ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #16 : ช่วงเวลา

          ผมตั้งชื่อตอนนี้ว่า"ช่วงเวลา"...ด้วยเหตุผลหลายประการ...
 
          ประการแรกคือ...ช่วงเวลาที่เหลือก่อนที่ผมจะจบจากรร.นี้นั้นช่างสั้นเหลือเกิน...ตอนที่ 16 ที่ผมพิมพ์อยู่นี่ถ้าเทียบกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นไปแล้วนั้น...ก็คงอยู่ช่วงปลายปี...ประมาณเดือนธันวาเกือบจะมกรา...ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผมและเพื่อนๆไม่ได้ตระหนักถึงการจากลาที่จะมาถึงในเวลาอันใกล้นี้...

          ผมเริ่มแจกเฟรนชิพให้เพื่อนๆเขียนแล้ว...เพราะเกรงว่าเมื่อเวลาใกล้สอบแล้วทุกคนจะเคร่งเครียดกับการอ่านหนังสือมากขึ้นจนไม่มีเวลาให้กับการเขียนเฟรนชิพ...แต่ถึงอย่างไรก็ตามเพื่อนบางคนที่ผมอยากให้เขียนเฟรนชิพให้ก็ไม่ได้เขียน...พอพูดเรื่องเฟรนชิพก็ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมให้เฟรนชิพกับอาร์ทขึ้นมาได้...

          "อาร์ท...เอาเฟรนชิพเราไปเขียนด้วย" ผมหยิบเฟรนชิพให้อาร์ทในเย็นวันนึง

          "ได้...เด๋วเขียนให้" อาร์ทรับเฟรนชิพไปถือไว้ในมือ..แล้วพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

          "เอ็ม....อาร์ทเขียนเฟรนชิพเอ็มเป็นคนแรกรึป่าว" อาร์ทถาม...ผมยืนนิ่ง...ก่อนที่จะตอบไปตามจริง

          "เปล่า.....ดิวเขียนก่อน" ผมตอบ...คำตอบของผมทำเอาสีหน้าของอาร์ทเปลี่ยนไปชั่วครู่อย่างบอกไม่ได้ว่าอาร์ทโกรธหรือไม่...แต่อาร์ทก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก...ผมจึงต้องบอกให้อาร์ทเข้าใจ

          "อาร์ท...อาร์ทเคยคิดมั้ยว่าเอ็มจะให้ดิวเขียนเฟรนชิพให้หน่ะ" ผมถาม

          "เคย...ยังไงดิวก็เป็นเพื่อนเอ็มหนิ" อาร์ทตอบสั้นๆ

          "แล้ว...อาร์ทเคยอยากจะรู้ว่าดิวจะเขียนอะไรให้เอ็มหรือป่าว" ผมถามต่อ...อาร์ทมองหน้าผม...สักพักเขาก็ยิ้มออก

          "เพื่ออาร์ทจะได้อ่านงั้นเหรอ"

          "อืม...เอ็มคิดอย่างนั้น" ผมตอบ

          "แต่เอ็มอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าอาร์ทจะอยากอ่าน...ไม่รุสิ...อีกใจนึงเอ็มก็ไม่อยากให้ดิวอ่านในสิ่งที่อาร์ทเขียนด้วย"

          อาร์ทยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำอธิบายจากผม...อาร์ทเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยพอควร...ผมที่คบกับเขามาครบปีแล้วเลยค่อนข้างรู้นิสัยของอาร์ทดี...และความจริงคือ...ดิวไม่ได้เขียนอะไรให้ผมมากนัก...ส่วนมากก็มีแต่คำขอโทษในสิ่งที่ได้ทำลงไป...ซึ่งมันทำให้ผมคิดได้ว่า...ถ้าเรื่องนี้มีคนรู้มากขึ้น...คนที่จะเจ็บจะไม่ใช่ผมเพียงคนเดียว...เพราะน้องอิ้งค์เองก็ยังคบกับดิวอยู่...น้องเข้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยแต่กลับต้องถูกดิวดึงเข้ามาใช้บังหน้า...ผมได้แต่หวังว่าตอนนี้ดิวจะมีความรู้สึก"รัก" น้องอิ้งค์ขึ้นมาบ้างก็เท่านั้นเอง

          ประการที่สองคือ...ช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจ...ผมต้องเลือกว่าจะเรียนอะไร...เลือกเส้นทางในอนาคตที่ผมจะต้องเดินต่อไป...โดยอาจมีหรือไม่มีคนที่เข้าใจผมดังเช่นวันนี้...

          ผมเคยบอกอาร์ทว่าผมจะเรียนหมอ...อาร์ทถามผมว่าทำไมถึงอยากเรียน...ผมตอบอาร์ทว่าผมอยากเลือกเรียนในทางที่จบมาแล้วมีคนยอมรับ...อาร์ทพยักหน้าแสดงความเข้าใจในความคิดของผม...อาร์ทบอกผมอีกว่า...ผมมักจะทำอะไรเพื่อให้คนยอมรับเสมอ...เหมือนว่าผมกลัวคนจะรับผมไม่ได้...อาร์ทพูดถูก...ผมเข็ด...ช่วงเวลาที่พ่อไม่พูดกับผมตอนปิดเทอมทำให้ผมได้คิด...ถ้าการที่ผมชอบคนเพศเดียวกันจะไม่เป็นที่ยอมรับในสังคท...ผมก็ต้องเลือกทางเสริมที่ทำให้ทุกคนรับได้...และมันก็มาประจบกันที่...แพทย์

          เหตุผลของผมอาจไม่ได้เลิศหรูนักเมื่อเทียบกับเพื่อนผมคนอื่นที่มักจะตอบว่า...อยากช่วยเหลือคน...หรืออะไรอีกมากมายที่ฟังแล้วดูเป็น พ่อพระ แม่พระทั้งหลาย...ส่วนตัวอาร์ทนั้นอยากเรียนวิศวะ...ผมถามเขาว่าทำไมถึงอยากเรียน...อาร์ทบอกว่าไม่ได้อยากเรียน...แต่ไม่รู้จะเรียนอะไร...เห็นว่าตัวเองเรียนได้...และเป็นด้านที่สนใจ...แต่ไม่ได้ชอบอะไรมาก...เขาเลยคิดจะเรียน...การพูดคุยวันนั้นจบลงด้วยเสียงหัวเราะ...เพราะทั้งผมและอาร์ทต่างขำให้กับเหตุผลที่ไม่ได้เรื่องของอีกฝ่าย

          พอเวลามันผ่านพ้นจนกระทั่งเดือนปลายเดือนมกรา...ผมก็ต้องเตรียมตัวสอบไฟนอลของมอหก...ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญเลยเมื่อเทียบกับการสอบโอเน็ตเอเน็ตที่จะถึงในปลายเดือนกุมภานี้...ในตอนนั้นผมอ่านหนังสือยังไม่จบสักวิชา...ทั้งๆที่ผมไม่คิดจะอ่านวิชาเลขแล้วแต่เคมีกับชีวะนั้นยังได้ไม่ถึงครึ่ง...แต่เชื่อมั้ยครับ...ต่อให้มันใกล้สอบแค่ไหน...แต่ถ้าคุณไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือแล้วยังไงๆก็คงอ่านไม่รู้เรื่องอยู่ดี...นั้นคือสิ่งที่ผมเป็นครับ.....ถ้าคนที่อ่านเรื่องที่ผมเขียนอยู่นี้ได้กลับไปอ่านหน้ารวมนิยายเรื่องนี้จะเห็นได้ว่าตอนแรกที่ผมพิมพ์เรื่องนี้คือวันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2549 ซึ่งเป็นวันเดียวกันกับวันที่ผมสมัครมายไอดีของเว็บเด็กดีนี้...และเป็นวันที่ใกล้สอบโอเน็ตมากๆด้วย...แต่ผมก็ยังเอาเวลาในตอนนั้นมาพิมพ์เรื่องๆนี้...

          ผมจำได้ว่าวันนั้นผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกขี้เกียจเหลือเกิน...เมทห้องนอนผมสองคนไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดแต่เช้า...อีกสองคนไปกินข้าวแล้ว...ฌหลืออีกคนนึงที่อยู่ห้องนอนด้วยในตอนนั้น...ผมแปรงฟันล้างหน้าอาบน้ำเสร็จก็กลับห้องมาเปิดคอมเลยทันที...ผมได้เข้ามาเช็คข่าวเกี่ยวกับการสอบจากในเว็บเด็กดีนี้...และได้เริ่มคิดที่จะสมัครเป็นสมาชิกของเว็บ...พอผมได้มายไอดีนี้มาผมก็ได้เห็นว่าคนอื่นได้เขียนเรื่องลงเว็บนี้เยอะมาก...ทำให้ผมคิดที่จะเขียนเรื่องของตัวเองลงไปบ้าง...และนี่คือที่มาของเรื่องเรื่องนี้...

          ตอนแรกของเรื่องนี้-----ก่อนสอบโอเน็ตเอเน็ตไม่กี่วัน
          ตอนที่สอง--------------หลังสอบโอเน็ตเอเน็ตเสร็จแล้ว...อยู่หอรร.เป็นวันสุดท้าย
          ตอนที่สาม--------------ผมกลับมาอยู่ที่บ้าน...รอคอยผลสอบ

          และหลังจากตอนที่สามผมก็เว้นระยะเวลาไปร่วมปีหนึ่งเลยทีเดียว...มาถึงตรงนี้ผมแค่ต้องการอธิบายว่าทำไมผมถึงเขียนเรื่องๆนี้...และทำไมเรื่องนี้ถึงถูกทิ้งไว้..(บางคนบอกว่าผมดองไปแล้ว)...ซึ่งผมจะเขียนลงในตอนถัดๆไปว่าช่วงเวลามหาลัยปีหนึ่งของผมนั้นมันมีเรื่องเกิดขึ้นมากเพียงใด...แต่เรื่องปลายมอหกนั้นยังไม่จบเพราะผมยังไม่ได้พูดถึงเรื่องผมกับอาร์ทซึ่งผมขอยกยอดไปตอนหน้านะครับ


_______________________________________________________________

  วันนี้เปลี่ยนที่อัพนิยาย...
  ห้องคอมหนาวมากๆเลย...บรึ่ยๆๆๆ
  ขอบคุณคนอ่านที่ยังติดตามนะครับ

  InLuSt