ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ฉากทะเล...ตอนที่คุณบอยตัดไป 555
...
ทำยังไงต่อดีละ...ก้องได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ...เขาเปิดเผยความในใจให้มากขนาดนี้...คนข้างๆกลับไม่พูดอะไรต่ออีก...จากที่นั่งซบอยู่ก็เริ่มจะเกร็งๆ...
ทีแต่ก่อนก็ฉวยโอกาส...ตอนนี้กลับมานิ่ง...ตกลงนายพีรวิชญ์ของผมเขาฉลาดแน่มั้ยเนี่ย...ก้องคิดแล้วก็ลอบถอนหายใจ...เลื่อนตัวเองออกห่างจากพีเล็กน้อยแล้วเหยียดตัวลงนอนราบกับพื้นทราย...พีรวิชญ์มองตามอย่างเสียดาย...สงสัยอยู่ในใจว่าทำไมคนข้างๆถึงไปพิงต่อ...
อยู่ตรงหาดทราย...ถึงแม้จะอยู่กันสองคน...แต่กลับทำอะไรตามใจไม่ได้...มองตามแสงจันทร์ที่ส่องลงมายังผิวนวลของคนข้างๆก็ต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ...ทำไมก้องถึงทำอะไรไม่ระวังตัวเลยนะ...คิดจะยิ่วจนเขาคุมตัวเองไม่ได้หรือยังไงกัน...พีรวิชญ์เบี่ยงสายตากลับไปมองระลอกคลื่นที่ซัดหาดทรายอีกครั้ง...ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก...
"ก้อง"
"หืม?"
"้ถ้าเปรียบเราสองคนเป็นหาดทรายกับท้องทะเล...คุณว่าคุณเป็นอย่า่งไหน"...พีเริ่มคำถามที่ทำให้คนที่กำลังนอนสบายๆต้องมาคิด...คำถามแปลกมาก....
"..อืม...หาดทรายมั้ง....เพราะคุณเหมือนทะเล" ก้องตอบพาซื่อ...
"อ้าว...คุณหาว่าผมเค็มเหมือนทะเลเหรอเนี่ย" พีรวิชญ์ยวน...ก้องอมยิ้มขำ...รู้ว่าพีแกล้งพูดไปงั้นๆ
"ผมคิดว่าคุณเป็นคนที่มีความลึกลับเหมือนท้องทะเล...ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่บ้าง...ผมเลยตามไม่ค่อยทัน...อาจมีสัตว์ประหลาดซ่อนอยู่ในทะเลก็ได้เนอะ..." ก้องพูดไปขำไป...อากาศเย็นสบายเริ่มทำให้เขาง่วง...ตาก็เริ่มปรือ...
"ก้อง..."
"หืม?...คุณ!!!" ก้องสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆจากคนนั่งข้างๆก็กลายเป็นนอนคร่อมเขาไว้...หายง่วงทันที....ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
"คุณจะทำอะไร?"..เห็นคนตรงหน้าในระยะห่างน้อยกว่าฟุตก็รู้สึกใจสั่น...กลางหาดทราย...โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย...
"ผมกำลังเป็นทะเล...ที่อยากกระทบหาดทราย"...คำพูดที่ทำให้ก้องบดินทร์อายจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...หัวใจก็เต้นแรงจนเขามั่นใจว่าคนที่นอนคร่อมอยู่เนี่ย...รับรู้อยู่แน่ๆ..
"พี..." สายตาคนตรงหน้าจริงจังมาก...ทำเอาเขารู้สึกหลงใหล...ใบหน้าที่โน้มเขามาใกล้ทำเพียงแค่เอาสันจมูกชนกัน...ก่อนจะเป็นหน้าพากที่จรดลงมา...
ไม่มีจูบที่ทำให้ใหลหลง...มีเพียงความรู้สึกที่อยากจะบอกว่าสุขใจแค่ไหนที่ได้อยู่ด้วยกัน...เท่านี้ก้เพียงพอ...
"หนัก..." ก้องบดินทร์บ่นแล้วก็ขำ...พีรวิชญ์ขำตามแล้วผละออกไป...หยุด...ก่อนที่จะหยุดไม่ได้...
"ไปนอนเถอะ..."
"อืม"
แล้วทั้งสองคนก็เดินตามกันกลับไปที่บ้านพัก...
(.....)
ทำยังไงต่อดีละ...ก้องได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ...เขาเปิดเผยความในใจให้มากขนาดนี้...คนข้างๆกลับไม่พูดอะไรต่ออีก...จากที่นั่งซบอยู่ก็เริ่มจะเกร็งๆ...
ทีแต่ก่อนก็ฉวยโอกาส...ตอนนี้กลับมานิ่ง...ตกลงนายพีรวิชญ์ของผมเขาฉลาดแน่มั้ยเนี่ย...ก้องคิดแล้วก็ลอบถอนหายใจ...เลื่อนตัวเองออกห่างจากพีเล็กน้อยแล้วเหยียดตัวลงนอนราบกับพื้นทราย...พีรวิชญ์มองตามอย่างเสียดาย...สงสัยอยู่ในใจว่าทำไมคนข้างๆถึงไปพิงต่อ...
อยู่ตรงหาดทราย...ถึงแม้จะอยู่กันสองคน...แต่กลับทำอะไรตามใจไม่ได้...มองตามแสงจันทร์ที่ส่องลงมายังผิวนวลของคนข้างๆก็ต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ...ทำไมก้องถึงทำอะไรไม่ระวังตัวเลยนะ...คิดจะยิ่วจนเขาคุมตัวเองไม่ได้หรือยังไงกัน...พีรวิชญ์เบี่ยงสายตากลับไปมองระลอกคลื่นที่ซัดหาดทรายอีกครั้ง...ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก...
"ก้อง"
"หืม?"
"้ถ้าเปรียบเราสองคนเป็นหาดทรายกับท้องทะเล...คุณว่าคุณเป็นอย่า่งไหน"...พีเริ่มคำถามที่ทำให้คนที่กำลังนอนสบายๆต้องมาคิด...คำถามแปลกมาก....
"..อืม...หาดทรายมั้ง....เพราะคุณเหมือนทะเล" ก้องตอบพาซื่อ...
"อ้าว...คุณหาว่าผมเค็มเหมือนทะเลเหรอเนี่ย" พีรวิชญ์ยวน...ก้องอมยิ้มขำ...รู้ว่าพีแกล้งพูดไปงั้นๆ
"ผมคิดว่าคุณเป็นคนที่มีความลึกลับเหมือนท้องทะเล...ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่บ้าง...ผมเลยตามไม่ค่อยทัน...อาจมีสัตว์ประหลาดซ่อนอยู่ในทะเลก็ได้เนอะ..." ก้องพูดไปขำไป...อากาศเย็นสบายเริ่มทำให้เขาง่วง...ตาก็เริ่มปรือ...
"ก้อง..."
"หืม?...คุณ!!!" ก้องสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆจากคนนั่งข้างๆก็กลายเป็นนอนคร่อมเขาไว้...หายง่วงทันที....ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
"คุณจะทำอะไร?"..เห็นคนตรงหน้าในระยะห่างน้อยกว่าฟุตก็รู้สึกใจสั่น...กลางหาดทราย...โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย...
"ผมกำลังเป็นทะเล...ที่อยากกระทบหาดทราย"...คำพูดที่ทำให้ก้องบดินทร์อายจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...หัวใจก็เต้นแรงจนเขามั่นใจว่าคนที่นอนคร่อมอยู่เนี่ย...รับรู้อยู่แน่ๆ..
"พี..." สายตาคนตรงหน้าจริงจังมาก...ทำเอาเขารู้สึกหลงใหล...ใบหน้าที่โน้มเขามาใกล้ทำเพียงแค่เอาสันจมูกชนกัน...ก่อนจะเป็นหน้าพากที่จรดลงมา...
ไม่มีจูบที่ทำให้ใหลหลง...มีเพียงความรู้สึกที่อยากจะบอกว่าสุขใจแค่ไหนที่ได้อยู่ด้วยกัน...เท่านี้ก้เพียงพอ...
"หนัก..." ก้องบดินทร์บ่นแล้วก็ขำ...พีรวิชญ์ขำตามแล้วผละออกไป...หยุด...ก่อนที่จะหยุดไม่ได้...
"ไปนอนเถอะ..."
"อืม"
แล้วทั้งสองคนก็เดินตามกันกลับไปที่บ้านพัก...
(.....)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น