ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #17 : จบ...ชีวิตในช่วงมอปลาย

          ก่อนที่ผมจะเก็บข้าวของออกจากโรงเรียน...พวกรุ่นน้องจะจัดงานปัจฉิมฯให้กับรุ่นพวกผม...ผมจำได้ว่าในวันนั้นเพื่อนๆทุกคนหน้าตายิ้มแย้มกันทั้งนั้น...เข้าไปไหว้อาจารย์ทุกๆคนที่ได้สอนพวกเรามาจนถึงวันนี้...มีผอ.และอาจารย์หลายคนมาพูดอำลาและอวยพรให้พวกเราโชคดีหลังจากที่ต้องจากโรงเรียนนี้ไป...หลังจากนั้นมีการแสดงของรุ่นผมและรุ่นน้อง...บางการแสดงฉายภาพบรรยากาศสมัยที่ผมพึ่งได้เข้ามาใหม่ๆ...ทำให้ความรู้สึกที่ไม่อยากจะจากไปท่วมท้นอยู่เต็ม...หลายคนยิ้มไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องร้องให้...เพื่อนผู้หญิงหลายคนกอดกันร้องไห้ไปแล้ว...ส่วนผมได้แต่นั่งดูการแสดงนิ่งๆอย่างนั้น

          ไม่ใช่ว่าผมไม่เศร้าไม่เสียใจที่ต้องจากทุกคนไป...แต่ผมพะวงถึงมันเกินกว่าจะเป็นความรู้สึกที่เรียกว่าเศร้าได้...ถ้าผมจบจากที่นี้ไป...ผมจะเหลือใครอีก...คนที่เข้าใจในตัวผมอย่างอาร์ท...เพื่อนที่รับได้กับสิ่งที่ผมเป็นอย่างนี้...โรงเรียนนี้เป็นโลกใบเล็กๆของผม...เป็นบ้านหลังที่สองของผมที่ผมอยู่ได้อย่างสบายใจ...แต่ต่อจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว...ที่พักพิงของผม...ทั้งเพื่อน...รุ่นน้อง...น้องรหัส...พี่รหัส.......ของผม

         หลังงานปัจฉิมฯ....น้องแบงค์น้องรหัสผมเอาของมาให้...มันคืออัลบัมรูปที่มีรูปผมตั้งแต่สมัยมอสี่...ผมถามว่าเขาไปหารูปมาจากไหน...น้องแบงค์บอกว่าต้องไปถามหารูปผมจากเพื่อนผมหลายๆคน...แต่รูปส่วนมากได้มาจากอาร์ททั้งนั้น...น้องแบงค์เป็นน้องรหัสที่สนิทกับผมมาก...แบงค์รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับผม...แต่อาจจะน้อยว่าที่อาร์ทรู้ไปบ้าง...ผมคุยกับแบงค์อยู่นานพอสมคอรในวันนั้น...ก่อนจะจบที่แบงค์ถามผมว่า
  
          "พี่เอ็มจะคบกับพี่อาร์ทจนขึ้นมหาลัยเลยหรือป่าวอ่ะ" แบงค์ถามผม

          "คง....ไม่" ผมตอบในสิ่งที่ผมคิดถี่ถ้วนดีแล้ว

          "อ้าว..ไหงงั้นอ่ะครับ" แบงค์ถามต่อ

          "อืม....พี่รบกวนอาร์ทมามากพอแล้วล่ะ" ผมตอบแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

          "ครับ...แล้วพี่อาร์ทเค้า..." แบงค์พูดค้างไว้แค่นั้น...แบงค์รู้อยู่แล้วว่าอาร์ทคงเป็นฝ่ายเจ็บถ้าผมจะคบเขาต่อ...เพราะปีครึ่งที่คบกันมาผมก็ไม่ได้มีใจให้อาร์ทสักนิด...มีแต่เพียงความเป็นเพื่อนที่คนอื่นไม่มีวันได้รับไปจากผม

          "อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะแบงค์.." ผมตอบ

          วันนั้นผมรอที่จะได้คุยกับอาร์ท...เพราะอาร์ทมีคนจะคุยด้วยเยอะเหลือเกิน...เกือบทุกคนจะเป็นผู้หญิงที่ต้องการบอกความรู้สึกของตัวเองกับคนที่ชอบ...ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีหวัง...อาร์ทกลับมาที่ห้องพร้อมของมากมายที่เพื่อนผู้หญิงหลายคนให้มา...บางชิ้นเป็นตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดนักเรียนที่ปักชื่อ...บางชิ้นเป็นขวดโหลพับนกกะเรียนพันตัว...ของที่ไม่กล้าให้จนวันสุดท้ายที่ต้องจาก

          ผมบอกอาร์ทว่าผมมีเรื่องจะคุยด้วยอาร์ทพยักหน้ารับแล้วเดินไปตามผมไปที่ระเบียงตากผ้าที่ไม่มีใครอยู่...ผมคิดว่าอาร์ทรู้อยู่แล้วว่าผมจะคุยอะไรกับเขา...เวลาที่อาร์ทไม่อยากให้นึกถึง...

          "อาร์ท...พรุ่งนี้เอ็มก็จะกลับบ้านแล้ว...เอ็มอยากจะ..." เอาเข้าจริงๆผมก็พูดไม่ออก...ประโยคที่รู้ว่าจะทำยจิตใจคนที่ห่วงผมที่สุดคนนี้

          "เอ็ม...รู้มั้ยทำไมวันนี้อาร์ทถึงขึ้นมาช้า" อาร์ทถามขณะที่สายตาทอดไปยังท้องฟ้ามืด...ผมพยักหน้าตอบ...อาร์ทจึงพูดต่อ

          "อาร์ทไม่เคยคิดว่าอาร์ทเป็นคนหน้าตาดี...ที่ทำให้ใครๆมาชอบ...แต่วันนี้...เชื่อมั้ย...มีคนบอกชอบอาร์ทเกือบสิบคน...ถ้าเป็นคนทั่วไปเค้าคงดีใจที่มีคนมาบอกรัก...แต่อาร์ทไม่รู้สึกอย่างนั้น...เพราะคนที่อาร์ทชอบกลับไม่เคยพูดให้อาร์ทได้ฟัง" อาร์ทหยุดพูดแล้วหันมามองหน้าผม...ผมหลบสายตาที่อาร์ทมองมา...รู้สึกเจ็บลึกๆ...รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลวที่ทำให้คนอื่นไม่มีความสุข

          "คำบอกรักเป็นสิบคำจากคนอื่น...ไม่ทำให้อาร์ทรู้สึกว่าสำคัญเท่าคำที่เอ็มจะขอให้อาร์ทเลิกกับเอ็มในวันนี้เลย" คำพูดของอาร์ทหยุดลงอีกครั้ง...ผมกัดฟันตัวเองแน่น...อาร์ทรู้อยู่แล้ว...รู้ว่าผมจะบอกเลิก...ให้เขาไปเจอคนอื่น...ที่ดีกว่าผม

          "เอ็มรู้มั้ย...อาร์ทคิดนะ...ว่าวันนี้ในบรรดาคนที่บอกชอบอาร์ทจะมีเอ็มบางมั้ย...แต่พออาร์ทต้องขึ้นมาบนหออาร์ทก็รู้แล้วว่า...เวลาปีครึ่ง...อาร์ทเปลี่ยนใจใครบางคนไม่ได้...เอ็ม...มองหน้าอาร์ท...เห็นมั้ยว่าอาร์ทไม่ได้ร้องให้เสียใจที่รู้ว่าเอ็มไม่ได้รัก" ผมเงยหน้าขึ้นสบสายตา...เห็นรอยยิ้มเจื่อนๆของอาร์ท...เขาพยายามยิ้มให้ผม...

          "อย่าบอกเลิกอาร์ทเลยเอ็ม...จบจากที่นี่ไปเอ็มจะเจอคนใหม่ที่เอ็มรักก็ดี...แต่ขอให้อาร์ทได้รู้สึกเถอะนะว่าเอ็มไม่ได้บอกเลิกอาร์ท...ให้อาร์ทได้รู้ว่าเราแค่ห่างกันไป...ให้อาร์ทได้...." แล้วอาร์ทก็ชะงัก...ไม่พูดอะไรอีก...อาร์ทยิ่งพูดยิ่งทำให้รู้ว่าผมทำร้ายเพื่อนคนนี้มากเหลือเกิน...อาร์ททำให้ผมคิดว่าเขาไม่เป็นไร...และถึงผมจะเลิกกับเขาไปก็ไม่เป็นไร...แต่มันไม่ใช่...อาร์ทเจ็บ...แต่เขาไม่เคยทำให้ผมรู้สึก...ผมพูดอะไรไม่ถูก...จึงค่อยๆยิ้มกว้างให้อาร์ท...ให้เขารู้ว่าผมจะทำตามสิ่งที่เขาอยากได้จากผม...

          ผมดึงมืออาร์ทเพื่อเดินกลับเข้าไปในห้องนอน...เดินผ่านกองของขวัญและเพื่อนหลายคนที่เห็นอาร์ทเดินตามนิ่งๆ...ผมเดินไปที่ห้องนอนผม...เดินผ่านดิวที่เหลือบมามอง...แต่ผมไม่ได้สนใจ...ผมให้อาร์ทนั่งรอก่อนที่ผมจะให้ซีดีเพลงแก่เขา...อาร์ทรับไปดู...ผมไรท์เพลงทุกเพลงที่อาร์ทบอกว่าชอบ...แถมไฟล์บางไฟล์ที่อาร์ทจะไม่เจอถ้าไม่เปิดดูในคอม...ผมรู้ว่าอาร์ทไม่ได้ต้องการอะไรจากผมนอกจากคำพูดประโยคเดียวที่ผมให้เขาไม่ได้...แต่ผมอยากทำให้อาร์ทรู้ว่าอาร์ทเองก็สำคัญกับผมถึงแม้จะคนละความหมายกับที่เขาต้องการก็ตามที...อาร์ทอ่านรายชื่อเพลงและยิ้มให้ผม...ยิ้มที่ไม่ได้ฝืนเหมือนที่ระเบียง...

          ผมกับอาร์ทแยกย้ายกันเก็บของ...พ่อจะมารับผมวันพรุ่งนี้...ซึ่งผมต้องเตรียมให้พร้อมก่อน...การเก็บของครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสำหรับผมและที่รร.แห่งนี้...อาร์ทบอกว่าจะช่วยผมขนของขึ้นรถตอนผมกลับเพราะเขาจะกลับตอนเย็น...วันนั้นผมตื่นมาแต่เช้าเพราะไม่อยากให้วันสุดท้ายเสียไปกับการนอน...ซึ่งรู้สึกว่าเพื่อนหลายคนนั้นคิดเหมือนผม...แต่ด้วยว่าไม่มีอะไรให้ทำมากนัก...เพราะของทุกอย่างถูกเก็บไปแล้ว...มองไปมองมาจึงเห็นไพ่สำรับหนึ่งที่เพื่อนที่กลับไปแล้วเขาทิ้งไว้...เลยเป็นการตั้งวงแต่เช้าเลย...พวกผมเล่นไพ่กันเสียงดังลั่นหอ...แต่พวกอาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร...ผมอยากยืดเวลานี้ออกไปให้นานๆเพื่อที่ผมจะได้สนุกกับเพื่อนๆเป็นครั้งสุดท้าย...แต่เวลาของผมก็จบเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือผมดัง...แสดงชื่อว่าพ่อผมโทรมาบอกว่าถึงแล้ว...ผมบอกลาเพื่อนๆแล้วเริ่มขนของ

          อาร์ทช่วยขนลังหนังสือหลายลังและของอีกมาก...พ่อเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากเมื่อเห็นอาร์ทจนกระทั่งขนของเสร็จและพ่อขึ้นรถไปแล้ว...ผมจึงเดินไปบอกลาอาร์ท

          "อาร์ท...เราต้องไปแล้วนะ" ผมพูดขึ้น

          "อืม...ปิดเทอมก็โทรหากันบ้างนะ" อาร์ทตอบผมด้วยรอยยิ้ม...

          "อาร์ท...สัญญานะว่าจะยิ้มให้เอ็มบ่อยๆ" ผมพูด...ไม่อยากจะบอกว่า..อย่าร้องไห้...ถ้าเอ็มทำให้อาร์ทเสียใจ...จึงได้แต่พูดเลี่ยงไปอย่างนั้น

          "อืม"...อาร์ทครางรับ...ผมจึงบอกลาแล้วเดินขึ้นรถไป

          พ่อขับรถเคลื่อนออกจากที่จอดรถ...ผมจึงหันกลับไปมองด้านหลัง...ยังคงเห็นอาร์ทยืนอยู่ที่เดิม...เขาก้มหน้านิ่งไม่ได้มองมาที่ผมอย่างทุกครั้ง...ร้องไห้?....หรือแค่ก้มหน้าเฉยๆ......รถเคลื่อนไกลจากอาร์ทไปเรื่อยๆในขณะที่อาร์ทยังยืนก้มหน้าอยู่ที่เดิม...ผมกดมือถือโทรหาอาร์ท...รอให้เขารับสาย...เห็นอาร์ทเอามือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา...เขามองที่มือถือก่อนที่จะมองมายังรถที่ผมอยู่...แล้วอาร์ทก็กดตัดสายไป....ผมโทรไปอีกครั้ง...แต่ผลที่ได้ก็เป็นเช่นเดิม...เขายังไม่อยากคุยกับผม...หรือไม่ก็ไม่อยากคุยกับผมอีกเลยก็ได้

          ตอนนั้นผมได้แต่คิด....ขอโทษนะอาร์ท...ที่เอ็มทำเพื่ออาร์ทไม่ได้

         และหวังว่าช่วงปิดเทอมผมจะโทรหาอาร์ท...จนกว่าเขาจะยอมรับโทรศัพท์ผม


_________________________________________________________________

  จบช่วงมอปลายเสียที
  ตอนนี้ไม่ค่อยว่างครับ...เมื่อวานพึ่งไปไหว้พระเก้าวัดมากับเพื่อนๆ...
  สนุกมากเลยครับ..ใครว่างๆหาที่ไปไม่ได้ก็น่าจะลองไปดู...ได้บุญนะครับ
  สัปดาห์หน้าเปิดเทอมแล้ว...จะหาเวลามาอัพตอนต่อไปนะครับ
  บายบาย

  ปล...ส่วนที่ถามว่าอินกับเอ็มเป็นคนเดียวกันหรือป่าวนี่...ขอเก็บไว้ก่อนครับ...ไว้จบเรื่องนี้จะบอกความจริงทุกอย่างครับผม

  InLuSt