ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #12 : รู้ตัวช้า...

          หลังจากเรื่องในวันนั้น...มันก็ผ่านมาเกือบเดือน...ผมแทบไม่ได้คุยกับดิวเลย...ที่ห้องนอนนั้นเราเองก็แทบไม่ได้เจอกัน...ผมขอให้อาร์ทเริ่มสอนฟิสิกข์ผม...อาร์ทเองก็ยอมสอนให้โดยยังไม่ได้ขอสิ่งตอบแทนที่มาเสียเวลาให้กับผม...อาร์ทนัดติวผมที่ห้องสมุดทุกวันจันทร์ พฤหัสและศุกร์...โดยผมต้องเหลือเวลาไว้ปั่นงานส่งอาจารย์ด้วย...มันก็เป็นสิ่งดีที่ทำให้ผมได้ทุ่มเทให้กับการเรียนเสียที...ยิ่งในตอนนี้ที่เกรดทุกเทอมของผมมีค่า...ผมก็ควรจะเริ่มมันเสียตั้งแต่ตอนนี้

          "ตกลงเข้าใจรึป่าว...เอ็ม" อาร์ทถามหลังจากสอนเรื่องของไหลจนจบ

          "ยังไม่แน่ใจแหะ...ขอลองทำโจทย์ก่อนแล้วกัน" ผมตอบ...เอาจริงๆคือยังงงกับสูตรทั้งหลายแหล่อยู่...ผมเปิดหนังสือพันเทสต์แล้วเริ่มต้นทำโจทย์...อาร์ทจึงว่างพอที่จะอ่านชีวะทบทวนบทที่เรียนอยู่จนกว่าผมจะถามเค้า

          ผมไม่คิดว่าอาร์ทจะอ่านชีวะรู้เรื่องเท่าไหร่หรอกในเมื่อผมถามเขาถี่เหลือเกิน...แต่อาร์ทก็ไม่ว่าอะไร...ผมสิที่รู้สึกหงุดหงิดตัวเองเหลือเกินที่ทำโจทย์เองไม่ได้เสียที...พอผ่านไปสักสามสิบขอผมก็เริ่มทำโจทย์ได้แต่นั้นก็กินเวลาไปสามชั่วโมงเสียแล้ว...มันเลยถึงเวลาที่ห้องสมุดจะปิด...เราเลยคิดจะกลับหอ...ซึ่งต้องแวะสหกรณ์ก่อนเสียทุกครั้ง...ผมมักจะยืนรออาร์ทซื้อของกินอยู่ข้างนอกแล้วเดินขึ้นหอไปพร้อมเขา...พอผมเดินจนถึงหน้าห้องนอนและกำลังจะเข้าห้องก็ต้องโดนเสียงของอาร์ทรั้งไว้...

          "เอ็ม...เราขอคุยด้วยหน่อยสิ" อาร์ทพูดเบาๆราวกับเป็นเสียงกระซิบผมมองหน้าเขาเป็นการตกลง...อาร์ทจึงพาผมไปที่ระเบียงตากผ้าแล้วจึงหันมาเริ่มพูดกับผม

          "เอ็ม...คือว่า..." อาร์ทเริ่มแล้วหยุด...ผมงง...เขาดูไม่กล้าที่จะพูด

          "เอ็ม...จำได้มั้ยที่เอ็มบอกว่าจะตอบแทนเรื่องที่อาร์ทสอนฟิสิกข์เอ็มหน่ะ" อาร์ทพูดรัวเร็ว...จนผมแทบฟังไม่ทัน

          "จำได้สิ...อาร์ทอยากได้อะไรล่ะ" ผมถามกลับ...ตอนนี้ผมเองก็มีเงินเก็บอยู่พอสมควร...ถ้ามันเป็นของที่ไม่แพงมากนักผมคงพอซื้อให้ได้

          "อาร์ทอยากขอ...ขอให้เอ็มมาคบกับอาร์ทหน่ะ...ได้มั้ย" อาร์ทตอบ...ผมนิ่งอึ้งไปกับคำตอบนั้น

          "อาร์ทชอบเอ็มนะ...ชอบมาตั้งแต่ที่เจอเอ็มครั้งแรกเลย" อาร์ทกล่าวต่อ

          "ต...แต่....เอ็ม" ผมคิดจะปฎิเสธแต่ผมต้องหยุดคิดอะไรบางอย่าง

          "เอ็มอย่าพึ่งปฎิเสธอาร์ทเลยนะ...อาร์ทขอให้เอ็มฟังที่อาร์ทพูดให้จบก่อน" อาร์ทพูดเร็วเหมือนกับว่าเขากำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมด

          "อาร์ทรู้ว่ามันยังเร็วเกินไปสำหรับเอ็ม...เพราะเรื่องเอ็มกับดิวมันพึ่งผ่านไปไม่นาน...อาร์ทไม่ขอให้เอ็มลืมดิวตอนนี้และอาร์ทก็ไม่ได้ขอให้เอ็มหันมาชอบอาร์ท...อาร์ทแค่ขอ...ขอให้ได้รักเอ็ม...ได้อยู่ข้างๆ...แค่นี้ก็ได้" อาร์ทพูดจนจบแล้วก้มหน้า...ใบหน้าของอาร์ทแดงจัดด้วยความอาย...ผมรับฟัง...ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจอาร์ท...อาร์ทอยู่ข้างผมเสมอในตอนที่ผมไม่มีใคร...แต่ผมไม่กล้าพอที่จะเสี่ยงเหมือนตอนดิวอีกแล้ว

          "อาร์ท...เอ็มตกลงจะคบกับอาร์ท..." ผมพูดทำเอาอาร์ทเงยหน้าขึ้นสบตาผมอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

          "ถ้าอาร์ทกล้าบอกกับคนในห้องว่าอาร์ทเป็นเกย์" ผมพูดต่อจนจบ...มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผม...และความกลัวที่แฝงอยู่ลึกๆในใจของผม...เพราะถ้าอาร์ทไม่กล้า...มันก็ไม่ต่างอะไรกับดิว...ที่เลือกน้องอิ้งค์

          อาร์ทยังคงมองหน้าผมนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆผ่านทางสีหน้า...แต่เขาก็ไม่ได้โกรธผม...อาร์ทถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบผม

          "เอ็ม...อาร์ทไม่ใช่ดิว...อาร์ทยอมรับความเป็นจริงของตัวเองได้...ถ้าเอ็มอยากให้อาร์ทพูด...อาร์ทก็จะพูด" อาร์ทตอบแล้วยิ้มให้ผม...ผมยิ้มตอบเขา...ทั้งๆที่ในใจผมมีแต่ความรู้สึกผิด

          ผมรู้สึกผิดต่ออาร์ท...ผมไม่ได้ชอบอาร์ท...มันมีแต่ความรู้สึกขอบคุณในสิ่งดีๆที่เขาทำให้กับผม...แต่มันไม่ใช่ความรักเหมือนที่ผมมีต่อดิว...ผมได้แต่คิด...ว่าสักวัน...ถ้าผมคบกับอาร์ทจริงๆ....ผมจะรักเขาได้อย่างที่เขารักผม

          วันถัดมาตอนที่เพื่อนๆของผมไปขลุกตัวเองที่ห้องสมุดเหมือนเช่นเคย...มีการตั้งวงเมาท์อีกครั้ง...ผมก็ได้แต่นั่งฟังไปทำโจทย์เลขไป...แล้วผมก็ต้องสะดุดเมื่อมีคนคิดจะรีดเอาบทสัมภาษณ์ของอาร์ทต่อจากคราวที่แล้ว

          "อาร์ท...แล้วคนนั้นของนายอ่ะ...เมื่อไหร่จะบอกพวกเราสะที...สืบจนเหนื่อยแล้วนะเนี่ย" สิทธิ์หันมาถามอาร์ท...ซึ่งทุกครั้งที่เขาเคยถามนั้น...มันไม่เคยประสบผลสำเร็จเลยสักครั้งเดียว...แต่ครั้งนี้อาจแตกต่าง...อาร์ทฟังคำถามแล้วเหลือบมามองหน้าผมแวบหนึ่งแล้วหันไปตอบสิทธิ

          "ทำไมถึงอยากรู้กันขนาดนั้น" อาร์ทตอบยียวน

          "ก็ที่แกตอบไปคราวที่แล้วอ่ะ...ทำเอากิฟต์...วาว...แล้วก็คนอีกนับสิบรอคอยคำตอบจากแกอยู่อ่ะดิ...ว่าเป็นสาวคนไหนที่มาขโมยหัวใจแกไปได้" สิทธิ์ยังต่อ

          "ใช่ๆๆ ช้านโดนยัยแววบีบคอถามเลยนะแก" ส้มช่วยเสริม

          "ถ้าเราบอกว่าคนๆนั้นไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ" อาร์ทตอบยิ้มๆ...แต่ทำเอาเพื่อนๆชะงัก

          "ล้อเล่น?" สิทธิ์ถาม
 
          "เรื่องจริง"อาร์ทตอบ

          "ใคร...บอกได้มั้ย" ส้มกับนิ้งค์ยังคงถามต่อ...อาร์ทยังคงยิ้ม...

          "ใช่คนที่อยู่ด้วยที่ห้องสมุดใช่มั้ย" แนนถามแล้วหะนมามองหน้าผมที่ตอนนี้โจทย์เลขไม่อยู่ในหัวอีกแล้ว

          "ใช่....คนนั้นแหละ" อาร์ทตอบ...ทำเอาทุกคนหันมามองหน้าผมเป็นสายตาเดียว...ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้เพื่อนๆ...เพื่อนบางคนขมวดคิ้ว...บางคนก็ยิ้ม...แต่ส่วนมากก็ไม่ได้ว่าอะไร

          "ปิดกันได้ตั้งนาน...นี่ข่าวใหญ่เลยรู้มั้ย...ในที่สุดห้องเราก็มีผู้ชายลดลงอีกแล้ว"
นิ้งค์บ่น

          "แกต้องดีใจที่เพื่อนมีแฟนสิ...ไม่ใช่บ่นที่ตัวเองยังหาไม่ได้" ส้มย้อนนิ้งค์...แต่ในระหว่างนั้นอาร์ทหันมาสบตาผมเป็นระยะเหมือนเป็นการยืนยันในสิ่งที่เขาพูดและต้องการคำยืนยันในคำพูดของผมด้วย...ผมพยักหน้าตอบอาร์ท..


..........คบ.....เพื่อว่าสักวันจะรัก


----------------------------------------------------------------------------------------


          ภายในเวลาสามวันเรื่องของผมกับอาร์ทก็แพร่ไปทั่วโรงเรียน...เหตุผลส่วนหนึ่งก็เพราะนี่เป็นโรงเรียนปิด...มีอะไรเกิดขึ้นทีก็รู้กันทั่ว...ผมเองรู้สึกได้ว่าถูกมองด้วยสายตาแปลกๆอยู่มิใช่น้อย...โดยส่วนมากมักจะเป็นพวกผู้หญิงที่มาหลงรักอาร์ท...เขาคงคิดว่าคนอย่างผมนั้นมีอะไรดี...ซึ่งคำถามนี้ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

          ในวันนี้ผมกลับหอมาก่อนอาร์ทเพราะอาร์ทต้องเขาชุมนุมผมจึงขึ้นมานอนเล่นบนหอก่อน...ผมทิ้งเป้ลงบนเก้าอี้สายตาจึงเหลือบไปเห็นกระดาษบนโต๊ะ...ผมจึงหยิบมานั่งอ่านบนเตียง...จดหมายเขียนไว้ว่า

     ถึง...เอ็ม
          
           เราไม่รู้ว่าจะพูดกับเอ็มยังไงดี...ในเมื่อตอนนี้เราเองก็แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย...เพราะเรื่องของเราสองคนมันได้จบลงไปแล้ว...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ...แต่เราก็อยากจะบอกเอ็มว่าช่วงเวลาเหล่านั้นดิวมีความสุขจริงๆ

          เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของดิวเอง...ตั้งแต่ตอนแรกที่รู้ว่าเอ็มชอบดิว...ดิวก็เก็บมาคิด...เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน...มันเป็นไปไม่ได้...และดิวก็รู้สึกรับไม่ได้ด้วย...แต่พอเอ็มหลบหน้าดิวคราวนั้น...ดิวถึงรู้ว่า...เอ็มไม่ได้สำคัญเพียงแค่เพื่อนอย่างที่ตัวเราเองเข้าใจ...วันนั้นดิวจึงพูดกับเอ็ม...ดิวไม่ได้โกหกเอ็มเลยนะ...ดิวหวังอยู่ลึกๆว่าดิวจะกล้าพอที่จะคบกับเอ็ม

          เอ็มรู้มั้ย...วันนั้นที่เอ็มไม่สบาย...ดิวมีความสุขมาก...ดิวอยากจะปฏิบัติต่อเอ็มให้เหมือนกับความรู้สึกที่ดิวมีให้เอ็ม...สิ่งเดียวที่ดิวทำไม่ได้คือ...ยอมรับว่าดิวชอบเอ็มมาก...ดิวคบน้องอิ้งค์...หลอกเอาความรู้สึกดีๆที่น้องเค้ามีต่อพี่รหัสอย่างดิว...ดิวคบน้องอิ้งค์เพื่อไม่ให้ใครมาสงสัยว่าดิวคิดยังไงกับเอ็ม...วันที่เอ็มไม่สบาย...ดิวเลือกที่จะอยู่ใกล้ๆเอ็มในตอนที่ไม่มีใครจะมาสงสัยในสิ่งที่ดิวทำได้...ดิวคงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด

          ที่ดิวเขียนจดหมายนี้ให้เอ็มได้อ่าน...ดิวพึ่งได้รู้เรื่องเอ็มกับอาร์ท...ดิวดีใจที่อาร์ทรักเอ็มพอที่จะกล้าเปิดเผยความจริงอย่างที่ดิวทำไม่ได้...ตอนแรกดิวรับไม่ได้ที่อาร์ทคบกับเอ็ม...ดิวไปคุยกับปุ้ย...เล่าเรื่องให้ปุ้ยฟัง...ปุ้ยไม่ว่าอะไรดิวเลย...ปุ้ยบอกดิวว่า..."ดิวได้รับผลในสิ่งที่ดิวเลือกแล้ว...แต่ปุ้ยอยากจะบอกดิวนะว่า...ดิวนะหลอกตัวเอง...ที่ดิวตอบเอ็มว่าดิวแคร์เอ็ม...แต่ชอบน้องอิ้งค์หน่ะ...มันกลับกันทั้งหมด...ดิวไม่กล้าบอกความจริงว่าดิวชอบเอ็ม...ดิวเอาคำว่าแคร์มาปิดบังความจริง...และยิ่งเอาน้องอิ้งค์มาทำให้มันแย่กันเข้าไปใหญ่...มันสายเกินไปแล้วหล่ะดิว...ปล่อยเอ็มไปได้แล้ว"....ดิวเชื่อปุ้ยอย่างไม่เคยเชื่อมากเท่านี้มาก่อนเลยเชื่อมั้ย...ถึงตอนนี้มันจะสายเกินไปแล้ว...ดิวจะบอกสิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้าย...

                                                                             ดิว...ชอบ...เอ็ม  

          ดิวหวังว่าจดหมายนี้คงไม่ใช่สิ่งที่ดิวทำผิดอีกครั้ง...ดิวขอ...ขอให้อาร์ททำในสิ่งที่ดิวไม่ได้ทำ...และขอ...ให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม

                                                                                              คำขอโทษจากผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง
              
                                                                                                                                         ดิว



_____________________________________________________________


มาอัพให้แล้วคร้าบ....
ใครเชียร์อาร์ทก็สมหวังไปนิดนึง....
แต่ก็นะ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

InLuSt