ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #19 : FreShY

          ผมต้องขอข้ามเรื่องการดำเนินการมากมายเพื่อที่จะทำให้ผมได้เข้าเรียนในชั้นปี 1 (เพราะมันดูเป็นเรื่องราวที่จริงจังไปหน่อย...เอาจริงๆคือขี้เกียจพิมพ์อ่ะครับ)...ในปีหนึ่งนี้ผมได้เรียนใกล้กับโรงเรียนในมอปลาย....ซึ่งมันก็ไกลบ้านผมเหลือเกิน...ผมจึงต้องขอออกมาอยู่หออีกแล้ว....แต่คราวนี้ผมไม่อยู่หอแบบมี mate อีกแล้วครับ...(กลัวใจตัวเอง)...เพราะกลัวมีผลกระทบต่อการเรียนจึงขอกันไว้ก่อนดีกว่า

          ในคณะนี้มีคนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันกับผมอยู่ 5 คนแต่ไม่มีใครมาจากห้องเดียวกันเลย...ทำให้ผมคงต้องหาเพื่อนกลุ่มใหม่อีกแล้ว...ในวันแรกที่เจอเพื่อนร่วมคณะผมก้อได้เพื่อนใหม่อีกสี่คน....มาจากโรงเรียนเดียวกันสองกันคนละโรงเรียนอีกสอง...

          คนแรกชื่อ ท็อป ....ท็อปเป็นคนไม่ค่อยขาว...(แต่ก็ไม่ได้ดำมาก)...หน้าตาไม่ได้แย่...แต่ก็ไม่หล่ออีกนั่นแหละ.....ท็อปมาจากโรงเรียนเดียวกับ..วิน...วินเป็นคนผิวขาวมาก...แล้วก็สูงมากด้วย...นอกจากนี้ก็เป็นคนเรียนเก่ง...(เรียนหมอก็ต้องเก่งอยู่แล้วแหละ)...แต่ก็อย่างว่าคนที่ดูจะสมบูรณ์แบบก็มีข้อเสีย...เพราะวินเป็นคนค่อนข้างหลงตัวเอง...โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง...แต่มันก็เป้นเรื่องของเขา

          อีกสองคนชื่อ ริว กับ ป้อง...สองคนนี้ต่างกันสุดขั้ว...ริวเป็นคนขี้เล่น...ชอบปล่อยมุขแป้กๆตลอด...ทำให้เพื่อนได้หัวเราะกันบ่อยๆ...ส่วนป้องเป็นคนเงียบๆจัดว่าเรียบร้อยเลยก็ว่าได้...แต่ถ้าให้นิยามน่าจะเป็นเนิร์ดหน่อยๆมากกว่า...ผมกับอีกสี่คน จอกันครั้งแรกตอนสอบสัมภาษณ์...ผมสอบอยู่ห้องเดียวกัน...เลยได้คุย...ตอนนั้นริวคอยปล่อยมุขทำให้ผ่อนคลายลงบ้าง...นั่นถือว่าเป็นหนี้บุญคุณเลยนะนั่น...เพราะตอนนั้นผมเครียดมาก...เครียดจนปวดท้องเลยก็ว่าได้...

          หลังจากนั้นผมก็เปิดเรียน...ผมต้องเรียนรวมกับหลายคณะ...ซึ่งในช่วงแรกๆห้องบรรยายรวมมักจะเต็มแต่หลังๆก็จะว่าง...เพราะคนเริ่มโดด...ผมกับเพื่อนเลยแบ่งกันมาจองที่นั่งกัน...ในสัปดาห์แรกๆผมและเพื่อนๆต้องเตรียมตัวกับกีฬา freshy มากกว่าเรื่องอื่นๆ...มีพี่ๆปีสองมาคัดหลีด...และที่น่าประหลาดใจที่สุดคือ...ผมอยู่ในบรรดาคนที่ต้องเป็นหลีดด้วย...(เพื่อนผมสองคนสละสิทธิ์ไปเพราะกลัวกระทบการเรียน)...ผมสงสารพวกพี่ๆที่ดูท่าจะกังวลใจที่ยังไม่ได้เริ่มซ้อมเสียที...จึงตอบตกลงไป

          อ่านถึงตรงนี้...หลายคนคงคิดว่าผมหน้าตาดี....ไม่ใช่ครับ...ผมไม่ใช่คนหน้าตาดี...ผมเป็นคนผิวขาวครับ...หน้าตาไม่ได้หล่อคมเข้มอะไร...อย่างดีคือไม่มีสิว..(ปัญหาสำหรับหลายๆคน)...เอาเป็นว่าไม่หล่อ...เทียบกับไอวินแล้วผมต้องชิดซ้ายให้มัน...แต่ก็อย่างที่บอก...มันไม่ยอมเป็นหลีด...ซึ่งมันบอกเหตุผลเพิ่มเติมที่ไม่ยอมเป็นว่า...พวกหลีดชายมีแต่เกย์กับกระเทย...ซึ่งมันไม่ใช่...ปล่อยมันไปเถอะครับ...แล้วแต่จะคิด...(หรือว่าที่มันพูดจะจริง?)

          ผมต้องเสียเวลาซ้อมหลีดจนถึงดึกเกือบทุกคืน...บางครั้งต้องเข้ามาค้างที่คอนโด (หอนอก..หรืออะไรก็ตามที่เค้าเรียกกัน) โดยมีรุ่นพี่สละเวลามาสอนให้...การสอนโหดมากจนหลีดหญิงบางคนถึงกับร้องไห้...ซึ่งพวกรุ่นพี่ก็ได้แต่บอกให้พยายามเพราะมันไม่มีเวลาแล้วที่จะหาคนใหม่...ให้คิดสะว่าทำเพื่ออคณะ...ทำให้หลีดทุกคนมีกำลังใจซ้อมต่อไป...คนที่ไม่ใช่หลีดก็เหนื่อยเหมือนกัน...เพราะต้องซ้อมแสตนด์อยู่ตลอด...บางวันซ้อมจนเสียงแหบแห้ง...แต่เพราะความรักคณะทุกคนเลยทำ...

          สัปดาห์สุดท้ายก่อนวันจริง...หลีดต้องซ้อมแทบเป็นแทบตาย..เพราะต้องการคำว่าดีที่สุด...เพื่อไม่ให้เสียใจภายหลัง...ผมเองบางวันเหนื่อยมากก็โดดเรียนไปสะดื้อๆ...(ตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายแล้ว)...ซึ่งผมได้แต่คิดว่าผมจะตามเนื้อหาที่ขาดไปวันหลัง...ไม่รู้เหมือนกันว่าวันหลังนี้มันเมื่อไหร่กันแน่...พอถึงวันจริง...ผมต้องแต่งหน้าหลายชั่วโมง...พร้อมเซทผมอีกก็เล่นเอาเหนื่อย...เสียหลีดที่ใส่ก็ไม่พอดีเอาเสียเลย...ใส่แล้วดูขัดๆ...ไม่เหมาะกับตัวผมยังไงไม่รู้...ก่อนจะแข่ง...รุ่นพี่เข้ามาพูดอะไรนิดหน่อยประมาณว่า...ไม่ต้องเครียด...แค่ทำให้ดีที่สุด...ซ้อมมาเยอะแล้ว...ไม่มีอะไรต้องกังวล...แต่ก็นั่นแหละ...มันไม่ได้ช่วยให้ผมดีขึ้นเลย...จนกระทั่งเสียงมือถือผมดังขึ้น

          "ดีดี..เอ็ม...ตอนนี้อยู่ไหน" เสียงดังอื้ออึงกรอกผ่านโทรศัพท์มา

          "เอ่อ...ใครนะ...ตอนนี้ผมไม่ค่อยว่าง" ผมตอบปัดๆ

          "นี่อาร์ทเองเอ็ม...อาร์ทมาหาเอ็มที่มหาลัย...ตอนนี้เอ็มอยู่ไหนนะ" เสียงอาร์ทตะเบ็งแข่งกลบเสียงคนอื่นๆดังกลับมา

          "อา..แถวๆตึก......อาร์ทจะมาหาหรือ" ผมเริ่มงงว่าอาร์ทมาหาผมทำไมวันนี้

          "แหงสิ...เอ็มเป็นหลีดทั้งที...มีหรืออาร์ทจะพลาดไม่มาดู" อาร์ทตอบ

          "รู้มาจากใครเนี่ย" ผมโพล่งถาม

          "เดี๋ยวเจอแล้วจะบอก...แค่นี้ก่อนเด๋วเดินไปหา" อาร์ทพูดตัดบทแล้ววางสายไป 

          แต่ว่าผมยังไม่ทันได้เจออาร์ทผมก้อต้องออกไปแข่งแล้ว...เสียงเพลงที่เพื่อนๆทั้งคณะร้องนั่นทำเอาผมขนลุก...น้ำเสียงที่หนักแน่นแสดงถึงความตั้งใจที่พวกเขาร้อง...ทำเอาผมเลิกคิดเรื่องอื่นและเต้นต่อไปได้ตามที่ซ้อม...ผมไม่รู้ว่ามันดีที่สุดมั้ย...ผมรู้แค่ว่าผมทำเต็มความสามารถของผมแล้ว...ที่เหลือต้องขึ้นกันคนตัดสิน

          ผลของการแข่งสแตนด์กันหลีดคณะของผมไม่ติด 1 ใน 3 แต่สแตนด์ได้ที่ 4 และหลีดได้ที่ 5 ...ผลที่ได้เป็นที่พอใจแล้ว..เพราะในเวลาที่กระชั้นชิดทำได้เพียงนี้ถือว่าดีมากๆแล้ว...อาร์ทถามผมว่าผิดหวังมั้ย...ผมตอบไปว่าไม่...แม่ว่าจริงๆแล้วเจ็บใจมากๆที่พยายามแล้วได้แค่นี้...เป็นอีกครั้งที่อาร์ทรู้ว่าผมโกหก...แต่ก็อย่างว่า...ถ้าอาร์ทไม่รู้แล้วใครจะรู้

          เรื่องราวปีหนึ่งที่วุ่นวายของผมได้ก็เริ่มต้นขึ้นภายหลังจากกีฬา freshy ครั้งนี้แหละครับ...


______________________________________________________________

เหนื่อยมากมาก...พึ่งจัดค่ายรับน้องเสร็จ
เมื่อยขา...เพราะโดนทำโทษลุกนั่ง...
ตอนนี้ไม่ค่อยว่าง...
แต่จะมาอัพเรื่อยๆครับผม

 InLuSt