ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #10 : ข่าวลือหรือความจริง...ความบังเอิญหรือจงใจ

          หลังจากหยุดเรียนไปหนึ่งวัน...ผมต้องตามงานประหนึ่งหยุดหนึ่งสัปดาห์...นอกจากชีทที่อาร์ทเอามาให้แล้วยังมีงานกลุ่มกับเบสท์กะโจ้อีก...นี่ยังไม่รวมเทสต์ย่อยในอีกสัปดาห์ข้างหน้าด้วย...จะเรียกได้ว่าเป็นการไม่สบายที่มีความสุขบนความทุกข์ที่หลังได้เลยนะเนี่ย

          ช่วงบ่ายของวันนี้เป็นคาบว่าง...เพื่อนห้องผมเลยไปนั่งเล่นที่ห้องสมุดกัน...เพื่อตากแอร์และก็หานิตยสารอ่าน...พอได้นั่งสบายๆกันสักพัก...อ่านหนังสือไร้สาระจนหมด...ก็ไม่มีอะไรให้อ่านอีก...จึงถึงเวลาเมาท์แตกของเพื่อนผู้หญิงในห้อง...กับพวกผู้ชายที่ไม่อยากจะตกข่าว...ส่วนผมได้แต่นั่งฟังอยู่เงียบๆอย่างนั้น

          "อาร์ท...แกรู้ตัวป่ะ...ว่ามีสาวห้องเก้ามาแอบชอบแกอ่ะ" ส้มเริ่มเปิดประเด็น...ทุกคนเลยเริ่มสุมหัวกัน

          "คนไหนอีกอ่ะ...ถ้ากิ๊ฟต์อ่ะ...รู้แล้ว" อาร์ทตอบเรียบๆ

          "ม่ายช่ายยยย...อันนั้นอ่ะเก่าแล้ว...คนนี้ได้ข่าวว่า...ทะเลาะกับกิ๊ฟต์ยกใหญ่เลย...เกือบจะเป็นศึกชิงนายสะแล้ว" นิ้งค์ช่วยเสริม

          "งั้นก็แวว...แววแน่ๆ...ใช่ป่ะ" สิทธิ์ได้ทีเข้าเสริม...อาร์ทได้แต่ส่ายหัวเซ็งๆ...เพราะเห็นส้มพยักหน้าตอบ

          "แล้วส้มไปรู้มาได้ไง...ว่าเค้าชอบเราจนทะเลาะกับกิ๊ฟต์" อาร์ทถามก่อนที่จะตบหัวไอสิทธิ์ที่ท่าทางจะล้ออาร์ทไม่เลิก

          "หน้าต่างมีหู ประตูมีตาหน่ะสิ...เราห้องนอนติดกับเค้าไง...อยู่หอก็ดีอย่างนี่ล่ะ...ใครทำอะไรปิดไม่ค่อยมิด" ส้มตอบ..อาร์ทพยักหน้าว่าเข้าใจแล้วชำเลืองตามองมาทางผมที่กำลังฟังอยู่...มองผมทำไมหว่า...ผมสงสัยเลยเลิกคิ้วกลับไป...แต่อาร์ทก็หันหน้ากลับไปแล้ว

          "ว่าแต่เรื่องคนอื่นเค้า...แล้วนายแทนของแกอ่ะส้ม...เมื่อไหร่จะสมหวัง" สิทธิ์ตอกกลับ...ทำเอาส้มค้อนให้วงใหญ่

          "อย่าพึ่งเปลี่ยนเรื่อง...เราเองก็อยากรู้...อาร์ท...มีคนมาชอบนายตั้งหลายคน...นายไม่ชอบใครบ้างเลยเหรอไง...หรือว่าชอบใครอยู่แล้ว" แนนถามบ้างหลังจากเป็นฝ่ายฟังเสียส่วนใหญ่...อาร์ทเกาหัวแกรกๆ...อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องถึงไม่พ้นตัวเสียที

          "เอ้อ...ทำไมยังเป็นเรื่องเราอยู่อ่ะ...นี่กะจะเปิดสัมภาษณ์เหรอไง" อาร์ทพูดแค่เท่านั้นก็พบว่าเพื่อนๆพยักหน้าตอบรับอย่างเห็นด้วย

          "เออ...ได้...ถามมาเลย...อันไหนตอบได้จะตอบ...แล้วเอาไปบอกคนอื่นด้วยจะได้ไม่ต้องมาถามซ้ำ...เราก็เบื่อเป็นนะเว้ย" อาร์ทบ่นยาวเหยียด...ทำให้เพื่อนฮาครืน...ผมยังหลุดหัวเราะไปด้วยเลย
  

          "ข้อแรก...ตอนนี้ในผู้แข่งขันทั้งหมดมีใครเป็นตัวเก็งบ้างมั้ยค่ะ" นิ้งค์ถามแล้วทำท่ายื่นไมค์ให้
 
          "คำตอบคือ...ไม่มี...ยังไม่โดนสเป็คพอ" อาร์ทตอบแล้วพลักมือกลับ

          "งั้นข้อสอง.." สิทธิ์เอาบ้าง "...สเป็คแกเป็นยังไง"

          "ตัวเล็ก...ขาว...น่ารัก...ใจดี...แต่ไม่เอาแบบบอบบางอ่ะ...รำคาญ" อาร์ทตอบเนื่อยๆ...เพื่อนหลายคนนั่งจดคำตอบใหญ่...บางคนใช้มือถืออัดเสียงไปแล้ว

          "งั้น...ข้อสาม...ตอนนี้มีใครที่พอจะโดนใจบ้างอ่ะยัง" ปุ้ยถามท่าทางสนุกที่ได้แกล้งอาร์ท...คราวนี่อาร์ทนิ่งไปสักพัก...เหมือนกำลังคิดว่าจะตอบดีหรือป่าว

          "มี.." อาร์ทตอบเท่านี้...คนอื่นก็ถามพร้อมกันทันทีด้วยความอยากรู้ว่าใคร...อาร์ทได้แต่ยิ้ม...ปิดปากสนิท...เพื่อนหลายคนเขย่าตัวเขาเบาๆให้ตอบคำถาม...แต่อาร์ทเอาแต่หัวเราะ

          "ใครอ่ะอาร์ท" ผมหลุดปากถามออกไปจนได้...ซึ่งเพื่อนคนอื่นก็ช่วยสนับสนุนคำถามกันใหญ่...อาร์ทหันมาสบตาผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ได้แกล้งเพื่อนให้อยากรู้

          "นั่นสิ...ใครนะ" อาร์ทพูดทิ้งไว้แค่นั้น...พอคนอื่นรู้แน่ๆแล้วว่ายังไงก็คงไม่ได้คำตอบเรื่องนี้เลยเริ่มเปิดประเด็นใหม่อีกครั้ง

          "เออ...พวกแกรู้อ่ะยัง...เรื่องน้องมอสี่อ่ะ"...นิ้งค์เริ่มใหม่

          "ถ้าน้องพลอยน้องห้องเราอ่ะรู้แล้ว...ที่เลิกกะแฟนแล้วอ่ะ" โจ้ตอบปิดประเด็นไปสะงั้น

          "ไม่ใช่...วู้ว...น้องพลอยนะน่ารัก...แต่ไม่เท่าคนนี้" นิ้งค์เอาอีกรอบ

          "งั้นขอฟันธง...น้องอิ้งค์ห้องสี่ใช่ป่ะ" เบสท์เอาบ้าง...ชื่อนี่ทำเอาผมหายใจสะดุด...อยู่ๆก็อยากตั้งใจฟังขึ้นมาเฉยๆ

          "เออ...ถูก...ได้ข่าวว่าตอนนี่น้องเค้ากำลังจะเป็นไก่" นิ้งค์พูดทิ้งไว้...ให้เพื่อนงง

          "ไก่ยังไง...ไม่เข้าใจ...อย่ากั๊กได้มั้ย...พูดมาให้จบดินิ้งค์" สิทธิ์ท้วง

          "เป็นไก่ให้สมภารกินไง...พี่รหัสกะน้องรหัสที่เกินกว่าที่ควรจะเป็น" เอาลิส่ะ...คำตอบจากนิ้งค์เป็นสิ่งที่ผมกลัวจะได้ยิน...ผมนั่งเกร็งโดยไม่รู้สึกตัว

          "น้องอิ้งค์กะไอดิวอ่ะนะ?" โจ้ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

          "ก็ใช่น่ะสิ...จะมีใครสะอีก...แกไม่เห็นหรือไง...เดี๋ยวนี่หน่ะ...เห็นกุ๊กกิ๊กกันทุกคืน...ยืนสวีทกันหน้าสหกรณ์อ่ะ" นิ้งค์ตอบทันควันแสดงความภูมิใจที่มีข่าวใหม่...โดยไม่ได้สังเกตหน้าผมสักนิด...ที่มันคงเจื่อนไปเสียแล้ว...แนนลอบมองหน้าผมอย่างเป็นห่วงและเข้าใจในสถานะการณ์

          "แค่ข่าวลืออ่ะดิ" ปุ้ยแย้ง "แน่ใจแล้วเหรอว่าชัวร์...แค่อาการบ้าเห่อน้องรหัสอ่ะป่าว"

          "แก...ถามจริงเหอะ...ช้านเคยพูดมั่วๆเหรอ...แกต้องไปเห็นเอง...เดินจูงมือกันเงี้ย...ลูบหัวควงแขนก็มีทั้งนั้น...แล้วได้ยินมาว่าโทรศัพท์หากันบ่อยๆด้วย" นิ้งค์ยังคงยืนยันในข่าว...ส่วนผมนั้นกำลังเชื่อ...เชื่อในสิ่งที่ได้ยินอยู่...ความเชื่อที่กดลงไปในใจของผมอยู่ทุกขณะ

          "จริงป่าวเอ็ม...โทรศัพท์กันบ่อยจริงป่ะ" สิทธิ์หันมาถามผม...ด้วยความที่รู้ว่าผมอยู่ห้องเดียวกับดิว

          "ใช่...ก็เห็นเหมือนกันว่าคุยกันบ่อย...ท่าจะเป็นจริงแหะ" ผมตอบตามความจริง...คำตอบที่ออกจากปากผมมันเหมือนไม่ใช่เสียงของผมเองเลย...รู้สึกเลยว่าเจ็บในใจ...คำพูดมันบาดลึกกว่าที่คิดไว้...สิ่งที่นิ้งค์พูด...เป็นจริง...ใช่มั้ย

          หลังจากนั้นประเด็นเรื่องดิวกะน้องอิ้งค์ก็ยิ่งเปิดกว้าง...มีหลายคนหาหลักฐานมาช่วยยืนยันในข่าวที่นิ้งค์พูด...หลายคนก็รับฟังและเก็บข้อมูลไว้ไปเม้าท์ต่อ...แต่ผมนั้นได้แต่นั่งนิ่งๆและรับฟัง

________________________________________________________________

          หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ...ผมก็ทิ้งตัวเองลงบนเก้าอี้...ความทรงจำเรื่องที่คุยกันเมื่อตอนบ่าย...ยังคงวนเวียนรบกวนจิตใจผมอยู่อย่างนั้น...ดิวคยกับน้องอิ้งค์จริงๆหรือป่าว...ผมได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ...ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงๆผมก็ไม่รู้คำตอบนอกจากจะถามเจ้าตัวโดยตรง

          ผมหยิบโพสต์อิทที่แปะอยู่บนโต๊ะมาอ่านซ้ำ...ทำให้ใจนึกย้อนไปในวันที่ผมไม่สบาย...สิ่งที่ดิวพูด...กับสิ่งที่ดิวกระทำในวันนั้น...มันช่างขัดกับสิ่งที่ผมได้ยินในวันนี้จริงๆ...ผมแปะโพสต์อิทคืนที่เดิมแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ...แล้วผมก็นู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มาสะกิดแขนผม

          "อาร์ท...มีอะไรอ่ะ...มาหาเราที่ห้องเนี่ย" ผมทัก...ตอนแรกตรงใจอยู่พอควรที่มีอะไรไม่รู้มาสะกิด

          "จะมาชวนเอ็มลงไปสหกรณ์ข้างล่างเป็นเพื่อนอ่ะ...อยู่เฉยๆก็หิวขึ้นมา...แล้วยังไม่มีใครกับมาที่ห้องนอนเลย...เอ็มไปเป็นเพื่อนเราได้ป่ะ" อาร์ทชวน...ในขณะที่ผมลังเลอยู่อย่างนั้น...ก็คิดได้ว่าไม่ควรจะปล่อยให้ตัวเองนั่งคิดมากอย่างเมื่อกี้อีก

          "อืม...เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน" ผมตอบรับแล้วคว้าเสื้อมาสวมทับเสื้อนอน...

          ผมตามอาร์ทไปซื้อของกินข้างล่าง...เห็นอาร์ทหยิบไส้กรอกและลูกชิ้นไปหลายไม้...ผมได้ทีเลยแซวไปว่าอ้วน...อาร์ทหัวเราะแล้วตอบกลับมาเหมือนเช่นเคย...ผมสังเกตเห็นรุ่นน้องมอสี่หลายคนแอบมองอาร์ทอยู่เงียบๆ...บางคนพอเห็นอาร์ทก็เริ่มจับกลุ่มซุบซิบกันขึ้นมา...ผมได้แต่ขำอยู่เงียบๆว่าถ้าน้องรู้บทสัมภาษณ์เล่นๆของอาร์ท...จะมีกี่คนนะที่จะแห้วไปตามๆกัน

          ระหว่างรออาร์ทจ่ายเงินผมเลยมายืนอยู่ข้างนอก...เห็นคนหลายคนยืนอยู่เป็นคู่...บางคนผมก็รู้จัก...แต่บางคนก็ไม่...แล้วสายตาของผมก็ต้องชะงักไปกับคนคู่หนึ่งที่ยืนห่างจากผมพอสมควร...แต่ผมก็จำได้ว่าใคร...ใครคนที่ผมรัก

          ดิว...กับ...น้องอิ้งค์

          ความรู้สึกที่ได้มาเห็นกับตานั้นแตกต่างจากที่ได้ยินมาจริงๆ...มันให้ความรู้สึกของคู่รักมากกว่าที่ผมคิด...มือซ้ายของดิวจับมือของน้องอิ้งค์อยู่แล้วแกว่งเบาๆ...ส่วนมืออีกข้างก็ถือหนังสือไว้...ส่วนน้องอิ้งค์นั้นกำลังกินลูกชิ้นอยู่...โดยไม่รู้ถึงสายตาของผม...ดิวโค้งตัวลงพูดอะไรบางอย่างกับน้องอิ้งค์...น้องเค้าจึงยื่นลูกชิ้นขึ้นป้อน...ผมยื่นมองนิ่ง...กว่ารู้สึกตัวอีกครั้ง...น้ำตาผมก็รื้นขึ้นมาดื้อๆ...ผมรีบเดินหลบจะไปขึ้นหอ...แต่ก็ต้องถูกตรึงไว้ด้วยแรงมือของใครบางคน...อาร์ทเอื้อมมือมาดึงแขนผมไว้...ผมหันกลับไปสบตาเขา...ผมอยากขึ้นหอ...คิดได้เพียงแค่นี้...แต่ไม่ได้บอกอาร์ทออกไป...แต่อาร์ทเหมือนรู้...จึงกลับขึ้นหอพร้อมกันโดยไม่ถามอะไร...พอถึงหน้าห้องอาร์ทก็เหมือนจะตามเข้ามาด้วย

          "อาร์ท...เอ็มขอเถอะ" ผมพูดแค่นั้น...เห้นอาร์ทพยักหน้าแล้วจึงเดินกลับไป

          ผมนั่งลงบนเตียง...น้ำตาหยาดหยดลงมา...เจ็บใจ...ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะดิว...ตอนนี้ได้แต่ปลอบตัวเอง...ว่าครั้งนี้จะเสียใจเป็นครั้งสุดท้าย...และให้น้ำตา...ลบดิวไปจากใจเสียที

____________________________________________________

 พิมพ์แล้วก็แวบหาย...ไปช่วยเพื่อนขนของ
 งับๆๆ...เด๋วต่อตอนต่อไปเยย