ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #11 : ลืม...แล้วเริ่มใหม่

          "อ้าว...เอ็มมานั่งทำไรอยู่ตรงนี่อ่ะ" ดิวทักผมที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง...ผมไม่ตอบ

          "เป็นไรหรือป่าว...ไม่สบายเหรอ" ดิวยังคงถามซ้ำ

          "ไม่ได้เป็นไรหรอก" ผมตอบ...แค่นั้น

          "ไม่ได้เป็นไรแล้วทำไมเงียบจัง" ดิวถาม...เขาเริ่มแปลกใจในตัวผม...แล้วดิวก็นั่งลงข้างๆผม

          "ดิว...เอ็มถามอะไรดิวอย่างนึงได้มั้ย" ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา

          "เอ็ม...เอ็มร้องไห้ทำไม" ดิวพูดดูตกใจ

          "ดิวจะตอบเอ็มตามความจริงได้มั้ย" ผมยังถามต่อ...ไม่ใส่ใจกับคำแสดงความเป็นห่วงที่ได้มา

          "ได้...ดิวจะตอบเอ็มทุกอย่าง...ถามมาเถอะ" ดิวเริ่มสงสัยในความแปลกไปในตัวผมวันนี้...แต่ก็ยังคงตอบ 

          "ดิว...ดิวคิดยังไงกับเอ็มกันแน่" ผมถาม...จ้องไปในดวงตาของดิว...เห็นสายตาที่แสดงความลังเลใจ...ดิวทำท่าชะงัก...เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่หยุดไว้แค่นั้น

          "ทำไมเอ็มถึงถามแบบนี่ล่ะ" ดิวถามกลับ...

          "เมื่อกี้นี้เอ็มลงไปสหกรณ์มา" ผมพูดแค่นี้

          "แต่เอ็มไม่เคย..." ดิวพูดแล้วหยุด...เขารู้ว่าเอ็มไม่เคยลงจากหอถ้าผมอาบน้ำแล้ว...ไม่เลยสักครั้ง...จึงไม่มีทางที่จะได้เห็นอย่างที่วันนี้ได้เห็น...ดิวหน้าเสีย...เขาก้มหน้านิ่ง....

          "ตอบเอ็มไม่ได้เหรอ...ดิว" ผมเร่ง...มันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว...หัวใจดวงนี้มันชาเสียจนไม่รู้จักเจ็บแล้ว...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...ขอรับรู้ความจริงเลยทีเดียวดีกว่า

          "เอ็ม...ดิว...ดิวขอโทษนะ" ดิวตอบตะกุกตะกัก...ผมยิ้มเยาะตัวเอง...คำว่าขอโทษจากปากดิวตอนนี้มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย

          "ถ้างั้น...เอ็มถามใหม่นะ...ดิวคิดยังไงกับน้องอิ้งค์" ผมเน้นไปอีกครั้ง...ถามในสิ่งที่สงสัยมานาน...ดิวเงยหน้ามามองหน้าผม...อย่างไม่หลบตา...สายตานั้นรู้สึกผิด...มันเว้าวอนให้ผมหยุด...หยุดทำร้ายตัวเองให้เจ็บช้ำเสียที

          "เรา...เราชอบน้องเค้า" ดิวตอบ...สั้นๆแต่เข้าใจ...เข้าใจในสิ่งที่ผมควรจะเข้าใจมานานแล้ว...แต่ก็ยังแกล้งเป็นไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น

          "แต่เราแคร์เอ็มนะ...ไม่อยากให้เอ็มเสียใจ" ดิวพูด...สบตากันอย่างนั้นเนิ่นนาน...แต่ผมไม่รู้สึกซาบซึ้งไปกับคำพูดนั้นเหมือนเดิมอีกแล้ว...คนเราเจ็บมันก็ต้องจำ...เพราะถ้าเจ็บเหมือนเดิมซ้ำมันจะเป็นควายไม่ใช่คน...ใครบางคนเคยสอนผมไว้อย่างนี้

          "ขอบคุณนะดิว...แต่หลังจากนี่ไม่ต้องมาคอยแคร์เอ็มแล้วหล่ะ...เก็บความรู้สึกดีๆไว้ให้น้องอิ้งค์เถอะนะ...อะไรที่มันเกินเลยไป...เอ็มจะจบมันตรงนี้...แค่วันนี้...ขอบคุณนะที่ทำดีกับเอ็มมาตลอด...เอ็มเคยมีความสุขมาก" ผมพูดเป็นเชิงลา...ไม่อยากยื้ดเยื้อ...ในเมื่อดิวมีน้องอิ้งค์เป็นตัวเป็นตนแล้ว...ผมก็ควรเลิกฝันเฝื่องเสียที...ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป...พอพ้นประตูผมก็พบใครบางคนยืนอยู่

............อาร์ท

          "ไปห้องเราก่อนมั้ยเอ็ม" อาร์ทถามหลังจากเห็นพบเดินห่างประตูห้องนอนออกมา...ผมพยักหน้าตอบแล้วตามอาร์ทไปที่ห้อง

          "มีอะไรจะเล่าหรือป่าวเอ็ม" อาร์ทถามด้วยความเป็นห่วง...เพราะตั้งแต่ที่ผมเข้ามาในห้องผมก็นั่งเงียบอยู่แค่นั้น

          "ไม่มีอะไรหนิ...แค่ขี้เกียจอ่านหนังสือ...เลยลุกมาเดินเล่น" ผมตอบ...โกหกไปอย่างนั้น...แต่ก็รู้ดีว่าอาร์ทรู้อยู่แล้ว

          "ไม่เป็นไร...แค่เราต้องบอกความจริงกับเอ็มอย่างนึงเท่านั้นเอง" อาร์ทพูด...ผมเงยหน้าขึ้นมอง...มีอะไรที่ผมต้องรับรู้มากกว่านี้อีกเหรอ

          "เราจงใจชวนเอ็มลงไปข้างล่าง...เพื่อให้เอ็มได้เห็นความจริงกับตา" คำตอบของอาร์ททำให้ผมอึ้ง...ทำไม...ผมไม่รู้จะโกรธหรือขอบคุณอาร์ทดี...ใจนึงก็อยากจะขอบคุณที่ทำให้ผมได้ตาสว่างเสียที...แต่อีกใจนึงก็โกรธเหลือเกิน...เพราะถ้าปล่อยไว้แบบเดิม...ผมคงจะตักตวงความสุขได้มากกว่านี้...ทำไมความสุขของผมมันทิ้งสั้นเพียงนี้นะ...ผมหลุบสายตาลงมาจ้องพื้น...ไม่อยากสบสายตาอาร์ท...ใจอาร์ทรู้ดีอยู่แล้วว่าที่ผมไปกับเขาเมื่อกี้เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมานั่งอยู่ที่ตรงนี้ในเวลานี้

          "จะโกรธเราก็ไม่ว่า...เราแค่ไม่อยากเห็นเอ็มโดนหลอก" อาร์ทพูดต่อ

          "ขอบคุณนะ..." ผมตอบ...เจือน้ำเสียงประชดอย่างไม่ได้ตั้งใจ...ทำไมผมถึงเลวเพียงนี้...โกรธคนที่หวังดีกับเราได้ลงคอ

          "อย่าเลย...ถ้าเอ็มไม่คิดว่าที่เราทำไปมันดีต่อเอ็มจริงๆก็อย่าพึ่งมาขอบคุณเราเลย" อาร์ทกล่าว...ไม่ได้แสดงความโกรธต่อสิ่งที่ผมทำลงไปแต่อย่างใด

          "อืม...ขอโทษนะ...เอ็มง่วงนอนแล้ว...ขอตัวก่อนนะ" ผมตอบแล้วลุกขึ้นเดินกลับห้อง...ไม่สนใจอีกแล้วว่าดิวจะอยู่ที่ห้องหรือป่าว...แล้วไม่สนใจอีกด้วยว่าจะผิดต่ออาร์ทแค่ไหน...ตอนนี้ผมขอเห็นแก่ตัวสักหน่อย...แล้ววันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้...หรือเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมทำใจได้...ผมจะไปขอบคุณเขาจริงๆ

....ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เห็นความจริง...

....ที่ทำให้รู้ว่าวันข้างหน้าที่ดิวบอกให้รอมันไม่มีวันเป็นจริง.....


____________________________________________________

555555
นั่งพิมพ์จนเมื่อยไหล่...
อัพให้แบบว่ารู้ตัวว่าจะหายไปอีกนานแน่ๆ
คนอื่นเค้ามีแต่มาว่างอัพให้ตอนปิดเทอม
แต่ผมนี่ว่างอัพแค่ตอนเปิดเทอม...
แปลกดีจริงๆ

InLuSt