คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : GamE LoVe 6
ทั้งๆที่เป็นหน้าร้อน...แต่ความรู้สึกตอนนี้กลับเย็นสบาย...ความจริงก็รู้ว่าไม่มีความแตกต่างอะไรระหว่างวันนี้กับเมื่อวาน...สิ่งที่เปลี่ยนไปคือตัวเองมากกว่า...แต่อาร์ทก็อดที่จะยิ้มให้กับทุกคนที่ส่งยิ้มมาให้ไม่ได้...ก็คนมันกำลังมีความสุข...การที่ได้เจอเอ็มเมื่อวานถือเป็นการเติมพลังให้กับชีวิตอีกครั้ง...ต่อให้วันนี้จะทำเงินหาย...หรือมือถือจะเจ๊งเขาก็แน่ใจได้ว่าคงไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้เขาหงุดหงิดใจได้เป็นแน่...
อาร์ทเลือกที่จะกินข้าวให้เร็วแล้วเดินไปที่ห้องเรียน...จองที่นั่งข้างๆให้อีกสามที่แล้วกลับมานั่งที่ตัวเองก่อนที่จะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน...หนังสือมันไม่ได้เข้าหัวหรอก...เพราะในหัวมันมีแต่รูปเอ็ม...
"กอล์ฟ...หยุดเลยนะ" เสียงใสดังมาก่อนเจ้าตัวทำให้ภาพเอ็มกระจายหายไปจากหัว...อาร์ทเงยหน้ามาก็ยังไม่เห็นเจ้าของเสียง...เห็นแต่หมูที่พึ่งเดินเข้ามา...อาร์ทสบตากับหมูแปบนึง...ซึ่งมันไม่ได้บอกอะไรเขานอกจากความขบขันในเรื่องบางเรื่อง...หมูวางกระเป๋าที่เก้าอี้ตัวเดิมคือตัวที่ไกลที่สุดจากอาร์ท
"เดี๋ยวสิ" เกมส์พยายามแซงที่จะเข้าห้องมาก่อนกอล์ฟ...อาร์ทมองแล้วก็รู้...เข้าใจละ...ว่าทำไมเจ้าตัวเล็กถึงต้องส่งเสียงโวยวาย...เพราะเกมส์ไม่อยากนั่งติดกับเขานั่นเอง...นี่นับว่าเป็นเรื่องแปลกที่อาร์ทยอมรับว่าพึ่งเจอกับตัวเป็นครั้งแรก...ปรกติเจอแต่คนอยากนั่งใกล้...มีแต่เกมส์นี่แหละที่อยากนั่งห่างเขาให้มากที่สุด...
อาร์ทมองการหยอกกันเล่นของกอล์ฟกับเกมส์แล้วก็อดจะเคืองๆภายในใจไม่ได้...พอกอล์ฟวางกระเป๋าตรงที่นั่งติดหมู...เกมส์ก็เม้มปากแน่นแสดงความไม่พอใจออกมาบนใบหน้าทันที...ทำไม...การนั่งติดกับเขามันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง...พึ่งมารู้ว่าตัวเองน่ารังเกียจก็วันนี้
"จำไว้เลยนะกอล์ฟ" เกมส์บ่นกับกอล์ฟโดยที่ไม่ได้หันมามองทางเขาด้วยซ้ำ...นั่นยิ่งทำให้เขาอดปากพูดออกไปไม่ได้
"นี่...เราย้ายที่ให้ก็ได้นะ" ที่จริงเขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะใช้เสียงเรียบขนาดนี้...เขาพึ่งจะรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองดูอันตรายก็เมื่อคนข้างๆหันมาสบตานี่แหละ...ดวงตากลมโตฉายแววตกใจ...เปลี่ยนสีหน้าจากเมื่อกี้ไปทันควัน...แต่...จะให้เขาทำไงได้
"ตกลงมั้ย...ถ้ารังเกียจกันขนาดนี้" ขออีกนิดเถอะ...เห็นคนตรงหน้าแสดงสีหน้าเจ็บปวดแล้วก็ทำให้รู้สึกแปลกพิลึก...
เกมส์อ้าปากค้าง...อาร์ทกำลังเข้าใจผิด...เรื่องที่เขาไม่อยากนั่งใกล้อาร์ทมันก็จริงแต่มันก็ไม่ใช่เป็นเพราะรังเกียจกันแน่ๆ...เขาบอกไม่ถูก...รู้แค่ว่าการที่เขาจะนั่งใกล้อาร์ททันจะส่งผลเสียต่อเขาไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง...แต่...แต่...จะให้ตอบอะไรออกไป...ในเมื่ออาร์ทหน้านิ่งมากๆ...ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังโกรธในสิ่งที่เขาทำอยู่รึป่าว...
"ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้น" ทำไงดี...จะแก้ตัวยังไงดี...เกมส์มองหาเพื่อนให้ช่วยแต่ทั้งหมูทั้งกอล์ฟก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กันทั้งนั้น
"แล้วมันเป็นอย่างไหน...ตกลงจะให้เราย้ายที่ให้มั้ย" พูดไม่พูดเปล่า...คนตรงหน้าคว้าหูกระเป๋าเตรียมเดินย้าย...ทำให้เขาที่คิดอะไรไม่ออกได้แต่ยื่นมืออกไปดึงตัวอาร์ทเอาไว้
"อย่า...เราไม่ได้รังเกียจอาร์ท" มือคว้าไว้ได้แค่แขนเสื้อยาว...เกมส์กำไว้แน่น...สบสายตาคนตรงหน้าที่มองกลับมาแบบไม่เผยความรู้สึกสักนิดแล้วรู้สึกถูกกดดันจนอยากจะร้องไห้โวยวายกับหมูว่าทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
"ถ้างั้น...ทำไม"..เขาไม่ได้โกรธ...อาร์ทรู้ตัวเองดี...คนตรงหน้าทำทุกอย่างไปตามที่ตัวเองคิดขนาดนี้...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านี่ไม่ใช่การถูกรังเกียจ...เขาถามออกไปแล้วเหลือบมองแขนเสื้อที่ถูกกำสะแน่นซึ่งคงทิ้งรอยยับไว้ภายหลังแน่ๆ...เกมส์อึกอักกับคำตอบแต่มือที่กำเสื้อก็ยังไม่ปล่อย...อาร์ทมองแล้วอดนึกถึงภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กกำชายเสื้อพ่อเอาไว้ไม่ได้...ดูน่าเอ็นดูพิลึกที่มันเป็นภาพที่เกิดจากคนอายุ 20 ปีได้...
"ก็...ก็...แค่....เรื่องแกล้งกันเล่นเท่านั้นเอง" ไม่ใช่คำตอบที่ดี...เกมส์รู้ตัว...แทบจะบอกได้ว่านี่ไม่จัดว่าเป็นข้อแก้ตัวเลยด้วยซ้ำ...แต่จะให้ทำไงได้...เพราะการที่เขาไม่อยากนั่งติดกับอาร์ทมันก็ไม่มีเหตุผลที่พอจะอธิบายได้อยู่แล้ว...แค่รู้สึกว่าท่าจะต้องมานั่งข้างๆกัน...มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ดีอ่ะ...สู้ไม่นั่งติดกันจะดีกว่า...
คนตรงหน้าตอบมาเท่านั้นแล้วก็เงียบ...แล้วจะให้เขาทำไง...ยอมนั่งลงที่เดิมมันก็คงง่ายไปมั้ง...จะเดินย้ายไปนั่งที่อื่นอาร์ทเองก็ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าจะร้องไห้ออกมาเพราะโดนเขาแกล้งหรือปล่าว...เพราะดูท่าเกมส์จะกลัวเขาเหลือเกิน...อาร์ทเหลือบตาไปมองที่หมู...เพื่อว่าบรรยากาศเพี้ยนๆมันจะหายไปได้...และหมูก็ช่วยเขาได้จริงอย่างที่หวัง
"โทษทีอาร์ท...เกมส์มันเอาแต่ใจไปงั้นแหละ" หมูพูดจบแล้วก็หันหน้าหลบไปทันทีเหมือนตัวละครหมดบทที่จะพูด...
"แล้วแกไอเกมส์จะเกาะแขนอาร์ทไปอีกนานมั้ยว่ะ...เมื่อไหร่จะนั่งที่...ลมมันเย็นหรือไง"
"ไอบ้ากอล์ฟ...ก็ถ้าไม่ดึงไว้อาร์ทก็ย้ายที่สิ" อาร์ทมองคนตรงหน้าที่หันไปว่าเพื่อนทั้งๆที่ยังเกาะแขนเขาอยู่อย่างนั้นแล้วอดขำไม่ได้...
"ปล่อยเถอะ...เสื้อยับหมดแล้ว" เกมส์สะดุ้งแล้วหันมาสบตาด้วย...ท่าทางจะกลัวเขามากจริงๆด้วย
"เราไม่ย้ายที่แล้ว...ปล่อยได้แล้ว" ท่าทางว่าถ้าเขาไม่พูดต่อเรื่องย้ายที่นั่ง...เกมส์ก็คงจะไม่ปล่อยมือเพราะเห็นได้ว่าตอนนี้แขนของอาร์ทเป็นอิสระแล้ว
"ขอโทษที...เราไม่อยากเป็นสาเหตุให้นายต้องย้ายที่นั่ง" เกมส์พูดแล้วนั่งลงข้างๆ...อาร์ทเลยนั่งตาม...
แปลกคนจริงๆ...ไม่เคยเจอใครแปลกแบบนี้มาก่อน...ตอนเจอเอ็ม...อาร์ทก็ว่าเอ็มแปลกแบบที่ไม่เหมือนคนอื่น...แต่เกมส์นี่ก็จัดได้ว่าแปลกเหมือนกัน...แต่แปลกไม่เหมือนเอ็ม...คนละแบบ...
"ช่างเถอะ" อาร์ทพูดตัดบท...แต่ดูท่าเกมส์คงไมได้สนใจที่เขาตอบแล้วละ...เพราะหันไปโวยวายแบบไร้เสียงกับกอล์ฟต่อแล้ว
"จำไว้เลยนะ..เพราะแกคนเดียว"
"อะไร...ทำผิดไม่เคยรับผิดเลยนะ...ไม่ไหวเลยจริงๆ" กอล์ฟแกล้งเย้าต่อ...
อาร์ทนั่งฟังคนข้างๆเถียงกันแล้วก็ขำในใจไปเรื่อยๆ...คนๆนี้...แม้ไม่ได้พูดด้วยตรงๆแต่ความจริงใจกับความร่าเริงก็มีออกมาเผื่อแผ่คนข้างๆได้จริงๆ...ตอนแรกเขาก็แปลกใจที่มักจะเห็นหมูนั่งยิ้มอยู่เฉยๆแม้ว่าจะไม่ได้คุยกับอีกสองคนที่นั่งทะเลาะกันอยู่...แต่ตอนนี้เขารับรู้ได้ด้วยตัวเองเลยล่ะว่าแค่ได้ฟังก็ทำให้เขาสนุกไปด้วยแล้ว
เวลาที่อาจารย์สอนผ่านไปเร็วจนไม่น่าเชื่อสำหรับนักศึกษาในห้อง...ทั้งคนที่หลับและคนที่เรียน...เกมส์ฟุบหน้าลงบนแขนสองข้างที่ซ้อนกัน...หันใบหน้าด้านข้างให้กับคนที่เหลือบมองดูอยุ่เป็นระยะๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยสักนิด...อาร์ทวางปากกาที่ใช้จดไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงแรก...เพราะรู้ว่าถือไว้ก็จดต่อกันได้ไม่รู้เรื่องในเมื่อเผลอๆก็หันมามองหน้าคนที่หลับไปยิ้มไปอยู่ตลอด...อยากรู้นักว่าฝันถึงอะไรถึงได้ยิ้มอย่างมีความสุขอย่างนี้...เขาอิจฉาเกมส์ที่ดูจะไม่มีเรื่องให้ต้องกังวล...เรื่องให้ต้องคิดถึง...อย่างที่เขาต้องเจอ...
"อาร์ท" เสียงเรียกเบาๆทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมามองหาต้นเสียง...เห็นรอยยิ้มยั่วจากกอล์ฟก็ทำให้เขาชะงักไปได้เหมือนกัน...ทำไม...เขาไม่ได้ตั้งใจจะมองเกมส์สักหน่อย...ก็เห็นว่านอนแล้วดูหลับสบายดี...ก็เลยมอง....เท่านั้นเอง...
"..." อาร์ทส่งแววตาสงสัยไปให้โดยไม่อยากพูดอะไรออกไป...เพราะกลัวคนที่หลับอยู่จะตื่น...เรียกทำไมกัน?
"ไม่มีอะไรหรอก...เราแค่คิดว่าอาจารย์ที่สอน...ยืนอยู่ข้างหน้า...ไม่ได้นั่งอยู่ข้างๆ" กอล์ฟพูดจบแล้วหันหน้ากลับไปมองอาจารย์...ปล่อยให้อาร์ทรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าอยู่อย่างนั้น...อาร์ทหลับตา...เขาต้องถามตัวเอง...เขาไม่รู้จักคนข้างๆนี้สักนิด...มันยังไม่ใช่ความรู้สึกอย่างที่เขาคิด...เอ็ม...อยู่ดีๆใบหน้าเอ็มที่ยิ้มให้เขาก็ลอยเข้ามา...ยังไม่ใช่...เกมส์ยังไม่ใช่...
พอจบคาบอาร์ทก็ลุกออกจากห้องไปโดยไม่รอให้คนข้างๆตื่น...เกมส์ตื่นเพราะโดนกอล์ฟปลุก...งัวเงียและหงุดหงิด...อยากนอนต่อ...อาการของคนที่นอนเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ...พอปรับสายตาได้ก็งง...คนข้างๆหายไปแล้ว...
"หายไปไหนแล้ว" เกมส์ถาม...
"ใคร...อาจารย์หรืออาร์ท" หมูย้อนกลับ...เขาเลยอดส่งสายตาไปค้อนให้ไม่ได้
"คนหลัง" เขาจะไปถามถึงอาจารย์ทำไมกันล่ะ
"ออกไปพร้อมอาจารย์" กอล์ฟเป็นคนตอบคำถามให้...อะไรมันจะรีบกลับขนาดนั้น...เลยยังไม่ได้พูดกันดีๆสักครั้ง...
"กูก็พึ่งรู้ว่ามีวิธีจีบแบบใหม่...นอนหลับข้างๆก็จีบได้"
"บ้านแกสิ...ก็คนมันง่วงก็เลยหลับ..." เซ็งตัวเองเหมือนกัน...ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เข้าใจผิดอย่างตอนเช้าสักหน่อย..เรื่องหลับยิ่งไม่ได้ตั้งใจเข้าไปใหญ่...โอ๊ย...5000 จ๋า...ทำไงดี
"แต่...มันอาจจะได้ผลก็ได้นะ...วิธีหลับเนี่ย" หมูหันไปบอกกับกอล์ฟ...ปล่อยให้เกมส์งงอยู่คนเดียว...
"พูดอะไรกันอ่ะ" พูดอะไรกันสองคน...เขาก็อยากรู้เรื่องด้วยนะ
"ไม่บอก" กอล์ฟตอบแล้ววิ่งหนีไป...มีเกมส์วิ่งตาม...และหมูที่มองแล้วก็หยักยิ้มที่มุมปาก...
ทุกๆอย่างก็น่าจะเป็นไปตามแผนละนะ...
...
----------------------------------------------------------
แหงะ...เล่นคอมเพลิน
พึ่งสอบเสร็จครับ
จะวางแหมะไว้ก่อน
ขอ reload ข้อมูลเก่าก่อน
เพราะลืมไปหมดละ
ใจเย็นๆนะครับคนอ่าน
InLuSt
ความคิดเห็น