คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : เส้นทางของชีวิต
ปิดเทอมคราวนี้ผมไม่ค่อยสบายใจเหมือนเช่นอย่างเคย...นอกจากเรื่องเกี่ยวกับแอดมิชชั่นที่จะตัดสินอนาคตผมแล้ว...ผมยังกังวลใจเกี่ยวกับอาร์ทอีกด้วย...พอขาดอาร์ทไป..ผมรู้สึกเหมือนว่าที่พักพิงของผมได้สูญหายไป...ประหนึ่งหายใจไม่ออก....เมื่อขาดอากาศ
ผมลองติดต่ออาร์ทไปหลายครั้งตั้งแต่ช่วงต้นปิดเทอม...ทั้งโทรศัพท์...เอ็มเอสเอ็น...และอีเมลล์...แต่มันก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด...จนกระทั่งวันที่ประกาศคะแนนสอบโอเน็ตและเอเน็ต...ผมเจอเพื่อนทุกคนออนเอ็มรวมกระทั่งอาร์ทด้วย...ด้วยความดีใจผมจึงรีบกดทักไป
หวาดดีอาร์ท...อยู่มั้ย
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
อาร์ท?
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
. . .
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
ดี ดี
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
คะแนนเป็นไงบ้าง...ดีมั้ย
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
ไม่ตอบ...
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
ทำไมโทรไปไม่รับสาย
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
ปิดเสียงไว้...ไม่รู้ว่าเอ็มโทรมา
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
งั้นไมไม่โทรกลับมา
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
พอดีไม่ค่อยว่างหน่ะ
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
. . .
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
เอ็มเกลียดอาร์ท...ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อนกันอีกแล้วก็บอกมาสิ...ไม่ใช่เงียบไปอย่างนี้...ยังไงๆอีกไม่นานอาร์ทก็จะมีเพื่อนไม่อยู่แล้ว...ลืมเพื่อนเก่าคนนี้ไปเลยละกัน...ขอบคุณนะที่เคยเป็นเพื่อนกันมา
เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
ลาก่อน...บายบาย
"ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
เดี๋ยวสิเอ็ม...
หลังจากนั้นผมก็รีบกด sign out ออกมาเลย...ผมนั่งนิ่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์สักพักก่อนที่เสียงมือถือผมจะดังขึ้นมา...ผมฟังเสียงริงทนไปเรื่อยๆโดยไม่รับสาย...แล้วเสียงก็เงียบไป...ผมหยิบมือถือมาดูรายชื่อคนโทรเข้า...รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นอาร์ท...
"เข้าใจแล้วทุกความรู้สึก...ที่เธอให้มาทุกอย่าง...แต่ฉันก็ยังไม่อาจจะรักเธอ..." ผมกดรับสายอย่างอัตโนมัติทันทีที่เพลง"เพื่อนใจ"ที่เป็นริงโทนดังขึ้นอีกครั้ง...ลืมไปว่าโกรธอาร์ทอยู่...แต่จะกดวางหลังจากรับสายแล้วก็ไม่ดี...ผมจึงตอบไป
"เอ็ม...อาร์ทโทรมาแล้วนี่ไง"
"แล้วไง...จะโทรมาถามคะแนนหรือไง...จะได้บอก...แล้วก็วางไป"
"ไม่เอานะเอ็มอาร์ทขอโทษ...ยกโทษให้นะ"
หลังจากที่อาร์ทขอโทษผม...เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ...รวมทั้งเรื่องคะแนน...เราคิดกันว่าโอกาสที่จะให้ยื่นแต่ละคณะเป็นยังไง...และก็เรื่องที่คะแนนออกมาเป็นทีสกอร์......ผมคุยโทรศัพท์ด้วยความสบายใจ...ถึงแม่ว่าเรื่องผลสอบยังค้างคาอยู่...
หลังจากวันนั้นผมต้องเข้าอินเตอร์เน็ตบ่อยขึ้น...เพราะมีการข่าวเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับการสอบถี่มาก...ระบบมันไม่คงตัว...ตรวจคะแนนผิดเยอะ...และก็มีการแก้จากคะแนนทีสกอร์ไปเป็นคะแนนดิบ...ปรากฎว่าทีสกอร์กับคะแนนดิบไม่สัมพันธ์กัน...อาร์ทบอกผมว่าไม่ต้องเป็นกังวล...เพราะยังไงผมก็คะแนนดี...
ในวันนั้นผมนอนหลับด้วยความสบายใจ...โดยไม่ได้คิดเลยว่าความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้น...เพราะเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ต้องพบว่ามีการประกาศยกเลิกอะไรอีกมากมาย...ผมต้องไปตรวจคะแนนจากข้อสอบจากที่เขาจัดไว้ให้...จำได้ว่าผมเดินทางไปตึก สทศ. เพื่อไปเบียดเสียดกับคนนับพันที่ต่อคิวกันตรวจคะแนน....ผมเจอเพื่อนหลายคนที่นั้น...ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดประหนึ่งกลัวว่าตัวเองคะแนนจะลดลง...ผมไปเจออาร์ทที่นั้นด้วย...อาร์ทไม่มีสีหน้ากังวลใจอะไร...ผมดีใจที่เขาไมสร้างความกดดันให้ผม...
การประกาศผลสอบแพทย์โดย กสพท. ผมได้รับผลที่ไม่ค่อยน่าพอใจ...ผมพลาดทั้งสามอันดับที่เลือกไว้...พ่อกับแม่ของผมเครียดมาก...ผมเองก็เครียด...ไม่ได้กลัวไม่มีที่เรียนเพราะคะแนนอย่างผมจะเรียนบัญชีก็ติดชัวร์ๆ...แต่ผมกลัวว่าพ่อแม่ผมจะผิดหวังที่ผมไม่ได้เรียนหมอ...แรงกดดันที่หนักอึ้งทับตัวผมอยู่...
และในวันสุดท้าย.....
เมื่อประกาศแอดกลาง...ผมก็มีความสุขได้เสียที....
เมื่อผมได้เรียนในสิ่งที่ผมหวัง...
เป็น...แพทย์.....ตามที่ต้องการ....
ผมโทรบอกอาร์ทเป็นคนแรก...ซึ่งอาร์ทแสดงความยินดีกับผมและบอกข่าวดีของเขาด้วย...เพราะอาร์ทเองก็ติดวิศวะตามที่เขาหวังเหมือนกัน...วันนั้นผมโทรเช็คว่าเพื่อนผมติดที่ไหนกันบ้าง...มันให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เน็ตเจ็งกระทันหัน...
เหนื่อยจังเปิดเทอมแล้ว
InLuSt
ความคิดเห็น