คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : GamE LoVe 3
เสียงโมโนโทนของอาจารย์ชายอายุเกิน50ทำให้นิสิตหนึ่งในสี่ที่นั่งอยู่ในห้องเรียนอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น...โดยจำนวนที่ว่านี้ยังไม่รวมคนอีกหนึ่งในสิบที่หลับไปแล้ว...แต่คนข้างๆนี้ยังคงถูกจัดเป็นกลุ่มแรกอยู่ซึ่งคาดว่าอีกไม่นานจะกลายไปเป็นคนกลุ่มหลัง
ขนตายาวกระพริบนานๆครั้งตามจังหวะของเปลือกตา...ดวงตากลมโตที่เคยสดใสกลับเหม่อมองโปรเจคเตอร์อย่างไม่ค่อยมีสติ...ปลายจมูกงอนขึ้นเล็กน้อยบอกถึงความเอาแต่ใจของผู้เป็นเจ้าของเครื่องหน้าสวยๆอย่างนี้...พอมาชำเลืองมองอย่างนี้ก็ทำให้คิดถึงใครบางคน...ท่านั่งที่เอาคางไปเกยบนแขนสองข้างที่ซ้อนกัน...
เพียงแต่ว่าใครคนนั้นคงไม่ได้หน้าหวานอย่างคนที่นั่งตรงนี้...
ตั้งแต่ที่เดินจากมาจากโรงอาหาร...เขาก็มานั่งคิดว่าทำไมตัวเองถึงต้องไปรับปากใครที่ไม่รุ้จักด้วย...แต่ตอนนั้นรู้สึกว่ายังไงคนกลุ่มนี้ก็คงเป็นคนในคณะเดียวกัน...ไม่น่าจะมีอะไร...พอจะจองที่ก็เลยจองที่นั่งติดกันให้...ตอนที่เห็นว่าเป็นคนที่เรียกเดินเข้ามาก็คิดว่าจะมานั่งข้างกัน...แต่ใครคนนั้นกลับไปนั่งห่างจากเขาหนึ่งที่ส่วนคนที่เดินตามมาอีกคนก็นั่งที่ไกลสุด...เหลือคนหน้าหวานที่เดินเข้ามาที่หลัง...
เห็นท่าทางก็ดูออกว่าไม่อยากนั่งติดกับเขา...แต่เพื่อนอีกสองคนกลับไม่ทำอะไร...จะให้ตัวเขาย้ายที่ก็คงไม่ใช่เรื่อง...ท้ายสุดคนๆนั้นก็งอนเพื่อนแก้มป่องมานั่งลงข้างๆเขา...จนถึงตอนนี้ที่ยังไม่ได้คุยอะไรกัน...คนข้างๆก็ใกล้จะหลับเต็มที...ทำให้เขาได้ลอบมองว่าหน้าตาเป็นยังไง...แต่ถึงแม้ว่าคนๆนี้จะหน้าหวานแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจไปมากกว่าท่านั่งเรียนที่ทำให้อาร์ทคิดถึงใครอีกคนนึง...
หลับไปแล้ว....
"ฮึ" อาร์ทลอบขำกับความคล้ายที่ทำให้เขายังคงตื่นอยู่ต่อไป...
------------------------------------------------------------------------------
หมูใจร้าย.....ใจร้ายที่สุด...ก็รู้อยู่ว่าไม่ชอบ...ไม่อยากเจอ...ไม่อยากอยู่ใกล้....แล้วทำไม....ทำไมต้องแกล้งให้มานั่งติดกันก็ไม่รู้...แค่อยู่ใกล้ๆก็รู้สึกกลัวแล้ว...แล้วนี่ดันไปรับพนันอีก...โอ๊ยยยยย....
ไม่กล้าชวนคุย...ก็จะให้พูดอะไรไปละ...รู้จักอาร์ทข้างเดียวนี่หน่า..."เป็นไงบ้าง"..."สบายดีมั้ย"....ไม่ไหวอ่ะ....ขืนอยู่ดีๆทักไปอาร์ทคงได้มองหน้าด้วยสายตาแปลกๆกลับมาประมาณว่า...ไอหมอนี่เป็นใคร...แน่ๆเลย.....เครียดดดดดด....
ทำไงดีๆๆ
จารย์ก็สอนไรก็ไม่รู้...เสียงก็เนิบๆยิ่งฟังยิ่งง่วง...จะหันไปมองคนข้างๆก็ไม่ได้....เซ็งๆๆๆๆ....
ยิ่งคิดยิ่งเครียด....ยิ่งเครียดสมองก็ยิ่งเบลอ....เบลอจนไม่รู้แล้วว่าจารย์พูดไรบ้าง....ไม่รู้ว่านอนหนุนแขนตัวเองเมื่อไหร่....
จน......
...
...
"ไอเกมส์...ตื่นได้แล้ว..." ใครอ่ะ...ยังไม่อยากตื่นเลย...ยังง่วงอยู่เลย...
"ขออีก 10 นาที" ปากก็ตอบไปอย่างเป็นอัติโนมัติ
"งั้นตามใจ...กูจะปล่อยมึงนอนในห้องอย่างเนี่ยแหละ" ดีจังแหะ...
"อืมมมมม" คนกำลังง่วงยื่นอุธรณ์ผ่านได้นอนต่อ...แต่...
"โป๊ก!!"
"โอ๊ย...เจ็บนะ..." เสียงร้องดังขึ้นทันทีหลังจากที่แฟ้มพลาสติกสีฟ้าถูกตีลงบนหัวของคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง...ส่วนคนที่รู้เรื่องและยืนอยู่ไม่ห่างก็เห็นแล้วอดสะดุ้งแทนไม่ได้...เพราะฟังจากเสียงแล้วมันดูท่าจะเจ็บอยู่ไม่น้อย
"ทำไรของมึงอ่ะกอล์ฟ...เจ็บนะเว้ย.." ตาสว่างเลยทีเดียว...พอตื่นมาปากก็โวยมือก็ลูบหัวตัวเองป้อยๆ
"ปลุกไง...คนอุตส่าห์หวังดี...ไม่ทิ้งให้นอนในห้องเรียนนี่ก็บุญเท่าไหร่แล้ว...โวยนักเดี๋ยวจะตีหัวให้อีกสะทีดีมั้ย" กอล์ฟต่อล้อต่อเถียงด้วยความสนุกในขณะที่อีกคนชักเบื่อ...
"พอแล้ว...เลิกแกล้งเกมส์ได้แล้ว..." หมูพูดหน้านิ่ง...เกมส์เห็นว่ามีคนช่วยเลยหันหน้าไปยิ้มหวานให้ทีนึง...ส่วนกอล์ฟก็ขี้เกียจจะดื้อกับหมู...
"อาร์ท...พรุ่งนี้ฝากจองที่อีกครั้งนึงสิ...ได้มั้ย" ประโยคที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาทำเอาคนที่ฟังมาตลอดต้องหันไปมองคนพูด...เล่นอะไรกันเนี่ย...ฝากกันง่ายๆ...ทั้งๆที่ยังไม่รู้จักกันเลย...ทางด้านหมูเห็นว่าอาร์ทไม่ตอบว่าอะไรก็ทำท่าจะเดินออกมาจากห้องพร้อมกอล์ฟกับเกมส์...
"เดี๋ยวสิ..." คนเดินรั้งท้ายหันกลับมามองตามเสียง...ดวงตากลมโตจ้องประสานกัน...ทำเอาอาร์ทลืมขึ้นมากระทันหันว่าเมื่อกี้คิดจะถามว่าอะไร...
"เอ่อ.."..พอเห็นแววตาใสซื่อที่มองมาก็ยิ่งคิดไม่ออกเข้าไปใหญ่...
"มีอะไรเหรอ" หมูเดินจากด้านหลังมายืนข้างๆเกมส์เพราะเห็นว่าอาร์ทเงียบไปนาน...เกมส์ที่พึ่งรู้สึกตัวเลยละสายตาหันไปมองเพื่อนตัวเองแทน...
"พวกนาย...ชื่ออะไร"
"เราชื่อหมู...ส่วนนี้เกมส์...นั่นกอล์ฟ..."....จบ...อาร์ทไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ...นี่มันอะไรกันเนี่ย...เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วสะพายกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ไปโดยทิ้งความไม่เข้าใจเกี่ยวกับคนทั้งสามเอาไว้เบื้องหลัง...ช่างมัน...ฝากให้จองก็จะจองให้...
"อาร์ท" อะไรอีกละเนี่ย...อาร์ทหันไปมองด้วยความหงุดหงิด...ก็เจอเกมส์มองอยู่
"อะไร" ต้องการอะไรจากเขากันอีก
"ไปกินข้าวกันมั้ย" คนถามใจสั่นจนไม่รู้จะพูดยังไง...กลัวจะตาย...เพราะเห็นหน้าคนที่หันมานิ่งสะจนบอกไม่ถูกว่าอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่...แต่สำหรับอาร์ทแล้วนี่เป็นคำถามที่เขาไปได้คาดคิดว่าจะโดนถาม...เลยตกใจไม่ใช่น้อย...
"ขอโทษที...วันนี้ไม่ว่าง..." พอตอบไปคนตรงหน้าก็กระพริบตาปริบๆ...อาร์ทเลยอดยิ้มให้กับท่าทางที่ดูเป็นคนซื่อๆขนาดนี้ไม่ได้...
"ไว้คราวหน้าละกัน" อาร์ทตอบต่อด้วยความไม่อยากให้เสียน้ำใจคนชวน...พอเห็นเกมส์ยิ้มรับคำพูดเลยหันหน้าเดินกลับตามทาง...
"เริ่มจีบแล้วดิเนี่ย" เสียงธรรมดาของกอล์ฟทำให้เกมส์หงุดหงิดขึ้นมาทันที...
"ป่าว..."
"ปากแข็ง" อีกคนช่วยเสริม
"หมู...ไม่ต้องเลย...กอล์ฟด้วย...พอได้แล้ว...หิวข้าวมากๆไปหาอะไรกินเหอะ" เกมส์ตัดบท...เพราะทนถูกล้อไม่ได้...ไอที่ถามอาร์ทไปเมื่อกี้ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมาดลใจอยู่เหมือนกัน...จะบอกว่าเพราะคิดที่จะเริ่มจีบก็คงไม่ใช่...
"ตื่นมาก็หิว" หมูค่อนขอดเกมส์สั้นๆ...แล้วเดินไปยังที่จอดรถ...ไม่สนใจคนที่มองค้อนตามมาให้ทางด้านหลัง
"แถมเปลี่ยนเรื่องอีกตะหาก"
"กอล์ฟ....เด๋วเตะให้ตายเลย" ไม่เข้าใจ...ไอกอล์ฟมันเป็นเพื่อนที่พึ่งรู้จักกันใหม่ๆ...แต่ไหงมันเข้ากับหมูเป็นปี่เป็นขลุ่ยอย่างนี้นะ...ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ...เซ็ง...แล้วยิ่งเรื่องที่รับพนันไปอีก...โอ๊ยย
"หมูๆๆ....กินข้าวเสร็จแล้วไปส่งเกมส์ที่ร้านน้าปูด้วยนะ" พอคิดขึ้นได้เกมส์ก็รีบวิ่งไปบอกหมูที่ไขกุญแจรถอยู่...หมูมองหน้าเพื่อนตัวเองแล้วยิ้มอย่างรู้ทัน...
"คิดจะให้น้าปูช่วยละสิ..." หมูเหน็บแล้วเข้าไปนั่งในรถ
"ป่าวสักหน่อย" เกมส์ขึ้นไปนั่งด้านข้งขนขับ
"น้าปูเนี่ยใคร" กอล์ฟที่ไม่รู้จักอดที่จะถามไม่ได้
"มึงไม่รู้สักเรื่องได้ป่ะ" ยุ่งจริง...คนไรเนี่ย
"ไม่ได้...หมู...ใครวะ" กอล์ฟยังไม่เลิกถาม...
"น้องชายแม่เกมส์...เป็นโปรแกรมเมอร์...แล้วก็...หน้าสวยสุดๆ" หมูพูดช้าๆแบบคนกำลังนึกคำอธิบาย
"เฮ้ย...ก็ไหนว่าน้องชาย...แล้วทำไมหน้าสวย" แต่คำถามนี้หมูไม่ตอบ...ทำแต่เพียงพยักเพยิดหน้าไปทางเกมส์...ซึ่งทำให้กอล์ฟเข้าใจในทันที.....อ่อ...ไม่แปลก...ที่ผู้ชายจะหน้าสวยได้...ก็ดูอย่างไอเกมส์....เป็นผู้ชายทั้งแท่งแต่หน้าเงี้ย...หวานสะ...ผู้หญิงยังอาย
ให้ตายเถอะ...อยากรู้จริงๆว่าครอบครัวนี้มันจะสวยไปถึงไหน?
-----------------------------------------------------------------------------
มันต้องยาวกว่านี้สิ....
สอบแล้วเรียนแล้วสอบแล้วเรียน
InLuSt
ความคิดเห็น