GAME LOVE (yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : GamE LoVe 2

มอง...

มอง...

จะมองอะไรกันหนักหนาเคยคิดกันบ้างมั้ยว่าคนถูกมองเขาจะรู้สึกยังไง...อยากบอกอยากพูดอะไรก็เดินมาพูดกันตรงๆเลยสิ...จะเอาแต่มองอยู่อย่างนี้ทำไม...จะบอกว่าที่มองเนี่ยเพราะชอบนะเหรอ..มันไม่ตลกไปหน่อยรึไง...เคยพูดกันหรือเปล่า..ก็เปล่า...มองก็ไม่มองเปล่า...มองไปก็คุยซุบชิบกันไป...ถึงจะไม่ได้สนใจว่าตัวเองโดนพูดว่าอะไรไปบ้างแต่โดนอย่างนี้ก็ทำให้ไม่พอใจได้เหมือนกัน...

ขอร้อง...ไปมองคนอื่นบ้างเถอะ...ไม่ได้อยากเป็นดาวอะไรนี่หรอกนะ...ไปเลือกคนอื่นเถอะ...เขาไม่ได้หล่อที่สุดในโลกเสียหน่อย...คนอื่นก็มีอีกตั้งแยะ...ช่วยปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวสงบๆได้มั้ย

"อาร์ท...ขอโทษทีว่ะ...พวกกูให้มึงอยู่ในกลุ่มไม่ได้แล้วว่ะ" พูดง่ายๆ...นั่นสิ...ก็แล้วทำไมมันจะไม่ง่าย...มันมากันสองคน...ทั้งกลุ่มมีกันอยู่ 3 คน...

"ทำไม...บอกเหตุผลได้มั้ย" ไม่ว่าอะไรหรอก...ที่ถามเพราะอยากรู้..เพราะช่วงนี้ต้องเจอกันเรื่องที่ไม่มีเหตุผลเยอะเกินไป...เลยรู้สึกสังหรณ์ใจชอบกลๆ

"กูบอกมึงตรงๆเลยแล้วกัน...ที่พวกกูทำแบบเนี่ย...เพราะว่ากูทนที่จะเสียแฟนตัวเองไปไม่ได้ว่ะ...ถึงแม้ว่าพวกกูจะรู้ว่ามึงไม่ได้สนใจอะไรแฟนพวกกูสักนิดแต่...กันไว้ดีกว่าแก้...เพราะกูเริ่มรู้สึกแล้วว่าเค้าสนใจมึง..อยากเจอมึงทุกวัน...กูขอโทษทีว่ะอาร์ท" 

"แล้วมึงก็คิดได้แค่เนี่ย..." โกรธหรือป่าว...ไม่รู้สิ...ก็พึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน...ไม่ได้เสียดายอะไรมาก...เพียงแค่...เสียความรู้สึกเท่านั้น

"นี่แฟนคนแรกของกู...กูเลยไม่อยากเสียเขาไป...ขอโทษจริงๆว่ะ..."

"พอแล้ว...ไม่ต้องขอโทษแล้ว...โอเค..กูก็ขอให้มึงคบกับแฟนมึงนานๆนะ...โชคดีละกัน" 

บทสนทนาของเพื่อนในกลุ่มๆแรกตั้งแต่เข้ามหาลัยจบลงแค่นั้น...ความรู้สึกดีๆที่คิดว่าน่าจะมีอะไรดีๆให้ตัวเองได้เจอบ้างหายวับไปหมด...ทำไมกัน...ไหนมีแต่คนบอกว่าเขาโชคดี...หน้าตาดีเรียนดีบ้านรวย...อะไรๆก็ดีไปหมด...มันไม่จริงเลยสักนิดเดียว...อย่างแค่ตอนนี้....แค่จะมีเพื่อนสักคนก็ยังทำไม่ได้...แล้วยิ่งเรื่องความรัก...

ถ้าเขาโชคดีจริง...ทำไมกับแค่การเปลี่ยนใจใครคนนึงเขาถึงทำไม่ได้...ทั้งๆที่ทุ่มเทให้ทุกอย่าง...แต่เขาก็ไม่ได้สิ่งตอบแทนกลับมาเป็นความรักเลยสักนิดเดียว...มีเพียงเส้นกั้นบางๆของคำว่าเพื่อนที่ทำยังไงเขาก็เลยเส้นนี้ไปไม่ได้...

ทั้งๆที่รักมากขนาดนี้...

เอ็ม...

----------------------------------------------------------------------------------

น่าแปลกใจจริงๆ...ทำไมถึงรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ...นี่มันวันที่สองแล้วนะที่รู้สึกอย่างนี้...หน้าตาก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน...ยังดูดีจนน่าหมั่นไส้เหมือนเดิม...เสื้อผ้าก็เหมือนเดิม...แล้วมันอะไรกันหว่า

ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะสนใจศัตรูคู่แค้นสักกะหน่อย...แต่ตั้งแต่เผลอรับพนันกับหมูไปแล้ว...มันก็ต้องทำการบ้านหน่อยนึง...พอมองไปมองมาถึงได้รู้สึกว่ามันแปลก...

แปลก....

แปลกที่ว่าสองวันมานี้ทำไมไออาร์ทมันอยู่คนเดียวตลอดเลย...เพื่อนมันอีกสองคนหายไปไหน...มิน่า...เพราะไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยหน้าตาที่เคยเห็นว่ายิ้มบ้างหัวเราะบ้างเลยหรือแต่หน้าหล่อๆที่ปราศจากรอยยิ้มเลย...ให้ตายเถอะ...ขนาดทำหน้านิ่งๆยังหล่อได้อีก...โอ๊ย....แล้วเราจะไปชมมันทำไมวะเนี่ย

"เป็นอะไรของมึงมากป่าววะเกมส์...กูเห็นมึงทำหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่นั่นแหละ..." ไอกอล์ฟถามไม่ถามเปล่า...ประเคนฝ่ามือลงหัวสวยๆของเกมส์ไปป้าปใหญ่...คนถูกตบหัวหันมาค้อนควับทันที

"เจ็บนะเว้ย...ตบแรงขนาดนี้...ถ้าเกิดหน้ากูลงไปกระแทกกับโต๊ะมึงจะรับผิดชอบยังไง" ดวงหน้าหวานโวยเสียหมดหวานไปเลยทีเดียว..

"ก็ไม่ทำไง...ก็แค่มึงจะเหลือข้อดีแค่ข้อเดียวอ่ะดิ....ไม่เกี่ยวไรกะกูทั้งนั้นอ่ะ...ถือว่ามึงผิดเองที่เหม่อตอนกินข้าว" เถียงกลับแล้วก็ตักข้าวเข้าปากเฉยไม่สนใจคนที่ลูบหัวตัวเองป้อยๆ

"ไม่ได้เหม่อ...คนกำลังกินข้าวอยู่ดีๆ..." แก้ตัวเสร็จก็หันไปมองหน้าเพื่อนสนิทเชิงขอคำยืนยันแต่คนที่เงียบอยู่นานดันไปช่วยสนับสนุนเพื่อนใหม่อย่างไอกอล์ฟเสียได้...

"เหม่อ" 

"เปล่า" เกมส์เถียงเสียงแข็งแล้วตักข้าวเข้าปากตุ้ยๆดูน่ารักเหมือนหนูแฮมสเตอร์เคี้ยวถั่วยังไงยังงั้น...

"ก็เห็นว่าจ้องอาร์ทอยู่"หมูพูดต่อทั้งๆท่มีสีหน้าเหมือนไม่ได้สนใจที่เกมสืเถียงกับกอล์ฟอยู่

"อ่าวอ่ะอ่อย(ป่าวสะหน่อย)" แม้ข้าวจะเต็มปากแต่ก็ยังไม่หยุดเถียง

"ฮะฮะฮ่า...อย่าเถียงเลยคราวนี้...กูก็เห็น...แค่ไม่อยากจะพูดออกมา...อะไรกัน...แค่นี้มึงก็หลงสเน่ห์ไออาร์ทไปอีกคนแล้วหรือไง" กอล์ฟพูดยั่ว....จริงไม่จริงไม่รุ้...แกล้งเกมส์ไว้ก่อนเป็นสนุก

"ไอกอล์ฟ!!!" เกมส์เคี้ยวข้าวหมดปากแล้วถลึงตามอง...ขอเหอะ...มองแล้วก็ไม่ได้กลัวเลยสักนิด...แต่สักพักอยู่ดีๆเกมส์ก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อกระทันหัน....กอล์ฟหันไปด้านหลังตัวเองจึงได้รู้ว่าคนที่กำลังถูกนินทาถึงพึ่งจะเดินเข้ามาใกล้..

ตายยากชิบเป๋งเลย...แค่พูดถึงก็เดินมาทางนี้ทันทีเชียว...

ใกล้ถึงแล้ว...

ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปแต่หูก็ดันไปสนใจเสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามา...และคอยภาวนาให้เสียงนั้นเดินไกลออกไป...

จะเดินพ้นไปหรือยังนะ....ก็มันไม่กล้าเงยหน้าไปดูคนที่ตัวเองคอยนินทาในใจนี่หน่า...

"อาร์ท"...ใคร...เสียงใครเรียกฟร่ะ...เสียงโคตรจะใกล้เลย

"ฝากจองเก้าอี้ 3 ที่ได้มั้ย" เสียงหมูนี่หว่า...แล้วอาร์ทล่ะ...พอสงสัยก็เงยหน้าขึ้นมอง...ก็เห็นคนหน้าหล่อมองสบตามาพอดี...

โอ๊ย...ไออาร์ทจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าโดนนินทาไปมากโข...สักพักอาร์ทก็หันไปมองหน้าหมูเหมือนเดิมด้วยสีหน้าออกจะงงๆ...

"ได้..." หลังจากคำตอบสั้นๆออกมาจากปาก...คนที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะก็เดินจากไป...

ที่ใจเต้นผิดจังหวะเนี่ย...ไม่ได้เพราะตื่นเต้นหรือว่าเขินหรอกนะ...แต่เป็นเพราะกลัวว่าอาร์ทมันจะจับได้ว่าแอบมองแล้วด่ามันในใจต่างหาก...ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ...เพราะมันเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้หรอก...ที่ไอกอล์ฟพูดน่ะมันก็ไม่ได้เป็นจริงหรอก...เฮ้อ...รู้สึกเหนื่อยใจ

"อะไร...กินข้าวมันเหนื่อยจนต้องถอนหายใจเลยหรือไง"...เอาอีกหล่ะ

"มันเหนื่อยที่กูต้องกินไปเถียงกับมึงไปเนี่ยแหละ...ชอบหาเรื่องไร้สาระมาพูด" จะกินหมดมั้ยเนี่ยข้าวเช้าวันนี้เนี่ย..

"ทีตอนเนี่ยหน่ะกล้าเถียงที่ตอนอาร์ทมายืนอยู่เนี่ย...เงียบเชียว" กอล์ฟใช้ช้อนกวาดข้าวหมดจานแล้วเช็ดปาก...แต่ไม่ยักเช็ดหมาออกจากปากไปด้วย

"มึงคิดไปเอง.....พอเลยๆ...หยุดๆๆ....เลิกกวนประสาทสะที....ว่าแต่...ทำไมหมูไปฝากอาร์ทจองที่อ่ะ...เคยคุยกันมาก่อนหรือไง" แล้วก็ถึงเวลาวกเข้าเรื่องที่สงสัยอยู่ในใจเสียที

"ไม่เคย"

"อ้าว...เห็นเรียกไว้...กูก็นึกว่ามึงเคยคุย" อย่างไอกอล์ฟที่ทำเป็นเจือกรู้ไปทุกเรื่องยังไม่รุ้เลยแหะ...

"ทำไม...ก็รู้จัก"

"แล้วอาร์ทรู้จักมึงเหรอไง"

"ไม่รู้จักก็ไม่เห็นเป็นไร...ยังไงหลังจากนี้คงได้รู้จักกัน" หมูพูดแล้วลุกขึ้นถือจานข้าวไปเก็บ...เกมส์กับกอล์ฟเลยลุกตาม...พอวางจานเสร็จ..หมูก็หันมายิ้มให้กอล์ฟด้วยรอยยิ้มที่ทำให้คิดได้ครู่นึงว่าทำไมพี่นัทคนนั้นถึงได้หลงไอหมูหัวปักหัวปำได้ขนาดนั้น...ก่อนที่หมูจะพูดต่อว่า


"เพราะเกมส์กำลังจะต้องไปจีบอาร์ทอยู่แล้ว"


------------------------------------------------------------------
สอบเสร็จแล้วบล็อกนี้...
ทำไมไม่มีเวลามาอัพเลยนะ...
เงงตัวเอง
InLuSt