ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #8 : ไม่แน่ใจ

          "ติ๊ด...ติ๊ด...ตี่...ติ๊ด....ติ๊ด...ติ๊ด...ตี่...ติ๊ด..."...

          "อืม..." เสียงนาฬิกาที่ดังข้างหูสร้างความรำคาญให้กับผมแต่ด้วยความง่วงงุนผมจึงไม่ได้ปิดเสียง...ผมหยิบหมอนมาแนบไว้ข้างหู...ลดความดังของเสียงมือถือ...

          "เมื่อไหร่จะปิดเสียงเสียที...เอ็ม" เสียงข้างตัวฟังงัวเงีย...ดิวลุกขึ้นมานั่ง...เอื้อมมือมาคว้ามือถือไปกดปิดเสียงให้...ผมมึนหัว...เพียงจะตอบขอบคุณยังทำไม่ได้..ได้แต่ครางตอบ

          "ตื่นได้แล้วเอ็ม..." ดิวเขย่าตัวผมเบาๆเพื่อปลุก...ผมเลื่อนตัวหนี

          "เอ็ม!!...นายตัวร้อนนี่..ไหน...หันหน้ามาดิ" ดิวลุกข้ามเตียงมาหาผม...เข้าพลิกตัวผมหงายแล้วเอามืออังหน้าผาก...มือของดิวเย็น...มันให้ความรู้สึกที่ดี...

          "นายไม่สบาย...ไม่ต้องไปเรียนแล้ว...เดี๋ยวพาไปห้องพยาบาลเอามั้ย" ผมสั่นหัวเป็นคำตอบ...พิษไข้ทำเอาผมปวดหัวจนไม่มีแรงที่จะลุกไปไหนได้...ผมกำเสื้อนอนดิวแน่น...ไม่อยากให้เขาทิ้งไปไหน...ดิวเอามือลูบหัวผมเบาๆ

          "เราไปไหนหรอก...แต่ขอไปอาบน้ำก่อนได้มั้ย...เดี๋ยวจะซื้อข้าวมาให้กิน" ผมได้ยินดังนั้นเลยคลายมือออก ผมกดหน้าลงกับหมอนแน่นเพื่อให้คลายความปวดหัว...ดิวผละไปจากผม...เขาคว้าผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ...บรรยากาศใกล้จะปิดหอเสียงดังมาก...มันทำให้ผมนอนไม่หลับ...เพื่อนผมหลายคนกระวีกระวาดเตรียมตัวไปเรียน...บางคนก็ลงหอไปกินข้าวแล้ว...เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก...ความเงียบก็กลับคืนมา...ทำให้ผมหลับไปพร้อมพิษไข้

          "เอ็ม...ตื่น..." ผมงัวเงียด้วยความงง...หอปิดไปแล้วนี่...ผมปรือตาขึ้นมอง...เห็นดิวกำลังเทข้าวต้มใส่ชาม...เขาเตรียมช้อนส้อมและแก้วน้ำไว้ให้แล้ว...

          "กินข้าวก่อน...จะได้กินยา...แล้วค่อยนอนต่อ" ดิวโน้มตัวมาดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง...ผมแบมือขอชามข้าว...แต่ดิวส่ายหัว...

          "เดี๋ยวป้อนให้" ผมส่ายหัวบ้าง

          "ไม่มีเรียนหรือไง" ผมถาม

          "มี...วิชาเลข...เดี๋ยวทำโจทย์เองก็ได้" ดิวตอบแล้วยื่นช้อนข้าวต้มขึ้นป้อน

          "ดิวไปเรียนเถอะ...อย่ามาขาดเรียนเพราะเราเลย"

          "ได้ไง...คนอุตส่าห์วางแผนโดดเรียน...แล้วอีกอย่าง...เอ็มไม่สบายทั้งที...เราจะมีกะใจไปเรียนได้ไงเล่า" เลิกเล่นตัวไปเลยครับนั่น...เจอคำตอบอย่างนี้มา...ผมกินข้าวต้มเท่าที่จะกินได้...อารมณ์คนไม่สบายมันก็กินอะไรไม่ค่อยลง...ดิวยื่นยาให้กินแล้วปล่อยผมนอน...

          "เดี๋ยวเราไปเรียนต่อแล้วนะ...มีอะไรก็โทรตามได้...แล้วจะมาหา" ดิวพูดหลังเก็บของเสร็จ...ผมพยักหน้ารับ...ดิวยิ้มแล้วห่มผ้าห่มให้...เขาโน้มตัวลงจุมพิตเบาๆบนหน้าผาก

          "ไปก่อนนะ..." ดิวผละจากไป...ผมคล้อยหลับด้วยฤทธิ์ยาหลังจากนั้นไม่นาน

_________________________________________________________

          ผมรู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากหลับไปนาน...เสียงริงโทนที่คุ้นเคยดังขึ้น...ผมลืมตามอง...เห็นดิวคว้าโทรศัพท์มาถือไว้...เขาระบายยิ้มบนใบหน้าเมื่อมองชื่อผู้โทร...แล้วกดรับสาย...ผมหลับตาลงอีกครั้งแล้งฟัง

          "ไง...มีอะไรหรือป่าวครับ" ดิวเดินไปนั่งคุยโทรศัพท์ที่โต๊ะ...ทำให้บทสนทนาที่ได้ยินนั้นเบาลง

          "ใช่...โดดหน่ะ"

          "ไม่ได้ขี้เกียจสะหน่อย...เอ็มไม่สบายเลยมาดู"

          "อิงค์เป็นห่วงพี่เหรอ.......ล้อเล่นๆ.....อย่าโกรธดิ" ดิวหัวเราะขำๆ...แต่ชื่อที่ผมได้ยินไม่ทำให้ผมขำไปด้วยเลย...

          "เดี๋ยววันนี้ไปหาแน่ๆไม่โดดหรอก"

          "สัญญาคร้าบ...เพื่ออิงค์สะอย่าง...พี่ดิวทำให้ได้อยู่แล้ว" คำพูดดิวที่ผมได้ยินทำเอาผมเจ็บลึกๆ...ผมยังไม่เข้าใจ

          "ไม่เป็นไรมากแล้วมั้ง...กินยาแล้วก็หลับไปแล้ว"

          "คิดถึงเหมือนกันครับ...แค่นี้ก่อนนะ....บายครับ" พอดิววางสาย...สีหน้าที่เคยดูมีความสุขตอนคุยโทรศัพท์นั้นหายวับไปในทันที...เขาเดินมานั่งข้างเตียงผม...โดยยังไม่รู้ว่าผมตื่นแล้ว...และได้รับฟังบนสนทนาเมื่อกี้ด้วย...

          ดิวถอนหายใจเฮือกใหญ่...เขาเอื้อมมือมาปัดผมที่ปรกหน้าผากของผม...มือของเขาค้างอยู่สักพักใหญ่ก่อนที่เขาจะเอี้ยวตัวลงมาจูบผมเบาๆที่ริมฝีปาก...มันเป็นการสัมผัสที่แผ่วเบาที่ผมไม่เข้าใจความหมาย...ผมขี้ขลาดเกินกว่าที่จะทำให้ดิวรู้ว่าผมตื่นแล้ว...และยิ่งไม่กล้าพอที่จะถามว่าทำไมดิวถึงจูบผม...และเขามีใจให้ผมบ้างมั้ย...แล้วยังเรื่องของน้องอิงค์ในโทรศัพท์เมื่อกี้นี่อีก...ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่า...มันเป็นการพูดคุยที่เดินกว่าคำว่าพี่รหัสน้องรหัส

          ดิวถอนริมฝีปากจากไป...เขานั่งค้างมองหน้าผมอยู่สักพัก...แล้วเปลี่ยนไปมองมือถือแทน...ดิวกำมือถือแน่น...เหมือนกำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง...เขากดมือถือแล้วลุกจากเตียงไป...

          "น้องอิงค์ใช่มั้ย" เสียงที่ได้ยินทำให้ผมรู้ว่าดิวโทรกลับไปหาน้องเค้าอีกครั้ง

          "พี่ดิวขอโทษนะ...คืนนี้พี่คงลงไปตามสัญญาไม่ได้แล้วหล่ะ..."

          "อย่าพึ่งโกรธสิจ้ะ...ฟังพี่อธิบายก่อนนะ" คำพูดที่ได้ยินเริ่มทำให้ผมสับสนยิ่งขึ้นไปอีก

          "คืองี้...พี่เอ็มเขายังไม่หายดีเลย...ไข้ยังไม่ลด...พี่เลยจะอยู่ดูเขาก่อนหน่ะ" ดิวโกหก...ไม่ว่าด้วยจะเหตุผลอะไรก็ตาม...เพราะว่าตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว...แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไม

          "เข้าใจนะครับ"

          "เดี๋ยวพี่ชดเชยให้...โอเคนะ"

          "แค่นี้ก่อนนะครับ...เดี๋ยวเอ็มตื่น...บายครับ" ดิววางสายอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะเขียนอะไรบางอย่างบนโพสต์อิทแล้วเอามาติดบนเตียงผมก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

          ผมลืมตาขึ้นเมื่อแน่ใจแล้วว่าดิวไปแล้ว...ผมอ่านกระดาษแผ่นนั้น


                    เดี๋ยวมานะ...ไปซื้อข้าวมาให้
          กินข้าวเสร็จจะเช็ดตัวให้ด้วย...อย่าลุกไปไหนนะ
          แล้วจะรีบกลับมา
                                                       ดิว

          ถึงแม้ว่าถ้อยคำบนกระดาษจะทำให้ผมดีใจในความห่วงใยที่ได้จากดิว...แต่ในตอนนี้ความรู้สึกไม่แน่ใจในตัวดิวกลับมีมากกว่า...ผมเชื่อได้มั้ยว่าที่เขาทำอะไรให้ผมในตอนนี้นั้นเป็นเพราะเขาชอบผมบ้างแล้ว...แต่...น้องอิงค์หล่ะ...

         ผมไม่อยากจะคิดแล้ว...และตัดสินใจว่าอีกไม่นานผมจะถามดิวเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง...ถ้าเพียงคำตอบเป็นว่า เขาไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย...ผมจะไปจากเขาเอง...ไม่อยากให้รักครั้งนี้ทำร้ายจิตใจผมมากไปกว่านี้แล้ว


___________________________________________________

มาอัพแล้วครับ...

เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้วล่ะ

เหอๆๆๆ