fanfic. พี-ก้อง จาก กระทู้เสริมสร้างจินตนาการ by besuto

ลำดับตอนที่ #6 : ต่อจากตอน 2...(แต่งเองลืมเอง)

 หลังจากวันนั้นทั้งก้องบดินทร์และพีรวิชญ์กลับมีเรื่องจำเป็นต้องห่างกันเล็กน้อย...ทั้งเรื่องงาน...และความรู้สึกส่วนตัวที่ต่างฝ่ายก็ไม่รุ้ว่าต่างคนต่างคิดเหมือนกันมั้ย...จะโทรหาก็ไม่กล้าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี...เพราะเหตุผลจริงๆก็คงมีแค่"คิดถึง"เท่านั้นเอง..ส่วนทางก้องบดินทร์ที่ไม่เคยเป็นฝ่ายโทรไปหาพีรวิชญ์ก่อนยิ่งลังเลใจที่จะเป้นฝ่ายเริ่ม...จนพีรวิชญ์ทไม่ไหวตัดสินใจไปหาก้องบดินทร์ที่โรงพยาบาลเพราะเกรงว่าไปที่บ้านก้องบดินทร์จะลำบากใจ...

พอไปถึงที่โรงพยาบาล...พีรวิชญ์ก็เห็นก้องบดินทร์ทำงานอยู่เลยแอบเนียนเอาหนังสือพิมพ์มากาง...แล้วนั่งดูก้องบดินทร์ทำงาน...เห็นก้องบดินทร์ทำงานไปพูดคุยกับคนไข้ไปก็อดที่จะยิ้มไม่ได้...จนกระทั่ง

"ก้อง...ดูคนไข้เสร็จหรอยัง...เสร็จแล้วจะได้ไปกินข้าวเที่ยงพร้อมกัน"  ผู้ชายอีกคนนึงที่ดูจากเครื่องแต่งกายก็รู้ว่าเป็นนักกายภาพบำบัดเหมือนกันก้อง...ใคร...ทำไมไม่เคยเห็น...พีรวิชญ์ได้แต่ถามตัวเองในใจ

"อืม...อีกแปบก็เสร็จแล้วละอาร์ท" ก้องบดินทร์หันมมาตอบด้วยรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่ทำให้พีรวิชญ์รู้สึกขัดใจ...ก้องบอกลาคนไข้...เก็บข้าวของแล้วเดินตามอาร์ทไปที่ห้องอาหารกันสองคน...พีรวิชญ์กระชากหนังสือพิมพ์เพื่อจะเก็บจนเกิดเสียงดัง...คนไข้หลายคนหันมามอง...เขาเลยต้องขอโทษขอโพยแล้วรีบเดินตามออกไปเงียบๆ...พิเดินตามมาถึงก็เห็นก้องและผู้ชายคนนั้นนั่งกินข้าวกันแล้ว...พีรวิชญ์หยุดคิดชั่วครู่แล้วจึงเดินเข้าไปทักที่โต๊ะ

"อ้าว..คุณก้อง...บังเอิญจัง...ผมนั่งด้วยคนได้มั้ยครับเนี่ย" พีรวิชญ์เดินถือจานข้าวมานั่งด้วยโดยไม่ต้องรอให้ก้องบดินทร์ตอบ...ก้องตกใจที่มาเจอพีที่นี่...

"คุณ...ตามผมมาทำไม" ก้องถามกึ่งกระซิบ...

"ก็ผมคิดถึงคุณ.."พีกระซิบตอบแล้วยิ้มให้...ก้องทำหน้าเก้อ..แอบดีใจกับคำตอบ

"แล้วนี่คุณจะไม่แนะนำเพื่อนคุณให้ผมรู้จักหน่อยเหรอ" พีทำหน้ากวนใส่ก้อง...ก้องไม่ได้คิดอะไรเลยตอบ

"นี่อาร์ท..เพื่อนที่เรียนจบการภาพบำบัดมาด้วยกัน...แล้วนี่พี...เอ่อ.." ก้องเริ่มคิดหนักกับคำอธิบาย..เพื่อน?...สั้นๆแค่นั้นนะเหรอ..

"เพื่อนสนิทที่รู้ใจก้องที่สุดครับ"พีตอบให้แทน..

"ผมไม่ยักเคยได้ยินก้องพูดถึงคุณเลย" อาร์ทยิ้มไปพูดไป...แต่ความหมายทำให้พีรวิญช์รับรู้ถึงความรู้สึกของเพื่อนคนนี้ของก้องได้ไม่น้อยเลย

"ผมก็ไม่เคยได้ยินก้องพูดถึงคุณเหมือนกัน" พียิ้มตอบ...ก้องมองสองคนสลับไปมา...ไม่เข้าใจถึงบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้น...

"ไปเถอะก้องเดี๋ยวต้องเข้าเวรต่อแล้ว" อาร์ทรีบชวนก้อง...พีมองอย่างขัดใจเมื่อเห็นก้องเออออแล้วลุกตาม

"เดี๋ยวก้อง...ผมขอคุยด้วยหน่อย"พีจับขอมือก้องเพื่อรั้งไว้..ก้องชะงักแล้วเหลือบไปมองหน้าอาร์ท...อายและกลัวว่าอาร์ทจะรู้...แต่ก็ไม่ได้สะบัดมือออก

"ผมต้องไปดูคนไข้ต่อ" ก้องเบาๆ

"ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย...ขอเวลาแปบนะคุณอาร์ทแล้วผมจะเอาก้องไปส่งคืนให้ที่ห้องคนไข้" พีพูดจบก็ลากก้องให้เดินตามไป..ก้องตกใจทำอะไรไม่ถูก

"ไม่เป็นไรอาร์ท...เดี๋ยวเจอกัน" ก้องพูดเพื่อไม่ให้อาร์ทเป็นห่วง...แล้วเดินตามแรงดึงของพีจนถึงตรงบันไดหนีไฟ..พีจึงปล่อยก้องเป็นอิสระ

"คุณเป็นอะไรของคุณ...ทำไมทำอย่างนี้" ก้องหงุดหงิด...ไม่คิดว่าพีจะเสียมารยาทขนาดนี้

"ผมทำอะไรคุณก้อง...ขัดจังหวะคุณกับเพื่อนงั้นเหรอ?" พีสวนกลับ...หงุดหงิดที่คนตรงหน้าไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาเลยสักนิด

"ขัดจังหวะ?..นี่..คุณคิดอะไร...อาร์ทเขาก็เป็นแค่เพื่อนผม..เรารู้จักกันตั้งนาน..."

"เขาเป็นเพื่อนที่คุณรู้จักมานาน...แล้วผม...ผมเป็นอะไรของคุณ..."พีถาม...คำถามที่เขาอยากรู้และสงสัยมานาน...ก้องฟังแล้วชะงัก...คิดถึงเรื่องที่คอนโดแล้วหน้าร้อนวูบวาบ...เห็นพีโกรธก็เริ่มเข้าใจ...ก้องเลยยิ่มยั่วที่มุมปากแล้วตอบ

"คุณ...ก็เป็นเพื่อนผมไง...คุณขอผมเป็นเพื่อนนี่...จำคำพูดตัวเองไม่ได้เหรอครับ...คุณพี" พีอึ้ง...ไม่คิดว่าก้องจะตอบเขาแบบนี้...แล้วดูรอยยิ้มคนตรงหน้า...คงสนุกน่าดูที่ได้แกล้งเขาคืน...

"เพราะฉะนั้น...กับเพื่อนคนไหนๆ...ผมก็ปฏิบัติตัวเหมือนกันนะแหละ..ไม่ว่าจะพูดคุย...กินข้าว...หรือ...อย่างอื่น..." ก้องพูดยั่วต่อ...

"ผมต้องไปก่อนละ...เดี๋ยวไปสาย ขอตัวนะคุณพี" ก้องแอบยิ้มแล้วเดินหลบออกไป...ทิ้งระเบิดอารมณ์ไว้ให้พีจนพีรวิชญ์สับสน...

"ผมยังไม่ให้คุณไป.." พีคว้าตัวก้องกลับมาแล้วดันจนชิดกำแพงพร้อมยกแขนกันไว้ไม่ให้ก้องหนีไปไหนได้

"เอะคุณ...ผมรีบนะ...ปล่อยผม...คุณจะทำอะไร.."ก้องเริ่มกลัวกับสถานการณ์ตอนนี้...

"ทำในสิ่งที่คุณบอกว่าคนเป็นเพื่อนกัน...เขาทำได้ไง" พีริวชญ์ตอบสั้นๆ แล้วโน้มตัวไปประกบปากก้องบดินทร์ที่กำลังจะเถียง..ก้องตกใจ...พอจะร้องให้หยุด...พีฉวยโอกาสแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม...รสหวานของคนตรงหน้าทำเอาพีรวิชญ์หลงใหล...ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวจนห้ามจะต้านทาน...ความรู้สึกของก้องบดินทร์เองก็ไม่ต่างกัน...เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนทำให้เขาขาดการควบคุมสติได้ถึงขนาดนี้...ริมฝีปากของพีรวิชญ์เริ่มพรมไปทั่วใบหน้าและลากไล้ลงมาตามลำคอเรียว...

ก้องบดินทร์เริ่มรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นจึงผลักพีรวิชญ์ออกสุดแรง...พีรวิชญ์เซออกไปหลายก้าว...ตกใจแต่ก็ตั้งตัวทัน...เลยหันกลับมามองที่ก้องเพราะกลัวว่าก้องจะโกรธในสิ่งที่เขาทำลงไป...แต่พอหันกลับมาก็เห็นก้องยืนเอามือปิดปาก...หน้าแดง...ทั้งเขินทั้งอาย...

"ก้อง" พีเรียก...ก้องเอายอมเอามือลงแต่ยังเม้มปากแน่น...ก่อนจะเดินหนีไปอย่างเร็ว

"เดี๋ยว...ผมแค่จะบอกว่า...ที่คอคุณหน่ะ" ก้องชะงัก...จับที่คอตัวเองแล้วตกใจ...

"ขอโทษที" พียิ้มกวนๆให้ก้องและมองที่รอย kiss mark ที่ตัวเองที่เป็นก่อ

"คุณ.....ยึยย" แล้วก้องก็รีบวิ่งหนีไปเพราะความเขิน...พีรวิชญ์เห็นก้อดยิ้มไม่ได้...

ก้องบดินทร์...ผมรักคุณจริงๆนะเนี่ย...

(.....)