก้อง - แล้วคุณทำอาหารเป็นเหรอ...

พี - ก็...ไม่เป็น...(ยิ้ม...รอก้องเงยหน้าขึ้นมาสบตา)

ก้อง - ถ้าทำไม่เป็น...แล้วคุณซื้อผักพวกนี้มาเก็บไว้ทำไม...(คิ้วเริ่มขมวดเพราะชักสงสัยกับคำตอบ)

พี - ก็บังเอิญเมื่อวานหลังจากผมกลับจากบ้านคุณผมขับรถผ่านซูเปอร์มาเก็ต...(ยิ้ม)...พอผ่านแล้วก็บังเอิญรู้สึกหิว...ก็เลยซื้อกลับมาที่บ้าน...พอกลับมาถึงบ้านผมก็บังเอิญนึกขึ้นมาได้...(แกล้งทำหน้าตกใจ)

ก้อง - ว่าคุณทำกับข้าวไม่เป็น...(ก้องเริ่มทำหน้าเหวี่ยง)

พี - (ยิ้มมุมปาก...) ครับ...แหม...คุณก้อง...ขนาดนี่เราพึ่งรู้จักกันไม่นาน...คุณยังรู้ใจผมถึงขนาดนี้...แล้วถ้าเราสนิทกันนานกว่านี้....เราสองคนจะรู้ใจกันขนาดไหนนะเนีย...(ส่งสายตาหวานๆให้ก้อง)

ก้อง - (สบตาพี...คิดตามแ ล้วอดยิ้มน้อยๆที่มุมปากไม่ได้...เริ่มทนสายตาพีที่ส่งมาให้ไม่ได้เลยหลุบตาลงมองเครื่องปรุงในมือแล้วเม้มปากกลบเกลื่อนรอยยิ้ม)...แล้วคุณจะชวนผมคุยอีกนานมั้ยละ...เห็นบ่นว่าหิวผมเลยรีบทำให้แต่คุณกลับมาชวนผมคุย...

พี - (แกล้งก้องจนพอใจชั่วคราวเลยยอมปล่อยไป)...งั้นผมไม่กวนคุณทำอาหารก็ได้...ผมขอไปงีบหลับสักแปบที่ห้องผมละกัน...คุณทำเสร็จแล้วก็เข้าไปเรียกผมด้วยนะ....(แล้วพีก็แอบยิ้มหันหลังเดินไป)

ก้อง - อ้าว...คุณ...เดี๋ยวสิ...(ชักไม่มั่นใจ...แต่เห็นพีเดินไปแล้วเลยหยุดเรียก....ก้องทำอาหารต่อจนเสร็จเลยเดินไปตามพีที่ห้องนอนด้วยควา่มลังเลใจ)

ก้องเปิดประตูห้องนอนเข้าไปเห็นพีนอนหลับอยู่บนเตียง...เลยแอบลอบสังเกตุคนตรงหน้าเงียบๆสักพักจนพอใจเลยคิดจะปลุก

ก้อง - (วางเข่าข้างนึงที่ข้างเตียงแล้วโน้มไปเขย่าตัว) นี่..คุณ...คุณพี...ตื่นสิ...ผมเตรียมอาหารไว้พร้อมแล้วนะ...ไม่อยากกินข้าวแล้วหรือไง...ตื่นสิ..เห้ย (อยู่ดีๆมือข้างนึงของคนที่คิดว่ากำลังหลับอยู่ก็คว้าก้องเข้าไปกอดไว้แน่น...สันจมูกแอบลากผ่านแก้มไปเบาๆ...ก้องที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของพี)

พี - อยากกินสิ...ทำไมจะไม่อยากกิน...(พีกะซิบข้างหูก้องเบาๆ...ก้องคิดว่าตัวเองโดนหลอกไปกอดเลยผลักพีออกแล้วถอยออกไปยืนข้างเตียง...ยืนหอบหน้าแดงทำอะไรม่ถูก)

ก้อง - (เห็นพีลุกขึ้นมานั่ง)คุณแกล้งหลับ! (หน้าเริ่มเหวี่ยง)

พี - ห๊ะ!!..ผม...อะไรกันคุณก้อง...แล้วคุณเข้ามาอยู่ในห้องนอนผมได้ยังไงกันเนี่ย

ก้อง - คุณเป็นคนบอกให้ผมเข้ามาปลุกคุณเอง...ผมเลยเข้ามาปลุกนี่ไง..แต่คุณกลับ..

พี - โอ๊ย...แย่ละ...ก้อง...ผมขอโทษ..(ทำหน้ารู้สึกผิด)ที่ผมกอดคุณเมื่อกี้...เพราะผมกำลังหลับฝันพอดี...(ลุกจากที่นอนแล้วย้ายมานั่งที่ข้างเตียงเพื่อเข้ามาใกล้ๆก้อง)..คุณอยากรู้มั้ยว่าผมฝันว่าไง...ผมฝันว่า...มีคนน่าร๊ากน่ารักคนนึงเดินมาสะกิดผม....แล้วบอกผมว่า...คณพี...ผมเตรียมตัวพร้อมแล้วนะ...ไม่อยากกินผมแล้วเหรอ...ผมได้ยิน...ผมก็เลยเตรียมกินนะสิ...^^

พี - เป็นฝันที่ดีมากเลย...เกือบได้กินแล้วเชียว....(ยิ้มกว้างแล้วมองก้องที่เขินจนทำหน้าไม่ถูก...คิ้วขมวดกันจนเกือบจะเป็นโบ...ริมฝีปากสีชมพูก็เม้มแน่นด้วยอารมณ์เขินของเจ้าตัว...ดูกี่ทีพีก็ไม่รู้สึกเบื่อ)...แต่ว่าฝันก็คือฝัน...พูดแล้วก็หิว...ไหนมีอะไรให้ผมกินบ้าง...อ้าว...เป็นไรไปคุณ...ผมถามแล้วก็ไม่ยอมตอบ

ก้อง - (หึยยย) ออกไปดูเองละกัน...(เหวี่ยงออกนอกห้องไปด้วยความเขิน...พีเห็นก็ได้แต่ยิ้มแล้วเดินตาม) 

พีรีบเดินไปเอาใจก้องเพื่อให้ก้องหายงอนถือสะว่าตอบแทนผลกำไรที่ได้ไปเมื่อกี้... 

พี - (มองดูกับข้าวบนโต๊ะ...แล้วเหลือบมองก้องที่นั่งลุ้นฝีมือตัวเองอยู่ฝั่งตรงข้าม)..น่ากินจัง...(รอยยิ้มก้องแอบชะงักเพราะคำพูดหลายแง่ของพี...แล้วพีก็เริ่มชิมกับข้าวอย่างแรก...กินเสร็จก็ทำหน้ากวนๆทำให้ก้องแอบหวั่นใจว่าตัวเองทำออกมาอร่อยหรือป่าว)

ก้อง -  เป็นไงบ้าง...

พี - อืม...อร่อยมาก...อันนู่นก็อร่อยอันนี้ก็อร่อย...ถามจริง...ไปเรียนทำอาหารมาหรือป่าว 

ก้อง - (ยิ้มหวาน...)..ผมไม่เคยเรียนหรอก...อร่อยก็ดีแล้ว...

พี - ถ้าชอบรสมือคุณทำอาหารจัง...ทำยังไงน้าผมถึงจะได้กินฝีมือคุณทุกวันหน่ะคุณก้อง..

ก้อง - (แอบชะงักกับความหมายแปลกๆ...แต่ก็ไม่อยากกลายเป็นคนที่คิดไปเองฝ่ายเดียว)...คุณก็เว่อร์ไป...ผมไม่ได้ทำอาหารอร่อยขนาดนั้นหรอก...คุณกินวันนี้แล้วบอกว่าอร่อย...แต่นานๆไปคุณก็คงเบื่ออยู่ดี...

พี - นี่คุณกำลังดูถูกผมอยู่นะเนี่ยรู้ตัวมั้ย...ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนที่ชอบขับรถแข่งแล้วชนะกันด้วยความเร็ว...แต่เรื่องความรักผมยอมทุ่มเวลาทั้งชีวิตให้กับมันนะครับ...(ก้องสบตาพีแล้วพบกับสายตาที่สื่อความหมายแปลกๆจนหัวใจเต้นในจังหวะที่แปลกไป)แล้วก็นะ...ผมก็ไม่ใช่คนที่จะเบื่ออะไรง่ายๆสะด้วย...มีแต่คนอื่นที่จะเบื่อผมสะก่อน...

พีแกล้งทำหน้าเศร้า..ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ...เห็นอย่างนั้นก้องก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก...จะให้บอกว่าเขาก็ไม่ได้รู้สึกเบื่ออะไรก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะพูดในเมื่อพีเองก็พึ่งขอคบเป็นเืพื่อนแล้วเขาเองก็ยังไม่ได้ตอบตกลง...ทุกอย่างที่ผ่านมาก้องก็วางตัวพลาดมาหลายครั้งแล้วด้วย..ยิ่งคิดก้องก็ยิ่งกระวนกระวายใจจนมือบังเอิญไปปัดโดนขวดซอสมะเขือเทศบนโต๊ะหล่น

เพล้ง!!!...ด้วยความตกใจที่ทำขวดแตกก้องเลยรีบก้มลงเก็บเ.ลยทำเศษแก้วบาดนิ้วแล้วก็พยายามทำเหมือนไม่ได้เป็นไร..พีเห็นว่าก้องพลุนพลันลงเก็บเศษแก้วเลยหยุดกินข้าวแล้วมาช่วยเก็บ...

ก้อง - ผมขอโทษนะ...บังเอิญไปปัดโดนหน่ะ (ทำหน้าเศร้าแบบรู้สึกผิดบอกเจ็บแผล)

พี - ไม่เป็นไรหรอก...วันนี้มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นตั้งเยอะ...จะเพิ่มอีกเรื่องคงไม่เป็นไรมาก..ว่าแต่...ที่มือคุณ..มันซอสมะเขือเทศหรือว่า? (ไม่ต้องรอให้ก้องตอบพีก็รู้แล้วว่าก้องโดนแก้วบาดก็เลยเดินพาก้องไปล้างแผลที่ห้องน้ำ)

พี - เป็นแผลทำไมคุณไม่บอกผม...(พียืนดูก้องล้างแผลอยู่ใกล้ๆด้วยความเป็นห่วง)

ก้อง - ก็ผมเห็นว่าแผลเล็กนิดเดียวเอง...(ก้องล้างแผลจนเสร็จหันหลังมาก็ชนกับพีที่ยืนอยู่พอดี)

พี - ถึงนิดเดียวแต่ผมก็เป็นห่วง...รู้มั้ย...

เสียงนุ่มๆที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้ก้องทำอะไรไมู่ถูก...คนตรงหน้าสื่อสายตาได้ชัดเจนกว่าคำพูดมากกว่าหลายเท่า...ความรู้สึกในใจก็ยิ่งไหววูบ...พีเห็นคนตรงหน้านิ่งๆก็รู้ได้ว่าความรู้สึกของเขาสื่อไปถึงก้องได้...สีหน้าที่หวั่นไหวกับการหลบสายตาทำให้พียิ่งหลงในความน่ารักของก้องเลยอดใจไม่ไหวค่อยๆโน้มตัวไปใกล้...ก้องที่กำลังวุ่นกับความรู้สึกตัวเองก็อยู่ในสถานะที่ไร้แรงต้านทาน...จนริมฝีปากนุ่มจรดลงบนกลีบปากบางของก้อง...

เวลาก็เหมือนจะหยุดอยู่เพียงเท่านี้...

"ทำไมต้องเก็บซ่อนใจไว้อย่างนี้ ที่เราทำไม่ดียังไง...ต่างก็รู้ว่าเราห่วงใยและคิดถึงกันมากแค่ไหน...แต่ต้องซ่อนไว้ทุกวัน...เราทำสิ่งไหนที่ผิด..ถึงต้องปิดไว้ลึกๆแค่นั้น...จะมีมั้ยสักวัน...ได้เผยมันไปทุกความรู้สึกดีๆ" 

ก้องสะดุ้งและหลุดจากภวังค์...เพราะเสียงเรียกเข้ามือถือของตัวเองที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะ...พีแอบขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ...ความรู้สึกขาดๆโหวงๆในหัวใจทำให้รู้สึกแปลกๆ...ก้องเดินเบี่ยงตัวเองหลบออกมาจากห้องน้ำเพื่อรับโทรศัพท์ 

ก้อง - ครับแม่...อยู่บ้านเพื่อนครับ...ครับๆ ...ขอโทษครับที่ทำให้เป็นห่วง...ครับ....เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้วครับ...ครับ...สวัสดีครับ.. 

พีเดินตามมายืนอยู่ข้างหลัง...เห็นก้องวางสายไปแล้วแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดี...ก้องเองก็ได้แต่ยืนถือมือถือค้างไว้อย่างนั้น...ไม่กล้าหันหลังไปเจอพีรวิชญ์...พึ่งเข้าใจก็ตอนนี้ว่าความรู้สึกสุขใจกับเสียใจเกิดขึ้นพร้อมกันมันเป็นอย่างไร 

พี - ก้อง...(ลองเรียกดู) 

ก้อง - ผมต้องกลับบ้านแล้ว...แม่ผมโทรมาตาม (ก้องหันหน้ามาบอกอย่างรวดเร็วพยายามหลบสายตาแล้วเดินหนี) 

พี - เดี๋ยวก้อง (พีเดินตามไปพยายามคว้าข้อมือไว้...ก้องหยุดเดินแต่ไม่ได้หันหน้ากลับมา) 

ก้อง - ... 

พี - ขอบคุณนะ... 

ก้อง - เรื่องอะไร (ยังไม่กล้าหันหลังกลับมาสู้หน้าพี) 

พี - ที่คุณยอมเป็นเพื่อนกับผม...แล้วก็เรื่อง... 

ก้อง - ผมต้องกลับแล้วจริงๆ...ขอตัวก่อน (ก้องรีบสะบัดข้อมือที่ถูกรั้งไว้...อายเกินกว่าที่จะฟังเหตุผลของคำขอบคุณข้อที่สอง...ใบหน้าร้อนผ่าวจนตัวเองรู้สึกได้) 

พีรวิชญ์มองคนตรงหน้าวิ่งหนีเขาไป...รู้ว่าถ้าไล่ตามก็เป็นการแกล้งก้องบดินทร์จนเกินไป...เพราะเขารู้ดีว่าที่วิ่งหนีไปไม่ใช่เพราะเกลียดหรือโกรธเ.ขา...แต่เพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าตัวก้องเองเขินมากแค่ไหนต่างหาก...คิดแล้วพีรวิชญ์ก็อดยิ้มแล้วขำเล็กๆไม่ได้ 

ด้านก้องบดินทร์พอลงมาจากคอนโดแล้วเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน...ออกห่างจากพีมาก็ตั้งนาน...แต่ใจที่เต้นรัวก็ยังไม่สงบ...หลับตาทีไรใจก็หวนไปถึงเรื่องในห้องน้ำ..คิดแล้วก็รู้สึกอาย...เผลอที่ไรก็อดเม้มปากไม่ได้...รู้สึกวุ่นวายในใจ...ก้องกลับตาด้วยความเหนื่อยใจก่อนที่จะยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง.. 

ในเมื่อตอนนี้อยู่คนเดียว...

การจะคิดถึงใครสักคน...คงไม่เป็นไร... 





(.....)