ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #7 : เปิดเทอมใหม่....ขึ้นมอห้า

(แวบมาเขียน...เพราะเด๋วจะสอบยาวววววว)

___________________________________________________
  

           การปิดเทอมหลังสอบไล่เป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก...มันมีทั้งข้อดีแล้วข้อเสีย...ข้อเสียคือ...ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่ายังไม่ได้พักเลย...อยากหยุดต่ออีกนานๆ...แต่ข้อดีของการที่มีปิดเทอมสั้นก้อคือ...ผมจะได้ไม่เหงาอยู่บ้านนานไปกว่านี้...เพราะผมคิดถึงเพื่อนๆที่รร.มากๆ...(โดยเฉพาะดิว)

          พรุ่งนี้ผมต้องขนของกลับเข้าหอพักอีกครั้ง โดยห้องพักที่เคยอยู่มีการปรับเปลี่ยนไปเล็กน้อยเพราะทางรร.ได้สร้างหอพักใหม่ทำให้จำนวนคนต่อหนึ่งห้องนอนนั้นน้อยลง และอีกอย่างคือในมอห้านี้ผมเลือกเมทเองได้...(โดยไม่ต้องสงสัย มีดิวอยู่ด้วยแน่ๆ) จริงๆแล้ววันเปิดเรียนเป็นวันมะรืนนี้แต่ที่ผมต้องกลับเร็วขึ้นหนึ่งวันนั้นเป็นเพราะพ่อที่รักของผมนั้นไม่ว่างไปส่งในวันนั้น...ผมคงต้องอยู่คนเดียวในหอแน่ๆเลย (แอบเศร้า)

          ....................................................................................

          กว่าผมจะทำความสะอาดห้องนอนเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปสามชั่วโมงแล้ว...ห้องนอนที่ไม่มีใครทำความสะอาดหนึ่งเดือนนั้นมันสกปรกอย่างไม่น่าเชื่อ...ผมนั่งลงกับพื้นห้องเอนตัวพิงตู้...แทบจะไม่มีแรงลุกไปอาบน้ำ...เสื้อเชิร์ตเปียกเหงื่อลู่แนบตัว...ลมจากพัดลมให้ความเย็นเพียงเล็กน้อย...ขณะที่ผมเคลิ้มๆจะหลับอย่างหมดแรงนั้น....ประตูห้องก็เปิดผ่างออก...พร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคน

          "หวัดดีเอ็ม...ทำไมกลับมาเร็วล่ะ" เสียงทักนั้นฟังดูสดใส...ผมปรือตามองแล้วจึงได้พบกับอาร์ท

          "หวัดดีอาร์ท...พรุ่งนี้ไม่มีคนว่างมาส่งหน่ะเลยกลับมาวันนี้...แล้วนายละ...เป็นไงบ้าง" ผมตอบแล้วยิ้มให้...การเจออาร์ททำให้ผมดีใจที่มีเพื่อนอยู่ด้วยในเวลาที่หอพักมันเงียบเหงาอย่างนี้

          "ก็ดีแหละ...ปิดเทอมไปโดนแม่บังคับอ่านหนังสือล่วงหน้าอย่างเดียวเลย...แต่ก็ได้เล่นเกมส์บ้าง...เออ...เอ็มเป็งไง...เกรดดีมั้ย" อาร์ทตอบแล้วนั่งลงบนพื้นตรงข้ามผม

          "อืม...สำหรับคนโง่ๆอย่างเราเกรดมันก้อใช่ได้"

          "เท่าไหร่ล่ะ"

          "3.50 เสียฟิสิกข์หน่ะ...เสียดาย"...ผมตอบ..ส่ายหัวให้กับตัวเอง..."อาร์ทล่ะ...สี่จุดใช่มั้ย"

          "อืม...ถ้าไม่ได้ไม่รู้ทำไงแล้ว...เราออกจะตั้งใจขนาดนั้น"

          "นายเก่งอยู่แล้วต่างหาก...ไม่เหมือนเรา...วิชาคำนวนทีใกล้ตายทุกที" ผมบ่นอย่างเซ็งๆ...

          "คราวหน้าให้เราสอนให้มั้ยล่ะ"

          "ได้จริงป่ะ...เอาดิ...เด๋วจ่ายค่าจ้างให้...คิดเท่าไหร่ล่ะ" ผมพูดทำเอาอาร์ทหัวเราะเสียงดัง

          "บ้าแล้ว...ไม่คิดเงินหรอก...แต่ถ้าอยากจ่ายจะคิดเป็นอย่างอื่นแทน"

          "อะไรหล่ะ"

          "ยังคิดไม่ออกอ่ะ...ไว้คิดออกแล้วจะบอกหล่ะกัน...เราไปแล้วดีกว่า...นี่...เอาของฝากมาให้...เดี๋ยวต้องไปเดินแจกต่อ" อาร์ทยื่นกล่องขนมให้แล้วลุกขึ้นยืน "เราว่าเอ็มน่าจะไปอาบน้ำได้แล้วนะ...ใส่เสื้อบางๆเปียกๆเดี๋ยวไม่สบายหรอก"    

          "คร้าบ...พ่อ" ผมตอบ อาร์ทหัวเราะเบาๆเอามือขยี้หัวผมแล้วดินออกไปจากห้อง ผมสบัดหัวสองสามทีไล่ความง่วงแล้วไปอาบน้ำ

          หลังจากนั้นสองวันทุกคนก้อย่ายเข้าหอกันครบ...หอกลับมาครื้นเครงและเสียงดังเหมือนเดิม...ผมได้ฟังเรื่องราวตอนปิดเทอมของเพื่อนๆหลายคน...บางคนไปเที่ยวทะเล...บางคนก็ไปถึงต่างประเทศ..ฟังแล้วสนุกดีจริงๆ

          พอเปิดเทอมมาได้หนึ่งสัปดาห์พวกมอห้าก็ได้มีเรื่องหน้าตื่นเต้นนั้นคืดเรื่องน้องรหัสมอสี่ที่เข้ามาใหม่...รร.นี้มีธรรมเนียมพี่รหัสน้องรหัสเหมือนในมหาลัยเนื่องด้วยการอาศัยอยู่หอพักการพึ่งพาอาศัยรุ่นพี่เป็นเรื่องจำเป็นอย่างหนึ่ง

          น้องห้องแปดของผมนั้นมีคนหน้าตาดีอยู่ประมาณห้าคน...เป็นชายสามหญิงสอง...แต่ว่าน้องผู้หญิงสองคนนั้นมีแฟนไปแล้ว (ทำเอาเพื่อนๆผมหลายคนแห้วกระป๋องไปตามๆกัน) ส่วนน้องที่ดังจริงๆว่าน่ารักมากๆนั่นต้องยกให้น้องอิงค์ห้องสี่...น้องเค้าเป็นคนร่าเริ่งและเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีจึงเป็นที่ชื่นชอบของรุ่นพี่(ที่คิดจะกินหญ้าอ่อนทั้งหลาย)...แต่สำหรับตัวผมแล้ว..ก็รู้สึกเฉยๆ

          ในกลางดึกวันหนึ่งที่ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่...ดิวก็พึ่งกลับมาที่ห้อง...ผมเห็นว่าเค้าดูท่าทางดีใจกับอะไรบางอย่างจึงทักเขา

          "ดิว...ดีใจอะไรอยู่เหรอ"ผมถามเขา ดิวหันมามองผมแล้วเดินมานั่งลงบนเตียงใกล้ๆโต๊ะที่ผมนั่งอยู่

          "ให้ทาย...เราได้ใครเป็นน้องรหัส"ดิวถาม...ยิ้มนิดๆที่มุมปาก

          "ไม่รู้...บอกมาดิ"

          "น้องอิงค์ไง...รู้จักป่ะ"ดิวตอบ...แล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม

          "อืม...ดีใจด้วยนะ...ได้น้องรหัสน่ารักขนาดนั้นหน่ะ" ผมตอบแล้วหันหน้ากลับมาอ่านหนังสือต่อ...ไม่สนใจดิวแล้ว........ดิวยื่นหน้ามาหาผม...เขานิ่งไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "เป็นไรไปเอ็ม...หึงหรือไง"

          "เราไม่ได้หึง...ทำไมเราต้องหึงนายด้วย"ผมตอบกลับทันทีแล้วหันไปหาดิวใหม่

          "ไม่ได้หึงก็ไม่ได้หึง...ว่าแต่ว่า....เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่าเอ็มหึงเรา...เราอาจจะหมายความว่าเอ็มหึงน้องอิงค์ก็ได้" ดิวพูดยียวน ทำเอาผมตอบอะไรไม่ได้... "อย่างนี้เค้าเรียกว่าร้อนตัวกันหรือป่าวน้า"         

          "ป่าวสะหน่อย...อย่าขี้ตู่ไปหน่อยเลยดิว"

          "เหรอ...แล้วใครกันที่มากอดเราแล้วบอกว่าชอบเราหน่ะ...ใครน้า...ร้องไห้ใหญ่เลย...แล้วก้อกอดแบบเนี้ย"...ดิวแซวกลับ..ไม่วายโอบมือมากอดผมไว้...แล้วกดหน้าลงบนไหล่

          "เล่นบ้าๆ...ปล่อย....ดิว.....ปล่อยดิ" ผมดันดิวออก...ถึงจะดีใจ...แต่ถ้าใครมาที่ห้องแล้วเห็นเข้าจะไม่ดี...

          "ถ้าไม่ได้เล่นๆก้อทำจริงได้ใช่มั้ย...นี่เอ็มยังติดให้เราพิสูจน์อยู่เลยนะ...ว่าหอมจริงหรือป่าวหน่ะ...ไหนๆวันนี้ก็อาบน้ำแล้ว...น่าสนเนอะ" ดิวพูดในขณะที่ยังคงกดหน้าอยู่อย่างนั้น

          "ไม่เอา...จะอ่านหนังสือ...ปล่อยเหอะนะ" ผมเริ่มดิ้น...มันกลัวจะใครมาจริงๆนะเนี่ย...ให้ตายสิ

          "ปล่อยก็ได้" ดิวคลายมือออก ยิ้มขบขันแล้วหอมแก้มผมผ่านๆ

          "ดิว!" ผมดุ...ถลึงตามอง...แต่ดิวไม่สนใจ..เดินฮัมเพลงแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ..ทิ้งให้ผมใจเต้นรัวอยู่อย่างนี้

...ดิว...ที่ทำแบบนี้...จะชอบเอ็มบ้างมั้ยนะ

(แล้วเอ็มก็ลืมเรื่องน้องอิงค์ไปเลยแหะ...เหอๆๆๆ)


_________________________________________________

วันนี้พึ่งสอบฟิสิกข์ไปครับ...ยากมากๆ
ระหว่างนั่งสอบก็ตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าพอสอบเส็ดจะมาอัพนิยายให้จงได้
ถึงเวลาไปอ่าน ODE ต่อแล้ว...
บายบายครับ
   InLuSt