ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #13 : ความรู้สึกที่ไม่เปลี่ยนแปลง

          หลังจากอ่านจดหมายจบ...มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ว่าดิวคิดยังไง...และได้รู้ว่าตอนนี้ผมคิดยังไงกับดิว...ผมไม่มีความรู้สึกว่ารักต่อดิวอีกแล้ว...การที่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ช่วยทำให้ผมแน่ใจแล้วว่าหลังจากนี้ผมจะไม่เสียใจเพราะดิวอีกแล้ว...ตัวผมเองก็ไม่รู้สึกโกรธหรือเกลียดดิวอีกด้วย...เพราะถ้าความจริงมันเป็นไปตามที่ดิวได้เขียนจดหมายให้ผมอ่าน...เขาเองก็ต้องหลอกตัวเองอยู่กับน้องอิ้งค์...คงไม่ได้มีความสุขมากไปกว่าที่ผมได้รับเหมือนกัน...

          ผมพับจดหมายเก็บแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง...หลับตาลงแล้วคิดถึงช่วงเวลาที่ผมเคยมีความรู้สึกดีๆให้กับเขา...เวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน...ตอนนี้ผมเองก็อยู่ม.5 แล้ว...อีกไม่นานก็ต้องขึ้น ม.6 แล้วก็ต้องมุ่งมั่นกับเรื่องเรียนต่อมหาลัย...ผมไม่รู้ว่าอนาคตของผมจะเป็นยังไง...ผมคิดไปคิดมาจนเพลอหลับไป......มารู้สึกตัวอีกทีเมื่ออาร์ทมาปลุกผม...มันก็เลยเวลาจนสองทุ่มแล้ว...ผมงัวเงียตั้งสติให้ตื่น...ไปล้างหน้าล้างตา...แล้วก็นึกขึ้นได้เรื่องจดหมาย...ผมจึงหยิบให้อาร์ทอ่าน...

          อาร์ทรับจดหมายไปด้วยความงง...แต่เขาก็รับไปอ่าน...เมื่ออาร์ทอ่านจบก็คืนจดหมายให้ผม...อาร์ทมีสีหน้าดูเครียด...ซึ่งผมคิดว่าอาร์ทคงกลัวว่าผมจะกลับไปรักดิวอีกครั้ง...ผมยิ้มให้อาร์ท...เพราะในเมื่ออาร์ทไม่คิดจะถามอะไรผม...ผมก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องอธิบายเขา...ผมรู้ว่าอาทดีกับผมมาก...ตลอดเวลาหลังจากวันที่ผมจบเรื่องกับดิว...อาร์ทก็อยู่ข้างผมมาตลอด...เขาดีกับผมอย่างที่ผมไม่เคยได้จากใคร...ผมเคยถามเขาเหมือนกันว่าเขาชอบผมได้ยังไง

          "อาร์ท....อาร์ทชอบเราตรงไหนอ่ะ" ผมถาม...อาร์ทที่ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่เลิกคิ้วขึ้น...มีอาการแปลกใจกับคำถามที่ผมถาม

          "ไม่รู้สิ...เพราะเอ็มเป็นคนใจดีมั้ง" อาร์ทตอบ

          "ยังไง...เอ็มเคยทำอะไรให้อาร์ทเหรอ" ผมถามอีก...จำไม่ได้ว่าเคยไปทำอะไรดีๆให้อาร์ทด้วยเหรอ

          "อืม...เอ็มเคยให้อาร์ทยืมปากกาวันสอบ" อาร์ทตอบสั้นๆ

          "เมื่อไหร่...เอ็มจำไม่เห็นได้...อาร์ทจำคนผิดรึป่าว" ผมแกล้งเขา...แต่เอาจริงๆก็จำไม่ได้จริงๆ

          "ตั้งแต่ตอนสอบเข้าที่นี่แหละ...ตอนนั้นมาที่นี่ครั้งแรก...ไปไหนก็ไม่ถูก...จะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง...จะไปซื้อปากกาก็ไม่รู้ว่าต้องซื้อที่ไหน...ก็เลยเดินไปทักคนที่หน้าตาเอ๋อๆหน่อยแล้วถามว่าจะซื้อปากกาได้ที่ไหน...ที่ไหนได้เด็กนั่นเอ๋อจริง...เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าซื้อที่ไหน...เลยให้ปากกาตัวเองมาเลยสะงั้น" อาร์ทเล่าให้ผมฟัง...
 
          "เด็กเอ๋อที่ว่านั่นเอ็มเหรอ" ผมถาม...จำไม่ได้เลยแหะ...แต่ก็รู้สึกว่าถูกหลอกด่าอยู่

          "รู้ตัวด้วยแหะ" อาร์ทหัวเราะผม...

          "อาร์ทชอบเอ็มเพราะเรื่องนี้เหรอ" ผมยังถามต่อ

          "ก็ได้มารู้จักหลังจากติดที่นี่แล้วถึงหลงเข้าไปใหญ่นี่แหละ" อาร์ทตอบขำๆแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ

          ผมเริ่มคิดว่า...คนที่ดีทุกอย่างอย่างอาร์ทน่าจะไปคบกับคนอื่นที่ดีกว่าผม...เขาน่าจะเจอผู้หญิงสักคนที่ดีพอสำหรับเขา...ใจหนึ่งผมคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา...นั่นคงทำให้ตลอดเวลาสามเดือนที่ผมคบกับเขามานั้น...ยังไม่มีวี่แววว่าผมจะเริ่มรักเขาเลย...มันมีเพียงความรู้สึกที่ดีๆให้...แต่มันไม่ใช่ความรัก...ผมไม่อยากจะหลอกอาร์ท...แต่อาร์ทก็รู้ว่าผมไม่ได้รักเขาเลย...อาร์ทมักจะบอกผมว่า.....ขอให้เขาได้อยู่ข้างๆผม...แค่นั้นก็พอ...จนกว่าผมจะรำคาญเขา...หรือชอบคนอื่นที่ไม่ใช่เขา...

          ชีวิตช่วงมอห้าของผมไม่ค่อยมีอะไรโดดเด่นมากนัก...(แค่เรื่องที่ผมคบกับอาร์ทก็เป็นเรื่องที่คนอื่นเอาไปคุยกันไม่รู้จักเบื่อ)...จะมีก็เพียงเกรดที่ดีขึ้นทันตาเห็น...พ่อแม่ผมดีใจที่เห็นผมเกรดดีขั้น...โดนเฉพาะฟิสิกข์...เพราะได้อาจารย์ดีที่สอนให้ด้วยความรักอย่างอาร์ท...ทำให้เกรดโดยรวมเทอมหนึ่งของผมเพิ่มขึ้นเป็น 3.86...

          จนกระทั่งผ่านพ้นเทอมสองไป (อย่างรวดเร็ว) ผมก็ต้องกลับบ้านเพราะมันเป็นปิดเทอมใหญ่...อาร์ทชวนผมไปเที่ยววันหนึ่งก่อนกลับบ้าน...ผมก็ตกลงไปกับเขา...อาร์ทชวนผมดูหนัง (lord of the rings 3 มั้ง...จำไม่ได้แล้วแหะ) แล้วก็พาผมเดินไปเดินมาทั่วเซ็นทรัลปิ่นเกล้า (โฆษณาห้างให้เขาอีกต่างหากเรา) เพราะมันเป้นห้างที่ใกล้รร.ผมมากที่สุด...ผมกลับถึงหอตอนเย็น...แล้งต้องลงมือเก้บของทันทีเพราะพ่อผมจะมารับผมพรุ่งนี้...อาร์ทมาช่วยผมเก็บของด้วยซึ่งกว่าจะเก็บเสร็จก็ปาไปห้าทุ่ม...ผมจึงอาบน้ำเข้านอนด้วยความเหนื่อย...วันนี้เพื่อนๆผมออกหอพักกันไปเกือบหมดแล้ว...ผมจึงย้ายไปนอนห้องเดียวกับอาร์ทอย่างถือวิสาสะ...(อาร์ทชวนไปครับ)
ผมนอนคุยกับอาร์ทไปเรื่อยๆ...(ที่จริงง่วงแล้ว...แต่ไหนๆก็จะหยุดยาวเลยคุยไปด้วย)

          "เอ็มรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าตัวเองชอบผู้ชายหน่ะ" อาร์ทเปิดประเด็น...ทำเอาผมชะงัก...ตื่นเลยสิ...ที่ง่วงๆอยู่เนี่ย

          "ไม่รู้สิ...รู้แค่ว่าไม่ค่อยได้สนใจผู้หญิงเท่าที่ควรสนใจหน่ะ" ผมตอบตรงๆ

          "แล้วดิว..เป็นรักแรกของเอ็มหรือป่าว" อาร์ทถาม...ผมคิดไว้แล้วว่าคงไม่พ้นเรื่องของดิว

          "อืม...ใช่" ผมตอบตามจริง...อาร์ทเงียบไปสักพักแล้วจึงถามผมต่อ

          "แล้วพ่อแม่เอ็มรู้มั้ยว่า...เอ็มเป็นอย่างนี้" คำถามนี้ทำเอาผมนิ่ง...พ่อแม่ผมไม่รู้แน่ๆ...ตั้งแต่เกิดมาที่นี่เป็นที่เดียวที่รู้ว่าผมเป็นอย่างนี้

          "ไม่รู้"

          "แล้วเอ็มคิดจะบอกมั้ย" อาร์ทถาม...เขามองหน้าผมนิ่ง

          "คงบอก...เอ็มไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้จากคนอื่น...ฌอ็มอยากให้รู้จากปากเอ็มมากกว่า" ผมตอบตามที่คิดได้เมื่อกี้

          "เอ็มไม่กลัวเหรอ...อาร์ทว่ามันน่ากลัวนะ...ถ้าเกิดว่าท่านรับไม่ได้หล่ะ" อาร์ทพูด...ทำเอาผมคิดตาม...ชักน่ากลัวแหะ

          "ถึงยังไงเราก็เป็นลูกท่านนะ...ต้องรับได้สิ" ผมเริ่มพูดปลอบใจตัวเองแล้ว

          "อืม.........ง่วงแล้ว...กู๊ดไนท์นะ" อาร์ทตัดบทขอนอนง่ายๆ...ทิ้งให้ผมคิดเรื่องที่จะบอกพ่อกับแม่ต่อไปเงียบๆคนเดียวท่ามกลางความมืด...แล้วจึงผล็อยหลับตามไป

_________________________________________________________________


ปิดเทอมแล้ว....
เอ็มนะครับ...ส่วนผมไม่ว่างเลยตลอดปิดเทอมนี้...
ชักอยากกลับไปอยู่มอปลายใหม่...
ช่วงนั้นสบายจริงๆ

ช่วงมอห้ามอหกของเอ็มไม่มีอะไรมากเลยครับ...
เพราะฉะนั้นจะผ่านไปเร็วๆๆ

ช่วงนี้...แวบไปแล้วนะคร้าบ


InLuSt