ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กระทู้ 2
หลังจากกินข้าวกันเสร็จ กันกับริทก็แยกไปคุยสองคน โดยมีโตโน่แอบฟังอยู่ อีกด้านหนึ่ง เกดกับเซนก็เก็บจานข้าวและเตรียมตัวไปล้างจาน(สมกับเป็นพ่อบ้านจริงๆ)
"เกด วันนี้พี่ว่า กัน ริท โตโน่แปลกๆน่ะ เมื่อกี้เกดเห็นสายจากริทหรือเปล่า"เซนถามเกดพร้อมกับส่งสายตาหวานๆไป ทำให้เกดแอบหน้าแดงขึ้นมา
"ใช่ๆ เกดก็ว่างั้นและ แต่สายตาเมื่อกี้ที่พี่ริทส่งมาให้พี่เซนเหมือนต้องการขอความช่วยเหลือน่ะ" เกดบอกพร้อมกับที่เซนพยักหน้าเห็นด้วย
"ใช่ๆ แต่พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร"เซนพูดพร้อมกับมือก็ล้างจานด้วยซันไลน์ ด้านเกดก็ล้างจานด้วยน้ำเปล่าอยู่ เซนพูดพร้อมกับส่งจานที่ล้างแล้วส่งต่อมาให้เกด เกดเอื้อมมือไปรับจานมาล้างต่อ ใบแล้วใบเล่า เซนชำเลืองมองมือน้อยๆ ของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ คนนี้เองละหนอที่ช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง หน้ากลมๆ ตาโตๆ แต่หวานจับใจ ขนตาเป็นแพของเกดหลุบลงมองจานในมือที่ล้างอย่างตั้งใจ เกด เป็นหญิงไทย ที่งามจากใจแต่เปล่งประกายอบอุ่นและอ่อนหวานให้คนที่อยู่ใกล้ๆ สัมผัสได้เสมอ แล้วเซนก็ เอื้อมมือไปจับมือเกดไว้ อย่างอดเผลอใจไว้ไม่ได้
"อุ๊ย พี่เซน" เกดร้องอุทานเบาๆ รอยยิ้มหวานๆ เอียงอายที่มุมปาก แก้มยุ้ยแดงระเรื่อน่ารักนักหนา
"พี่เซนทำอะไรน่ะ"เกดบอกพร้อมกับหันไปสบตาที่ หวานจนใจละลายของเซน ทำให้แก้มที่แดงอยู่แล้วของเกดแดงเพิ่มขึ้นมาอีก เซนไม่พูดไม่จา ล้างมือของเกดและของตัวเองพร้อมกับดึงมือของเกดออกมาที่สวนข้างบ้าน
"พี่แค่อยากจะจับมือเกดอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเมื่อไรพวกเราจะได้อยู่ด้วยกันอีก" เซนพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาคลอๆ
"ไม่ต้องห่วงน่ะพี่เซนยังไงพวกเราก็จะเป็นเหมือนเดิม พวกเราจะรักกันอย่างนี่ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"เกดพูดขึ้นมา แต่ดวงตาของเกดนั้นไม่กล้าจ้องมองไปที่ตัวเซนเลย
ในขณะที่เกตเเละเซนกำลังหวานชื้นกันอยู่นั้น..หารู้ไม่ข้างบนห้องนอนกำลังปะทุเดือดไปด้วยอารมณ์ร้องของสองหนุ่มที่มีหัวใจให้คนๆเดียวกัน
"บอกเเล้วใช่มั้ย? ว่าอย่ามายุ่งกับริท!"หนุ่มเสียงดีประจำบ้านตะคอกใส่คนที่อายุมากกว่าอย่างไม่เกรงกลัว ใบหน้าที่เคยอบอุ่นเเปรเปลี่ยนไปด้วยความอารมณ์ขุ่นมัว ไม่เหลือคาบของความอ่อนโยนเลยเเม้เเต่น้อย
"กันมีสิทธิ์อะไรมาสั่งพี่!"สุ้มเสียงที่โมโหไม่เเพ้กันตวาดออกมา..ก่อนที่จะก้าวเท้าไปหาคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง ในเมื่อไม่มีความเคารพกันเขาก็จะไม่ออมมือ.. ยังไม่ทันที่โตโน่จะถึงเนื้อถึงตัวกัน ก็มีเสียงคนกลางเเละเป็นต้นเหตุที่สำคัญดังออกมาว่า......
"หยุดสักที่ได้ไหมทั้งสองคนเลย ริทไม่เคยคิดกับพวกพี่เป็นอย่างอื่น ตัวริทเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว"ริทพูดพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความโกรธและความอายเมื่อคิดถึงคนๆนั้น กันและโตโน่ ชะงัก และหันไปหาริทพร้อมกับเสียงที่ตะโกนออกไปว่า
"ใคร? ริท"
"เขาคนนั้นก็คือ.........."ริทอ่ำอึ่งไม่กล้าที่จะเอ่ยชื่อคนๆนั้น
"ริท พี่ว่ามีอะไร เราพูดกันมาตรงๆ เลยดีกว่า" โตโน่ พูดพร้อมกับกัดฟันเบาๆ เดินเข้ามาหาริท มือ 2 ข้างกอดอกรอคำตอบ ใบหน้าเรียวนั้น ระเรื่อไปด้วยสีแดง ทั้งตา จมูก แก้ม และเรื่อยไปถึงหูทั้ง 2 ข้าง บ่งบอกถึงความกดดันในใจ
"ริท บอกมาเถอะ เรารับฟังได้" เมื่อหันไปพูดกับริท หนุ่มหน้าหวาน ตาคม ก็จะมีน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นมาทันใด กัน เอื้อมมือไปแตะไหล่ริทเบาๆ
"ริท ชอบ ชอบ....." ริทหยุดสะอื้นเป็นพัก
"ริทชอบ พี่หนวด"
โตโน่และกันต่างอึ่งไปกับคำพูดที่ริทเอ่ยออกมา(เป็นเรา เราเป็นลมไปแล้ว 555+)
"อะไรน่ะ พี่จิ๊บอ่าน่ะ"โตโน่และกันพูดออกมาพร้อมกัน โดยลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้ตัวเองทะเลาะกันอยู่
"ใช่ ริทก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีความรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ตอนไหน"ริทพูดพร้อมกับเขินม้วน จนต้องวิ่งลงไปข้างล่างปล่อยให้โตโน่และกันอึ่งกันอยู่ข้างบน พร้อมกับที่กันและโตโน่มองหน้ากัน จากสายตาที่โกรธเปลี่ยนแปลงไปเป็นสายตาที่เห็นใจซึ่งกันและกัน (หรือว่า......?)
กันและ โตโน่ ต่างอยู่ในความตกตะลึง ท่ามกลางความเงียบ จนได้ยินเสียงหัวใจ 2 ดวงเต้นระทึกราวจะระเบิดออกมาจากร่างกายของ โตโน่ และ กัน
"พี่โตโน่" "กัน" หนุ่มน้อย ทั้งสองคนต่างเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา พร้อมๆ กัน ด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า
"เราอกหักแล้ว" สองหนุ่ม ยกมือขึ้นตีปะกบกันกลางอากาศ
"ลูกผู้ชาย อกหักเรื่องเล็ก อกเล็กเรื่องใหญ่ เอ๊ยไม่ใช่ ไปซดโค้กซีโร่กันดีกว่า มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง" โตโน่ยิ้มแยกเขี้ยว ส่ายหัว ยกมือกอดคอกัน เดินออกไปจากห้อง
เซนกับเกดที่อยู่ด้านล่างซึ่งกำลังให้กำลังใจกันและกันอยู่ เมื่อเห็นริทวิ่งลงมาจากบนบ้านจึงเรียกริท
"ริท ไปทำอะไรกันมาว่ะหายไปซะนานเลย"เซนตะโกนถามริทในขณะที่มือของเซนยังจับมือของเกดอยู่
"เปล่าไม่มีอะไร ก็แค่พี่โตโน่กับไอ้กันเป็นบ้า ริทก็เลยบอกความจริงอะไรนิดหน่อยให้ พวกมันเลิกบ้า"ริทพูดพร้อมกับน้ำเสียงที่กึ่งเขินกึ่งโมโห
"ความจริงอะไร?"เกดและเซนถามพร้อมกันพร้อมกับเดินเข้าไปหาริท
"ความจริงที่ริท ชอบ พี่จิ๊บน่ะซิ"ในขณะนั้นมีบุคคลคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านพอดีซึ่งเป็นบุคคลที่ไม่น่าเข้ามาตอนนี้เลย (ตอนนี้เกด&เซนกำลังอึ่งอยู่)
บุคคล คนนั้นก็คือ พี่จิ๊บนั้นเอง
ฉากตัดมาในห้องครัวก่อน
กัน : เฮียว่าจริงป่ะ ที่ริทมีใจให้เฮียหนวด
โตโน่ : ไม่อยากจะเชื่อว่ะ แต่เราต้องเคารพการตัดสินใจของเจ้าริทมัน
กัน : แต่กันไม่อยากจะเชื่อนะ คิดว่ารสนิยมริทไม่ใช่อย่างนั้น
โตโน่ : แล้วแกคิดว่าเจ้าริทรสนิยมมันเป็นแบบไหนล่ะ
กัน : ผมว่าเค้าชอบแบบเข้มๆอ่ะพี่ แบบผมเนี่ย พอได้
โตโน่ : O_o* อึ้งไปสามวิ เมื่อได้สติกลับมาโตโน่ก็สวนกลับไปว่า
"อะไรว่ะ ไม่ค่อยเข้าข้างตัวเองเลยน่ะ"โตโน่พูดพร้อมกับเดินไปที่หน้าต่าง
"เฮ้ยพี่ พี่จิ๊บมา"กันพูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าบ้าน โตโน่หันไปมอง
"เออ จริงด้วย"
"กัน เรามีเรื่องสนุกแกล้งไอ้ริทแล้วล่ะ 555"โตโน่มองกันพร้อมกับสีหน้าเจ้าเล่ห์
"แกล้งอะไรมันดีอ่ะพี่ ผมนึกไม่ออก"กันพูดพร้อมกับใช้สายตาที่หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ จ้องมองไปที่โตโน่
"ก่อนอื่น อย่างแรกนะ แกห้ามมองพี่ด้วยสายตาหวานน้ำตาลเรียกพี่ขนาดนี้ เพราะถึงแม้พี่จะมาดแมน แต่แสนจะอ่อนไหว เข้าใจมั๊ยกัน" โตโน่ ยกนิ้วชี้หน้ากัน อารมณ์ประมาณว่าอยุ่บนเวทีคอนเสิร์ต
"ครับ ผมจะลดดีกรีความหวานลงมา นิดนึงครับ" กันยังคงยิ้มหวาน แต่หวานไม่มาก หวานเล็กน้อยถึงปานกลาง
"พี่ว่ามาเลยพี่" โตโน่เอียงคอซ้ายที ขวาที หมุนตัวอีก 1 จังหวะ ยกมือขวาตีเข่า ป๊าบ!
"พี่คิดออกแล้ว!"
"ว่าไงพี่ มีอะไรบอกหน่อย อยากรู้!!!!"กันมองมาที่โตโน่พร้อมกันเดินเข้ามาใกล้ๆโตโน่
"ก็แกล้งให้ไอ้ริทมันสารภาพต่อหน้าพี่จิ๊บอ่ะดิ"โตโน่บอกพร้อมกับสายตาที่ปิ๊งไอเดียของกัน
ขณะนั้น โตโน่และกันหารู้ไหมว่า พี่จิ๊บรู้ความจริงแล้วเพราะเสียงที่ริทบอกเกดและเซนดังมากจนพี่จิ๊บได้ยินไปแล้ว เมื่อพี่จิ๊บได้ยินถึงกับอึ่งไปกันเลยทีเดียว
"ว่าไงน่ะริท พี่ขอฟังชัดๆอีกรอบซิ"พี่จิ๊บเดินเข้ามาหาริทพร้อมกับส่งสายตาที่สงสัยมา ทำให้ริทเขินหน้าแดงขึ้นมา
"คือว่า...."ริทเขินจนตัวงอ
"ริท ชอบ พี่จิ๊บครับ"ริทหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก
"....คือ ริท พี่คงชอบริทไม่ได้หรอก เพราะพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว"พี่จิ๊บบอกก[นริทด้วยสายตาเอ็นดูสงสาร
"ใครอะพี่จิ๊บ"ทั้งริท เซนและเกด ตะโกนออกมาพร้อมกัน
"เอาน่าเรื่องส่วนตัว วันนี้พี่จะมาบอกว่า วันพุธที่จะถึงนี้มีข่าวดี"พี่จิ๊บเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเดินเขาไปหาเซน เกด ริท
"อะไรค่ะ/ครับ"ริท เซน เกดถามด้วความสงสัย
"วันพุธนี้ พี่จะให้พวกเราเจอเพื่อนเก่าๆ 1ชม.เต็มๆ เกรซ เก่ง ไอซ์ จะมาหาที่บ้านโอเค?"พี่จิ๊บเดินออกไปพร้อมกับ สีหน้าที่เศร้าๆของริท
หลังจากพี่จิ๊บเดินจากไป..ก็มีหลายคนที่กำลังมีเรื่องกลุ้มทันที...พี่ใหญ่ประจำบ้านเริ่มรู้สึกผิดต่อคนที่ตัวเองกำลังจะได้เจอนั่นคือเกรซ...แค่เพราะอย่างปกปิดความรู็สึกที่มีต่อริท...เขาได้เลือกทำให้สิ่งที่อาจส่งผลเสียต่อน้องสาวแสนน่ารักของเขาไป
ด้านกันที่เหลือบมองใบหน้าของริท...เห็นคนดีของเขามีสีหน้าเศร้าก็ยิ่งเป็นทุกข์...เขาไม่คิดจริงๆว่าริทจะชอบพี่จิ๊บมากขนาดนี้ แต่สำหรับริท...เศร้านะใช่...แต่ที่เศร้าคือ...ไม่รู้ว่าจะไปบอกพี่จิ๊บยังไงเรื่องที่เขาได้ทียกพี่จิ๊บมายุติการทะเลาะระหว่างสองคนที่เขาก็รู้สึกรักไม่ต่างกัน...ยังไม่ได้แก้ตัวเลย...กลัวพี่จิ๊บเข้าใจผิดจริงจังหน่ะสิ...เห้อ
ในขณะนี้คงมีเพียงแค่ 2คนที่ไม่เครียดเรื่องนี้เท่าไร
"พี่เซน เกดดีใจมากๆเลย วันพุธจะได้เจอเกรซแล้ว คิดถึงน้องมากๆ เกรซยิ่งเบลอๆอยู่"เกดพูดพร้อมกับจับมือเซนขึ้นมา
"ใช่ๆ พี่ก็จะได้เจอพี่เก่งด้วย คิดถึงเหมือนกัน แกงค์เราจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา"เซนพูดพร้อมกับบีบมือเกดแน่นๆ
"แต่เกดว่า ดูอีก3คนที่เหลือดูจะไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่เลย ดูเครียดๆกันน่ะพี่เซนว่าไหม"เกดพูดกระซิบเบาๆใส่หูเซน พร้อมกับที่เซนพยักหน้าตอบ
เจอเพื่อนเก่าที่ออกจากบ้านไปเเล้ว ใช่ว่าเขาจะไม่ดีใจ เเต่พอเจอเเล้วทุกๆอย่างอาจจะเเย่ลง ร่างสูงที่มีรอยยิ้มจนเห็นเหงือกเป็นอาวุธหลับตาลงช้าๆเพื่อให้สมองได้พักผ่อนเเละคิดหาทางเเก้ไขปัญหา 'เกรซ..พี่ขอโทษที่เคยพูดอะไรเเบบนั้นออกไป'หากวันนั้นได้คิดตรึกตรองให้ดี เขาคงจะกล้าสู้หน้าสาวน้อยได้มากกว่านี้
"พี่โตโน่ดีใจที่จะได้เจอเกรซมั้ยครับ?"เสียงเล็กตามขนาดตัวถาม ใบหน้าที่ออกอาการชัดเจอว่าเศร้าปรากฎอยู่เต็มใบหน้า เล่นเอาคนที่เเอบมองอยู่อย่างกันเเทบจะถลาเข้าไปปลอบทันที
โตโน่เหลือบตามองดวงหน้าคนที่กำลังปั่นหัวเขาเล่น...ที่ถามเนี่ย...เป็นห่วงพี่ใช่มั้ย?...ริทหึงพี่บ้างใช่มั้ย?...เรื่องพี่จิ๊บเนี่ย..โกหกใช่มั้ย?... มีคำถามมากมายที่อยากถาม...แต่ถามไปตอนนี้ก็คงไม่ต่างกับการจุดประเด็นให้เขากับกันต้องทะเลาะกันเป็นรอบที่สอง พอเหลือบไปมองคนที่เคยร่วมแกงก์เดียวกันอีกคนก็อดที่จะเศร้ามากขึ้นอีกไม่ได้...ก็ดูกันทำหน้าเช้าสิ...ทำหน้าอย่างกับว่าริทเป็นอะไรที่บอบบาง..แตกสลายได้ง่ายๆ...เห้อ...
"พวกพี่อย่าเครียดกันซิ มาสนุกๆกันดีกว่า"เกดพูดพร้อมกับฉุดโตโน่ กัน ริท ที่นั่งอยู่บนโซฟาให้ลุกขึ้น "ไปไปพี่ ไปล้างหน้าล้างตาใหม่ เร็วๆ"เกดพูดพร้อมกับผลัก โตโน่และริทให้เข้าไปในห้องน้ำ
ด้านเซนก็ช่วยพากันขึ้นไปเข้าห้องน้ำด้านบน(3คน คนละห้องน้ำกันน่ะ)
"โอ๊ย เกิดอะไรขึ้นในบ้านเราเนี่ยพี่เซน"เกดพูดพร้อมกับมองหน้าเซน เซนหันกลับมายิ้มให้ พลอยทำให้เกดหน้าแดงขึ้นมาอีก
"พี่เซนบ้า ยิ้มทำไม"เกดพูดพร้อมกับทุบเซนเบาๆ
"เลิกคิดอะไรเยอะๆได้แล้ว ดูสิ คิ้วขมวดเชียว" เซนพูดพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มไประหว่างคิ้วของเกด
เกด : ก็ดูคนในบ้านสิ เกด งง ไปหมดแล้ว
พลึ่ก พลัก อ้ากกกก
เซน : เห่ย ทำอะไรกันอ่ะ
เกด: O.O ภาพที่เกดและเซนกำลังเห็นนั้น คือ
โตโน่กับกันกำลังเอาหมอนข้างรุมทุบตีริทกันใหญ่ ใบหน้าน่ารักซุกลงกับเตียงนอนตัวนิ่มก่อนจะหัวเราะเสียงใส..เเม้กันเเละโตโน่จะมีเรื่องบาดหมางใจกันอยู่ เเต่ทว่าสายใยบางๆที่เรียกว่า"พี่น้อง"ก็ยังคงอยู่ มันเป็นความผูกพันที่ยากจะเเยกออกจากกันได้ ..นั่นสิเราจะทุกข์กันทำไม ในเมื่ออีกสามคนที่เหลือก็คือพี่น้อง กับคำถามที่ริทถามโตโน่ไปเมื่อสักครู่..เขาได้ตอบตัวเล็กไปว่า "ไม่ว่าน้องคนไหน..พี่ก็ดีใจที่ได้เจอ"
"แล้วพี่โตโน่จะเอาหมอนมาตีริททำไมหะ?"ริทขำไปหลบหมอนไปก่อนจะแย่งเอาหมอนข้างกลับมาเป็นฝ่ายตีพี่โตโน่กับกันคืนบ้าง
"ริทก็เป็นน้องพี่โตโน่นะ...ถึงแม้ว่าพี่โตโน่จะไม่น่านับถือก็เหอะ..อะ...หะหหะหะ..เซน...มาแกล้งริททำมายยย" เซนที่ได้ทีรีบเข้าไปจักจี้เจ้าคนตัวเล็กที่เอาหมอนข้างไล่ตีคนอื่นคืน...จนกระทั่งริทที่กำลังยืนไม่มั่นคงบนเตียง...เริ่มล้มไปทับกัน กันคว้าตัวคนตัวเล็กมากอดไว้แบบเนียนๆแล้วกระชิบข้างหูให้ได้ยินแค่เพียงสองคนว่า...
"ขอให้กันได้กอดริทอย่างพี่โตโน่บ้างเถอะนะ..."
ริทรีบลุกขึ้นมาจากเตียงทันที แต่ยังไม่ทันที่จะตั้งหลักได้ ริทก็โดนเซนเข้าจักจี้ต่อ
"โอ๊ยๆ เซน พอพอพอ หะหะหะหะ"ริทพูดไปขำไปจนน้ำตาเล็ด "พี่เซนไปแกล้งริททำไม"เกดพูดทั้งๆที่มือของเกดก็จักจี้ริทอยู่
"โอ๊ยๆ พอแล้วๆ เดี๋ยวชัก เดี๋ยวริทชัก"ริทพูดพร้อมกับเสียงที่เริ่มหอบ
"พอๆ พอได้แล้วจะไปแกล้งไอ้ริททำไม"กันรีบเข้ามาห้ามทำให้ทุกคนต้องหยุกการแกล้งไว้เพียงเท่านี้(ทั้งที่ใจจริง เกดกะเซนยังเอาขึ้นไม่หน่ำใจเลย(แก้แค้นคืนให้บัวบาน))
กันดึงตัวเพื่อนสนิทที่เเอบคิดไม่ซื่อออกไปจากที่ตรงนั้น..อยากจะคุยกับคนตัวเล็กให้รู้เรื่องรู้ราวซักที..ใบหน้าน่ารักทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเเดงระเรื่อ เมื่อพอจะรู้สาเหตุที่กันลากตัวเขามา
"ริท คือ...เรามีเรื่องอยากจะบอก"กันพูดด้วยน้ำเสียงตะกุตะกัก ความมั่นใจที่มีสูญหายไปหมด ให้ตายทำไมการบอกรักมันยากขนาดนี้นะ ใบหน้าน่ารักเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้ว่าร่างโปร่งนี่จะพูดอะไรกับเขา
"ที่เราขอริทไปเมื่อกี้..." กันเริ่มเพียงเท่านั้นก็ไม่กล้าพอที่จะพูดอะไรต่อ...ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆจ้องมองเขาจนเขาทำอะไรไม่ถูก...โอ๊ย...ขึ้นเวทีประกวดมาก็ตั้งเยอะ...เจอคนอื่นมาจ้องมองก็หลาย...แต่ทำไม...กับแค่สายตาคู่หนึ่งตรงหน้า...มันกลับทำให้เขางงงันจนทำอะไรไม่ถูก
เมื่อกี้?...ริทนึกตามแล้วก็อดที่จะรู้สึกร้อนวูบวาบไม่ได้...ขอ...กอด...อย่างพี่โตโน่....ริทเม้มริมฝีบางด้วยอาการครุ่นคิด...กันอยากกอดเขาอย่างพี่โตโน่...แล้วความรู้สึกเขาที่โดนกอด...ระหว่างสองคนนี้จะเหมือนกันมั้ย
"ก็เอาสิกัน"...ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เขย่งตัวเองเอาสองมือโอบรอบคอคนตรงหน้าให้เข้ามาใกล้ๆ... ความรู้สึกที่ริทไม่เคยรู้สึกใครมาก่อน แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นกับหนุ่มหน้าเข้มตรงหน้าเขา
"ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรน่ะ"ริทกระซิบกับตัวเอง เสียงของเขาเบามากจนกันสงสัยว่าริทพูดว่าอะไร
"อะไรน่ะริท ริทพูดว่าอะไรน่ะ"กันจ้องมองไปที่ดวงตาของริทพร้อมกับส่งสายตาที่หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ไปที่ริท
"ริทบอกว่า................................... เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก"ริทพยายามสะกดกันอารมณ์แบบนี้พร้อมกับเดินหลบฉากออกไป แต่กันไม่ลดความพยายามวิ่งตามริทออกไป ร่างสูงคว้ามือคนตัวเล็กไว้ ก่อนจะดึงให้หันกลับมา มุมปากยกยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนตรงหน้าก้มหน้างุดๆไม่ยอมสบตา
"หาอะไรอยู่ กอดกับเราไปแล้วทำหัวใจตกหายหรือไง" กันเอียงคอถาม
"บ้า หัวจงหัวใจอะไรล่ะ อย่ามามั่ว" ริทตอบอุบอิบพร้อมกับพยายามแกะมือออก ทำไมหัวใจมันต้องเต้นจังหวะแปลกๆแบบนี้ด้วยนะ
"ถ้างั้นต้องลองดูอีกทีว่ามั่วจริงหรือเปล่า" ไม่พูดเปล่า เจ้าชายลูกทุ่งจัดแจงคว้าตัวหนุ่มร่างเล็กที่กำลังสับสนเข้ามากอดแน่นทันที
"ริท กัน!!!" เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลังด้วยความตกใจ
"พี่ม้า" ?!?!? ชายหนุ่มทั้งสองมองคนที่เข้ามาใหม่ด้วยความตกใจ พี่ม้า กรรมการสุดสวย? รีบปรี่เข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมแยกสองหนุ่มออกจากกัน
"ดิฉันก็ไม่อยากจะขัดหรอกนะคะ แต่พวกคุณทั้งสองกำลังทำอะไรกันคะเนี่ย"
"เอ่อ...พี่ม้า" ทั้งสองเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี
"ทำอย่างงี้มันไม่งามเลยนะคะ เดี๋ยวคนเค้าจะเอาไปลือกันเสียๆหายๆ" พี่ม้าพูดกับทั้งสอง
"อ้าว สวัสดีครับพี่" เซนเดินมาเพราะได้ยินเสียงพี่ม้า
"สวัสดีจ๊ะ" พี่ม้าพูดพร้อมหันกลับไปมองหน้ากันกับริทที่ยังคงอ้ำๆอึ้งๆเพราะหาคำตอบไม่ได้
"แหมพี่ครับ มาเจอพวกผมฝึกแอคติ้งพอดีเลย" เซนช่วยพูดเพื่อกู้สถานการณ์
" ชะ ชะ ใช่ครับพี่ม้า" ริทรีบสมทบปากสั่น พี่ม้ามองปราดไปยังทั้งสามคน พลางเอ่ยสั่งสอน
" จำไว้เลยนะทุกคน ของอย่างนี้มันเป็นมายา อย่าได้หลงเป็นอันขาด กอดกันได้ แต่อย่าอิน มันจะทำให้พวกคุณติดใจไปจนวันตาย "
กันกับริท หันมาสบตากัน "กอดกันได้ แต่อย่าอิน ทำไงดีวะเนี่ย กรูอินไปแล้วกัน" ริทได้แต่นึกอยู่ในใจ
"วันนี้พี่ม้า มีอะไรให้พวกผมรับใช้ครับ" กันเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตาหวานไปให้พี่ม้าอย่างที่ไม่ได้คิดอะไร
"แกไม่ต้องมาทำตาหวานใส่ชั้น เดี๋ยวชั้นจะหลงแกอีกคนนะกัน วันนี้ฉันแค่มาทำธุระ แถวนี้ ก็เลยแวะเอาขนมมาฝากพวกเราทุกคนรับไปสิ"
"ขอบคุณคร้าบบบ ไม่เข้าไปข้างในก่อนเหรอครับ" ทั้งสามหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
"ไม่ละ ชั้นมีธุระต่อ ฝากสวัสดีโตโน่กะเกตด้วย โชคดีจ๊ะ ทุกคน" ทั้งสามเดินไปส่งพี่ม้าที่รถ ทันทีที่รถพี่ม้าออกไป เซนก็พูดขึ้นมาว่า
"ไง เกือบไปแล้วไม๊ล่ะ นี่ถ้าเซนไม่เข้ามาพอดี จะแก้ตัวกันว่ายังไงเนี่ย"
"......ก็...คือ ขอบคุณมากนะเซน"ริทและกันต่างก็อ้ำๆอึ้งๆว่าจะตอบกับเซน
"เอาเถอะ....ถ้าไม่มีอะไรก็ไปอาบน้ำนอนกันได้แล้วมั้ง"เซนพูดพลางยกมือไล่ให้สองคนนี้ไปอาบน้ำ
"ส่วนริท..."เซนพูดเว้นจังหวะไว้ ในขณะที่ริทหันมา เซนเองก็เดินเข้าไปใกล้เล้วกระซิบข้างหูให้ได้ยินกันสองคน
"มันถึงเวลาที่แกจะเลือกแล้วนะ"
เช้าวันต่อมา กันตื่นนอนขึ้นมาบนเตียงเดิมที่เขาเคยนอนกับเก่ง พี่ชายคนรองของบ้าน หลังจากบิดตัวเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นเต็มที่แล้ว กันก็หันมามองที่ว่างข้างๆตัวเขาที่เก่งเคยนอน แล้วก็ยิ้มออกมาน้อยๆโดยไม่รู้ตัว และบอกว่า
"วันนี้เดี๋ยวก็จะได้เจอพี่เก่งแล้วสินะ"
ทางด้านอีกห้องนอนนึง...โตโน่ที่ตื่นเช้าขึ้นมาก็ต้องพบกับความแปลกใจ...เมื่อคนที่น่าจะนอนอยู่ข้างๆกับไปโผล่ที่อีกเตียงนึงแทน... ทำไมริท?...รังเกียจพี่ขนาดนี้เลยเหรอ...หรือว่านี่คือตำตอบของริท?
โตโน่ลุกจากเตียงแล้วเดินไปดูเจ้าตัวเล็กที่หลับได้อย่างน่าเอ็นดูข้างๆเซน...วันนี้...จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้สินะ ตอนนั้นเอง เซนที่ตื่นนอนแล้วแต่แอบมองโตโน่อยู่ก็ลุกขึ้น จนทำเอาโตโน่ตกใจ และถอยห่างจากเตียงไปสองสามก้าว เซนลุกขึ้นและลงจากเตียงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวริทจะตื่นขึ้นมาก่อน จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาโตโน่ที่ยืนอยู่ที่เดิม แล้วพูดว่า
"ริทนี่น่าอิจฉานะพี่ มีแต่คนรุมรัก"
"แต่พี่ก็ไม่รู้ว่า...ริทจะดีใจมั้ยที่มันเป็นแบบนี้...พี่คิดว่า...ริทอาจจะลำบากใจ" โตโน่ตอบเบาๆ...นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดจริงๆ...ความรักที่อาจทำให้เราเข้าหน้ากันไม่ติด...และอาจทำให้ใครบางคนต้องมาขัดใจกัน
เซนยิ้มขัน...เพราะนานๆทีเขาจะเห็นพี่ใหญ่ของบ้านอยู่ในโหมดนี้...เห็นทุกทีไม่เครีนดเรื่องรองเพลงก็บ้าสุดขั้วไปเลย...ความรักเนี่ย...เปลี่ยนคนได้จริงๆแหะ
"มีคนมารัก...ก็ย่อมดีกว่ามีคนมาเกลียดแหละพี่โตโน่...เซนว่าริทมันก็คงคิดอย่างนี้" เซนพูดปลอบใจพี่ชายที่ท่าทางจะคิดมากวุ่นวายไปใหญ่แล้ว ไปพี่ ไปล้างหน้าให้สดชื่นดีกว่านะ" ว่าแล้วเซนก็กอดคอโตโน่แล้วพาเดินออกไป ซึ่งโตโน่ก็ฌยอมตามไปโดยดี แต่ก็ยังไม่วายต้องหันกลับมามองริทอีกครั้ง
ช่วงสายหลังอาหารมื้อเช้า แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปซ้อมเพลงของตัวเองตามมุมต่างๆของบ้าน กระนั้น กลับมีเพียงแต่เซนกับเกตเท่านั้นที่มีสมาธิกับการซ้อม ระหว่างที่ทุกคนกำลังซ้อมร้องเพลงอยู่นั้นเอง ด้านนอกก็มีรถยนต์คันหนึ่งกำลังมุ่งมาทีบ้านของพวกเขา โดยผู้ที่นั่งมาก็คือคนที่พวกเขาคุ้นเคย คือ เกรซ ไอซ์ และเก่ง...
"จะได้มาเจอกันครบ 8 คนอีกครั้ง...เกรซดีใจจัง" คำพูดเปรยๆจากใจทำลายความเงียบบนรถยนต์...เก่งฟังแล้วก็ได้ที...ขอแซวตามกระแสกับเขาเสียหน่อย
"ดีใจที่ครบ 8 หรือว่าดีใจที่จะได้เจอใครบางคนครับเกรซ"...ว่าที่คุณหมอยิ้มกวนๆ...ก่อนจะหันไปแซวใครอีกคนต่อ
"แล้วไอซ์...ดีใจมั้ยที่จะได้ไปเจอพี่ริทที่รักหน่ะ"... ไอซ์เจอพี่หมอแซวแบบนี้ก็ถึงกับไปต่อไม่เป็น แต่เมื่อสายตาของเค้ามองออกไปนอกรถที่กำลังจะถึงที่หมายเต็มแก่ และเห็นว่ามีใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้าน เค้าจึงยิ้มอย่างชอบใจ แล้วยื่นหน้าไปหาพี่เก่งแล้วบอกว่า
"มีคนมารอรับพี่เก่งด้วยน้า ดูสิ" ไอซ์พูดลากเสียงพร้อมกับชี้ให้เก่งดู "ใครคนนนั้น" ...กัน
เก่งยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อเห็นชายผิวเข้มที่เคยอยู่ด้วยกันมา และกำลังยืนมองรถของเขาที่กำลังชะลอเพื่อหยุดที่หน้าประตูบ้าน...
"ไง...ตัวพ่อ" เก่งทักทายเมทเก่าด้วยคำเรียกที่เหมาะสมที่สุด...
"ตัวพ่ออะไรกันพี่เก่ง 5555" กันหัวเราะแก้เก้อ...เรายอมรับว่าเขาคิดถึงพี่เก่งมาก...สาเหตุคงเป็นเพราะ...พี่หมอเก่งคนนี้"รู้"และเคยเป็นที่ปรึกษายามจำเป็นสำหรับเขา...ซึ่งตอนนี้...เขาต้องการคำชี้แนะมากๆจริงๆ
"คิดถึงพี่กันจังเลย" แล้วละอ่อนอสรพิษก็เข้ามาทักกันเป็นคนต่อมา...
"เกรซด้วย" เสียงใสของสาวน้อยน่ารักตามหลังไอซ์มาติดๆ จากนั้นทั้งสามคนก็สวมกอดกันให้หายคิดถึง
"แล้วกันจะไม่กอดพี่บ้างเหรอ" ว่าที่คุณหมอเอ่ยปากเมื่อทั้งสามคนคลายกอดแล้วพร้อมกับทำหน้าเหมือนงอน
"กอดสิคร้าบพี่" กันทำเสียงอ้อนๆ ก่อนจะเข้าไปกอดเก่งดังหมับ จากนั้นทั้งคู่ก็ทั้งกอดทั้งหมุนกันไปหมุนกันมาอยู่นาน ไม่ใช่เพียงแค่คิดถึง...แต่เพราะเก่งรู้สึกได้ว่าน้องชายที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยเป็นคนนี้ กำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ เขาจึงอยากให้กำลังใจน้องชายของเขา แต่เก่งกับกันคงไม่ทันเห็นว่า ที่หน้าประตูนั้น ริทกำลังมองดูพวกเขาอยู่ด้วยอาการแปลกๆในใจ ในขณะที่โตโน่ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังก็กำลังมองเกรซด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก...
เจ็บจังแหะ...ทำไมอยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บข้างในใจลึกๆ...ริทยกมือข้างหนึ่งทาบที่หัวใจตัวเอง...เป็นอะไรไป...พี่น้องกันทั้งนั้น...แล้วทำไม...ความรู้สึกนี้มันคืออะไร...กัน....
"ริท.." ร่างบางยืนนิ่งไม่ยอมตอบตามเสียงเรียก...โตโน่สังเกตเห็นแววตาช้ำน้ำแล้วก็สงสารน้อง...คว้าริทเข้ามากอดปลอบ...ความรู้สึกสับสนของคนสองคน...ริท กัน โตโน่ เกรซ...
"พี่เห็นริทเจ็บ...พี่ก็เจ็บนะ..." โตโน่พูดพร้อมน้ำตารื้น ริทเองด้วยสภาพจิตใจที่กำลังอ่อนแอจึงกอดตอบโตโน่แน่น ราวกับน้องที่ต้องการการปลอบใจจากพี่ชาย...ใช่ พี่ชาย... เพราะแม้จะยังรู้สึกเจ็บกับภาพตรงหน้า แต่การได้กอดกับโตโน่อีกครั้งในตอนนี้ มันทำให้เค้าเข้าใจความรู้สึกตัวเองมากขึ้นว่า เค้ารักโตโน่...แบบ พี่ชาย...จริงๆ
ส่วนด้านนอกนั้น เกตและเซนที่ออกมาก่อนริทและโตโน่ ก็กำลังพูดจาทักทาย และกอด เพื่อนๆพี่ๆ ทั้งสามคน เพื่อให้หายคิดถึง โดยไม่ทันได้เห็นว่า กัน กำลังมองดูชายหนุ่มสองคนที่กอดกันอยู่ด้วยแววตาหม่นหมอง... ริท รักพี่โตโน่จริงๆ...สินะ
ขณะเดียวกัน หมอเก่งที่กำลังคุยกับน้องๆ ก็ละสายตามามองกัน และเลยไปถึงริทและโตโน่ที่ยังกอดกันนิ่ง และมันก็ทำให้เขารู้ว่า กัน น้องชายของเขา กำลัง..มีความรัก
tbc
จบกระทู้ 2
เอามาแปะรวมโดย besuto
http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9063314/C9063314.html
"เกด วันนี้พี่ว่า กัน ริท โตโน่แปลกๆน่ะ เมื่อกี้เกดเห็นสายจากริทหรือเปล่า"เซนถามเกดพร้อมกับส่งสายตาหวานๆไป ทำให้เกดแอบหน้าแดงขึ้นมา
"ใช่ๆ เกดก็ว่างั้นและ แต่สายตาเมื่อกี้ที่พี่ริทส่งมาให้พี่เซนเหมือนต้องการขอความช่วยเหลือน่ะ" เกดบอกพร้อมกับที่เซนพยักหน้าเห็นด้วย
"ใช่ๆ แต่พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร"เซนพูดพร้อมกับมือก็ล้างจานด้วยซันไลน์ ด้านเกดก็ล้างจานด้วยน้ำเปล่าอยู่ เซนพูดพร้อมกับส่งจานที่ล้างแล้วส่งต่อมาให้เกด เกดเอื้อมมือไปรับจานมาล้างต่อ ใบแล้วใบเล่า เซนชำเลืองมองมือน้อยๆ ของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ คนนี้เองละหนอที่ช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง หน้ากลมๆ ตาโตๆ แต่หวานจับใจ ขนตาเป็นแพของเกดหลุบลงมองจานในมือที่ล้างอย่างตั้งใจ เกด เป็นหญิงไทย ที่งามจากใจแต่เปล่งประกายอบอุ่นและอ่อนหวานให้คนที่อยู่ใกล้ๆ สัมผัสได้เสมอ แล้วเซนก็ เอื้อมมือไปจับมือเกดไว้ อย่างอดเผลอใจไว้ไม่ได้
"อุ๊ย พี่เซน" เกดร้องอุทานเบาๆ รอยยิ้มหวานๆ เอียงอายที่มุมปาก แก้มยุ้ยแดงระเรื่อน่ารักนักหนา
"พี่เซนทำอะไรน่ะ"เกดบอกพร้อมกับหันไปสบตาที่ หวานจนใจละลายของเซน ทำให้แก้มที่แดงอยู่แล้วของเกดแดงเพิ่มขึ้นมาอีก เซนไม่พูดไม่จา ล้างมือของเกดและของตัวเองพร้อมกับดึงมือของเกดออกมาที่สวนข้างบ้าน
"พี่แค่อยากจะจับมือเกดอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเมื่อไรพวกเราจะได้อยู่ด้วยกันอีก" เซนพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาคลอๆ
"ไม่ต้องห่วงน่ะพี่เซนยังไงพวกเราก็จะเป็นเหมือนเดิม พวกเราจะรักกันอย่างนี่ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"เกดพูดขึ้นมา แต่ดวงตาของเกดนั้นไม่กล้าจ้องมองไปที่ตัวเซนเลย
ในขณะที่เกตเเละเซนกำลังหวานชื้นกันอยู่นั้น..หารู้ไม่ข้างบนห้องนอนกำลังปะทุเดือดไปด้วยอารมณ์ร้องของสองหนุ่มที่มีหัวใจให้คนๆเดียวกัน
"บอกเเล้วใช่มั้ย? ว่าอย่ามายุ่งกับริท!"หนุ่มเสียงดีประจำบ้านตะคอกใส่คนที่อายุมากกว่าอย่างไม่เกรงกลัว ใบหน้าที่เคยอบอุ่นเเปรเปลี่ยนไปด้วยความอารมณ์ขุ่นมัว ไม่เหลือคาบของความอ่อนโยนเลยเเม้เเต่น้อย
"กันมีสิทธิ์อะไรมาสั่งพี่!"สุ้มเสียงที่โมโหไม่เเพ้กันตวาดออกมา..ก่อนที่จะก้าวเท้าไปหาคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง ในเมื่อไม่มีความเคารพกันเขาก็จะไม่ออมมือ.. ยังไม่ทันที่โตโน่จะถึงเนื้อถึงตัวกัน ก็มีเสียงคนกลางเเละเป็นต้นเหตุที่สำคัญดังออกมาว่า......
"หยุดสักที่ได้ไหมทั้งสองคนเลย ริทไม่เคยคิดกับพวกพี่เป็นอย่างอื่น ตัวริทเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว"ริทพูดพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความโกรธและความอายเมื่อคิดถึงคนๆนั้น กันและโตโน่ ชะงัก และหันไปหาริทพร้อมกับเสียงที่ตะโกนออกไปว่า
"ใคร? ริท"
"เขาคนนั้นก็คือ.........."ริทอ่ำอึ่งไม่กล้าที่จะเอ่ยชื่อคนๆนั้น
"ริท พี่ว่ามีอะไร เราพูดกันมาตรงๆ เลยดีกว่า" โตโน่ พูดพร้อมกับกัดฟันเบาๆ เดินเข้ามาหาริท มือ 2 ข้างกอดอกรอคำตอบ ใบหน้าเรียวนั้น ระเรื่อไปด้วยสีแดง ทั้งตา จมูก แก้ม และเรื่อยไปถึงหูทั้ง 2 ข้าง บ่งบอกถึงความกดดันในใจ
"ริท บอกมาเถอะ เรารับฟังได้" เมื่อหันไปพูดกับริท หนุ่มหน้าหวาน ตาคม ก็จะมีน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นมาทันใด กัน เอื้อมมือไปแตะไหล่ริทเบาๆ
"ริท ชอบ ชอบ....." ริทหยุดสะอื้นเป็นพัก
"ริทชอบ พี่หนวด"
โตโน่และกันต่างอึ่งไปกับคำพูดที่ริทเอ่ยออกมา(เป็นเรา เราเป็นลมไปแล้ว 555+)
"อะไรน่ะ พี่จิ๊บอ่าน่ะ"โตโน่และกันพูดออกมาพร้อมกัน โดยลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้ตัวเองทะเลาะกันอยู่
"ใช่ ริทก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีความรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ตอนไหน"ริทพูดพร้อมกับเขินม้วน จนต้องวิ่งลงไปข้างล่างปล่อยให้โตโน่และกันอึ่งกันอยู่ข้างบน พร้อมกับที่กันและโตโน่มองหน้ากัน จากสายตาที่โกรธเปลี่ยนแปลงไปเป็นสายตาที่เห็นใจซึ่งกันและกัน (หรือว่า......?)
กันและ โตโน่ ต่างอยู่ในความตกตะลึง ท่ามกลางความเงียบ จนได้ยินเสียงหัวใจ 2 ดวงเต้นระทึกราวจะระเบิดออกมาจากร่างกายของ โตโน่ และ กัน
"พี่โตโน่" "กัน" หนุ่มน้อย ทั้งสองคนต่างเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา พร้อมๆ กัน ด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า
"เราอกหักแล้ว" สองหนุ่ม ยกมือขึ้นตีปะกบกันกลางอากาศ
"ลูกผู้ชาย อกหักเรื่องเล็ก อกเล็กเรื่องใหญ่ เอ๊ยไม่ใช่ ไปซดโค้กซีโร่กันดีกว่า มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง" โตโน่ยิ้มแยกเขี้ยว ส่ายหัว ยกมือกอดคอกัน เดินออกไปจากห้อง
เซนกับเกดที่อยู่ด้านล่างซึ่งกำลังให้กำลังใจกันและกันอยู่ เมื่อเห็นริทวิ่งลงมาจากบนบ้านจึงเรียกริท
"ริท ไปทำอะไรกันมาว่ะหายไปซะนานเลย"เซนตะโกนถามริทในขณะที่มือของเซนยังจับมือของเกดอยู่
"เปล่าไม่มีอะไร ก็แค่พี่โตโน่กับไอ้กันเป็นบ้า ริทก็เลยบอกความจริงอะไรนิดหน่อยให้ พวกมันเลิกบ้า"ริทพูดพร้อมกับน้ำเสียงที่กึ่งเขินกึ่งโมโห
"ความจริงอะไร?"เกดและเซนถามพร้อมกันพร้อมกับเดินเข้าไปหาริท
"ความจริงที่ริท ชอบ พี่จิ๊บน่ะซิ"ในขณะนั้นมีบุคคลคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านพอดีซึ่งเป็นบุคคลที่ไม่น่าเข้ามาตอนนี้เลย (ตอนนี้เกด&เซนกำลังอึ่งอยู่)
บุคคล คนนั้นก็คือ พี่จิ๊บนั้นเอง
ฉากตัดมาในห้องครัวก่อน
กัน : เฮียว่าจริงป่ะ ที่ริทมีใจให้เฮียหนวด
โตโน่ : ไม่อยากจะเชื่อว่ะ แต่เราต้องเคารพการตัดสินใจของเจ้าริทมัน
กัน : แต่กันไม่อยากจะเชื่อนะ คิดว่ารสนิยมริทไม่ใช่อย่างนั้น
โตโน่ : แล้วแกคิดว่าเจ้าริทรสนิยมมันเป็นแบบไหนล่ะ
กัน : ผมว่าเค้าชอบแบบเข้มๆอ่ะพี่ แบบผมเนี่ย พอได้
โตโน่ : O_o* อึ้งไปสามวิ เมื่อได้สติกลับมาโตโน่ก็สวนกลับไปว่า
"อะไรว่ะ ไม่ค่อยเข้าข้างตัวเองเลยน่ะ"โตโน่พูดพร้อมกับเดินไปที่หน้าต่าง
"เฮ้ยพี่ พี่จิ๊บมา"กันพูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าบ้าน โตโน่หันไปมอง
"เออ จริงด้วย"
"กัน เรามีเรื่องสนุกแกล้งไอ้ริทแล้วล่ะ 555"โตโน่มองกันพร้อมกับสีหน้าเจ้าเล่ห์
"แกล้งอะไรมันดีอ่ะพี่ ผมนึกไม่ออก"กันพูดพร้อมกับใช้สายตาที่หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ จ้องมองไปที่โตโน่
"ก่อนอื่น อย่างแรกนะ แกห้ามมองพี่ด้วยสายตาหวานน้ำตาลเรียกพี่ขนาดนี้ เพราะถึงแม้พี่จะมาดแมน แต่แสนจะอ่อนไหว เข้าใจมั๊ยกัน" โตโน่ ยกนิ้วชี้หน้ากัน อารมณ์ประมาณว่าอยุ่บนเวทีคอนเสิร์ต
"ครับ ผมจะลดดีกรีความหวานลงมา นิดนึงครับ" กันยังคงยิ้มหวาน แต่หวานไม่มาก หวานเล็กน้อยถึงปานกลาง
"พี่ว่ามาเลยพี่" โตโน่เอียงคอซ้ายที ขวาที หมุนตัวอีก 1 จังหวะ ยกมือขวาตีเข่า ป๊าบ!
"พี่คิดออกแล้ว!"
"ว่าไงพี่ มีอะไรบอกหน่อย อยากรู้!!!!"กันมองมาที่โตโน่พร้อมกันเดินเข้ามาใกล้ๆโตโน่
"ก็แกล้งให้ไอ้ริทมันสารภาพต่อหน้าพี่จิ๊บอ่ะดิ"โตโน่บอกพร้อมกับสายตาที่ปิ๊งไอเดียของกัน
ขณะนั้น โตโน่และกันหารู้ไหมว่า พี่จิ๊บรู้ความจริงแล้วเพราะเสียงที่ริทบอกเกดและเซนดังมากจนพี่จิ๊บได้ยินไปแล้ว เมื่อพี่จิ๊บได้ยินถึงกับอึ่งไปกันเลยทีเดียว
"ว่าไงน่ะริท พี่ขอฟังชัดๆอีกรอบซิ"พี่จิ๊บเดินเข้ามาหาริทพร้อมกับส่งสายตาที่สงสัยมา ทำให้ริทเขินหน้าแดงขึ้นมา
"คือว่า...."ริทเขินจนตัวงอ
"ริท ชอบ พี่จิ๊บครับ"ริทหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก
"....คือ ริท พี่คงชอบริทไม่ได้หรอก เพราะพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว"พี่จิ๊บบอกก[นริทด้วยสายตาเอ็นดูสงสาร
"ใครอะพี่จิ๊บ"ทั้งริท เซนและเกด ตะโกนออกมาพร้อมกัน
"เอาน่าเรื่องส่วนตัว วันนี้พี่จะมาบอกว่า วันพุธที่จะถึงนี้มีข่าวดี"พี่จิ๊บเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเดินเขาไปหาเซน เกด ริท
"อะไรค่ะ/ครับ"ริท เซน เกดถามด้วความสงสัย
"วันพุธนี้ พี่จะให้พวกเราเจอเพื่อนเก่าๆ 1ชม.เต็มๆ เกรซ เก่ง ไอซ์ จะมาหาที่บ้านโอเค?"พี่จิ๊บเดินออกไปพร้อมกับ สีหน้าที่เศร้าๆของริท
หลังจากพี่จิ๊บเดินจากไป..ก็มีหลายคนที่กำลังมีเรื่องกลุ้มทันที...พี่ใหญ่ประจำบ้านเริ่มรู้สึกผิดต่อคนที่ตัวเองกำลังจะได้เจอนั่นคือเกรซ...แค่เพราะอย่างปกปิดความรู็สึกที่มีต่อริท...เขาได้เลือกทำให้สิ่งที่อาจส่งผลเสียต่อน้องสาวแสนน่ารักของเขาไป
ด้านกันที่เหลือบมองใบหน้าของริท...เห็นคนดีของเขามีสีหน้าเศร้าก็ยิ่งเป็นทุกข์...เขาไม่คิดจริงๆว่าริทจะชอบพี่จิ๊บมากขนาดนี้ แต่สำหรับริท...เศร้านะใช่...แต่ที่เศร้าคือ...ไม่รู้ว่าจะไปบอกพี่จิ๊บยังไงเรื่องที่เขาได้ทียกพี่จิ๊บมายุติการทะเลาะระหว่างสองคนที่เขาก็รู้สึกรักไม่ต่างกัน...ยังไม่ได้แก้ตัวเลย...กลัวพี่จิ๊บเข้าใจผิดจริงจังหน่ะสิ...เห้อ
ในขณะนี้คงมีเพียงแค่ 2คนที่ไม่เครียดเรื่องนี้เท่าไร
"พี่เซน เกดดีใจมากๆเลย วันพุธจะได้เจอเกรซแล้ว คิดถึงน้องมากๆ เกรซยิ่งเบลอๆอยู่"เกดพูดพร้อมกับจับมือเซนขึ้นมา
"ใช่ๆ พี่ก็จะได้เจอพี่เก่งด้วย คิดถึงเหมือนกัน แกงค์เราจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา"เซนพูดพร้อมกับบีบมือเกดแน่นๆ
"แต่เกดว่า ดูอีก3คนที่เหลือดูจะไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่เลย ดูเครียดๆกันน่ะพี่เซนว่าไหม"เกดพูดกระซิบเบาๆใส่หูเซน พร้อมกับที่เซนพยักหน้าตอบ
เจอเพื่อนเก่าที่ออกจากบ้านไปเเล้ว ใช่ว่าเขาจะไม่ดีใจ เเต่พอเจอเเล้วทุกๆอย่างอาจจะเเย่ลง ร่างสูงที่มีรอยยิ้มจนเห็นเหงือกเป็นอาวุธหลับตาลงช้าๆเพื่อให้สมองได้พักผ่อนเเละคิดหาทางเเก้ไขปัญหา 'เกรซ..พี่ขอโทษที่เคยพูดอะไรเเบบนั้นออกไป'หากวันนั้นได้คิดตรึกตรองให้ดี เขาคงจะกล้าสู้หน้าสาวน้อยได้มากกว่านี้
"พี่โตโน่ดีใจที่จะได้เจอเกรซมั้ยครับ?"เสียงเล็กตามขนาดตัวถาม ใบหน้าที่ออกอาการชัดเจอว่าเศร้าปรากฎอยู่เต็มใบหน้า เล่นเอาคนที่เเอบมองอยู่อย่างกันเเทบจะถลาเข้าไปปลอบทันที
โตโน่เหลือบตามองดวงหน้าคนที่กำลังปั่นหัวเขาเล่น...ที่ถามเนี่ย...เป็นห่วงพี่ใช่มั้ย?...ริทหึงพี่บ้างใช่มั้ย?...เรื่องพี่จิ๊บเนี่ย..โกหกใช่มั้ย?... มีคำถามมากมายที่อยากถาม...แต่ถามไปตอนนี้ก็คงไม่ต่างกับการจุดประเด็นให้เขากับกันต้องทะเลาะกันเป็นรอบที่สอง พอเหลือบไปมองคนที่เคยร่วมแกงก์เดียวกันอีกคนก็อดที่จะเศร้ามากขึ้นอีกไม่ได้...ก็ดูกันทำหน้าเช้าสิ...ทำหน้าอย่างกับว่าริทเป็นอะไรที่บอบบาง..แตกสลายได้ง่ายๆ...เห้อ...
"พวกพี่อย่าเครียดกันซิ มาสนุกๆกันดีกว่า"เกดพูดพร้อมกับฉุดโตโน่ กัน ริท ที่นั่งอยู่บนโซฟาให้ลุกขึ้น "ไปไปพี่ ไปล้างหน้าล้างตาใหม่ เร็วๆ"เกดพูดพร้อมกับผลัก โตโน่และริทให้เข้าไปในห้องน้ำ
ด้านเซนก็ช่วยพากันขึ้นไปเข้าห้องน้ำด้านบน(3คน คนละห้องน้ำกันน่ะ)
"โอ๊ย เกิดอะไรขึ้นในบ้านเราเนี่ยพี่เซน"เกดพูดพร้อมกับมองหน้าเซน เซนหันกลับมายิ้มให้ พลอยทำให้เกดหน้าแดงขึ้นมาอีก
"พี่เซนบ้า ยิ้มทำไม"เกดพูดพร้อมกับทุบเซนเบาๆ
"เลิกคิดอะไรเยอะๆได้แล้ว ดูสิ คิ้วขมวดเชียว" เซนพูดพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มไประหว่างคิ้วของเกด
เกด : ก็ดูคนในบ้านสิ เกด งง ไปหมดแล้ว
พลึ่ก พลัก อ้ากกกก
เซน : เห่ย ทำอะไรกันอ่ะ
เกด: O.O ภาพที่เกดและเซนกำลังเห็นนั้น คือ
โตโน่กับกันกำลังเอาหมอนข้างรุมทุบตีริทกันใหญ่ ใบหน้าน่ารักซุกลงกับเตียงนอนตัวนิ่มก่อนจะหัวเราะเสียงใส..เเม้กันเเละโตโน่จะมีเรื่องบาดหมางใจกันอยู่ เเต่ทว่าสายใยบางๆที่เรียกว่า"พี่น้อง"ก็ยังคงอยู่ มันเป็นความผูกพันที่ยากจะเเยกออกจากกันได้ ..นั่นสิเราจะทุกข์กันทำไม ในเมื่ออีกสามคนที่เหลือก็คือพี่น้อง กับคำถามที่ริทถามโตโน่ไปเมื่อสักครู่..เขาได้ตอบตัวเล็กไปว่า "ไม่ว่าน้องคนไหน..พี่ก็ดีใจที่ได้เจอ"
"แล้วพี่โตโน่จะเอาหมอนมาตีริททำไมหะ?"ริทขำไปหลบหมอนไปก่อนจะแย่งเอาหมอนข้างกลับมาเป็นฝ่ายตีพี่โตโน่กับกันคืนบ้าง
"ริทก็เป็นน้องพี่โตโน่นะ...ถึงแม้ว่าพี่โตโน่จะไม่น่านับถือก็เหอะ..อะ...หะหหะหะ..เซน...มาแกล้งริททำมายยย" เซนที่ได้ทีรีบเข้าไปจักจี้เจ้าคนตัวเล็กที่เอาหมอนข้างไล่ตีคนอื่นคืน...จนกระทั่งริทที่กำลังยืนไม่มั่นคงบนเตียง...เริ่มล้มไปทับกัน กันคว้าตัวคนตัวเล็กมากอดไว้แบบเนียนๆแล้วกระชิบข้างหูให้ได้ยินแค่เพียงสองคนว่า...
"ขอให้กันได้กอดริทอย่างพี่โตโน่บ้างเถอะนะ..."
ริทรีบลุกขึ้นมาจากเตียงทันที แต่ยังไม่ทันที่จะตั้งหลักได้ ริทก็โดนเซนเข้าจักจี้ต่อ
"โอ๊ยๆ เซน พอพอพอ หะหะหะหะ"ริทพูดไปขำไปจนน้ำตาเล็ด "พี่เซนไปแกล้งริททำไม"เกดพูดทั้งๆที่มือของเกดก็จักจี้ริทอยู่
"โอ๊ยๆ พอแล้วๆ เดี๋ยวชัก เดี๋ยวริทชัก"ริทพูดพร้อมกับเสียงที่เริ่มหอบ
"พอๆ พอได้แล้วจะไปแกล้งไอ้ริททำไม"กันรีบเข้ามาห้ามทำให้ทุกคนต้องหยุกการแกล้งไว้เพียงเท่านี้(ทั้งที่ใจจริง เกดกะเซนยังเอาขึ้นไม่หน่ำใจเลย(แก้แค้นคืนให้บัวบาน))
กันดึงตัวเพื่อนสนิทที่เเอบคิดไม่ซื่อออกไปจากที่ตรงนั้น..อยากจะคุยกับคนตัวเล็กให้รู้เรื่องรู้ราวซักที..ใบหน้าน่ารักทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเเดงระเรื่อ เมื่อพอจะรู้สาเหตุที่กันลากตัวเขามา
"ริท คือ...เรามีเรื่องอยากจะบอก"กันพูดด้วยน้ำเสียงตะกุตะกัก ความมั่นใจที่มีสูญหายไปหมด ให้ตายทำไมการบอกรักมันยากขนาดนี้นะ ใบหน้าน่ารักเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้ว่าร่างโปร่งนี่จะพูดอะไรกับเขา
"ที่เราขอริทไปเมื่อกี้..." กันเริ่มเพียงเท่านั้นก็ไม่กล้าพอที่จะพูดอะไรต่อ...ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆจ้องมองเขาจนเขาทำอะไรไม่ถูก...โอ๊ย...ขึ้นเวทีประกวดมาก็ตั้งเยอะ...เจอคนอื่นมาจ้องมองก็หลาย...แต่ทำไม...กับแค่สายตาคู่หนึ่งตรงหน้า...มันกลับทำให้เขางงงันจนทำอะไรไม่ถูก
เมื่อกี้?...ริทนึกตามแล้วก็อดที่จะรู้สึกร้อนวูบวาบไม่ได้...ขอ...กอด...อย่างพี่โตโน่....ริทเม้มริมฝีบางด้วยอาการครุ่นคิด...กันอยากกอดเขาอย่างพี่โตโน่...แล้วความรู้สึกเขาที่โดนกอด...ระหว่างสองคนนี้จะเหมือนกันมั้ย
"ก็เอาสิกัน"...ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เขย่งตัวเองเอาสองมือโอบรอบคอคนตรงหน้าให้เข้ามาใกล้ๆ... ความรู้สึกที่ริทไม่เคยรู้สึกใครมาก่อน แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นกับหนุ่มหน้าเข้มตรงหน้าเขา
"ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรน่ะ"ริทกระซิบกับตัวเอง เสียงของเขาเบามากจนกันสงสัยว่าริทพูดว่าอะไร
"อะไรน่ะริท ริทพูดว่าอะไรน่ะ"กันจ้องมองไปที่ดวงตาของริทพร้อมกับส่งสายตาที่หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ไปที่ริท
"ริทบอกว่า................................... เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก"ริทพยายามสะกดกันอารมณ์แบบนี้พร้อมกับเดินหลบฉากออกไป แต่กันไม่ลดความพยายามวิ่งตามริทออกไป ร่างสูงคว้ามือคนตัวเล็กไว้ ก่อนจะดึงให้หันกลับมา มุมปากยกยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนตรงหน้าก้มหน้างุดๆไม่ยอมสบตา
"หาอะไรอยู่ กอดกับเราไปแล้วทำหัวใจตกหายหรือไง" กันเอียงคอถาม
"บ้า หัวจงหัวใจอะไรล่ะ อย่ามามั่ว" ริทตอบอุบอิบพร้อมกับพยายามแกะมือออก ทำไมหัวใจมันต้องเต้นจังหวะแปลกๆแบบนี้ด้วยนะ
"ถ้างั้นต้องลองดูอีกทีว่ามั่วจริงหรือเปล่า" ไม่พูดเปล่า เจ้าชายลูกทุ่งจัดแจงคว้าตัวหนุ่มร่างเล็กที่กำลังสับสนเข้ามากอดแน่นทันที
"ริท กัน!!!" เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลังด้วยความตกใจ
"พี่ม้า" ?!?!? ชายหนุ่มทั้งสองมองคนที่เข้ามาใหม่ด้วยความตกใจ พี่ม้า กรรมการสุดสวย? รีบปรี่เข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมแยกสองหนุ่มออกจากกัน
"ดิฉันก็ไม่อยากจะขัดหรอกนะคะ แต่พวกคุณทั้งสองกำลังทำอะไรกันคะเนี่ย"
"เอ่อ...พี่ม้า" ทั้งสองเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี
"ทำอย่างงี้มันไม่งามเลยนะคะ เดี๋ยวคนเค้าจะเอาไปลือกันเสียๆหายๆ" พี่ม้าพูดกับทั้งสอง
"อ้าว สวัสดีครับพี่" เซนเดินมาเพราะได้ยินเสียงพี่ม้า
"สวัสดีจ๊ะ" พี่ม้าพูดพร้อมหันกลับไปมองหน้ากันกับริทที่ยังคงอ้ำๆอึ้งๆเพราะหาคำตอบไม่ได้
"แหมพี่ครับ มาเจอพวกผมฝึกแอคติ้งพอดีเลย" เซนช่วยพูดเพื่อกู้สถานการณ์
" ชะ ชะ ใช่ครับพี่ม้า" ริทรีบสมทบปากสั่น พี่ม้ามองปราดไปยังทั้งสามคน พลางเอ่ยสั่งสอน
" จำไว้เลยนะทุกคน ของอย่างนี้มันเป็นมายา อย่าได้หลงเป็นอันขาด กอดกันได้ แต่อย่าอิน มันจะทำให้พวกคุณติดใจไปจนวันตาย "
กันกับริท หันมาสบตากัน "กอดกันได้ แต่อย่าอิน ทำไงดีวะเนี่ย กรูอินไปแล้วกัน" ริทได้แต่นึกอยู่ในใจ
"วันนี้พี่ม้า มีอะไรให้พวกผมรับใช้ครับ" กันเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตาหวานไปให้พี่ม้าอย่างที่ไม่ได้คิดอะไร
"แกไม่ต้องมาทำตาหวานใส่ชั้น เดี๋ยวชั้นจะหลงแกอีกคนนะกัน วันนี้ฉันแค่มาทำธุระ แถวนี้ ก็เลยแวะเอาขนมมาฝากพวกเราทุกคนรับไปสิ"
"ขอบคุณคร้าบบบ ไม่เข้าไปข้างในก่อนเหรอครับ" ทั้งสามหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
"ไม่ละ ชั้นมีธุระต่อ ฝากสวัสดีโตโน่กะเกตด้วย โชคดีจ๊ะ ทุกคน" ทั้งสามเดินไปส่งพี่ม้าที่รถ ทันทีที่รถพี่ม้าออกไป เซนก็พูดขึ้นมาว่า
"ไง เกือบไปแล้วไม๊ล่ะ นี่ถ้าเซนไม่เข้ามาพอดี จะแก้ตัวกันว่ายังไงเนี่ย"
"......ก็...คือ ขอบคุณมากนะเซน"ริทและกันต่างก็อ้ำๆอึ้งๆว่าจะตอบกับเซน
"เอาเถอะ....ถ้าไม่มีอะไรก็ไปอาบน้ำนอนกันได้แล้วมั้ง"เซนพูดพลางยกมือไล่ให้สองคนนี้ไปอาบน้ำ
"ส่วนริท..."เซนพูดเว้นจังหวะไว้ ในขณะที่ริทหันมา เซนเองก็เดินเข้าไปใกล้เล้วกระซิบข้างหูให้ได้ยินกันสองคน
"มันถึงเวลาที่แกจะเลือกแล้วนะ"
เช้าวันต่อมา กันตื่นนอนขึ้นมาบนเตียงเดิมที่เขาเคยนอนกับเก่ง พี่ชายคนรองของบ้าน หลังจากบิดตัวเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นเต็มที่แล้ว กันก็หันมามองที่ว่างข้างๆตัวเขาที่เก่งเคยนอน แล้วก็ยิ้มออกมาน้อยๆโดยไม่รู้ตัว และบอกว่า
"วันนี้เดี๋ยวก็จะได้เจอพี่เก่งแล้วสินะ"
ทางด้านอีกห้องนอนนึง...โตโน่ที่ตื่นเช้าขึ้นมาก็ต้องพบกับความแปลกใจ...เมื่อคนที่น่าจะนอนอยู่ข้างๆกับไปโผล่ที่อีกเตียงนึงแทน... ทำไมริท?...รังเกียจพี่ขนาดนี้เลยเหรอ...หรือว่านี่คือตำตอบของริท?
โตโน่ลุกจากเตียงแล้วเดินไปดูเจ้าตัวเล็กที่หลับได้อย่างน่าเอ็นดูข้างๆเซน...วันนี้...จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้สินะ ตอนนั้นเอง เซนที่ตื่นนอนแล้วแต่แอบมองโตโน่อยู่ก็ลุกขึ้น จนทำเอาโตโน่ตกใจ และถอยห่างจากเตียงไปสองสามก้าว เซนลุกขึ้นและลงจากเตียงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวริทจะตื่นขึ้นมาก่อน จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาโตโน่ที่ยืนอยู่ที่เดิม แล้วพูดว่า
"ริทนี่น่าอิจฉานะพี่ มีแต่คนรุมรัก"
"แต่พี่ก็ไม่รู้ว่า...ริทจะดีใจมั้ยที่มันเป็นแบบนี้...พี่คิดว่า...ริทอาจจะลำบากใจ" โตโน่ตอบเบาๆ...นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดจริงๆ...ความรักที่อาจทำให้เราเข้าหน้ากันไม่ติด...และอาจทำให้ใครบางคนต้องมาขัดใจกัน
เซนยิ้มขัน...เพราะนานๆทีเขาจะเห็นพี่ใหญ่ของบ้านอยู่ในโหมดนี้...เห็นทุกทีไม่เครีนดเรื่องรองเพลงก็บ้าสุดขั้วไปเลย...ความรักเนี่ย...เปลี่ยนคนได้จริงๆแหะ
"มีคนมารัก...ก็ย่อมดีกว่ามีคนมาเกลียดแหละพี่โตโน่...เซนว่าริทมันก็คงคิดอย่างนี้" เซนพูดปลอบใจพี่ชายที่ท่าทางจะคิดมากวุ่นวายไปใหญ่แล้ว ไปพี่ ไปล้างหน้าให้สดชื่นดีกว่านะ" ว่าแล้วเซนก็กอดคอโตโน่แล้วพาเดินออกไป ซึ่งโตโน่ก็ฌยอมตามไปโดยดี แต่ก็ยังไม่วายต้องหันกลับมามองริทอีกครั้ง
ช่วงสายหลังอาหารมื้อเช้า แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปซ้อมเพลงของตัวเองตามมุมต่างๆของบ้าน กระนั้น กลับมีเพียงแต่เซนกับเกตเท่านั้นที่มีสมาธิกับการซ้อม ระหว่างที่ทุกคนกำลังซ้อมร้องเพลงอยู่นั้นเอง ด้านนอกก็มีรถยนต์คันหนึ่งกำลังมุ่งมาทีบ้านของพวกเขา โดยผู้ที่นั่งมาก็คือคนที่พวกเขาคุ้นเคย คือ เกรซ ไอซ์ และเก่ง...
"จะได้มาเจอกันครบ 8 คนอีกครั้ง...เกรซดีใจจัง" คำพูดเปรยๆจากใจทำลายความเงียบบนรถยนต์...เก่งฟังแล้วก็ได้ที...ขอแซวตามกระแสกับเขาเสียหน่อย
"ดีใจที่ครบ 8 หรือว่าดีใจที่จะได้เจอใครบางคนครับเกรซ"...ว่าที่คุณหมอยิ้มกวนๆ...ก่อนจะหันไปแซวใครอีกคนต่อ
"แล้วไอซ์...ดีใจมั้ยที่จะได้ไปเจอพี่ริทที่รักหน่ะ"... ไอซ์เจอพี่หมอแซวแบบนี้ก็ถึงกับไปต่อไม่เป็น แต่เมื่อสายตาของเค้ามองออกไปนอกรถที่กำลังจะถึงที่หมายเต็มแก่ และเห็นว่ามีใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้าน เค้าจึงยิ้มอย่างชอบใจ แล้วยื่นหน้าไปหาพี่เก่งแล้วบอกว่า
"มีคนมารอรับพี่เก่งด้วยน้า ดูสิ" ไอซ์พูดลากเสียงพร้อมกับชี้ให้เก่งดู "ใครคนนนั้น" ...กัน
เก่งยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อเห็นชายผิวเข้มที่เคยอยู่ด้วยกันมา และกำลังยืนมองรถของเขาที่กำลังชะลอเพื่อหยุดที่หน้าประตูบ้าน...
"ไง...ตัวพ่อ" เก่งทักทายเมทเก่าด้วยคำเรียกที่เหมาะสมที่สุด...
"ตัวพ่ออะไรกันพี่เก่ง 5555" กันหัวเราะแก้เก้อ...เรายอมรับว่าเขาคิดถึงพี่เก่งมาก...สาเหตุคงเป็นเพราะ...พี่หมอเก่งคนนี้"รู้"และเคยเป็นที่ปรึกษายามจำเป็นสำหรับเขา...ซึ่งตอนนี้...เขาต้องการคำชี้แนะมากๆจริงๆ
"คิดถึงพี่กันจังเลย" แล้วละอ่อนอสรพิษก็เข้ามาทักกันเป็นคนต่อมา...
"เกรซด้วย" เสียงใสของสาวน้อยน่ารักตามหลังไอซ์มาติดๆ จากนั้นทั้งสามคนก็สวมกอดกันให้หายคิดถึง
"แล้วกันจะไม่กอดพี่บ้างเหรอ" ว่าที่คุณหมอเอ่ยปากเมื่อทั้งสามคนคลายกอดแล้วพร้อมกับทำหน้าเหมือนงอน
"กอดสิคร้าบพี่" กันทำเสียงอ้อนๆ ก่อนจะเข้าไปกอดเก่งดังหมับ จากนั้นทั้งคู่ก็ทั้งกอดทั้งหมุนกันไปหมุนกันมาอยู่นาน ไม่ใช่เพียงแค่คิดถึง...แต่เพราะเก่งรู้สึกได้ว่าน้องชายที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยเป็นคนนี้ กำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ เขาจึงอยากให้กำลังใจน้องชายของเขา แต่เก่งกับกันคงไม่ทันเห็นว่า ที่หน้าประตูนั้น ริทกำลังมองดูพวกเขาอยู่ด้วยอาการแปลกๆในใจ ในขณะที่โตโน่ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังก็กำลังมองเกรซด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก...
เจ็บจังแหะ...ทำไมอยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บข้างในใจลึกๆ...ริทยกมือข้างหนึ่งทาบที่หัวใจตัวเอง...เป็นอะไรไป...พี่น้องกันทั้งนั้น...แล้วทำไม...ความรู้สึกนี้มันคืออะไร...กัน....
"ริท.." ร่างบางยืนนิ่งไม่ยอมตอบตามเสียงเรียก...โตโน่สังเกตเห็นแววตาช้ำน้ำแล้วก็สงสารน้อง...คว้าริทเข้ามากอดปลอบ...ความรู้สึกสับสนของคนสองคน...ริท กัน โตโน่ เกรซ...
"พี่เห็นริทเจ็บ...พี่ก็เจ็บนะ..." โตโน่พูดพร้อมน้ำตารื้น ริทเองด้วยสภาพจิตใจที่กำลังอ่อนแอจึงกอดตอบโตโน่แน่น ราวกับน้องที่ต้องการการปลอบใจจากพี่ชาย...ใช่ พี่ชาย... เพราะแม้จะยังรู้สึกเจ็บกับภาพตรงหน้า แต่การได้กอดกับโตโน่อีกครั้งในตอนนี้ มันทำให้เค้าเข้าใจความรู้สึกตัวเองมากขึ้นว่า เค้ารักโตโน่...แบบ พี่ชาย...จริงๆ
ส่วนด้านนอกนั้น เกตและเซนที่ออกมาก่อนริทและโตโน่ ก็กำลังพูดจาทักทาย และกอด เพื่อนๆพี่ๆ ทั้งสามคน เพื่อให้หายคิดถึง โดยไม่ทันได้เห็นว่า กัน กำลังมองดูชายหนุ่มสองคนที่กอดกันอยู่ด้วยแววตาหม่นหมอง... ริท รักพี่โตโน่จริงๆ...สินะ
ขณะเดียวกัน หมอเก่งที่กำลังคุยกับน้องๆ ก็ละสายตามามองกัน และเลยไปถึงริทและโตโน่ที่ยังกอดกันนิ่ง และมันก็ทำให้เขารู้ว่า กัน น้องชายของเขา กำลัง..มีความรัก
tbc
จบกระทู้ 2
เอามาแปะรวมโดย besuto
http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C9063314/C9063314.html
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น