fanfic. พี-ก้อง จาก กระทู้เสริมสร้างจินตนาการ by besuto

ลำดับตอนที่ #5 : ช้อยส์ ข.

 ข......(ขอเรทๆแก้ความหงุดหงิดใจพี่บอยหน่อยเหอะ!!!!)

พีรวิชญ์บดเบียดริมฝีปากประหนึ่งจะกลืนกินคนตรงหน้า...ก้องบดินทร์แอบชะงัก...ครั้งนี้เขาเป็นคนเริ่ม....แต่กลับรู้สึกกลัวเสียเอง...เพราะท่าทีคนตรงหน้าจะไม่ยอมหยุดง่าย...จูบที่ลึกซึ้งทำให้เขาขาดสติ...สมองโล่งว่าง...มีเพียงรสจูบและความอบอุ่นของพีรวิชญ์เท่านั้นที่เขารับรู้ได้...พอมารู้ตัวอีกที...พีก็พาเขามาถึงที่ห้องนอน...การชักนำ...เป็นไปอย่างต่อเนื่องจนก้องเองก็ไม่ได้สังเกตุเห็น...พอมาดูสภาพตัวเองตอนนีเขาก็อดที่จะรู้สึกอายไม่ได้...

แผ่นหลังที่แนบอยู่กับเตียงรู้สึกเย็นเยียบ...แต่ใบหน้าที่ต้องทนสายตาโลมเลียของพีรวิชญ์ทำให้เขารู้สึกร้อนราวกับไฟ...ก้องอยากหยุด...อยากหยุดในสิ่งที่กำลังจะเกิด...อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่เขาควรจะทำ...แต่ปากของเขาเองกลับปิดสนิท...ปาก...รู้ใจของเขาดียิ่งกว่า

"ก้อง...ผมไม่อยากเอาเปรียบคุณ...ถ้าคุณบอกให้ผมหยุดผมก็จะหยุด" สายตาของพีบ่งบอกถึงความจริงใจ...ก้องรู้ว่าพีจะทำให้สิ่งที่เขาพูด...จะหยุดถ้าเขาบอกให้หยุด...

ก้องหลับตา...ก่อนตัดสินใจส่วยหัวน้อยๆ...รู้ดีว่าไม่ใช่แค่พีที่ทนไม่ได้...ตัวเองก็เป็นฝ่ายที่ต้องการพีไม่ต่างกันสักเท่าไหร่...พีรวิชญ์ยิ้มให้กับความน่ารักของก้องบดินทร์...แล้วพรมจูบลงบนใบหน้าและเรียวคอขาวนวล...ขณะที่มือข้างนึงก็ค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด...เผยผิวขาวแบบที่ไม่มีใครเคยได้เห็นนอกจากเขา..เห็นแล้วก็อดใจที่จะไล้มือสัมผัสไม่ได้...ก้องบดินทร์สะดุ้งเหือก...เมื่อความหนาวเย็นกลับแทนทีด้วยไออุ่น...มือแกร่งลูบไล้ตัวเขาเสียอย่างกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเสียเอง...ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย...ได้แต่เม้มปากแน่น...แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วของพีจงใจหยอกเย้ากับยอดอกที่ชูชัน...

"พี..อย่างแกล้งผมอย่างนี้ " ก้องขอร้อง...เขาทำอะไรไม่ถูกจริงๆกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้..อารมณ์ความรู้สึกของทุกส่วนในร่างกายล้วนขึ้นอยู่กับการกระตุ้นของพีรวิชญ์ทั้งสิ้น...

"ก้อง...ก็คุณเล่นน่ารักอย่างนี้...ผมจะอดใจไหวได้ยังไง" พีรวิชญ์ยอมตอบ...แม้ว่าสมาธิของเขาจะไปสนใจสิ่งอื่นเสียหมด...มือแกร่งลูบผ่านสะโพกแล้วอ้อมไปด้านหลัง...สำรวจร่างกายก้องบดินทร์เป็นสิ่งที่เขาสนใจจนไม่อยากจะคิดถึงเรื่องอื่น...ก่อนจะทนหงุดหงิดใจไม่ได้จนต้องถอดอาภรณ์เบื้องล่างออกให้หมด...

"น่ารักจัง"

"พี!! ...อืม..." พีตัดสินใจจูบปิดปากก้อง...ก็ของมันน่ารัก..ทำไมเขาจะชมไม่ได้...ว่าแล้วเอาก็นิ้วเรียกหยอกเย้า...สัมผัสแผ่วเบาสลับเค้นคลึงเริ่มชักจูงความคิดของก้องบดินทร์ให้ไหวเอนตาม...

"อ..อ..อืม...."ความคิดก้องบดินทร์ถูกแยกเป็นบนกับล่าง...สับสนงุนงงจนทำอะไรต่อไปไม่ได้..จนกระทั่ง...แรงปรารถนาถูกปลดปล่อยเป็นหยาดหยดขุ่นขาว...ก้องบดินทร์จึงเริ่มตั้งสติได้

"ก้อง...เป็นของผมเถอะนะ"...ก้องชะงัก...ในใจอยากด่าคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด...ว่าป่านนี้จะมาพูดออะไรแบบนี้ทำไม...แต่ปากก็ไม่ได้พูดออกไป...ทำได้แค่สีหน้าเหวี่ยงๆแบบทุกครั้ง...พีรวิชญ์เห็นก็เข้าใจเลยยิ้มกว้างกับคำตอบรับ....เริ่มรุกเร้าทีละนิดด้วยปลายนิ้ว...ก่อนละค่อยๆดันเข้าไปสัมผัสกับผนังอันอ่อนนุ่มที่บีบรัดรอบนิ้วของเขา...สัมผัสแต่ละจุดตอบสนองด้วยเสียงครางของก้องบดินทร์ทำเอาพีรวิชญ์สติหลุดได้เหมือนกัน...ก้องจะรู้มั้ยนะว่ากี่ครั้งแล้วที่ตัวเองยั่วยวนเขาจนหลงใหล...

"พ...พี...พอ...ไม่เอานิ้ว..." ถึงไม่บอก...พีเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน...ยิ่งจ้องมองใบหน้ายามนี้ของก้องบดินทร์...ให้เขาต้องตายหลังจากนี้เขาก็ยอม...แก่นกายชำแรกผ่านช่องแคบอ่อนนุ่มอย่างรวดเร็ว...กาารตอดรัดชดเชยแรงปรารถนาทุกอย่าง...ก้องบดินทร์ผวาแล้วกอดพีรวิชญ์ไว้แน่น...เจ็บ...แต่จะไม่ปล่อยไป..พีรวิชญ์...ผู้ชายคนนี้ที่รักเขามากกว่าใคร...

........

.......

พีรวิชญ์มองใบหน้ายามหลับของก้องแล้วก็ขำออกมาเบาๆ...เข้าใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผากให้ปัดออกไป...

ก้องจะรู้มั้ยนะ...ว่าถ้าก้องให้เขาเลือกระหว่างตัวก้องกับพี่พัฒน์...

เขาจะเลือกได้อย่างไม่ลังเลเลย

"ก้องบดินทร์...คุณคือคนเดียวที่ผมรัก"...



(.....)