ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กระทู้ 1
ช่วงหัวค่ำ ขณะที่ "โตโน่" กำลังเล่นบอลอยู่คนเดียวที่หน้าบ้านเหมือนเคย "กัน" ก็เดินออกมาหน้าบ้าน แล้วเรียกโตโน่
"พี่โตโน่"กันส่งเสียงเรียก...ทำให้่โตโน่ละสายตาจากลูกฟุตบอลแล้วหันมามองกัน....กันเดินเข้ามาหาโตโน่พร้อมกับบอกว่า
"เล่นคนเดียวไม่เบื่อเหรอพี่ ให้กันเล่นเป็นเพื่อนเปล่า?" โตโน่มองหน้ากันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงว่า
"เพื่อนเยอะแล้วเว้ย"
กัน : (นิ่งคิดนิดนึง ก่อนจะเอ่ยว่า) "ผมไม่สำคัญสำหรับพี่เหรอ "
โตโน่มองหน้ากันแบบแปลกใจนิดหน่อย แล้วพูดว่า "สำคัญดิ น้องๆทุกคนสำคัญกับพี่หมดแหละ"
กันคิดในใจว่า ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ที่โตโน่ให้ความสำคัญกับทุกคนเท่ากัน เรื่องที่เขาแอบรัก ริท เพื่อนร่วมบ้าน คงจะมีหวังขึ้นมาบ้าง เพราะเข้าเข้ามาตลอดว่า โตโ่น่รักกับริท
ปัญหาสำคัญไม่ได้อยู่ที่เขารักริท หรือ โตโน่กับริทรักกัน มันอยู่ที่คนกลางอย่างริทจะรักใครมากกว่า นัยน์ตาคมสีนิลหลับลงก่อนจะทันสังเกตุใครอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามา
ริทเดินเข้ามา : "พี่โตโน่กับกันกำลังทำอะไรอยู่"
กันเงยหน้าขึ้น : "อ้าว มาตั้งแต่ตอนไหน(แล้วทำหน้าเขิน ๆ) ยังไม่นอนเหรอริท"ในที่สุดเจ้าของนัยน์ตาสีนิลนามว่ากันก็เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
"ถามแปลกๆ...ถ้านอนแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้เหรอ" คนตัวเล็กตอบคำถามเพื่อนแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรก่อนจะเข้าไปแย่งลูกบอลมาจากโตโน่...ดวงตาพราวระยับอ่อนแสงลงเมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่สนใจลูกบอล
"คิดว่าจะแย่งพี่ได้เหรอริท" โตโน่พยายามพูดข่มทั้งๆที่คนตรงหน้าพาลูกบอลเลี้ยงห่างไปแล้ว...เอาลูกบอลไปพร้อมใจของเขาด้วย...
"ส่งมาดิริท" ริทละสายตาจากการเลี้ยงลูกบอล...เงยหน้ามองเพื่อนที่ยืนยิ้มหลังจากเอ่ยปากขอลูกแบบไม่คิดเข้ามาแย่งกับพี่ชายอีกคนที่เข้าพึ่งแย่งลูกบอลมา......ส่งให้ใครดี???
วัตถุกลมๆลอยไปอยู่ตรงหน้าร่างโปร่งที่กำลังเดินออกมาจากบ้าน..ใบหน้าน่ารักยิ้มนิดๆ
"เซนรับบอลๆๆ"น้ำเสียงร่าเริงพูดด้วยท่าทีสดใส"เดี๋ยวริทคู่กับเซน เเล้วพี่โตโน่กับกันนะ..เเข่งบอลกัน"
กันหันไปสบตาโตโน่...แล้วทั้งคู่ก็ต้องลอบถอยหายใจ...เจ้าตัวเล้กไม่รู้อะไรบ้างเลย... เซนรีบเข้าไปผลัดเลี้ยงบอลกับริท...แต่ในใจนึกขันเมื่อคิดถึงอีกสองคนที่คงกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่
"อมยิ้มอะไรคนเดียวหะ เซน" ริทคนชื่อถาม คนที่ถูกถามยังคงกระตุกยิ้มที่มุมปากพลางส่งลูกบอลให้ร่างเล็กที่ทำหน้าอยากรู้ไปด้วย
"เปล่านิ..นี่คือหน้าปกติของคนหล่อ"พูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง..ก็ดูนามสกุลคนพูดซะก่อนสิ
"มัวเเต่ทำหน้าอยากรู้อยู่นั่นละ เห็นมั้ยพี่โตโน่เเย่งบอลไปเเล้ว"
"โห่..อะไรอ่ะ พี่โตโน่"เรืองฤทธิ์โวยวายออกมา ก่อนจะวิ่งไล่คนตัวสูงที่มาเเย่งบอลไปจากเขา แต่ด้วยความที่ขาสั้นหรืออย่างไรไม่รู้...วิ่งอยู่ดีๆริทก็สะดุดยอดหญ้าจนสองมือไปขว้าคนตรงหน้าให้ล้มไปด้วยกัน..
"เห้ย..."สำหรับโตโน่ตัวเองกำลังจะล้มก็ตกใจ...แต่ริทที่กำลังจะล้มมาทับ...ความรู้สึกว่าเป็นห่วงกลัวว่าริทจะเจ็บกลับมีมากกว่า สองมือไปไวกว่าใจคิด...จึงดึงคนตรงหน้ามากอดไว้ก่อนจะล้มกลิ้งไปด้วยกันบนพื้นหญ้า...
แป๊ง แป๊ง แป๊ง...........(เสียงเคาะกะทะ กะ ตะหลิว) >////< "ข้าวเย็นเสร็จแล้วค่ะ ทุกคน ๆ มาเร็ว ๆ กำลังร้อน ๆ เลยค่ะ" สาวน้อยเสียงใส ตะโกนออกมาจากห้องครัว พร้อมทั้งวิ่งออกมาหาพวกชายหนุ่มที่สนามหญ้า
กันที่กำลังหวั่นใจกับภาพพี่โตโน่กลิ้งล้มไปกับริท...รู้สึกดีใจที่ได้ยินเสียงเกดมาเรียกไปกินข้าว...นางฟ้าจริงๆ...เกดคนนี้
ด้านริทที่ได้ยินว่ามีคนเรียกไปกินข้าวก็เตรียมตัวจะยันตัวเองลุกขึ้นมาจากพื้นหญ้าและจากตัวพี่โตโน่ที่โดนเข้าทับสะแบน..แต่กลับต้องมาชะงัก เพราะมือที่โอบเขาไว้ไม่ได้คลายออกไป...
"เฮ้ย พี่...ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะไปกินข้าวแล้ว เกดเรียกแล้ว ได้ยินเป่า" ริทบอก
"ปล่อยก้อได้หว่ะ จับนิดจับหน่อย จะสึกหรอหรือไง" ว่าแล้ว โตโน่ ก็สะบัดมือออกจากตัวริท ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจ ดวงตาคมมองร่างเล็กที่เดินห่างออกไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งบางอย่าง..สองเท้าก้าวยาวๆเพื่อให้ทันคนที่เดินนำหน้าไปก่อน มือหนาเอื้อมกอดคอริท..เเล้วเดินไปพร้อมกัน
"..ฝากให้เธอเลี้ยงดู ให้อยู่กับเธอละกัน อยู่กับฉันมันก็คงไม่ได้การ ถ้า อย่างงั้นคงต้องวาน ให้เธอเลี้ยง"เสียงทุ้มฮัมเพลงอย่างสุขใจ โดยมีร่างเล็กที่พยายามกลั้นยิ้มอย่างสุดชีวิต
"กร๊ด กรี๊ด กรี๊ด" เสียงทุ้มๆ สำเนียงล้อเลียนดังมาจากหน้าใส ยิ้มละมัยของเซน
" ทำไรกัน 2 คนนี้ เดี๋ยวผมจิ้นนะ "
"พี่โตโน่เขาซ้อมร้องเพลงให้เกรซหน่ะเซน...พี่เขาเห็นความสูงเราใกล้กับเกรซมั้ง...เลยใช้เราเป็นตัวแทนไปก่อน" ริทตอบพาซื่อ...ทำเอาโตโน่แสดงสีหน้าปุเลี่ยนๆออกมา...มีเกดแอบอมยิ้มให้กับความซื่อของเพื่อนริทและมีกันที่อดเหลือบสายตาหันไปมอง"คนร้ายลึก"ไม่ได้ ...
ชอบแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง...แต่ทำเอาทั้งเขาและพี่โตโน่รู้สึกปั่นป่วนอยู่ในใจเสมอๆ...
แถมหลายครั้งยัง"อ่อย"ไว้สะจนเขาห้ามใจไว้แทบไม่อยู่...อย่างเรื่องที่ไม่ล็อกประตูเวลาอาบน้ำ....
เเละหลายครั้งอีกเช่นกันที่เขาอยากจะเปิดประตูเข้าไปเเกล้งซะให้เข็ด..จะได้เลิกทำตัวเเบบนี้ซะที เเกล้งให้คนใจเต้นเรงบ่อยๆนี่มันบาปนะ
"เเหมมม...ริท พูดงี้ ถ้าพี่ไม่รู้จักริท พี่คงคิดว่าริทหึงพี่นะ"โตโน่พูดทีเล่นทีจริง เเต่ืทว่าสาตาคมกลับดูจริงจังจนคนมองเริ่มหวั่นกับนัยน์ตาสีดำสนิทนั่น
"คนหล่อๆอย่างริทเนี่ยนะ..จะไปหึงพี่...หลงตัวเองอ่ะพี่โตโน่" ปากก็รีบตอบแล้วก็เบี่ยงตัวหลบ...ในใจสั่นไหวสะจบแทบคุมเอาไว้ไม่อยู่
"หิวจัง...รีบไปกินข้าวกันดีกว่าเนอะ...กัน" คนตัวเล็กพอหลุดมาจากร่างสูงได้ก็รีบวิ่งมาพึ่งใครอีกคน...โดยที่ไม่รู้เลยว่าใครนั้นกำลังขุ่นได้ที่
"ริทอาจไม่หึงแต่เราหึงริทนะ" กันกระซิบเบาๆให้คนข้างๆฟัง...ริทอึ้งไปทันทีเพราะไม่คิดว่าคนอย่างกันจะมาพูดอะไรแบบนี้ตอนนี้...
"ห๊า!"รำพันออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าน่ารักเหวอไปสักพัก..หรือขี้หูเขามันจะอุดตันหว่า เลยได้ยินอะไรเพี้ยนๆ ต้นเหตุอย่างนายกันกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ ก่อนจะกอดคอคนตัวเล็ก เเล้วก้มหน้าลงที่ริทใบหูของอีกฝ่าย
"เราบอกว่าเราหึงริท"เสียงเข้มบอกอย่างจริงจัง เล่นเอาคนฟังอึ้งจนพูดอะไีรไม่ออก
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ...ขำจังเลย...วันนี้ทั้งพี่โตโน่ทั้งกันเล่นมุกได้ขำดีจัง...ว่ามั้ยเซน" ตอบไม่ได้...ริทตอบอย่างอื่นนอกจากนี้ไม่ได้...สายตาสีนิลบ่งชัดว่าไม่ได้แกล้งพูด...ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็แผ่รังสีอำมหิตกำลังได้ที่..
"เออ...ทุกคนคงติดมุกฝืดจากริท มากันหมดแล้วแหละ" เซนขำไม่ออกแต่ก็ไม่รู้ว่จะช่วยเพื่อนยังไงดีเหมือนกัน...ริทส่งสายตาอ้อนวอนมาแทบตายเซนก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี..ริทถอนหายใจเหือกใหญ่...แล้วเริ่มยกริมฝีปากบางส่งยิ้มหวานให้...ปั้นหน้าอย่างเคยๆ
"ไปกินข้าวเหอะ...หิวแล้ว" พูดไม่พูดป่าว...ริทรีบคลี่คลายสถานการณ์โดยใช้แขวขวาคล้องแขนกัน ส่วนแขนซ้ายคล้องแขนพี่โตโน่...แล้วรีบลากไปโต๊ะกินข้าว...หวังว่าสองคนนี้จะยอมหยุดเขม่นกันเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกเกต...หวังว่านะ
เเต่คำภาวนาของคนร่างเล็กก็ไม่เป็นผล..ทั้งหนุ่มหน้าคมเเละหน้ามนต่างจ้องตากันราวกับไฟจะลุกเสียให้ได้..เเถมยังเเย่งตักของกินให้เขาจนเต็มจานไปหมด
"กัน พี่โตโน่ พอเถอะ..."ดวงตากลมมองจานข้าวตัวเองที่กำลังล้นไปด้วยกับข้าวมากมาย มือเล็กตักกับข้าวที่อยู่ในจานคืนคนใจดีทั้งสองพร้อมกับพูดขึ้นว่า
"ริทตักเองได้.."
"เอ่อ..ริท กินข้าวเสร็จเเล้วกันขอคุยด้วยหน่้อยนะ"เสียงเข้มเอ่ยอย่างจริงใจ พลางจ้องตากับพี่ใหญ่ของบ้านอย่างไม่เกรงกลัว...เรื่องของหัวใจมันยอมให้ใครไม่ได้หรอกนะ ต้องรีบทำคะเเนนซะก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำ ริทหมุ่นหัวคิ้วด้วยความแปลกใจ...ก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำขอของกัน...ปากไม่ว่างพอที่จะตอบเพราะกำลังรีบกำจัดข้าวและกับข้าวมากมายในจานของตัวเอง...
"อะไร...ทำไมต้องแอบไปคุยกับริทแค่สองคนหะกัน" โตโน่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆและสีหน้าที่ไม่ได้บ่งบอกถึงอารมณ์อะไร
"เรื่องที่รู้กันอยู่สองคนแค่ผมกับริทยังไงละครับพี่โตโน่" กันตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม...แววตาส่งสายตาล้อเลียนและยั่วยุ...ว่า...ถ้าพี่โตโน่กลัวคนนอกบ้านจะรู้ว่าพี่คิด"อะไรๆ"กับริท...จนต้องดึงเกรซที่ออกจากบ้านไปแล้วมาปิดเรื่องนี้...คนอย่าง"กัน"คนนี้...ยอมเปิดเผยความจริงกับริทว่าที่แท้เขาคิดยังไง
หลังจากกินข้าวกันเสร็จ กันกับริทก็แยกไปคุยสองคน โดยมีโตโน่แอบฟังอยู่ อีกด้านหนึ่ง เกดกับเซนก็เก็บจานข้าวและเตรียมตัวไปล้างจาน(สมกับเป็นพ่อบ้านจริงๆ)
"เกด วันนี้พี่ว่า กัน ริท โตโน่แปลกๆน่ะ เมื่อกี้เกดเห็นสายจากริทหรือเปล่า"เซนถามเกดพร้อมกับส่งสายตาหวานๆไป ทำให้เกดแอบหน้าแดงขึ้นมา
"ใช่ๆ เกดก็ว่างั้นและ แต่สายตาเมื่อกี้ที่พี่ริทส่งมาให้พี่เซนเหมือนต้องการขอความช่วยเหลือน่ะ" เกดบอกพร้อมกับที่เซนพยักหน้าเห็นด้วย
"ใช่ๆ แต่พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร"เซนพูดพร้อมกับมือก็ล้างจานด้วยซันไลน์ ด้านเกดก็ล้างจานด้วยน้ำเปล่าอยู่
TBC...
จบกระทู้1
http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9061894/C9061894.html
edit by BESUTO
"พี่โตโน่"กันส่งเสียงเรียก...ทำให้่โตโน่ละสายตาจากลูกฟุตบอลแล้วหันมามองกัน....กันเดินเข้ามาหาโตโน่พร้อมกับบอกว่า
"เล่นคนเดียวไม่เบื่อเหรอพี่ ให้กันเล่นเป็นเพื่อนเปล่า?" โตโน่มองหน้ากันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงว่า
"เพื่อนเยอะแล้วเว้ย"
กัน : (นิ่งคิดนิดนึง ก่อนจะเอ่ยว่า) "ผมไม่สำคัญสำหรับพี่เหรอ "
โตโน่มองหน้ากันแบบแปลกใจนิดหน่อย แล้วพูดว่า "สำคัญดิ น้องๆทุกคนสำคัญกับพี่หมดแหละ"
กันคิดในใจว่า ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ที่โตโน่ให้ความสำคัญกับทุกคนเท่ากัน เรื่องที่เขาแอบรัก ริท เพื่อนร่วมบ้าน คงจะมีหวังขึ้นมาบ้าง เพราะเข้าเข้ามาตลอดว่า โตโ่น่รักกับริท
ปัญหาสำคัญไม่ได้อยู่ที่เขารักริท หรือ โตโน่กับริทรักกัน มันอยู่ที่คนกลางอย่างริทจะรักใครมากกว่า นัยน์ตาคมสีนิลหลับลงก่อนจะทันสังเกตุใครอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามา
ริทเดินเข้ามา : "พี่โตโน่กับกันกำลังทำอะไรอยู่"
กันเงยหน้าขึ้น : "อ้าว มาตั้งแต่ตอนไหน(แล้วทำหน้าเขิน ๆ) ยังไม่นอนเหรอริท"ในที่สุดเจ้าของนัยน์ตาสีนิลนามว่ากันก็เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
"ถามแปลกๆ...ถ้านอนแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้เหรอ" คนตัวเล็กตอบคำถามเพื่อนแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรก่อนจะเข้าไปแย่งลูกบอลมาจากโตโน่...ดวงตาพราวระยับอ่อนแสงลงเมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่สนใจลูกบอล
"คิดว่าจะแย่งพี่ได้เหรอริท" โตโน่พยายามพูดข่มทั้งๆที่คนตรงหน้าพาลูกบอลเลี้ยงห่างไปแล้ว...เอาลูกบอลไปพร้อมใจของเขาด้วย...
"ส่งมาดิริท" ริทละสายตาจากการเลี้ยงลูกบอล...เงยหน้ามองเพื่อนที่ยืนยิ้มหลังจากเอ่ยปากขอลูกแบบไม่คิดเข้ามาแย่งกับพี่ชายอีกคนที่เข้าพึ่งแย่งลูกบอลมา......ส่งให้ใครดี???
วัตถุกลมๆลอยไปอยู่ตรงหน้าร่างโปร่งที่กำลังเดินออกมาจากบ้าน..ใบหน้าน่ารักยิ้มนิดๆ
"เซนรับบอลๆๆ"น้ำเสียงร่าเริงพูดด้วยท่าทีสดใส"เดี๋ยวริทคู่กับเซน เเล้วพี่โตโน่กับกันนะ..เเข่งบอลกัน"
กันหันไปสบตาโตโน่...แล้วทั้งคู่ก็ต้องลอบถอยหายใจ...เจ้าตัวเล้กไม่รู้อะไรบ้างเลย... เซนรีบเข้าไปผลัดเลี้ยงบอลกับริท...แต่ในใจนึกขันเมื่อคิดถึงอีกสองคนที่คงกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่
"อมยิ้มอะไรคนเดียวหะ เซน" ริทคนชื่อถาม คนที่ถูกถามยังคงกระตุกยิ้มที่มุมปากพลางส่งลูกบอลให้ร่างเล็กที่ทำหน้าอยากรู้ไปด้วย
"เปล่านิ..นี่คือหน้าปกติของคนหล่อ"พูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง..ก็ดูนามสกุลคนพูดซะก่อนสิ
"มัวเเต่ทำหน้าอยากรู้อยู่นั่นละ เห็นมั้ยพี่โตโน่เเย่งบอลไปเเล้ว"
"โห่..อะไรอ่ะ พี่โตโน่"เรืองฤทธิ์โวยวายออกมา ก่อนจะวิ่งไล่คนตัวสูงที่มาเเย่งบอลไปจากเขา แต่ด้วยความที่ขาสั้นหรืออย่างไรไม่รู้...วิ่งอยู่ดีๆริทก็สะดุดยอดหญ้าจนสองมือไปขว้าคนตรงหน้าให้ล้มไปด้วยกัน..
"เห้ย..."สำหรับโตโน่ตัวเองกำลังจะล้มก็ตกใจ...แต่ริทที่กำลังจะล้มมาทับ...ความรู้สึกว่าเป็นห่วงกลัวว่าริทจะเจ็บกลับมีมากกว่า สองมือไปไวกว่าใจคิด...จึงดึงคนตรงหน้ามากอดไว้ก่อนจะล้มกลิ้งไปด้วยกันบนพื้นหญ้า...
แป๊ง แป๊ง แป๊ง...........(เสียงเคาะกะทะ กะ ตะหลิว) >////< "ข้าวเย็นเสร็จแล้วค่ะ ทุกคน ๆ มาเร็ว ๆ กำลังร้อน ๆ เลยค่ะ" สาวน้อยเสียงใส ตะโกนออกมาจากห้องครัว พร้อมทั้งวิ่งออกมาหาพวกชายหนุ่มที่สนามหญ้า
กันที่กำลังหวั่นใจกับภาพพี่โตโน่กลิ้งล้มไปกับริท...รู้สึกดีใจที่ได้ยินเสียงเกดมาเรียกไปกินข้าว...นางฟ้าจริงๆ...เกดคนนี้
ด้านริทที่ได้ยินว่ามีคนเรียกไปกินข้าวก็เตรียมตัวจะยันตัวเองลุกขึ้นมาจากพื้นหญ้าและจากตัวพี่โตโน่ที่โดนเข้าทับสะแบน..แต่กลับต้องมาชะงัก เพราะมือที่โอบเขาไว้ไม่ได้คลายออกไป...
"เฮ้ย พี่...ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะไปกินข้าวแล้ว เกดเรียกแล้ว ได้ยินเป่า" ริทบอก
"ปล่อยก้อได้หว่ะ จับนิดจับหน่อย จะสึกหรอหรือไง" ว่าแล้ว โตโน่ ก็สะบัดมือออกจากตัวริท ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจ ดวงตาคมมองร่างเล็กที่เดินห่างออกไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งบางอย่าง..สองเท้าก้าวยาวๆเพื่อให้ทันคนที่เดินนำหน้าไปก่อน มือหนาเอื้อมกอดคอริท..เเล้วเดินไปพร้อมกัน
"..ฝากให้เธอเลี้ยงดู ให้อยู่กับเธอละกัน อยู่กับฉันมันก็คงไม่ได้การ ถ้า อย่างงั้นคงต้องวาน ให้เธอเลี้ยง"เสียงทุ้มฮัมเพลงอย่างสุขใจ โดยมีร่างเล็กที่พยายามกลั้นยิ้มอย่างสุดชีวิต
"กร๊ด กรี๊ด กรี๊ด" เสียงทุ้มๆ สำเนียงล้อเลียนดังมาจากหน้าใส ยิ้มละมัยของเซน
" ทำไรกัน 2 คนนี้ เดี๋ยวผมจิ้นนะ "
"พี่โตโน่เขาซ้อมร้องเพลงให้เกรซหน่ะเซน...พี่เขาเห็นความสูงเราใกล้กับเกรซมั้ง...เลยใช้เราเป็นตัวแทนไปก่อน" ริทตอบพาซื่อ...ทำเอาโตโน่แสดงสีหน้าปุเลี่ยนๆออกมา...มีเกดแอบอมยิ้มให้กับความซื่อของเพื่อนริทและมีกันที่อดเหลือบสายตาหันไปมอง"คนร้ายลึก"ไม่ได้ ...
ชอบแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง...แต่ทำเอาทั้งเขาและพี่โตโน่รู้สึกปั่นป่วนอยู่ในใจเสมอๆ...
แถมหลายครั้งยัง"อ่อย"ไว้สะจนเขาห้ามใจไว้แทบไม่อยู่...อย่างเรื่องที่ไม่ล็อกประตูเวลาอาบน้ำ....
เเละหลายครั้งอีกเช่นกันที่เขาอยากจะเปิดประตูเข้าไปเเกล้งซะให้เข็ด..จะได้เลิกทำตัวเเบบนี้ซะที เเกล้งให้คนใจเต้นเรงบ่อยๆนี่มันบาปนะ
"เเหมมม...ริท พูดงี้ ถ้าพี่ไม่รู้จักริท พี่คงคิดว่าริทหึงพี่นะ"โตโน่พูดทีเล่นทีจริง เเต่ืทว่าสาตาคมกลับดูจริงจังจนคนมองเริ่มหวั่นกับนัยน์ตาสีดำสนิทนั่น
"คนหล่อๆอย่างริทเนี่ยนะ..จะไปหึงพี่...หลงตัวเองอ่ะพี่โตโน่" ปากก็รีบตอบแล้วก็เบี่ยงตัวหลบ...ในใจสั่นไหวสะจบแทบคุมเอาไว้ไม่อยู่
"หิวจัง...รีบไปกินข้าวกันดีกว่าเนอะ...กัน" คนตัวเล็กพอหลุดมาจากร่างสูงได้ก็รีบวิ่งมาพึ่งใครอีกคน...โดยที่ไม่รู้เลยว่าใครนั้นกำลังขุ่นได้ที่
"ริทอาจไม่หึงแต่เราหึงริทนะ" กันกระซิบเบาๆให้คนข้างๆฟัง...ริทอึ้งไปทันทีเพราะไม่คิดว่าคนอย่างกันจะมาพูดอะไรแบบนี้ตอนนี้...
"ห๊า!"รำพันออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าน่ารักเหวอไปสักพัก..หรือขี้หูเขามันจะอุดตันหว่า เลยได้ยินอะไรเพี้ยนๆ ต้นเหตุอย่างนายกันกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ ก่อนจะกอดคอคนตัวเล็ก เเล้วก้มหน้าลงที่ริทใบหูของอีกฝ่าย
"เราบอกว่าเราหึงริท"เสียงเข้มบอกอย่างจริงจัง เล่นเอาคนฟังอึ้งจนพูดอะไีรไม่ออก
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ...ขำจังเลย...วันนี้ทั้งพี่โตโน่ทั้งกันเล่นมุกได้ขำดีจัง...ว่ามั้ยเซน" ตอบไม่ได้...ริทตอบอย่างอื่นนอกจากนี้ไม่ได้...สายตาสีนิลบ่งชัดว่าไม่ได้แกล้งพูด...ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็แผ่รังสีอำมหิตกำลังได้ที่..
"เออ...ทุกคนคงติดมุกฝืดจากริท มากันหมดแล้วแหละ" เซนขำไม่ออกแต่ก็ไม่รู้ว่จะช่วยเพื่อนยังไงดีเหมือนกัน...ริทส่งสายตาอ้อนวอนมาแทบตายเซนก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี..ริทถอนหายใจเหือกใหญ่...แล้วเริ่มยกริมฝีปากบางส่งยิ้มหวานให้...ปั้นหน้าอย่างเคยๆ
"ไปกินข้าวเหอะ...หิวแล้ว" พูดไม่พูดป่าว...ริทรีบคลี่คลายสถานการณ์โดยใช้แขวขวาคล้องแขนกัน ส่วนแขนซ้ายคล้องแขนพี่โตโน่...แล้วรีบลากไปโต๊ะกินข้าว...หวังว่าสองคนนี้จะยอมหยุดเขม่นกันเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกเกต...หวังว่านะ
เเต่คำภาวนาของคนร่างเล็กก็ไม่เป็นผล..ทั้งหนุ่มหน้าคมเเละหน้ามนต่างจ้องตากันราวกับไฟจะลุกเสียให้ได้..เเถมยังเเย่งตักของกินให้เขาจนเต็มจานไปหมด
"กัน พี่โตโน่ พอเถอะ..."ดวงตากลมมองจานข้าวตัวเองที่กำลังล้นไปด้วยกับข้าวมากมาย มือเล็กตักกับข้าวที่อยู่ในจานคืนคนใจดีทั้งสองพร้อมกับพูดขึ้นว่า
"ริทตักเองได้.."
"เอ่อ..ริท กินข้าวเสร็จเเล้วกันขอคุยด้วยหน่้อยนะ"เสียงเข้มเอ่ยอย่างจริงใจ พลางจ้องตากับพี่ใหญ่ของบ้านอย่างไม่เกรงกลัว...เรื่องของหัวใจมันยอมให้ใครไม่ได้หรอกนะ ต้องรีบทำคะเเนนซะก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำ ริทหมุ่นหัวคิ้วด้วยความแปลกใจ...ก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำขอของกัน...ปากไม่ว่างพอที่จะตอบเพราะกำลังรีบกำจัดข้าวและกับข้าวมากมายในจานของตัวเอง...
"อะไร...ทำไมต้องแอบไปคุยกับริทแค่สองคนหะกัน" โตโน่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆและสีหน้าที่ไม่ได้บ่งบอกถึงอารมณ์อะไร
"เรื่องที่รู้กันอยู่สองคนแค่ผมกับริทยังไงละครับพี่โตโน่" กันตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม...แววตาส่งสายตาล้อเลียนและยั่วยุ...ว่า...ถ้าพี่โตโน่กลัวคนนอกบ้านจะรู้ว่าพี่คิด"อะไรๆ"กับริท...จนต้องดึงเกรซที่ออกจากบ้านไปแล้วมาปิดเรื่องนี้...คนอย่าง"กัน"คนนี้...ยอมเปิดเผยความจริงกับริทว่าที่แท้เขาคิดยังไง
หลังจากกินข้าวกันเสร็จ กันกับริทก็แยกไปคุยสองคน โดยมีโตโน่แอบฟังอยู่ อีกด้านหนึ่ง เกดกับเซนก็เก็บจานข้าวและเตรียมตัวไปล้างจาน(สมกับเป็นพ่อบ้านจริงๆ)
"เกด วันนี้พี่ว่า กัน ริท โตโน่แปลกๆน่ะ เมื่อกี้เกดเห็นสายจากริทหรือเปล่า"เซนถามเกดพร้อมกับส่งสายตาหวานๆไป ทำให้เกดแอบหน้าแดงขึ้นมา
"ใช่ๆ เกดก็ว่างั้นและ แต่สายตาเมื่อกี้ที่พี่ริทส่งมาให้พี่เซนเหมือนต้องการขอความช่วยเหลือน่ะ" เกดบอกพร้อมกับที่เซนพยักหน้าเห็นด้วย
"ใช่ๆ แต่พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร"เซนพูดพร้อมกับมือก็ล้างจานด้วยซันไลน์ ด้านเกดก็ล้างจานด้วยน้ำเปล่าอยู่
TBC...
จบกระทู้1
http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9061894/C9061894.html
edit by BESUTO
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น