ความในใจของเกย์คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #4 : หวั่นไหว

  

          ตอนนี้ผมตั้งใจกับการเรียนมากขึ้นเยอะ(จากช่วงที่ heart หน่ะครับ)

           เหตุผลสำคัญไม่ใช่เพราะต้องการได้เกรดสวยๆอย่างที่คนอื่นเค้าทำกันหรอกนะครับ...แต่ความจริงคือ...การที่ผมได้เกรดไม่ดีเนี่ย...มันจะนำไปสู่การระแวดระวังจากพ่อกับแม่ผมนะสิครับ...ว่า....พอปล่อยผมไปอยู่หอที่อยู่ไกลจากหูตาท่านแล้วผมก้อไม่ตั้งใจเรียนจนทำให้เกรดตก

          เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้วผมก้อต้องขยันมากกว่าคนอื่นอีกหลายเท่าเลย
ผมหมกตัวอยู่ห้องสมุดเพื่อทบทวนเนื้อหาที่เรียนที่ผมไม่เข้าใจ  (เป็นความรู้สึกที่ดีนะครับ...เมื่อคิดว่าตัวเองได้ใช้ห้องสมุดสมกับหน้าที่ของมันเสียที)
 
          เพื่อนในห้องสังเกตุได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของผมที่เอาใจใส่กับการเรียนมากขึ้น...บางคนก้อเข้ามาล้อผมครับ...(ตั้งใจเรียนก้อดีแล้วไม่ใช่หรือไงน้า)...แต่เพื่อนบางคนเค้าก้อเป็นห่วงผมว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือป่าว

          มีอยู่วันนึงที่แนน(เพื่อนกลุ่มเดียวกันกับปุ้ย)เข้ามาทักทายผมที่ห้องสมุด...ทำให้ผมละสายตาจากหนังสือเพื่อยิ้มตอบ...

.....ช่วงนี้เอ็มขยันขึ้นนะ...จะทำเกรดหรือป่าว....

......ป่าวหรอก....แค่พึงรู้สึกว่าตัวเองโง่มากกกก....ไม่เข้าใจเรื่องที่เรียนเลย....โดยเฉพาะภาษาซีเนี่ย....อารายก้อไม่รู้ยุ่งยากมากๆเลย....

......อันนี้แนนก้อช่วยไม่ได้แหะ....เพราะคงโง่กว่าเอ็มแน่ๆ.....ว่าแต่ว่า.....เอ็ม.....ไม่ได้..ทะเลาะอะไรกับดิวใช่มั้ย......

          คำถามของแนนทำเอาผมสะดุดกึก...ดวงตาไหววูบด้วยแรงอารมณ์...จนคำพูดมาจุกอยู่ที่คอ...ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดี...

......ไม่ได้ทะเลาะอะไรนี่...ไปได้ยินอะไรมาหรือแนน....

......ไม่มีอะไรมากหรอกนะ...แค่ดิวมาบอกเราว่าเอ็มหน่ะ....หลบหน้าดิว....ไม่รู้ว่าเอ็มโกรธอะไรเค้าหรือป่าว....ถ้าเค้าทำอะไรผิดก้อฝากขอโทษเอ็มด้วย......

          คำตอบที่ผมได้รับทำเอาผมนิ่งอึ้งไปช่วงนึง...ผมหลบสายตาของแนน...พลุบสายตาลงมองหน้ากระดาษ...ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่แนนบอกผม....พูดตรงๆคือผมไม่เข้าใจสิ่งที่ดิวทำต่างหาก.....ผมนะเหรอหลบหน้าดิว....ถ้าแต่ก่อนคงใช่.....แค่ตอนนี้มันไม่ใช่สักหน่อย.....แล้วทำไมดิวต้องมาขอโทษผมด้วย....การที่ดิวรับไม่ได้ที่ผมเป็นเกย์แล้วชอบเค้าเนี่ย....มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เค้าต้องมาขอโทษผมเลย.....แล้วถ้าเค้าอยากขอโทษผมจริงๆ (ด้วยเหตุผลอะไรก้อไม่รู้ก้อตาม) ......ทำไมเค้าไม่มาขอโทษผมด้วยตัวเองนะ......เรานอนอยู่ห้องนอนเดียวกันแท้ๆ......ผมไม่เข้าใจจริงๆ........

.........เอ็ม......เป็นอะไรหรือป่าว.....มีเรื่องอะไรกับดิวเหรอ......

          ผมเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับแนน....ไม่รู้ว่าจะพูดตอบอะไรออกไปดี......เพราะตอนนี้ผมสับสนไปหมดแล้ว...

.......เราไม่มีอะไรกับดิวหรอก...ไม่มีอะไรจริงๆ....แนนอย่าทำหน้าสงสัยเราอย่างนั้นสิ...เราพูดจริงๆนะเนี่ย....

.......เชื่อจ้า....เชื่อออออออ.......ไม่ถามต่อล่ะไปดีกว่า.....รบกวนเวลาอ่านหนังสือของเอ็มหมด....บายบาย...
     
         แนนโบกมือลาแล้วเดินจากไป....ทิ้งผมที่เต็มไปด้วยความสับสนไว้เบื้องหลัง....ความรู้สึกบางอย่างที่คิดว่าหมดไปแล้วกำลังประทุขึ้นมาอย่างช้าๆ....พวกมันกำลังประท้วงแล้วกล่าวโทษผมที่ทิ้งมันและไม่ใส่ใจ.....พวกมีนกำลังพองตัวขึ้นจนคับแน่นในหัวใจผม.....

.......เฮ้อ.........

         ผมลอบถอนหายใจ.....อุตส่าห์คิดว่าจะเลิกชอบได้แล้วนะเนี่ย...ทำไมมันยุ่งเหยิงขนาดนี้นา....ผมบ่นกับตัวเองในใจแล้วเก็บหนังสือเรียน....เตรียมพร้อมที่จะกลับหอเพื่อเผชิญหน้ากับดิวให้รู้เรื่อง.......


_____________________________________________________________

555   หายไปนานเลย....

ยังมีคนอ่านอีกมั้ยน้า....

ฝากด้วยครับ....สำหรับนิยายที่ด้นเอาสดๆ