ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กระทู้ 5 (จบภาค)
"กันตามใจริทเสมออยู่แล้ว" กันตอบทุกอย่างจากใจ...มองคนตรงหน้าที่หน้าแดงไปไหนถึงไหนแล้ว...ขนาดลำคอช่วงที่เผยพ้นปกเสื้อยังแดงไปด้วย...แค่ได้มองริทอย่างนี้...เขาก็มีความสุขเกินพอ
"กัน...เลิกจ้องหน้าริทแปบนึงได้มั้ย...ขอร้อง"...ริทเอ่ยขออุบอิบ...คนตัวเล็กหลบสายตากันมองไปทางอื่นจนไม่รู้จะแก้เขินยังไงแล้ว
แล้วคิดว่ากันจะทำได้มั้ยล่ะ?
ยิ่งเห็นคนตรงหน้าหลบสายตาด้วยความเขิน กันก็ยิ่มยากจะเเกล้งใบหน้าหล่อคมฉีกยิ้มอย่างสุขใจ สายตาจ้องมองใบหน้าน่ารักอย่างไม่ละสายตา
"กันอ่ะ.."ร่างเล็กบ่นอุบอิบก่อนจะฮึกสู้อีกครั้ง..ดวงตาใสเเป๋วมองตาคมของอีกคนบ้าง เอียงคอเเต่พองาม ยู่ปากเล็กน้อยเเล้วคลี่ยิ้มหวานละลายใจไปให้ เขาอุตส่าห์ใช้ท่าไม้ตายเชียวนะ..ถ้าอีกฝ่ายไม่เขิน .. เขาจะไปลาตาย
..ได้ผล ได้ผล กันหน้าเเดงใขจนถึงใบหูเลยทีเดียว ริทอมยิ้มอย่างผู้ชนะ
ตัดมาทางด้านคู่ที่1...เกต-เซน
"เกตต้องทำยังไงอ่ะพี่เซน..."น้ำเสียงหวานเอ่ยถาม...มือน้อยข้างหนึงถือไม้...สายตามองไม่ยังถัง...เซนแอบอมยิ้มเพราะภาพผู้หญิงตรงหน้า
"โห หนักจังพี่เซน" เกตพูดขึ้นเมื่อทั้งสองคนสอดไม้ไปที่ถังน้ำ แล้วค่อยๆยกขึ้น
"มาเดี๋ยวพี่ช่วย" พูดจบชายหนุ่มก็ขยับถังน้ำให้มาทางตนเองมากขึ้น เพื่อให้น้ำหนักทางเกตเบาลง ...(แมนมากๆเซนเอ้ย)
"ขอบคุณนะคะพี่เซน" เกตกล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง ...เซนทั้งน่ารัก อบอุ่น และเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ อยากให้พี่เซนอยู่ข้างๆแบบนี้ ตลอดไปจริงๆ ทั้งสองคนต่างส่งยิ้มให้กันอีกครั้ง ก่อนจะช่วยกันแบกถังน้ำไปให้ถึงเส้นชัย...
วันนี้ทั้งวัน...สำหรับเดอะสตาร์ทั้ง8ถือว่ามีอะไรๆเกิดขึ้นมากมาย...
ก่อนจะขึ้นรถกลับบ้านเดอะสตาร์...ทุกคนหันมามองดรีมเวิลล์อีกครั้ง.. dream world...สถานที่แห่งความฝัน...และทำให้ใครหลายคนมีความสุขเหมือนอยู่ในฝัน
"ว่าไงเรา เคลียร์กันรู้เรื่องแล้วใช่เปล่า?" เก่งหันไปถามกันและริทที่นั่งอยู่ข้างๆ ขณะที่กำลังนั่งอยู่บนรถ
กันหันไปมองหน้าริทแล้วต่างฝ่ายต่างก็ยิ้มเขิน เพียงเท่านี้พี่รองอย่างเก่งก็เดาได้ว่า ทั้งสองคนเข้าใจกันดีแล้ว เท่านี้เขาก็เบาใจ จะได้กลับได้อย่างสบายใจสักที... (แล้วเรื่องตัวเองและเก่ง ๕๕๕+++)
ด้านหน้ารถ โตโน่ลอบหันมามองกันและริทที่ด้านหลังสุดด้วยสายตาเจ็บปวด...เขาคงต้องทำใจเสียที แต่จะทำได้รึเปล่านะ...ไม่ต่างอะไรกับไอซ์ที่มองไปที่ริทและกัน...
ก่อนกลับออกไป เขาคงต้องคุยกับพี่ชายตัวเล็กคนนี้เสียหน่อยแล้ว
ทางด้านคู่ของ เกด-เซน :
"วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ทำให้เราทั้งสองคนได้รู้อะไรอะไรมากขึ้น ได้รู้ว่าตกลงใจตัวเองนั้นต้องการอะไรกันแน่ และในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ ไม่รู้ว่าเธอและเขาจะได้อยู่ด้วยกันหรือเปล่า" เกดแอบคิดในใจพลอยทำให้น้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเซนเห็นเกดเครียดจึงใช้มือของเขาลูบเบาๆที่ใบหน้าของเกดเพื่อซับน้ำตาให้และส่งยิ้มที่อบอุ่นเหมือนอย่างเคยให้กับเธอ
"ไม่เป็นไรน่ะเกด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่จะอยู่ข้างเกดเสมอ"เซนกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเกด จึงทำให้เกดเผยรอยยิ้มที่สดใสขึ้นมาอีกครั้ง เวลาอันแสนสุขภายในรถตู้ ของแต่ล่ะคู่ต่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั้งรถตู้มาจอดที่หน้าบ้านของพวกเขาอีกครั้ง พร้อมกับข่าวดีที่พี่แฟรงค์จะแจ้งให้พวกเขาทราบ
"เอาล่ะครับ ตอนนี้พวกเราก็ถึงบ้านแล้ว วันนี้มีแต่ข่าวดีจะมาบอก และนี้ก็จะเป็นอีก1ข่าวดีในวันนี้ ทางทีมงานเดอะสตาร์คิดว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว จึงอนุญาตให้ เกรซ เก่ง ไอซ์ พักที่บ้านได้ 1คืน"พี่แฟรงค์พูดขึ้นมาพร้อมกับที่ทุกๆคนลงจากรถด้วยความสุขเมื่อทราบข่าวนี้ แต่ในอีก ไม่กี่ชม.ข้างหน้า
.........................
5คนสุดท้ายแห่งบ้านเดอะสตาร์จะต้องรับรู้คะแนนกลางสัปดาห์ของตัวเอง ทำให้ความเครียดเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง
"พี่ริทชอบพี่กันเหรอ?" ไอซ์ถามทันทีเมื่อสบโอกาสที่ริทเดินออกมาจากห้อง...ทำให้ริทหันกลับมามองไอซ์ที่เดินตามหลังมา ...ไอซ์ ทำไมสายตาน้องถึงคล้ายกับพี่โตโน่กับกันล่ะเนี่ย ...ริทคุร่นคิด
"ถ้าพี่ริทชอบพี่กันผมจะได้ตัดใจ" ไอซ์พูดต่อเมื่อริทเห็นริทยังนิ่งอยู่...
ไอซ์ ทำไมนายตรงแหน่วเป็นไม้บรรทัดงี้ล่ะ แล้วเราควรจะบอกตรงๆกลับไปดีมั้ยนะ ...ริทคิด ในที่สุด ริทก็พยักหน้าน้อยแทนคำตอบให้กับไอซ์ หนุ้มน้อยเมื่อได้รับคำตอบก็หน้าเศร้าไป...
เสียใจก็จริง แต่ก็ยังดีกว่าที่จะปล่อยให้ตัวเองชอบพี่ริทมากไปกว่านี้ จนยากจะตัดใจ...
แล้วจะมีใครชอบเค้าบ้างไหมนะ ไอซ์คิด... (เด็กน้อยเอ้ย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ย ๕๕๕+++)
ด้านโตโน่หลังจากกลับมาบ้าน เเละรับรู้ถึงความเปลี่ยนเเปลงในทางที่ดีขึ้นของกันกับริท..อาการโศกเศร้าออกมาทางใบหน้าอันหล่อเหล่าเเละสายตาอย่างชัดเจน เเม้จะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีสิทธิ์..เเละเขาเองก็จะถอยไปข้างหลังเพื่อให้คนที่เขารักมีความสุข เเต่ภายในใจมันกลับร่ำร้องให้เขา"รัก"คนตัวเล็กเหมือนเดิม เเละถ้าหากอยากให้เขาตัดใจจริงๆ..ในตอนนี้สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือการไม่มองหน้าคนตัวเล็กเลย
"พี่โตโน่.."เสียงเล็กอันคุ้นหูดังขึ้น พลางมองเเผ่นหลังกว้างที่ไม่ยอมหันหน้ามาหาเขา ไม่มีเสียงพูดออกมาจากคนที่เขาเรียก เขานี่มันเเย่จริงๆตะกี้เพิ่งทำให้น้องเล็กเสียใจมาเเล้ว..คราวนี้ก็ถึงคราวพี่ชายที่เขาเคารพรักอีกเหรอเนี่ยะ
"..ระ ริท" มีเพียงสายตาว่างเปล่าที่มองกลับมา..เขาอยากจะตัดใจ ยังไม่พร้อมที่จะมองหน้าหรือพูดคุยกับคนตรงหน้า
"ริทออกไปก่อนเถอะ..พี่ขอร้อง"
"เเต่พี่ครับ..ผมไม่อยากให้พี่เป็นเเบบนี้เพราะผม"
"สักวันพี่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนพูดขึ้น พลางหลับตาด้วยความรู้สึกล้าไปถึงขั้วหัวใจ เหมือนมีอะไรผลักเขาไปหามีดเล่มคม..เจ็บปวด รวดร้าว เเละทรมานอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน..
"เเต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"ผะ ผม ขอโทษ"
"อย่าพูดคำนี้ริท อย่าพูด"
"พี่โตโน่.."เสียงเล็กพูดออกมาด้วยความตกใจทันทีที่เห็นน้ำหยดใสนองใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย ขอร้อง..อย่าเจ็บปวดเพราะเขาเลย เขาไม่มีค่าพอที่จะทำให้คนเสียน้ำตาเพื่อเขาหรอกนะ
"พี่ขอร้อง..ริทออกไปก่อน"โตโน่พยายามข่มเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด หลับตาเพื่อที่จะกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ความอ่อนเเอที่เเสดงออกโดยการร้องไห้..เขาเกลียดมันนัก เกลียดที่จะต้องเป็นอย่างนี้ หากเเต่ตอนนี้มันเกินจะทนเเล้วจริงๆ
"ริท..หากพี่ลืมตาเเล้วริทยังไม่ไป พี่จะไม่ปล่อยให้ริทเเล้วนะ ออก-ไป-ซะ..ขอร้องละ...ออกไป...ก่อนที่พี่จะลืมตา เเล้วไม่ปล่อยริทไปให้กัน"ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคนเป็นพี่ตวาด เขามองไปใบหน้าที่กำลังหลับตาเเละมีน้ำสีใสอยู่เต็มไปหน้า ก่อนจะค่อยๆหันหลังเเละเดินออกมาจากห้องช้าๆ รู้สึกผิดที่ทำให้พี่ใหญ่ต้องอ่อนเเอขนาดนี้ โตโน่ลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงประตู...
"พี่สัญญาว่าสักวันจะกลับไปเป็นพี่ชายที่เเสนดีของตัวเล็กให้ได้.."เเม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ยิน เเต่..นี่คือคำสัญญาที่ออกมาจากปากของเขา เเละน้ำตาที่ไหลจะเป็นหยดสุดท้าย..เขาจะไม่อ่อนเเออีก..
ความเงียบที่เข้าปกคลุมไล่หยาดน้ำตาออกไปได้...แต่ไม่ได้ทำให้โตโน่ตั้งสมาธิขึ้นมาได้...พอหลับตาลงอีกครั้งภาพคนตัวเล็กที่เขาหลงรักก็ปรากฏขึ้นมาฉายซ้ำ...ถ้าลืมตาต้องเจอตัวจริงแล้วหลับตายังเจอภาพในมโนจิต...แล้วเขาจะลือกทำอะไรได้อีก...
"ก๊อกๆๆๆๆ" ประตูแง้มเปิดขึ้นหลังเสียงเคาะ...เผยถึงใครอีกคนที่มีส่วนในความความรู้สึกเจ็บในใจตอนนี้...กัน...
"อย่าพึ่งจะไล่ผมออกจากห้องนะพี่โตโน่...ผมแค่อยากจะบอกกับพี่ไม่กี่ประโยค" โตโน่รับฟังด้วยใบหน้าเรียบเฉยพอๆกับคนพูด
"ผมไม่ได้จะมาขอโทษพี่...ผมไม่ได้รู้สึกผิดต่อพี่ในเรื่องความรู้สึกของผม...แต่ผมอยากจะขอบคุณ...ที่พี่โดโน่เข้าใจผม...และดูแลริทมาตลอดเวลาที่ผ่านมา...ริทเองมันก็รักพี่...ผมเองก็เป็นห่วงพี่...อย่าลืมนะ...ว่าพี่ยังเป็นพี่ชายที่เราสองคนเคารพรักอยู่เสมอ".. สิ้นเสียงของกัน โตโน่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่พยักหน้าเพื่อบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว เมื่อกันเห็นพี่ชายของเขาเป็นอย่างนั้นเขาจึงเดินออกจากห้องไป เพื่อหวังว่าพี่ชายของเขาจะได้อยู่กับตัวเอง
"เป็นยังไงบ้างกัน พี่โตโน่เป็นยังไงบ้าง"ริทถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจเพราะริทไม่อยากให้พี่ชายของเขาเป็นอย่างนี้เลย
"ริท กันว่าพี่โตโน่คงต้องการเวลา เราลงไปข้างล่างกันเถอะเดี๋ยวเพื่อนๆที่เหลือจะสงสัยกัน"กันพูดพร้อมกับดึงแขนริทให้ลงไปข้างล่างปล่อยให้มีเพียงสายตาของริทเท่านั้นที่มองไปที่ประตูบานหนึ่งซึ่งเคยเป็นประตูของห้องที่พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เมื่อริทและกันเดินลงมาถึงด้านล่างก็พบว่าเกดและเซนรวมถึงเกรซกำลังเตรียมอาหารอยู่
"ริท กัน ......แล้วพี่โตโน่ล่ะ อาหารทำเสร็จแล้ว ไปเรียกพี่เขามากินเร็วกำลังร้อนๆเลย วันนี้ใช้พลังงานไปตั้งเยอะ"เกดพูดพร้อมกับมือก็กำลังตักข้าวใส่จานอยู่
"พี่โตโน่บอกว่าไม่ค่อยสบาย อยากอยู่คนเดียว"
"อ่าวหรอ งั้นเดี๋ยวเกดตักข้าวกับยาขึ้นไปให้พี่โตโน่ก่อนดีกว่า"เกดพูดพร้อมกับรีบจัดแจงทุกอย่าง ระหว่างนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากตรงบันได
"ไม่เป็นไรเกด พี่ค่อยยังชั่วแล้ว"ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน ("พี่โตโน่"กันและริทคิดในใจพร้อมกัน) โตโน่เดินเข้ามากอดคอริทและกันพร้อมกับกระซิบเบาๆ
"กันดูแลริทให้ดี" คำพูดนี้ทำให้ใบหน้าของริท กัน เผยรอยยิ้มออกมา
อีกด้านหนึ่งของชั้นสอง ไอซ์น้องชายคนเล็กของบ้านยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม...เสียใจเหรอ ก็ใช่...เสียใจนิดหน่อย แต่เพราะเค้าไม่เคยเจอกับเรื่องแบบนี้มาก่อน จึงยังไม่รู้ว่าตัวเองจะรับมือกับความรู้สึกนี้ยังไงดีมากกว่า
"อยู่นี่เอง นึกว่าหายไปไหน" เก่งนั่นเองที่เดินตามหาไอซ์ หลังจากที่ลงไปหาทุกคนข้างล่างแล้วไม่เจอไอซ์ เขาจึงกลับมาหาที่ชั้นบนอีกที
"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว พี่ๆเค้าไปอยู่ข้างล่างกันหมดแล้วนะ?" เก่งพูดเมื่อเดินไปถึงตรงหน้าไอซ์ แต่หนุ่มน้อยไม่ตอบ แต่กลับเข้าไปกอดเก่งโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว...ถ้าได้กอดใครสักคน อาการแปลกๆนี่คงหายไป ...ไอซ์คิด
"ไม่เป็นไรนะน้อง ถึงริทเค้าจะไม่ได้ชอบไอซ์ แต่ก็มีคนอีกเยอะแยะที่ชอบไอซ์นะ" หมอเก่งเอื้อมมือทั้งสองข้างขึ้นกอดตอบไอซ์ พร้อมๆ กับพูดปลอบใจไปด้วย
"ใครอ่ะ พี่เก่งเหรอ?" ไอซ์ถามขึ้นโดยไม่คิดอะไรหลังจากคลายกอดแล้ว ขณะที่ตาก็จ้องแป๊วมาที่คนตรงหน้าอย่างไร้เดียงสา...ดวงตาแบบนี้แหละน้าที่ทำให้เก่งหวั่นไหว เขาควรจะบอกไอซ์ดีมั้ยนะ
"ก็...คงงั้นมั้ง" เก่งตอบเสียงเบาเพราะความเขิน
"จริงเหรอพี่เก่ง?!" ไอซ์ยื่นหน้าเข้ามาถามเก่งจนจมูกทั้งสองแทบจะชนกันอยู่แล้ว... ใบหน้าขาวโอโม่ของหนุ่มนามว่าวาโยเเดงนิดๆ จ้องมองริมฝีปากบางของอีกฝ่ายไม่คลาดสายตา ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้อีกนิด..
ไอซ์กระพริบตาปริบๆ อ้าปากเล็กน้อยกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ..ไม่นะ.. เข้าเพิ่งจะสิบห้า จะโดนคนตรงหน้าพรากผู้เยาว์นี่นะ.. ไม่ได้ ไอซ์รับไม่ได้ เด็กหนุ่มตรงหน้าดันหน้าอกคนตรงหน้าออกก่อนจะพูดว่า
" พะ .. พี่เก่งชอบผมจริงๆเหรอ?"
"แออ..!"วาโยอารมณ์เสียนิดๆ อีกนิดเดียวก็จะได้สัมผัสริมฝีปากนุ่มนั่นเเล้ว..
"ทำไมพูดกับผมไม่เพราะเลยล่ะครับ"เด็กน้อยอมยิ้มกับท่าทีคนตรงหน้้า..เหมือนจะขัดใจอะไรบางอย่าง..โฮกๆๆ อะไรกัน..จะให้เขาเสียความบริสุทธิ์ตั้งเเต่อายุสิบห้าเหรอ?..ไอ้พี่บ้านี่มันจริงๆเลย
"แออ!"
"พี่เก่งเขินผมเหรอ?"ไอซ์ขำในท่าทีของอีกฝ่าย ที่กำลังทำหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก ... เด็กหนุ่มยื่นริมฝีปากไปประทับเเก้มเนียนของอีกคน ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้วาโยลูบเเก้มของตัวเองด้วยรอยยิ้มกว้าง
เด็กบ้า มาชิงหอมแก้มเราก่อนซะได้...
เก่งยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะเดินลงไปหาทุกคนที่ด้านล่าง
มื้อเย็นของทั้ง ๘ คนวันนี้ช่างเต็มไปด้วยรอยยิ้มของหลายๆคน ไม่ว่าจะ เซน-เกต และ กัน-ริท ที่กินข้าวไปมองหน้ากันไป โตโน่ที่เริ่มจะทำใจได้บ้างก็มีน้องสาวอย่างเกรซ (ที่รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว) คอยช่วยให้เขามีรอยยิ้มอยู่เสมอๆ และ...
"พี่เก่งแก้มเป็นอะไรเหรอคะ?" เกตถามเมื่อเห็นว่าเก่งลูบแก้มตัวเองหลายครั้งแล้วตั้งแต่มานั่งที่โต๊ะกินข้าว
"เฮ้ยๆ น้องถามแค่นี้ทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะ?" โตโน่โดดมาร่วมวงบ้าง เพราะดูว่าต้องมี "อะไร" เกิดขึ้นกับเก่งแนๆ
"ไม่มีอะไรหรอกคร้าบพี่ๆ พี่เก่งเค้าแค่โดนน้ำแข็งชนแก้มมาน่ะครับ สงสัยคงยังเขิน เอ้ย เจ็บอยู่" ไอซ์ชิงอธิบายตัดหน้าเก่งเสียก่อน แถมยังทำหน้าตาน้ำเสียงทะเล้นซะอีกด้วย เก่งหันมาทำหน้าดุใส่ไอซ์เป็นทำนองว่าจะพูดทำไม (เค้าเขิน) แต่หน้าเก่งก็ยังแดงไม่หายอยู่ดี ทำให้เพื่อนๆชักเริ่มสงสัยว่า คู่นี้มันยังไงๆอยู่น้า
"อ้าว...แล้วพี่เก่งไปเอาน้ำแข็งมาจากไหนละคะ?" เสียงใสถามขึ้นจากคนที่ซื่อที่สุด...ทำให้อสรพิษตัวพี่สามคนหันมามองหน้ากันเองก่อนจะหันไปมองที่อสรพิษตัวน้อยเป้นสายตาเดียว... เอาสะแล้ว...ถ้าพวกเขาเข้าใจไม่ผิด....ไอซ์..กับ...เก่ง....
"ไอซ์มันก็พูดไปมั่วๆหน่ะเกรซ...ดูดิไอซ์ทำเอาเกรซงงเลยเห็นมั้ย...พี่แค่รู้สึกว่าแก้มมันชาๆ...ไอซ์ก็เลยพูดเปรียบไปถึงน้ำแข็งไงครับน้อง" โกหกแบบหมอๆย่อมหน้าเชื่อถือ...เพราะเกรซเริ่มพยักหน้าเข้าใจ... แต่...แก๊งอสรพิษที่เหลือกำลังมีแววตาวาววับ...เซนเองก็แอบอมยิ้ม...
หลอกเกรซได้...แต่หลอกคนอื่นไม่ได้หรอกนะ.. อย่างนี้...ต้องสืบเพิ่มมมม
"เเล้วทำไมเเก้มพี่เก่งถึงชาๆละครับ"หนุ่มที่เรียบร้อยที่สุดในบ้านพูดขึ้นพร้อมกับเเอบอมยิ้มอย่างชอบใจ..เมื่อเห็นสายตาพิฆาตจากวาโยผู้ที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก..
"นั่นสิ..ทำไมอยู่ดีๆพี่เก่งถึงหน้าชา"เป็นไอซ์ที่เสริมทัำพ..ก่อนจะอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไหนๆก็ทำให้หัวใจเขาหวั่นไหวเเล้ว ก็โดนเเกล้งซะหน่อย..จะเป็นอะไรไป? ใบหน้าของเด็กหนุ่มฉายเเววความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง..
"เเล้่วทำไมอยู่ดีๆ น้ำเเข็งถึงไปชนเเก้มได้.."
"ไอ้บ้าไอซ์"วาโยพูดโวยวายอย่างไม่จริงจังนัก ใบหน้าที่ขึ้นสีเริ่มเเดงเข้าไปอีก..
"พูดจาไม่เพราะอีกเเล้วนะครับ"เด็กหนุ่มยังคงเเกล้งให้อีกฝ่ายเขินโดยการยื่นหน้าไปใกล้ๆอีกฝ่าย..คนอะไรก็ไม่รู้? เขินเเล้วมันน่ารักน่าเเกล้งจริงๆ วาโยเริ่มหลบสายตาคนทุกคนที่กำลังมองเขาอยู่โดยการก้มหน้า..
"เดี๋ยวไอซ์ไม่รักพี่เก่งไม่รู้ด้วย" ไอซ์กระซิบเบาๆ พอให้เก่งได้ยินแค่คนเดียวเท่านั้น แต่เพียงแค่เห็นได้เห็นหน้าของไอซ์เข้าไปใกล้เก่ง ก็เพียงพอให้ทุกคนรู้แล้วว่า อะไรมันคืออะไร... ส่วนเก่งน่ะหรือ ยิ่งมีหน้าไอซ์ยื่นมาใกล้ขนาดนี้เขาก็ยิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา แต่มีหรือที่สายลมจะยอมน้ำแข็งง่ายๆ ว่าแล้วเก่งก็เอื้อมมือซ้ายไปจับที่มือขวาของไอซ์...ได้ผลทันตา ไอซ์เมื่อรู้ตัวว่าเก่งจับมือก็กลายเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี แต่ก็ดันไปป๊ะกับหน้าพี่ๆ ที่กำลังมองมาทางนี้ สุดท้ายเด็กน้อยเลยก้มหน้าเพื่อหลบสายตาของทุกคนแทน เก่งเห็นเช่นนั้นก็ได้ทีกุมมือไอซืแน่นขึ้นอีกแล้วเป็นฝ่ายยื่นหน้าไปหาไอซ์ แล้วกระซิบบ้างว่า...
"ไอซ์รักพี่...นะครับ" ดวงหน้าใสแดงระเรื่อทันที...สายตาคนทั้งโต๊ะจับจ้องมาที่ละอ่อนน้อยคนนี้...ง่า...จะบอกว่า"พูดไม่เพราะ"ก็ทำไม่ได้แล้ว...เพราะพี่หมอเก่งตรงหน้าอยู่ในโหมดเรียบร้อย...พร้อมสายตาจริงใจ...แย่ละ...สายลมแกร่งตรงหน้ากำลังจะพัดจนน้ำแข็งคนนี้ละลาย....ไม่ได้ๆไอซ์คนนี้ยอมไม่ได้...
"ได้สิครับพี่เก่ง...."คำตอบเสียงแผ่วเบาทำเอาคนที่ฟังอยู่(หลายๆคน)ลุ้นแทบตาย...เก่งเองก็ไม่คิดว่าไอซ์จะตอบรับต่อหน้าทุกๆคน...
"ผมก็รักพี่ๆทุกคนอยู่แล้ว...".....^^
"แล้วรักพี่เก่งมากกว่าคนอื่นได้มั้ยล่ะครับไอซ์" เก่งยังตื้อต่อไป อยากรู้นักว่าจะต้านทานโหมดเรียบร้อย กับสายตาจริงใจได้นานแค่ไหน เอาล่ะสิ สายตาของเก่งนอกจากจะจริงใจแล้ว นี่ยังเพิ่มละลายใจเข้าไปอีก หนุ่มน้อยด้อยประสบการณ์(ความรัก) อย่างไอซ์ มีหรือจะใจแข็งต่อไปได้อีก แต่ไม่ได้ๆ เขาไม่อยากยอมง่ายๆนี่นา
"พี่เก่งปล่อยมือผมก่อนสิครับ" ไอซ์ทำเสียงอ้อนพร้อมดวงตาใสๆ ทำให้เก่งยอมตามอย่างว่าง่าย..แต่ใจดีเหรอ เก่งคิด แต่ไท่ทันเสียแล้ว เพราะทันทีที่เก่งปล่อยมือ ไอซ์ก็ถือโอกาสลุกขึ้นแล้ววื่งออกไปทางหน้าบ้าน...
และไปเจอกับพี่แฟร้งค์ที่กำลังเดินเข้ามาพอดี เวลาประกาศคะแนนกลางสัปดาห์มาถึงแล้วสินะ...
พี่แฟรงค์มาประกาสว่าการประกาศผลคะแนนกลางสัปดาห์ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย...และคะแนนของแต่ละคนก็ถูกถ่ายทอดออกมา
33.41% --- ริท
20.49% --- เซน
19.66% --- โตโน่
เกต +กัน = 26.44%
ทุกคนพยายามส่งยิ้มให้กันและกัน...โดยเฉพาะเกดกับกันที่พยายามทำสีหน้าไม่รู้สึกอะไร...เพื่อนๆจะได้ไม่เป็นห่วง เซนแอบกุมมือลูกเกดและบีบเบาๆแสดงความห่วงใยให้เธอคนนี้ได้รับรู้...เกตหันมาส่งยิ้มให้เซนด้วยแววตาเศร้าๆ...เกรซเก่งและไอซ์ก็เขามาคุยกันมากมาย...เซนเลยได้แต่ยืนเงียบๆมองคนที่เขารัก
ด้านกันกับริท...ทั้งสองคนก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกันดี...ริทเองก็พยายามคิดคำพูด..แต่กันกลับเป้นคนที่คิดได้ก่อน
"ดีใจด้วยนะริท" กันพูดแล้วส่งยิ้มให้...รอยยิ้มที่รับรู้ได้ทั้งจากใบหน้าและสายตา
"อื้ม" ริทพยักหน้ารับ...คนได้ที่หนึ่งคนนี้ไม่ยิ้มเลยสักนิด...แต่เลือกที่จะเอนศีรษะพิงไหล่กันที่นั่งอยู่ข้างๆแทน...
ได้ที่หนึ่งแล้วผ่านไปจนถึงสัปดาห์หลังๆแล้วไง...มันจะมีความสุขอะไร...ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เมื่อทุกๆคนได้รู้ถึงคะแนนกลางสัปดาห์ต่างก็แยกย้ายกันไปฝึกเพลงของตัวเอง
"เกรซพี่ว่า เดี๋ยวพี่จะได้พาเกรซไปเที่ยวภูเก็ตแล้วล่ะ เตรียมบอกแม่ไว้ด้วยล่ะ"เกดพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าน้องสาวคนสวยของเธอ
"ไม่ได้ไม่ได้ พี่เกดต้องอยู่ต่อ เกรซรอได้ไม่ต้องรีบเลยพี่"ยังไม่ทันที่เกรซจะพูดอะไรต่อเสียงของเซนก็ดังขึ้นมา
"ใช่ๆ ถ้าเกดออกแล้วพี่ล่ะ" สายตาของเซนที่มองมาที่เกดยังคงอบอุ่นเหมือนเคยแต่คราวนี้แอบปนความเศร้าบางเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเกดได้คะแนนกลางสัปดาห์น้อยอีกแล้ว เสียงๆหนึ่งดังมาจากในบ้าน
"เกรซซซซซซซ"
"ค้า~~~~"เกรซตอบกลับพร้อมกับวิ่งเข้าไปในบ้าน ปล่อยทิ้งให้เกดและเซนอยู่กันตามลำพัง
"พี่เซน" สาวน้อยเสียงดีเอ่ยทำลายความเงียบ
"ถ้าเป็นเกตที่ไม่ได้ไปต่อ พี่เซนทำให้ดีที่สุดเผื่อเกตด้วยนะ" นัยน์ตาคมจ้องมองหมอนที่อยู่บนตักแทนที่จะหันมามองหน้าคนข้างๆ หนุ่มเหนือนิ่งไปซักพัก ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดีในสถานการณ์ตอนนี้ ร่างสูงขยับตัวเข้าไปใกล้ ดึงสาวน้อยข้างๆมากอดไว้ คนในอ้อมแขนแม้จะตกใจอยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร พิงหัวไว้กับอกคนตัวใหญ่ อบอุ่นเหลือเกิน ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ ผู้ชายคนนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นได้เสมอ
"ไม่เป็นไรแล้วพี่เซน เกตไม่เป็นไร ปล่อยได้แล้ว" เจ้าตัวเงยหน้าไปยิ้มหวานให้คนข้างๆ แต่กลับทำให้อ้อมแขนนั้นกระชับแน่นขึ้นอีก ชายหนุ่มซบหน้าลงบนไหล่มล
"ขออยู่แบบนี้ซักพักได้มั้ย" เสียงทุ้มกระซิบบอกพร้อมกับดวงตาที่หลับลง กลัวเหลือเกิน กลัวว่าอีกไม่กี่วันเขาจะไม่มีคนตัวเล็กคนนี้อยู่ข้างๆอีก
ส่วนกันนั้น หลังจากที่สัมภาษณ์ในห้องเสร็จ เขาก็เดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง และได้พบกับเก่งที่เคยนอนด้วยกันในห้องนี้มาตั้งแต่แรก นั่งรอเขาอยู่
"เป็นไงบ้าง?" หมอเก่งถามเสียงเรียบ แต่แววตาแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน
"แค่เครียดนิดหน่อยเองพี่ เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ" กันตอบพร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่าย แต่แววตาของเขาเองที่ทำให้เก่งรู้ว่า ในใจของเค้าไม่ใช่อย่างที่ปากพูดเลย
"พี่รู้ว่ากันเป็นคนเข้มแข็ง แต่กันไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ" เก่งพูดแล้วก็ยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปหากัน
"พี่เก่ง ผมไม่..." กันพยายามจะตอบปฏิเสธ แต่แล้วเมื่อเก่งเดินมาตรงหน้าเขาละผายมือท้งสองข้างออก พร้อมสายตาที่อ่อนโยนให้กับกัน ทำให้กันถึงกับทนต่อไปไม่ไหว และโผเข้ากอดพี่ชายทันที
"ร้องออกมาให้พอ ระบายออกมาให้หมดนะกัน แล้วทำวันพรุ่งนี้ให้ดีที่สุด" เก่งพูดพร้อมกับกอดกันไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือหนึ่งก็ลูบกันไปมาเพื่อปลอบใจและให้กำลังใจกัน...ส่วนกันนั้นไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา มีแต่เสียงสะอื้นที่ออกมาจากปาก และน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเท่านั้น
ขณะเดียวกัน ริทที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้าและจะเดินเข้ามาหาทั้งสองคน แต่ถูกเก่งห้ามทางสายตาและพูดแบบไม่มีเสียงบอกกับริท ซึ่งริทก็พอจะจับใจความได้ว่า "อย่าเข้ามาริท กันไม่อยากให้นายเห็นเขาอ่อนแอแบบนี้"
ริทพยักหน้าให้เก่งอย่างเข้าใจ ก่อนจะมองแผ่นหลังของกันอีกครั้งอย่างห่วงใยและสงสาร แล้วก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเสียง ริทเดินออกจากห้องออกมาด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่เมื่อเห็นกันเป็นแบบนั้น
หลังจากนั้นริทก็ถูกเรียกเข้าไปในห้องสัมภาษณ์ (คำพูดเลยออกมาในแนวๆเดลี่ของจริง) ทางด้านกันเมื่อได้ร้องไห้ออกมาจึงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นและมีกำลังใจขึ้นอย่างมากอีกด้านหนึ่งเซนและเกดกำลังฝึกร้องเพลงอยู่กันจึงเข้าไปร่วมแจมด้วย และเช่นกันเมื่อริทสัมภาษณ์เสร็จก็เข้ามาร่วมฝึกร้องด้วย(พยายามโยงให้เข้ากับเดลี่อยู่ 555+)
"กัน ตรงนี้ร้องยังไงดี จะสื่ออารมณ์ออกมายังไงดี"ริทพุ่งตรงเข้าไปที่กันซึ่งตอนนี่กำลังฝึกร้องเพลงอยู่ที่ระเบียง(อันนี้แอบนอกเรื่อง 55+)
"ริทเคยมีความเศร้าอะไรที่หนักบ้างไหมล่ะ ลองเปลี่ยนมันมาเป็นอารมณ์เพลงดูซิ"กันชี้แนะพร้อมกับจ้องหน้าริทด้วยสายตาที่หวานนนนนนนนนจนน้ำตาลเรียกพี่จึงทำให้ตอนนี่ริทไม่มีกะจิตกะใจอยู่กับการฝึกร้องเพลงแล้ว
"ทำไมเวลากันมองริทต้องมองด้วยสายตาแบบนี้ทุกที กันไม่รู้หรอว่าริท........"ริทเงียบไปจึงทำให้กันสงสัย
"ริทอะไรอ่า"
"ก็เขินไง มองแบบนี้ใครจะไม่เขิน"ริทพูดพร้อมกับอายม้วนไปหาเกดและเซน เมื่อเกดและเซนเห็นอาการของริทจึงพลอยทำให้ทั้งสองคนขำขึ้นมา
"ก็ได้ๆ กันไม่แกล้งริทแล้ว มา...เอาจริงดีกว่า" กันพูดพร้อมกับเดินมาหาริทด้วยท่าทีจริงจัง
จากนั้น การซ้อมเพลงช้าของริทด้วยผู้สอนชั้นครูก็ดำเนินไปอย่างเข้มข้น เช่นเดียวกับเกตที่ติวเข้มให้เซนด้วยเหมือนกัน...
"เสียใจนะริท วันนี้พี่ขอ" หมอก่งพูดจาน้ำเสียงยียวนกับริท ที่เดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับกัน เพราะรู้ว่าริทเปลี่ยนมานอนกับกันแทนแล้ว...ริทลืมไปสนิทเลย
"พี่ขอนอนกอดกันคืนหนึ่งนะริท รับรองไม่บุบสลาย" เก่งยังแซวริทที่เริ่มทำหน้าเซ็งอีกหนึ่งดอก...แกล้งน้องนี่มันสนุกอย่างนี้เองนะเนี่ย เก่งคิดในใจ... ริทก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งเดินออกจากห้องไป...คอยดูเหอะพี่เก่ง ผมจะบอกให้ไอซ์แกล้งพี่แทนผมเยอะๆเลย
หลังจากที่ริทเดินออกไป ภายในห้องก็เหลือเก่งและกันเพียงสองคน
"กัน........."เก่งเรียกกันที่ตอนนี้กำลังฝึกร้องเพลงของตนเองอย่างขะมักเขม้น
"ครับ ว่าไงครับพี่เก่ง"กันหยุดซ้อมเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายของตนเองเรียก
"แกแน่ใจแล้วน่ะเรื่องริทน่ะ"
"ทำไมพี่ถามอย่างงั้นล่ะ"เมื่อกันได้ยินเก่งถามอย่างนั้นจึงรู้สึกว่าวันนี้พี่เก่งมาแปลกๆ
"เปล่า พี่แค่เป็นห่วงน่ะ กลัวความรู้สึกที่แกเกิดกับริทมันจะไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่เพียงความใกล้ชิดกันเท่านั้น"เก่งพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงน้องชายของตัวเอง
"ผมแน่ใจพี่ ไม่ใช่แค่ความใกล้ชิดแน่นอน ผมก็ไม่รู้หลอกน่ะว่าตัวผมเองไปชอบมันตอนไหน แต่รู้อีกทีมันก็เข้ามาอยู่ในหัวใจผมแล้ว"กันพูดพร้อมกับหน้าที่เริ่มแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ในระหว่างนั้นริทซึ่งยืนอยู่ที่หน้าห้องได้ยินทุกๆคำพูดที่กันเอ่ยถึงตัวเขาเอง ทำให้ริทมั่นใจว่าตัวเขาเองและกัน รักกันเพราะความรักที่มีจริงๆไม่ใช่เพราะความใกล้ชิด
"ตกลงว่าเรารักมันจริงๆใช่ไหมเนี่ย"ริทบ่นกับตัวเองก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องไปทั้งๆทีตอนแรกตั้งใจว่าจะมาหยิบของที่ลืมไว้ในห้องกัน ขณะที่ริทกำลังจะเดินเข้าห้องนั้นเอง ไอซ์ก็เปิดประตูออกมาเจอกับเขาพอดี
"อ้าวไอซ์ จะไปไหนเนี่ยเรา?" ริทเอ่ยถาม
"อ๋อ ไอซ์กะจะไปชวนพี่เก่งกับพี่กันมานอนด้วยเหมือนคืนก่อนที่พี่เก่งจะออกอ่ะครับ"
"เออ ดีเหมือนกันนะ มาเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน" ริทกอดคอไอซ์แล้วจะก้าวเดินออกไป แต่ไอซ์กลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
"เป็นไรเปล่าไอซ์" ริทถามเมื่อเห็นว่าน้องชายคนเล็กของบ้านมีสีหน้าแปลกไปจากปกติ ไอซ์ไม่ตอบคำถาม แต่เข้าสวมกอดพี่ชายตัวเล็กของเขาเสียแน่น
"ขอผมกอดพี่ริทอีกทีนะครับ" ไอซ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้านิดๆ...นั่นสินะ ถึงการที่ไอว์อกหักเพราะเขาจะเป็นแผลเล็กๆ แต่ใช่ว่าจะหายได้ในทันทีเสียเมื่อไหร่ ริทเข้าใจดี เขาจึงกอดไอซ์ตอบเสียแน่นพอกัน
"พี่รักน้องชายคนนี้เสมอนะ" ริทพูดพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งลูบหัวไอซ์
"ไอซ์ก็รักพี่ครับ" ไอซ์ตอบด้วยแววตาที่แดงเล็กน้อย แต่เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุข ที่เขาได้มีพี่ชายอย่างริท สักครู่หนึ่งไอซ์กับริทก็คลายกอดลง จากนั้นชายหนุ่มทั้งสองก็มองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ริทจะพูดขึ้นว่า
"ถ้าพี่เก่งทำให้เราเสียใจล่ะก็ บอกพี่นะ พี่จะจัดการให้"
"ตัวแค่นี้จะสู้พี่เก่งไหวเหรอคร้าบพี่ริท" ไอซ์พูดพร้อมทำหน้าทะเล้น ริทจึงขยี้หัวเขาด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู ก่อนจะเดินไปชวนเก่งและกันให้มานอนด้วยกัน อริทและไอซ์เดินเข้ามาในห้องก็พบว่า กันและเก่งกำลังเตรียมตัวที่จะเข้านอน
"พี่เก่ง พี่กัน ไปนอนด้วยกันน่ะ เดี๋ยวพุ่งนี้ ผม พี่เก่งและก็เกรซจะต้องออกจากบ้านแล้ว ไม่รู้เมื่อไรจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีก ตอนนี้คนอื่นๆไปอยู่ในห้องใหญ่หมดแล้ว"ไอซ์พูดพร้อมกับเดินไปนั้งข้างๆเก่ง
"ไอซ์ทำไมต้องไปนั่งข้างๆพี่เก่งด้วยล่ะ"เมื่อกันแซวไอซ์ทำให้ไอซ์หน้าแดงขึ้นมาไอซ์จึงรีบแก้ตัว
"เปล่านิ"เมื่อไอซ์พูดจบก็รีบลุกขึ้นจากเตียง
"จะไปไหนล่ะไอซ์"เก่งพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนและส่งสายตาเจ้าชู้ไปหาไอซ์ จึงทำให้ไอซ์ที่ตอนนี้หน้าแดงอยู่แล้วกับแดงขึ้นมาอีก
"ก็กลับห้องอ่ะดิ จะนอนก็ตามมา"ไอซ์รีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเดี๋ยวเก่งจะหยอดอะไรมาอีก ภาพที่เกิดขึ้นทำให้ ริทและกันที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่อดขำไม่ได้ เมื่อกัน เก่ง ไอซ์ และริทเดินกลับมาถึงห้องใหญ่ก็พบว่าเพื่อนๆต่างนั่งรวมตัวกันอยู่บนเตียงของเกตและเกรซ พวกเขาจึงเดินเข้าไปร่วมวง ยกเว้นแต่เก่ง ที่เดินออกไปหาโตโน่ ที่ยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอกห้อง
"โอเคนะพี่โตโน่" เก่งพูดพร้อมกับตบไหล่โตโน่เบาๆ
"อืม..." โตโน่หันมายิ้มน้อยๆให้กับเก่ง ก่อนจะหันหน้าออกไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง และพูดออกมาว่า
"แต่พี่ก็คงต้องทำใจอีกสักพัก ถึงจะกลับไปเป็นพี่ชายริทได้เหมือนเดิม"
"พีทำได้อยู่แล้ว และเชื่อผมสิ สักวันพี่ต้องเจอคนที่ใช่ของพี่" เก่งพูดจบก็กอดคอโตโน่และยิ้มให้กำลังใจ
"ขอบใจนะ...ไอ้น้อง" โตโน่ยิ้มขอบใจเก่ง ก่อนที่ทั้งสองคนจะกอดคอกันออกไปหาน้องๆทั้ง ๖ คน ที่รวมกันอยู่ด้านใน...
...เวลาเล่วงเลยมากว่าค่อนคืน อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วที่พวกเขาจะต้องจากกันไป แม้จะเพียงชั่วคราว แต่ทุกคนก็อดที่จะใจหายไม่ได้ ดงนั้น ก่อนที่พวกเขาจะเข้านอน ทั้งแปดคนจึงเข้ามากอดกันอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นกอดคอ และร้องเพลงด้วยกัน
"เพื่อดาวดวงนั้นที่ฝันที่อยากเป็น เพื่อดาวดวงนั้นและฝันคงไม่ไกล เพื่อดาวดวงนั้นต้องสู้จนสุดใจ จะเป็นดาวดวงหนึ่งบนฟากฟ้า...เพื่อดาวดวงนั้นแม้ฉันต้องฝ่าฟัน เพื่อดาวดวงนั้นฉันจะทำให้เหนือกว่า เพื่อดาวดวงนั้นฉันพร้อมจะไขว่คว้า และจะทำให้โลกได้รับรู้ ...ฉันจะเป็นดาว" "ลูกเกต ไอซ์ กัน เก่ง เซน โตโน่ เกรซ ริท... ๘ คนสุดท้าย THE STAR ค้นฟ้าคว้าดาวปี ๖"
(จบภาค)
จาก
http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9070196/C9070196.html
เปิดภาคและจบภาค โดย คุณ ภัทรฉัตร
"กัน...เลิกจ้องหน้าริทแปบนึงได้มั้ย...ขอร้อง"...ริทเอ่ยขออุบอิบ...คนตัวเล็กหลบสายตากันมองไปทางอื่นจนไม่รู้จะแก้เขินยังไงแล้ว
แล้วคิดว่ากันจะทำได้มั้ยล่ะ?
ยิ่งเห็นคนตรงหน้าหลบสายตาด้วยความเขิน กันก็ยิ่มยากจะเเกล้งใบหน้าหล่อคมฉีกยิ้มอย่างสุขใจ สายตาจ้องมองใบหน้าน่ารักอย่างไม่ละสายตา
"กันอ่ะ.."ร่างเล็กบ่นอุบอิบก่อนจะฮึกสู้อีกครั้ง..ดวงตาใสเเป๋วมองตาคมของอีกคนบ้าง เอียงคอเเต่พองาม ยู่ปากเล็กน้อยเเล้วคลี่ยิ้มหวานละลายใจไปให้ เขาอุตส่าห์ใช้ท่าไม้ตายเชียวนะ..ถ้าอีกฝ่ายไม่เขิน .. เขาจะไปลาตาย
..ได้ผล ได้ผล กันหน้าเเดงใขจนถึงใบหูเลยทีเดียว ริทอมยิ้มอย่างผู้ชนะ
ตัดมาทางด้านคู่ที่1...เกต-เซน
"เกตต้องทำยังไงอ่ะพี่เซน..."น้ำเสียงหวานเอ่ยถาม...มือน้อยข้างหนึงถือไม้...สายตามองไม่ยังถัง...เซนแอบอมยิ้มเพราะภาพผู้หญิงตรงหน้า
"โห หนักจังพี่เซน" เกตพูดขึ้นเมื่อทั้งสองคนสอดไม้ไปที่ถังน้ำ แล้วค่อยๆยกขึ้น
"มาเดี๋ยวพี่ช่วย" พูดจบชายหนุ่มก็ขยับถังน้ำให้มาทางตนเองมากขึ้น เพื่อให้น้ำหนักทางเกตเบาลง ...(แมนมากๆเซนเอ้ย)
"ขอบคุณนะคะพี่เซน" เกตกล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง ...เซนทั้งน่ารัก อบอุ่น และเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ อยากให้พี่เซนอยู่ข้างๆแบบนี้ ตลอดไปจริงๆ ทั้งสองคนต่างส่งยิ้มให้กันอีกครั้ง ก่อนจะช่วยกันแบกถังน้ำไปให้ถึงเส้นชัย...
วันนี้ทั้งวัน...สำหรับเดอะสตาร์ทั้ง8ถือว่ามีอะไรๆเกิดขึ้นมากมาย...
ก่อนจะขึ้นรถกลับบ้านเดอะสตาร์...ทุกคนหันมามองดรีมเวิลล์อีกครั้ง.. dream world...สถานที่แห่งความฝัน...และทำให้ใครหลายคนมีความสุขเหมือนอยู่ในฝัน
"ว่าไงเรา เคลียร์กันรู้เรื่องแล้วใช่เปล่า?" เก่งหันไปถามกันและริทที่นั่งอยู่ข้างๆ ขณะที่กำลังนั่งอยู่บนรถ
กันหันไปมองหน้าริทแล้วต่างฝ่ายต่างก็ยิ้มเขิน เพียงเท่านี้พี่รองอย่างเก่งก็เดาได้ว่า ทั้งสองคนเข้าใจกันดีแล้ว เท่านี้เขาก็เบาใจ จะได้กลับได้อย่างสบายใจสักที... (แล้วเรื่องตัวเองและเก่ง ๕๕๕+++)
ด้านหน้ารถ โตโน่ลอบหันมามองกันและริทที่ด้านหลังสุดด้วยสายตาเจ็บปวด...เขาคงต้องทำใจเสียที แต่จะทำได้รึเปล่านะ...ไม่ต่างอะไรกับไอซ์ที่มองไปที่ริทและกัน...
ก่อนกลับออกไป เขาคงต้องคุยกับพี่ชายตัวเล็กคนนี้เสียหน่อยแล้ว
ทางด้านคู่ของ เกด-เซน :
"วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ทำให้เราทั้งสองคนได้รู้อะไรอะไรมากขึ้น ได้รู้ว่าตกลงใจตัวเองนั้นต้องการอะไรกันแน่ และในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ ไม่รู้ว่าเธอและเขาจะได้อยู่ด้วยกันหรือเปล่า" เกดแอบคิดในใจพลอยทำให้น้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเซนเห็นเกดเครียดจึงใช้มือของเขาลูบเบาๆที่ใบหน้าของเกดเพื่อซับน้ำตาให้และส่งยิ้มที่อบอุ่นเหมือนอย่างเคยให้กับเธอ
"ไม่เป็นไรน่ะเกด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่จะอยู่ข้างเกดเสมอ"เซนกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเกด จึงทำให้เกดเผยรอยยิ้มที่สดใสขึ้นมาอีกครั้ง เวลาอันแสนสุขภายในรถตู้ ของแต่ล่ะคู่ต่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั้งรถตู้มาจอดที่หน้าบ้านของพวกเขาอีกครั้ง พร้อมกับข่าวดีที่พี่แฟรงค์จะแจ้งให้พวกเขาทราบ
"เอาล่ะครับ ตอนนี้พวกเราก็ถึงบ้านแล้ว วันนี้มีแต่ข่าวดีจะมาบอก และนี้ก็จะเป็นอีก1ข่าวดีในวันนี้ ทางทีมงานเดอะสตาร์คิดว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว จึงอนุญาตให้ เกรซ เก่ง ไอซ์ พักที่บ้านได้ 1คืน"พี่แฟรงค์พูดขึ้นมาพร้อมกับที่ทุกๆคนลงจากรถด้วยความสุขเมื่อทราบข่าวนี้ แต่ในอีก ไม่กี่ชม.ข้างหน้า
.........................
5คนสุดท้ายแห่งบ้านเดอะสตาร์จะต้องรับรู้คะแนนกลางสัปดาห์ของตัวเอง ทำให้ความเครียดเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง
"พี่ริทชอบพี่กันเหรอ?" ไอซ์ถามทันทีเมื่อสบโอกาสที่ริทเดินออกมาจากห้อง...ทำให้ริทหันกลับมามองไอซ์ที่เดินตามหลังมา ...ไอซ์ ทำไมสายตาน้องถึงคล้ายกับพี่โตโน่กับกันล่ะเนี่ย ...ริทคุร่นคิด
"ถ้าพี่ริทชอบพี่กันผมจะได้ตัดใจ" ไอซ์พูดต่อเมื่อริทเห็นริทยังนิ่งอยู่...
ไอซ์ ทำไมนายตรงแหน่วเป็นไม้บรรทัดงี้ล่ะ แล้วเราควรจะบอกตรงๆกลับไปดีมั้ยนะ ...ริทคิด ในที่สุด ริทก็พยักหน้าน้อยแทนคำตอบให้กับไอซ์ หนุ้มน้อยเมื่อได้รับคำตอบก็หน้าเศร้าไป...
เสียใจก็จริง แต่ก็ยังดีกว่าที่จะปล่อยให้ตัวเองชอบพี่ริทมากไปกว่านี้ จนยากจะตัดใจ...
แล้วจะมีใครชอบเค้าบ้างไหมนะ ไอซ์คิด... (เด็กน้อยเอ้ย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ย ๕๕๕+++)
ด้านโตโน่หลังจากกลับมาบ้าน เเละรับรู้ถึงความเปลี่ยนเเปลงในทางที่ดีขึ้นของกันกับริท..อาการโศกเศร้าออกมาทางใบหน้าอันหล่อเหล่าเเละสายตาอย่างชัดเจน เเม้จะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีสิทธิ์..เเละเขาเองก็จะถอยไปข้างหลังเพื่อให้คนที่เขารักมีความสุข เเต่ภายในใจมันกลับร่ำร้องให้เขา"รัก"คนตัวเล็กเหมือนเดิม เเละถ้าหากอยากให้เขาตัดใจจริงๆ..ในตอนนี้สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือการไม่มองหน้าคนตัวเล็กเลย
"พี่โตโน่.."เสียงเล็กอันคุ้นหูดังขึ้น พลางมองเเผ่นหลังกว้างที่ไม่ยอมหันหน้ามาหาเขา ไม่มีเสียงพูดออกมาจากคนที่เขาเรียก เขานี่มันเเย่จริงๆตะกี้เพิ่งทำให้น้องเล็กเสียใจมาเเล้ว..คราวนี้ก็ถึงคราวพี่ชายที่เขาเคารพรักอีกเหรอเนี่ยะ
"..ระ ริท" มีเพียงสายตาว่างเปล่าที่มองกลับมา..เขาอยากจะตัดใจ ยังไม่พร้อมที่จะมองหน้าหรือพูดคุยกับคนตรงหน้า
"ริทออกไปก่อนเถอะ..พี่ขอร้อง"
"เเต่พี่ครับ..ผมไม่อยากให้พี่เป็นเเบบนี้เพราะผม"
"สักวันพี่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนพูดขึ้น พลางหลับตาด้วยความรู้สึกล้าไปถึงขั้วหัวใจ เหมือนมีอะไรผลักเขาไปหามีดเล่มคม..เจ็บปวด รวดร้าว เเละทรมานอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน..
"เเต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"ผะ ผม ขอโทษ"
"อย่าพูดคำนี้ริท อย่าพูด"
"พี่โตโน่.."เสียงเล็กพูดออกมาด้วยความตกใจทันทีที่เห็นน้ำหยดใสนองใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย ขอร้อง..อย่าเจ็บปวดเพราะเขาเลย เขาไม่มีค่าพอที่จะทำให้คนเสียน้ำตาเพื่อเขาหรอกนะ
"พี่ขอร้อง..ริทออกไปก่อน"โตโน่พยายามข่มเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด หลับตาเพื่อที่จะกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ความอ่อนเเอที่เเสดงออกโดยการร้องไห้..เขาเกลียดมันนัก เกลียดที่จะต้องเป็นอย่างนี้ หากเเต่ตอนนี้มันเกินจะทนเเล้วจริงๆ
"ริท..หากพี่ลืมตาเเล้วริทยังไม่ไป พี่จะไม่ปล่อยให้ริทเเล้วนะ ออก-ไป-ซะ..ขอร้องละ...ออกไป...ก่อนที่พี่จะลืมตา เเล้วไม่ปล่อยริทไปให้กัน"ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคนเป็นพี่ตวาด เขามองไปใบหน้าที่กำลังหลับตาเเละมีน้ำสีใสอยู่เต็มไปหน้า ก่อนจะค่อยๆหันหลังเเละเดินออกมาจากห้องช้าๆ รู้สึกผิดที่ทำให้พี่ใหญ่ต้องอ่อนเเอขนาดนี้ โตโน่ลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงประตู...
"พี่สัญญาว่าสักวันจะกลับไปเป็นพี่ชายที่เเสนดีของตัวเล็กให้ได้.."เเม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ยิน เเต่..นี่คือคำสัญญาที่ออกมาจากปากของเขา เเละน้ำตาที่ไหลจะเป็นหยดสุดท้าย..เขาจะไม่อ่อนเเออีก..
ความเงียบที่เข้าปกคลุมไล่หยาดน้ำตาออกไปได้...แต่ไม่ได้ทำให้โตโน่ตั้งสมาธิขึ้นมาได้...พอหลับตาลงอีกครั้งภาพคนตัวเล็กที่เขาหลงรักก็ปรากฏขึ้นมาฉายซ้ำ...ถ้าลืมตาต้องเจอตัวจริงแล้วหลับตายังเจอภาพในมโนจิต...แล้วเขาจะลือกทำอะไรได้อีก...
"ก๊อกๆๆๆๆ" ประตูแง้มเปิดขึ้นหลังเสียงเคาะ...เผยถึงใครอีกคนที่มีส่วนในความความรู้สึกเจ็บในใจตอนนี้...กัน...
"อย่าพึ่งจะไล่ผมออกจากห้องนะพี่โตโน่...ผมแค่อยากจะบอกกับพี่ไม่กี่ประโยค" โตโน่รับฟังด้วยใบหน้าเรียบเฉยพอๆกับคนพูด
"ผมไม่ได้จะมาขอโทษพี่...ผมไม่ได้รู้สึกผิดต่อพี่ในเรื่องความรู้สึกของผม...แต่ผมอยากจะขอบคุณ...ที่พี่โดโน่เข้าใจผม...และดูแลริทมาตลอดเวลาที่ผ่านมา...ริทเองมันก็รักพี่...ผมเองก็เป็นห่วงพี่...อย่าลืมนะ...ว่าพี่ยังเป็นพี่ชายที่เราสองคนเคารพรักอยู่เสมอ".. สิ้นเสียงของกัน โตโน่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่พยักหน้าเพื่อบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว เมื่อกันเห็นพี่ชายของเขาเป็นอย่างนั้นเขาจึงเดินออกจากห้องไป เพื่อหวังว่าพี่ชายของเขาจะได้อยู่กับตัวเอง
"เป็นยังไงบ้างกัน พี่โตโน่เป็นยังไงบ้าง"ริทถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจเพราะริทไม่อยากให้พี่ชายของเขาเป็นอย่างนี้เลย
"ริท กันว่าพี่โตโน่คงต้องการเวลา เราลงไปข้างล่างกันเถอะเดี๋ยวเพื่อนๆที่เหลือจะสงสัยกัน"กันพูดพร้อมกับดึงแขนริทให้ลงไปข้างล่างปล่อยให้มีเพียงสายตาของริทเท่านั้นที่มองไปที่ประตูบานหนึ่งซึ่งเคยเป็นประตูของห้องที่พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เมื่อริทและกันเดินลงมาถึงด้านล่างก็พบว่าเกดและเซนรวมถึงเกรซกำลังเตรียมอาหารอยู่
"ริท กัน ......แล้วพี่โตโน่ล่ะ อาหารทำเสร็จแล้ว ไปเรียกพี่เขามากินเร็วกำลังร้อนๆเลย วันนี้ใช้พลังงานไปตั้งเยอะ"เกดพูดพร้อมกับมือก็กำลังตักข้าวใส่จานอยู่
"พี่โตโน่บอกว่าไม่ค่อยสบาย อยากอยู่คนเดียว"
"อ่าวหรอ งั้นเดี๋ยวเกดตักข้าวกับยาขึ้นไปให้พี่โตโน่ก่อนดีกว่า"เกดพูดพร้อมกับรีบจัดแจงทุกอย่าง ระหว่างนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากตรงบันได
"ไม่เป็นไรเกด พี่ค่อยยังชั่วแล้ว"ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน ("พี่โตโน่"กันและริทคิดในใจพร้อมกัน) โตโน่เดินเข้ามากอดคอริทและกันพร้อมกับกระซิบเบาๆ
"กันดูแลริทให้ดี" คำพูดนี้ทำให้ใบหน้าของริท กัน เผยรอยยิ้มออกมา
อีกด้านหนึ่งของชั้นสอง ไอซ์น้องชายคนเล็กของบ้านยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม...เสียใจเหรอ ก็ใช่...เสียใจนิดหน่อย แต่เพราะเค้าไม่เคยเจอกับเรื่องแบบนี้มาก่อน จึงยังไม่รู้ว่าตัวเองจะรับมือกับความรู้สึกนี้ยังไงดีมากกว่า
"อยู่นี่เอง นึกว่าหายไปไหน" เก่งนั่นเองที่เดินตามหาไอซ์ หลังจากที่ลงไปหาทุกคนข้างล่างแล้วไม่เจอไอซ์ เขาจึงกลับมาหาที่ชั้นบนอีกที
"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว พี่ๆเค้าไปอยู่ข้างล่างกันหมดแล้วนะ?" เก่งพูดเมื่อเดินไปถึงตรงหน้าไอซ์ แต่หนุ่มน้อยไม่ตอบ แต่กลับเข้าไปกอดเก่งโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว...ถ้าได้กอดใครสักคน อาการแปลกๆนี่คงหายไป ...ไอซ์คิด
"ไม่เป็นไรนะน้อง ถึงริทเค้าจะไม่ได้ชอบไอซ์ แต่ก็มีคนอีกเยอะแยะที่ชอบไอซ์นะ" หมอเก่งเอื้อมมือทั้งสองข้างขึ้นกอดตอบไอซ์ พร้อมๆ กับพูดปลอบใจไปด้วย
"ใครอ่ะ พี่เก่งเหรอ?" ไอซ์ถามขึ้นโดยไม่คิดอะไรหลังจากคลายกอดแล้ว ขณะที่ตาก็จ้องแป๊วมาที่คนตรงหน้าอย่างไร้เดียงสา...ดวงตาแบบนี้แหละน้าที่ทำให้เก่งหวั่นไหว เขาควรจะบอกไอซ์ดีมั้ยนะ
"ก็...คงงั้นมั้ง" เก่งตอบเสียงเบาเพราะความเขิน
"จริงเหรอพี่เก่ง?!" ไอซ์ยื่นหน้าเข้ามาถามเก่งจนจมูกทั้งสองแทบจะชนกันอยู่แล้ว... ใบหน้าขาวโอโม่ของหนุ่มนามว่าวาโยเเดงนิดๆ จ้องมองริมฝีปากบางของอีกฝ่ายไม่คลาดสายตา ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้อีกนิด..
ไอซ์กระพริบตาปริบๆ อ้าปากเล็กน้อยกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ..ไม่นะ.. เข้าเพิ่งจะสิบห้า จะโดนคนตรงหน้าพรากผู้เยาว์นี่นะ.. ไม่ได้ ไอซ์รับไม่ได้ เด็กหนุ่มตรงหน้าดันหน้าอกคนตรงหน้าออกก่อนจะพูดว่า
" พะ .. พี่เก่งชอบผมจริงๆเหรอ?"
"แออ..!"วาโยอารมณ์เสียนิดๆ อีกนิดเดียวก็จะได้สัมผัสริมฝีปากนุ่มนั่นเเล้ว..
"ทำไมพูดกับผมไม่เพราะเลยล่ะครับ"เด็กน้อยอมยิ้มกับท่าทีคนตรงหน้้า..เหมือนจะขัดใจอะไรบางอย่าง..โฮกๆๆ อะไรกัน..จะให้เขาเสียความบริสุทธิ์ตั้งเเต่อายุสิบห้าเหรอ?..ไอ้พี่บ้านี่มันจริงๆเลย
"แออ!"
"พี่เก่งเขินผมเหรอ?"ไอซ์ขำในท่าทีของอีกฝ่าย ที่กำลังทำหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก ... เด็กหนุ่มยื่นริมฝีปากไปประทับเเก้มเนียนของอีกคน ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้วาโยลูบเเก้มของตัวเองด้วยรอยยิ้มกว้าง
เด็กบ้า มาชิงหอมแก้มเราก่อนซะได้...
เก่งยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะเดินลงไปหาทุกคนที่ด้านล่าง
มื้อเย็นของทั้ง ๘ คนวันนี้ช่างเต็มไปด้วยรอยยิ้มของหลายๆคน ไม่ว่าจะ เซน-เกต และ กัน-ริท ที่กินข้าวไปมองหน้ากันไป โตโน่ที่เริ่มจะทำใจได้บ้างก็มีน้องสาวอย่างเกรซ (ที่รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว) คอยช่วยให้เขามีรอยยิ้มอยู่เสมอๆ และ...
"พี่เก่งแก้มเป็นอะไรเหรอคะ?" เกตถามเมื่อเห็นว่าเก่งลูบแก้มตัวเองหลายครั้งแล้วตั้งแต่มานั่งที่โต๊ะกินข้าว
"เฮ้ยๆ น้องถามแค่นี้ทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะ?" โตโน่โดดมาร่วมวงบ้าง เพราะดูว่าต้องมี "อะไร" เกิดขึ้นกับเก่งแนๆ
"ไม่มีอะไรหรอกคร้าบพี่ๆ พี่เก่งเค้าแค่โดนน้ำแข็งชนแก้มมาน่ะครับ สงสัยคงยังเขิน เอ้ย เจ็บอยู่" ไอซ์ชิงอธิบายตัดหน้าเก่งเสียก่อน แถมยังทำหน้าตาน้ำเสียงทะเล้นซะอีกด้วย เก่งหันมาทำหน้าดุใส่ไอซ์เป็นทำนองว่าจะพูดทำไม (เค้าเขิน) แต่หน้าเก่งก็ยังแดงไม่หายอยู่ดี ทำให้เพื่อนๆชักเริ่มสงสัยว่า คู่นี้มันยังไงๆอยู่น้า
"อ้าว...แล้วพี่เก่งไปเอาน้ำแข็งมาจากไหนละคะ?" เสียงใสถามขึ้นจากคนที่ซื่อที่สุด...ทำให้อสรพิษตัวพี่สามคนหันมามองหน้ากันเองก่อนจะหันไปมองที่อสรพิษตัวน้อยเป้นสายตาเดียว... เอาสะแล้ว...ถ้าพวกเขาเข้าใจไม่ผิด....ไอซ์..กับ...เก่ง....
"ไอซ์มันก็พูดไปมั่วๆหน่ะเกรซ...ดูดิไอซ์ทำเอาเกรซงงเลยเห็นมั้ย...พี่แค่รู้สึกว่าแก้มมันชาๆ...ไอซ์ก็เลยพูดเปรียบไปถึงน้ำแข็งไงครับน้อง" โกหกแบบหมอๆย่อมหน้าเชื่อถือ...เพราะเกรซเริ่มพยักหน้าเข้าใจ... แต่...แก๊งอสรพิษที่เหลือกำลังมีแววตาวาววับ...เซนเองก็แอบอมยิ้ม...
หลอกเกรซได้...แต่หลอกคนอื่นไม่ได้หรอกนะ.. อย่างนี้...ต้องสืบเพิ่มมมม
"เเล้วทำไมเเก้มพี่เก่งถึงชาๆละครับ"หนุ่มที่เรียบร้อยที่สุดในบ้านพูดขึ้นพร้อมกับเเอบอมยิ้มอย่างชอบใจ..เมื่อเห็นสายตาพิฆาตจากวาโยผู้ที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก..
"นั่นสิ..ทำไมอยู่ดีๆพี่เก่งถึงหน้าชา"เป็นไอซ์ที่เสริมทัำพ..ก่อนจะอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไหนๆก็ทำให้หัวใจเขาหวั่นไหวเเล้ว ก็โดนเเกล้งซะหน่อย..จะเป็นอะไรไป? ใบหน้าของเด็กหนุ่มฉายเเววความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง..
"เเล้่วทำไมอยู่ดีๆ น้ำเเข็งถึงไปชนเเก้มได้.."
"ไอ้บ้าไอซ์"วาโยพูดโวยวายอย่างไม่จริงจังนัก ใบหน้าที่ขึ้นสีเริ่มเเดงเข้าไปอีก..
"พูดจาไม่เพราะอีกเเล้วนะครับ"เด็กหนุ่มยังคงเเกล้งให้อีกฝ่ายเขินโดยการยื่นหน้าไปใกล้ๆอีกฝ่าย..คนอะไรก็ไม่รู้? เขินเเล้วมันน่ารักน่าเเกล้งจริงๆ วาโยเริ่มหลบสายตาคนทุกคนที่กำลังมองเขาอยู่โดยการก้มหน้า..
"เดี๋ยวไอซ์ไม่รักพี่เก่งไม่รู้ด้วย" ไอซ์กระซิบเบาๆ พอให้เก่งได้ยินแค่คนเดียวเท่านั้น แต่เพียงแค่เห็นได้เห็นหน้าของไอซ์เข้าไปใกล้เก่ง ก็เพียงพอให้ทุกคนรู้แล้วว่า อะไรมันคืออะไร... ส่วนเก่งน่ะหรือ ยิ่งมีหน้าไอซ์ยื่นมาใกล้ขนาดนี้เขาก็ยิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา แต่มีหรือที่สายลมจะยอมน้ำแข็งง่ายๆ ว่าแล้วเก่งก็เอื้อมมือซ้ายไปจับที่มือขวาของไอซ์...ได้ผลทันตา ไอซ์เมื่อรู้ตัวว่าเก่งจับมือก็กลายเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี แต่ก็ดันไปป๊ะกับหน้าพี่ๆ ที่กำลังมองมาทางนี้ สุดท้ายเด็กน้อยเลยก้มหน้าเพื่อหลบสายตาของทุกคนแทน เก่งเห็นเช่นนั้นก็ได้ทีกุมมือไอซืแน่นขึ้นอีกแล้วเป็นฝ่ายยื่นหน้าไปหาไอซ์ แล้วกระซิบบ้างว่า...
"ไอซ์รักพี่...นะครับ" ดวงหน้าใสแดงระเรื่อทันที...สายตาคนทั้งโต๊ะจับจ้องมาที่ละอ่อนน้อยคนนี้...ง่า...จะบอกว่า"พูดไม่เพราะ"ก็ทำไม่ได้แล้ว...เพราะพี่หมอเก่งตรงหน้าอยู่ในโหมดเรียบร้อย...พร้อมสายตาจริงใจ...แย่ละ...สายลมแกร่งตรงหน้ากำลังจะพัดจนน้ำแข็งคนนี้ละลาย....ไม่ได้ๆไอซ์คนนี้ยอมไม่ได้...
"ได้สิครับพี่เก่ง...."คำตอบเสียงแผ่วเบาทำเอาคนที่ฟังอยู่(หลายๆคน)ลุ้นแทบตาย...เก่งเองก็ไม่คิดว่าไอซ์จะตอบรับต่อหน้าทุกๆคน...
"ผมก็รักพี่ๆทุกคนอยู่แล้ว...".....^^
"แล้วรักพี่เก่งมากกว่าคนอื่นได้มั้ยล่ะครับไอซ์" เก่งยังตื้อต่อไป อยากรู้นักว่าจะต้านทานโหมดเรียบร้อย กับสายตาจริงใจได้นานแค่ไหน เอาล่ะสิ สายตาของเก่งนอกจากจะจริงใจแล้ว นี่ยังเพิ่มละลายใจเข้าไปอีก หนุ่มน้อยด้อยประสบการณ์(ความรัก) อย่างไอซ์ มีหรือจะใจแข็งต่อไปได้อีก แต่ไม่ได้ๆ เขาไม่อยากยอมง่ายๆนี่นา
"พี่เก่งปล่อยมือผมก่อนสิครับ" ไอซ์ทำเสียงอ้อนพร้อมดวงตาใสๆ ทำให้เก่งยอมตามอย่างว่าง่าย..แต่ใจดีเหรอ เก่งคิด แต่ไท่ทันเสียแล้ว เพราะทันทีที่เก่งปล่อยมือ ไอซ์ก็ถือโอกาสลุกขึ้นแล้ววื่งออกไปทางหน้าบ้าน...
และไปเจอกับพี่แฟร้งค์ที่กำลังเดินเข้ามาพอดี เวลาประกาศคะแนนกลางสัปดาห์มาถึงแล้วสินะ...
พี่แฟรงค์มาประกาสว่าการประกาศผลคะแนนกลางสัปดาห์ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย...และคะแนนของแต่ละคนก็ถูกถ่ายทอดออกมา
33.41% --- ริท
20.49% --- เซน
19.66% --- โตโน่
เกต +กัน = 26.44%
ทุกคนพยายามส่งยิ้มให้กันและกัน...โดยเฉพาะเกดกับกันที่พยายามทำสีหน้าไม่รู้สึกอะไร...เพื่อนๆจะได้ไม่เป็นห่วง เซนแอบกุมมือลูกเกดและบีบเบาๆแสดงความห่วงใยให้เธอคนนี้ได้รับรู้...เกตหันมาส่งยิ้มให้เซนด้วยแววตาเศร้าๆ...เกรซเก่งและไอซ์ก็เขามาคุยกันมากมาย...เซนเลยได้แต่ยืนเงียบๆมองคนที่เขารัก
ด้านกันกับริท...ทั้งสองคนก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกันดี...ริทเองก็พยายามคิดคำพูด..แต่กันกลับเป้นคนที่คิดได้ก่อน
"ดีใจด้วยนะริท" กันพูดแล้วส่งยิ้มให้...รอยยิ้มที่รับรู้ได้ทั้งจากใบหน้าและสายตา
"อื้ม" ริทพยักหน้ารับ...คนได้ที่หนึ่งคนนี้ไม่ยิ้มเลยสักนิด...แต่เลือกที่จะเอนศีรษะพิงไหล่กันที่นั่งอยู่ข้างๆแทน...
ได้ที่หนึ่งแล้วผ่านไปจนถึงสัปดาห์หลังๆแล้วไง...มันจะมีความสุขอะไร...ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เมื่อทุกๆคนได้รู้ถึงคะแนนกลางสัปดาห์ต่างก็แยกย้ายกันไปฝึกเพลงของตัวเอง
"เกรซพี่ว่า เดี๋ยวพี่จะได้พาเกรซไปเที่ยวภูเก็ตแล้วล่ะ เตรียมบอกแม่ไว้ด้วยล่ะ"เกดพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าน้องสาวคนสวยของเธอ
"ไม่ได้ไม่ได้ พี่เกดต้องอยู่ต่อ เกรซรอได้ไม่ต้องรีบเลยพี่"ยังไม่ทันที่เกรซจะพูดอะไรต่อเสียงของเซนก็ดังขึ้นมา
"ใช่ๆ ถ้าเกดออกแล้วพี่ล่ะ" สายตาของเซนที่มองมาที่เกดยังคงอบอุ่นเหมือนเคยแต่คราวนี้แอบปนความเศร้าบางเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเกดได้คะแนนกลางสัปดาห์น้อยอีกแล้ว เสียงๆหนึ่งดังมาจากในบ้าน
"เกรซซซซซซซ"
"ค้า~~~~"เกรซตอบกลับพร้อมกับวิ่งเข้าไปในบ้าน ปล่อยทิ้งให้เกดและเซนอยู่กันตามลำพัง
"พี่เซน" สาวน้อยเสียงดีเอ่ยทำลายความเงียบ
"ถ้าเป็นเกตที่ไม่ได้ไปต่อ พี่เซนทำให้ดีที่สุดเผื่อเกตด้วยนะ" นัยน์ตาคมจ้องมองหมอนที่อยู่บนตักแทนที่จะหันมามองหน้าคนข้างๆ หนุ่มเหนือนิ่งไปซักพัก ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดีในสถานการณ์ตอนนี้ ร่างสูงขยับตัวเข้าไปใกล้ ดึงสาวน้อยข้างๆมากอดไว้ คนในอ้อมแขนแม้จะตกใจอยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร พิงหัวไว้กับอกคนตัวใหญ่ อบอุ่นเหลือเกิน ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ ผู้ชายคนนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นได้เสมอ
"ไม่เป็นไรแล้วพี่เซน เกตไม่เป็นไร ปล่อยได้แล้ว" เจ้าตัวเงยหน้าไปยิ้มหวานให้คนข้างๆ แต่กลับทำให้อ้อมแขนนั้นกระชับแน่นขึ้นอีก ชายหนุ่มซบหน้าลงบนไหล่มล
"ขออยู่แบบนี้ซักพักได้มั้ย" เสียงทุ้มกระซิบบอกพร้อมกับดวงตาที่หลับลง กลัวเหลือเกิน กลัวว่าอีกไม่กี่วันเขาจะไม่มีคนตัวเล็กคนนี้อยู่ข้างๆอีก
ส่วนกันนั้น หลังจากที่สัมภาษณ์ในห้องเสร็จ เขาก็เดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง และได้พบกับเก่งที่เคยนอนด้วยกันในห้องนี้มาตั้งแต่แรก นั่งรอเขาอยู่
"เป็นไงบ้าง?" หมอเก่งถามเสียงเรียบ แต่แววตาแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน
"แค่เครียดนิดหน่อยเองพี่ เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ" กันตอบพร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่าย แต่แววตาของเขาเองที่ทำให้เก่งรู้ว่า ในใจของเค้าไม่ใช่อย่างที่ปากพูดเลย
"พี่รู้ว่ากันเป็นคนเข้มแข็ง แต่กันไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ" เก่งพูดแล้วก็ยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปหากัน
"พี่เก่ง ผมไม่..." กันพยายามจะตอบปฏิเสธ แต่แล้วเมื่อเก่งเดินมาตรงหน้าเขาละผายมือท้งสองข้างออก พร้อมสายตาที่อ่อนโยนให้กับกัน ทำให้กันถึงกับทนต่อไปไม่ไหว และโผเข้ากอดพี่ชายทันที
"ร้องออกมาให้พอ ระบายออกมาให้หมดนะกัน แล้วทำวันพรุ่งนี้ให้ดีที่สุด" เก่งพูดพร้อมกับกอดกันไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือหนึ่งก็ลูบกันไปมาเพื่อปลอบใจและให้กำลังใจกัน...ส่วนกันนั้นไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา มีแต่เสียงสะอื้นที่ออกมาจากปาก และน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเท่านั้น
ขณะเดียวกัน ริทที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้าและจะเดินเข้ามาหาทั้งสองคน แต่ถูกเก่งห้ามทางสายตาและพูดแบบไม่มีเสียงบอกกับริท ซึ่งริทก็พอจะจับใจความได้ว่า "อย่าเข้ามาริท กันไม่อยากให้นายเห็นเขาอ่อนแอแบบนี้"
ริทพยักหน้าให้เก่งอย่างเข้าใจ ก่อนจะมองแผ่นหลังของกันอีกครั้งอย่างห่วงใยและสงสาร แล้วก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเสียง ริทเดินออกจากห้องออกมาด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่เมื่อเห็นกันเป็นแบบนั้น
หลังจากนั้นริทก็ถูกเรียกเข้าไปในห้องสัมภาษณ์ (คำพูดเลยออกมาในแนวๆเดลี่ของจริง) ทางด้านกันเมื่อได้ร้องไห้ออกมาจึงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นและมีกำลังใจขึ้นอย่างมากอีกด้านหนึ่งเซนและเกดกำลังฝึกร้องเพลงอยู่กันจึงเข้าไปร่วมแจมด้วย และเช่นกันเมื่อริทสัมภาษณ์เสร็จก็เข้ามาร่วมฝึกร้องด้วย(พยายามโยงให้เข้ากับเดลี่อยู่ 555+)
"กัน ตรงนี้ร้องยังไงดี จะสื่ออารมณ์ออกมายังไงดี"ริทพุ่งตรงเข้าไปที่กันซึ่งตอนนี่กำลังฝึกร้องเพลงอยู่ที่ระเบียง(อันนี้แอบนอกเรื่อง 55+)
"ริทเคยมีความเศร้าอะไรที่หนักบ้างไหมล่ะ ลองเปลี่ยนมันมาเป็นอารมณ์เพลงดูซิ"กันชี้แนะพร้อมกับจ้องหน้าริทด้วยสายตาที่หวานนนนนนนนนจนน้ำตาลเรียกพี่จึงทำให้ตอนนี่ริทไม่มีกะจิตกะใจอยู่กับการฝึกร้องเพลงแล้ว
"ทำไมเวลากันมองริทต้องมองด้วยสายตาแบบนี้ทุกที กันไม่รู้หรอว่าริท........"ริทเงียบไปจึงทำให้กันสงสัย
"ริทอะไรอ่า"
"ก็เขินไง มองแบบนี้ใครจะไม่เขิน"ริทพูดพร้อมกับอายม้วนไปหาเกดและเซน เมื่อเกดและเซนเห็นอาการของริทจึงพลอยทำให้ทั้งสองคนขำขึ้นมา
"ก็ได้ๆ กันไม่แกล้งริทแล้ว มา...เอาจริงดีกว่า" กันพูดพร้อมกับเดินมาหาริทด้วยท่าทีจริงจัง
จากนั้น การซ้อมเพลงช้าของริทด้วยผู้สอนชั้นครูก็ดำเนินไปอย่างเข้มข้น เช่นเดียวกับเกตที่ติวเข้มให้เซนด้วยเหมือนกัน...
"เสียใจนะริท วันนี้พี่ขอ" หมอก่งพูดจาน้ำเสียงยียวนกับริท ที่เดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับกัน เพราะรู้ว่าริทเปลี่ยนมานอนกับกันแทนแล้ว...ริทลืมไปสนิทเลย
"พี่ขอนอนกอดกันคืนหนึ่งนะริท รับรองไม่บุบสลาย" เก่งยังแซวริทที่เริ่มทำหน้าเซ็งอีกหนึ่งดอก...แกล้งน้องนี่มันสนุกอย่างนี้เองนะเนี่ย เก่งคิดในใจ... ริทก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งเดินออกจากห้องไป...คอยดูเหอะพี่เก่ง ผมจะบอกให้ไอซ์แกล้งพี่แทนผมเยอะๆเลย
หลังจากที่ริทเดินออกไป ภายในห้องก็เหลือเก่งและกันเพียงสองคน
"กัน........."เก่งเรียกกันที่ตอนนี้กำลังฝึกร้องเพลงของตนเองอย่างขะมักเขม้น
"ครับ ว่าไงครับพี่เก่ง"กันหยุดซ้อมเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายของตนเองเรียก
"แกแน่ใจแล้วน่ะเรื่องริทน่ะ"
"ทำไมพี่ถามอย่างงั้นล่ะ"เมื่อกันได้ยินเก่งถามอย่างนั้นจึงรู้สึกว่าวันนี้พี่เก่งมาแปลกๆ
"เปล่า พี่แค่เป็นห่วงน่ะ กลัวความรู้สึกที่แกเกิดกับริทมันจะไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่เพียงความใกล้ชิดกันเท่านั้น"เก่งพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงน้องชายของตัวเอง
"ผมแน่ใจพี่ ไม่ใช่แค่ความใกล้ชิดแน่นอน ผมก็ไม่รู้หลอกน่ะว่าตัวผมเองไปชอบมันตอนไหน แต่รู้อีกทีมันก็เข้ามาอยู่ในหัวใจผมแล้ว"กันพูดพร้อมกับหน้าที่เริ่มแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ในระหว่างนั้นริทซึ่งยืนอยู่ที่หน้าห้องได้ยินทุกๆคำพูดที่กันเอ่ยถึงตัวเขาเอง ทำให้ริทมั่นใจว่าตัวเขาเองและกัน รักกันเพราะความรักที่มีจริงๆไม่ใช่เพราะความใกล้ชิด
"ตกลงว่าเรารักมันจริงๆใช่ไหมเนี่ย"ริทบ่นกับตัวเองก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องไปทั้งๆทีตอนแรกตั้งใจว่าจะมาหยิบของที่ลืมไว้ในห้องกัน ขณะที่ริทกำลังจะเดินเข้าห้องนั้นเอง ไอซ์ก็เปิดประตูออกมาเจอกับเขาพอดี
"อ้าวไอซ์ จะไปไหนเนี่ยเรา?" ริทเอ่ยถาม
"อ๋อ ไอซ์กะจะไปชวนพี่เก่งกับพี่กันมานอนด้วยเหมือนคืนก่อนที่พี่เก่งจะออกอ่ะครับ"
"เออ ดีเหมือนกันนะ มาเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน" ริทกอดคอไอซ์แล้วจะก้าวเดินออกไป แต่ไอซ์กลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
"เป็นไรเปล่าไอซ์" ริทถามเมื่อเห็นว่าน้องชายคนเล็กของบ้านมีสีหน้าแปลกไปจากปกติ ไอซ์ไม่ตอบคำถาม แต่เข้าสวมกอดพี่ชายตัวเล็กของเขาเสียแน่น
"ขอผมกอดพี่ริทอีกทีนะครับ" ไอซ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้านิดๆ...นั่นสินะ ถึงการที่ไอว์อกหักเพราะเขาจะเป็นแผลเล็กๆ แต่ใช่ว่าจะหายได้ในทันทีเสียเมื่อไหร่ ริทเข้าใจดี เขาจึงกอดไอซ์ตอบเสียแน่นพอกัน
"พี่รักน้องชายคนนี้เสมอนะ" ริทพูดพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งลูบหัวไอซ์
"ไอซ์ก็รักพี่ครับ" ไอซ์ตอบด้วยแววตาที่แดงเล็กน้อย แต่เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุข ที่เขาได้มีพี่ชายอย่างริท สักครู่หนึ่งไอซ์กับริทก็คลายกอดลง จากนั้นชายหนุ่มทั้งสองก็มองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ริทจะพูดขึ้นว่า
"ถ้าพี่เก่งทำให้เราเสียใจล่ะก็ บอกพี่นะ พี่จะจัดการให้"
"ตัวแค่นี้จะสู้พี่เก่งไหวเหรอคร้าบพี่ริท" ไอซ์พูดพร้อมทำหน้าทะเล้น ริทจึงขยี้หัวเขาด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู ก่อนจะเดินไปชวนเก่งและกันให้มานอนด้วยกัน อริทและไอซ์เดินเข้ามาในห้องก็พบว่า กันและเก่งกำลังเตรียมตัวที่จะเข้านอน
"พี่เก่ง พี่กัน ไปนอนด้วยกันน่ะ เดี๋ยวพุ่งนี้ ผม พี่เก่งและก็เกรซจะต้องออกจากบ้านแล้ว ไม่รู้เมื่อไรจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีก ตอนนี้คนอื่นๆไปอยู่ในห้องใหญ่หมดแล้ว"ไอซ์พูดพร้อมกับเดินไปนั้งข้างๆเก่ง
"ไอซ์ทำไมต้องไปนั่งข้างๆพี่เก่งด้วยล่ะ"เมื่อกันแซวไอซ์ทำให้ไอซ์หน้าแดงขึ้นมาไอซ์จึงรีบแก้ตัว
"เปล่านิ"เมื่อไอซ์พูดจบก็รีบลุกขึ้นจากเตียง
"จะไปไหนล่ะไอซ์"เก่งพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนและส่งสายตาเจ้าชู้ไปหาไอซ์ จึงทำให้ไอซ์ที่ตอนนี้หน้าแดงอยู่แล้วกับแดงขึ้นมาอีก
"ก็กลับห้องอ่ะดิ จะนอนก็ตามมา"ไอซ์รีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเดี๋ยวเก่งจะหยอดอะไรมาอีก ภาพที่เกิดขึ้นทำให้ ริทและกันที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่อดขำไม่ได้ เมื่อกัน เก่ง ไอซ์ และริทเดินกลับมาถึงห้องใหญ่ก็พบว่าเพื่อนๆต่างนั่งรวมตัวกันอยู่บนเตียงของเกตและเกรซ พวกเขาจึงเดินเข้าไปร่วมวง ยกเว้นแต่เก่ง ที่เดินออกไปหาโตโน่ ที่ยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอกห้อง
"โอเคนะพี่โตโน่" เก่งพูดพร้อมกับตบไหล่โตโน่เบาๆ
"อืม..." โตโน่หันมายิ้มน้อยๆให้กับเก่ง ก่อนจะหันหน้าออกไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง และพูดออกมาว่า
"แต่พี่ก็คงต้องทำใจอีกสักพัก ถึงจะกลับไปเป็นพี่ชายริทได้เหมือนเดิม"
"พีทำได้อยู่แล้ว และเชื่อผมสิ สักวันพี่ต้องเจอคนที่ใช่ของพี่" เก่งพูดจบก็กอดคอโตโน่และยิ้มให้กำลังใจ
"ขอบใจนะ...ไอ้น้อง" โตโน่ยิ้มขอบใจเก่ง ก่อนที่ทั้งสองคนจะกอดคอกันออกไปหาน้องๆทั้ง ๖ คน ที่รวมกันอยู่ด้านใน...
...เวลาเล่วงเลยมากว่าค่อนคืน อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วที่พวกเขาจะต้องจากกันไป แม้จะเพียงชั่วคราว แต่ทุกคนก็อดที่จะใจหายไม่ได้ ดงนั้น ก่อนที่พวกเขาจะเข้านอน ทั้งแปดคนจึงเข้ามากอดกันอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นกอดคอ และร้องเพลงด้วยกัน
"เพื่อดาวดวงนั้นที่ฝันที่อยากเป็น เพื่อดาวดวงนั้นและฝันคงไม่ไกล เพื่อดาวดวงนั้นต้องสู้จนสุดใจ จะเป็นดาวดวงหนึ่งบนฟากฟ้า...เพื่อดาวดวงนั้นแม้ฉันต้องฝ่าฟัน เพื่อดาวดวงนั้นฉันจะทำให้เหนือกว่า เพื่อดาวดวงนั้นฉันพร้อมจะไขว่คว้า และจะทำให้โลกได้รับรู้ ...ฉันจะเป็นดาว" "ลูกเกต ไอซ์ กัน เก่ง เซน โตโน่ เกรซ ริท... ๘ คนสุดท้าย THE STAR ค้นฟ้าคว้าดาวปี ๖"
(จบภาค)
จาก
http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9070196/C9070196.html
เปิดภาคและจบภาค โดย คุณ ภัทรฉัตร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น