fanfic. พี-ก้อง จาก กระทู้เสริมสร้างจินตนาการ by besuto

ลำดับตอนที่ #12 : ...Que sera sera...

ตอน...Que sera sera... 

"พี!!!!...พี....ไม่นะ....พี!!!!!" 

"น้องก้องค่ะ...เป็นอะไรไปค่ะ" เจ๊ตุ่มเคาะประตูหน้าห้องรัวพลางตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง...เพราะอยู่ดีๆเจ๊ก็ต้องตกใจตื่นกลางดึกเพราะเสียงตะโกนของใครบางคน...ที่พอตื่นขึ้นมารู้ว่าเจ้าของเสียงปลุกเป็นใครก็ทำให้รู้สึกตกใจยิ่งกว่า 

"พี่ตุ่ม...ก้องเป็นอะไร" พีโผล่ออกมาจากห้องตัวเองด้วยอาการไม่ต่างจากเจ๊ตุ่มเท่าไหร่...ผมสั้นชี้สะเปะสะปะแบบคนตื่นนอนไม่ค่อยดี...แต่หน้าตาบอกได้ว่าตื่นเต้มที่เพราะความเป็นห่วงในคนรัก 

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะน้องพี...พี่เรียกก็ไม่มาเปิดประตู...แต่พี่ว่าน้องก้องอาจจะแค่ฝันร้าย"...บอกตามที่คิด...พีนิ่งไปครู่นึงก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย...เป้นไปได้ 

"พี...ไม่...ฮือออ" แม้จะพอหมดห่วงว่าก้องอาจแค่ฝันร้าย...แต่เสียงที่เรียกชื่อเขาและเสียงร้องไห้ทำเอาใจที่เต้นรัวด้วยความเป็นห่วงสงบไม่ลงเลยจริงๆ 

"มาแล้วเจ๊...กุญแจ" เจ๋งรีบวิ่งมาพร้อมกุญแจแล้วส่งให้เจ๊ตุ่มไขกลอนทันที 

"ชักช้าจริง..." ปากก็อดบ่นไม่ได้...มือก็รีบไข...แต่พอประตูเปิดออก...กลับเป็นพีที่สามารถแทรกตัวเข้าไปในห้องได้ก่อนใคร 

"ก้องๆ...เป็นอะไร" พีรีบวิ่งไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง...เสียงสะอื้นร้องไห้ของก้องกรีดหัวใจของเขาจนเจ็บ... 

"พี...พี..." ก้องบดินทร์มองมาที่เขาด้วยน้ำตานองหน้า...ด้วยตาคู่สวยช้ำเพราะการร้องไห้...แล้วก้องก็กอดพีแล้วปล่อยโฮหนักยิ่งกว่าเดิม...เจ๊ตุ่มที่เห็นว่าก้องไม่ได้เป็นอะไรมากเลยพยักพเยิดให้เจ๋งออกไปจากห้องของก้องด้วยกัน...ทิ้งให้คนรู้ใจเขาปลอบกันตามลำพัง 

"ไม่เป็นไรแล้วนะ...ก้อง...ผมอยู่นี่...ไม่เป็นไรนะ..." พีรวิชญ์กอดรับคนตรงหน้าแล้วปลอบอย่างใจเย็นทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าก้องเป็นอะไรกันแน่... 

"ฮือ...พี...คุณยังไม่ตายจริงๆใช่มั้ย"....ตาย?... 

"ผมยังอยู่นี่ก้อง...ยังกอดคุณอยู่นี่ไง...ไม่เป็นไรนะ...หยุดร้องไห้เถอะ...คุณแค่ฝันไปเองก้อง"..พีเดาไปปลอบไป 

"พี..." ก้องเรียกชื่อเขาแล้วขืนตัวเองออกมาจากอ้อมกอดเพื่อสบสายตากัน...ดวงตาเปียกปอนทำเอาเขาหดหู่ตามไป...ก้องฝันว่าอะไรนะ...ถึงได้ร้องไห้มากมายขนาดนี้...ฝันว่าเขาตาย? 

"เลิกขับรถแข่งเถอะนะ..."...พีนิ่งไปกับคำพูดของก้อง...เลิก?...เลิกขับรถแข่ง? 

"นะพี...นะ...รับปากผมสิว่าคุณจะไม่แข่งรถอีก...พี...รับปากผมสิ" ก้องเขย่าตัวพีรวิชญ์เพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ...หยาดน้ำตาที่หยุดไปเริ่มไหลรินอีกครั้ง 

"ใจเย็นๆก้อง...นี่มันเรื่องอะไรกัน...อยู่ดีๆคุณก็มาบอกให้ผมเลิกขับรถแข่ง" พีรีบถามเมื่อตั้งสติได้...แม้ความสงสัยยังไม่กระจ่าง 

"ผม...ผมกลัวหน่ะพี...ผมกลัวจะเสียคุณไป...เมื่อกี้ผมฝัน...ฝันว่าคุณขับรถแข่ง..แล้ว....รถคุณก็คว่ำ...ไฟก็ไหม้รถ...คุณออกมาจากรถไม่ได้..แล้ว...ฮึก......ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้...คุณอยู่ในรถ...." ก้องบอกทั้งน้ำตา...จบประโยคด้วยการร้องไห้อีกครั้ง...พีรวิชญ์ดึงก้องมากอดอีกรอบ...ก็แค่ฝัน.... 

"ไม่เป็นไรนะ...ผมอยู่นี่...เมื่อกี้มันก็แค่ฝัน..." พีพูดปลอบขวัญคนรัก...แต่ก้องฟังคำพูดผมแล้วดิ้นขลุกขลัก... 

"ไม่พี...ผมรู้ว่ามันเป็นแค่ฝัน...แต่เรื่องที่ผมฝันอาจเกิดได้จริงเสมอ...ผมไม่อยากเสียคุณไป...ผมไม่อยากให้คุณขับรถแข่งอีก..ได้มั้ยพี...ผมขอร้อง" สายตาอ้อนวอนที่ส่งมาทำให้ผมใจอ่อน...แต่ไม่ได้ทำให้คิดที่จะเลิก... 

"ก้อง...ใจเย็นๆนะ...ผมรู้ว่าคุณคงกลัวความฝันเมื่อกี้...แต่ผมก็ขับมาตั้งนานแล้ว...ไม่เห็นเป็นอะไรเลย...ผมว่า..." 

"พี!!!...ผมเป็นห่วงคุณ...คุณเลิกขับรถแข่งเพื่อผมไม่ได้เหรอ" เงื่อนไขนี้ทำเอาพีรวิชญ์ชะงัก...นี่มันอะไรกัน...ประโยคนี้ฟังแล้วแทบไม่ต่างกับประโยคสุดฮิต..."คุณจะเลือกอะไรระหว่างชั้นกับงาน"... 

"ก้อง...ผมว่าคืนนี้เราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณก็ต้องไปทำงานอีก...นอนต่อเถอะ" พีรวิชญ์เปลี่ยนเรื่อง...เขาไม่อยากบอปัดค.หวังดีของก้อง...แต่ก็เชื่อว่าถ้าตอบไป...ก้องคงไม่ยอมแพ้จนกว่าเขาจะเปลี่ยนใจ... 

"พี...คุณจะไม่รับปากผมใช่มั้ย" สายตาอ้อนวอนเริ่มแปรเปลี่ยน...บรรยากาศขุ่นๆเริ่มมาแทนที่ 

"ก้อง...คุณก็รู้ว่าผมชอบการแข่งรถมากแค่ไหน" พีรวิชญ์ตอบไม่ตรงประเด็น...เขาไม่อยากทำให้ก้องโกรธ... 

"ชอบมากกว่าผมหรือเปล่าละพี?" ก้องเลิกคิ้วถาม...เข้าโหมดเหวี่ยงแล้ว... 

"ก้อง..."
 
"คุณกลับไปนอนเถอะพี...ผมจะนอนต่อแล้ว" ก้องล้มตัวลงนอนอีกครั้ง...ตะแคงข้างหันหลังให้พีรวิชญ์...พีลุกออกจากเตียงของก้อง...เขาไม่คิดว่าการคุยกันคืนนี้จะจบด้สนการทะเลาะกัน...ทำไม?... 

     จนถึงตอนเช้าที่ทั้งพีรวิชญ์และก้องบดินทร์ต้องไปทำงาน...เรื่อง"เลิกขับรถแข่ง"ก็ยังไม่ได้ยกมาพูดอีกรอบ...แต่ทั้งสองคนก็ไม่พูดอะไรกันอีก...จนพีรวิชญ์ต้องครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างจริงจังอยู่ตลอดทั้งวัน...จนกระทั่งตัดสินใจได้ว่ายังไงก็คงต้องคุยเรื่องนี้กับก้องให้รู้เรื่อง.. 

"กีอกๆๆๆ...ก้อง...ผมเข้าไปนะ" พีรวิชญ์เปิดประตูเข้าไป...เห็นก้องใช้มือปาดน้ำตาอย่างลวกๆแล้วเก็บอัลบั้มรูปภาพลงลิ้นชักโต๊ะ.. 

"ก้อง..." ก้องมองสบสายตาพีรวิชญ์แต่ไม่ยอมเอ่ยอะไร.. 

"เรื่องขับรถแข่ง...ผมมีเรื่องจะบอกคุณ" พีเริ่มประเด็นเอง 

"ผมก็มีเรื่องจะบอกคุณเหมือนกันพี.." ก้องตอบ..แม้ใบหน้าจะดูเศร้าๆ..แต่อย่างน้อยก้องก็ยอมพูดกับเขาแล้ว 

"อืม...ก้อง...เรื่องเลิกขับรถแข่ง...ผมยอมรับปากคุณแล้ว...ว่าจะไม่ขับรถแข่งอีก" พีตัดสินใจดีแล้ว...ถึงแม้เงื่อนไขให้เลือกของก้องจะเลือกยาก...แต่ถ้าเลือกถูกข้อ...ทุกอย่างเป็นผลดีกับเขาทั้งนั้น.. 

"พี..ผมกำลังจะบอกคุณอยู่เหมือนกันว่า...ถ้าคุณรักการขับรถแข่งมาก...คุณก็ไม่ต้องเลิกหรอก...ผมไม่อยากเห็นคุณไม่มีความสุข" ก้องตอบประโยคของเขาทันที...น้ำตาเริ่มคลอหน่วย...บอกให้รู้ว่าก้องรักและเป็นห่วงเขาแค่ไหน...ถึงแม้จะไม่อยากให้พีแข่งรถอีก...แต่ก็ไม่อยากห้ามคนรักตัวเองทำในสิ่งที่อยากทำ...พีเดินไปหาก้องบดินทร์ใกล้ๆแล้วส่งยิ้มให้... 

"ก้อง..ที่คุณถามผม...ว่าระหว่างขับรถแข่งกับคุณ...ผมชอบอะไรมากกว่ากัน...ผมอยากบอกว่ามันเทียบกันไม่ได้...คุณเป็นความสุขของผม...เป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรทดแทนได้...และผมไม่ได้"ชอบ"คุณ...แต่ผม"รัก"คุณ...ก้องบดินทร์" น้ำเสียงนุ่มของพีที่เอื้อนเอ่ยคำตอบสามารถปัดเป่าน้ำตาไปจากก้องได้... 

"พี...ผมเป็นห่วงคุณจริงๆนะ..." ก้องเอนศีรษะลงซบที่บ่าของพี...มือทั้งสองข้างไม่ได้ถูกยกขึ้นมากอด...เหมือนเป็นการบอกว่าก้องคิดเรื่องนี้มากแค่ไหน...และตอนนี้ก้องเบาใจแค่ไหน...พีเองจึงต้องให้สองมือโอบตัวก้องเข้ามาแนบชิด...และกอดแน่นๆเพื่อให้ก้องเบาใจ 

"อีกอย่างนะก้อง...อยู่กับคุณ...ผมว่ามีอะไรๆที่สนุกและน่าสนใจมากกว่าขับรถแข่งที่ผมยังไม่ได้ลองทำอีกเยอะเลย"..พีรวิชญ์พูดแล้วอมยิ้ม... 

"บ้า!!!" ก้องโวยแล้วรีบดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของพี... 

"อ้าวก้อง...คุณรู้ได้ไงว่าผมหมายถึงอะไร...ผมยังไม่ได้บอกเลยนะว่าคืออะไร..." พียวนก้องอีกครั้งแล้วกดจมูกลงข้างแก้มคนรักที่เขายอมให้ได้ทุกอย่าง...แม้กระทั่งชีวิต.. 

ก้อง...คุณรู้มั้ย... 

ผมเลิกได้ทุกอย่าง... 

ยกเว้นเลิกรักคุณ... 

------------------------------------------- 

จิ้นบรรเจิดเพราะหนังสยองๆอย่างไฟนอลเดส4.... 
ปล...ตุ๊กตาหมีพาร์ทสามก็ยังรอต่อไปนะคะ 555