คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : รูปกระตุ้นการจิ้น...(เก็บ)
ตอน รูปกระตุ้นการจิ้น...(ปล..ยูอาร์แอลรูปหมดอายุไปแล้ว)
"น้องก้องค่ะ...แน่ใจนะคะว่าจะไม่ให้พี่ตุ่มช่วย" เจ๊ตุ่มยืนหน้าห้องน้ำด้วยความกังวลใจเมื่อก้องบดินทร์ดื้อแพ่งว่าจะอาบน้ำด้วยตัวเอง
"ครับพี่ตุ่ม...แค่อาบน้ำ...ก้องอาบเองได้ครับ" ให้ตายสิ...ต่อให้เขาตาบอด...แต่กะอีแค่เรื่องอาบน้ำ...ทำไมเขาจะอาบเองไม่ได้...
ว่าแล้วก้องก็เริ่มสะเปะสะปะมือไปทั่วเพื่อหาฝักบัว...เห้อ...กว่าจะหาเจอ...พอทำให้ผมเปียกเสร็จ...ก็เริ่มเครียดต่อ...แล้วขวดไหนมันขวดแชมพูหล่ะเนี่ย....
"ปึก..." เอาละสิ...จากขวดที่ตั้งเรียงเอาไว้ให้พอจำได้ว่าอะไรเป็นอะไรมันก็ยากที่จะนึกแล้วว่าขวดไหนเป็นขวดไหน...แล้วตอนนี้...ที่เขาปัดขวดกลิ้งไปหมด..เขาจะรู้มั้ยว่าขวดไหนเป้นขวดไหน...
หนาว....ทำไงดี...หยีบขวดแรกขึ้นมา...คลำหาฝาเปิด...ยกขึ้นมาคิดว่าขะดมดูว่ากลิ่นแชมพูหรือสบู่เหลวหรืครีมนวด...แต่ปรากฏว่ากลิ่นมันปนกันไปหมด...หก...ขวดหกแน่ๆ...
โอ๊ย...ทั้งหนาวทั้งเหนื่อย
"น้องก้องค่ะ...เสียงอะไรละคะเมื่อกี้...เปิดประตูให้พี่เข้าไปช่วยเหอะนะคะ....อย่าดื้อเลย"
ก้องเม้มปากแน่น...เอาไงดี...แล้วตัดสินใจดึงผ้าที่จำได้ว่าแขวนอยู่ข้างหลังมาหันรอบตัวไว้
"ก็ได้ครับ...เดี๋ยวก้องเปิดประตูให้"...แล้วก้องปลดล๊อกประตู
"ค่ะ...เอ๋?" เจ๊ตุ่มชะงักเมื่อนายพีรวิชญ์หรือว่านายศักดิ์ในตอนนี้มาดึงแขนไว้...สายตาแสดงความเป้นห่วงและขอร้องเว้าวอนทำเอาเจ๊ตุ่มเข้าใจในความหมาย...ให้ผมได้ทำหน้าที่นี้เถอะนะ....แต่มันจะดีเหรอ..
"นะครับ" แล้วพีก็ไม่รอให้เจ๊ตุ่มตอบ...รีบแทรกตัวเข้าไปในห้องน้ำ...แล้วกดล๊อกประตู
"เจ๊ตุ่ม...ก้องทำขวดอาบน้ำล้มหน่ะเยจำไม่ได้ว่าขวดไหนเป็นขวดไหน" ก้องรีบรายงานสถานการณ์
...เหือก....มองเห็นก้องบดินทร์ในสภาพเปียกปอนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว...ทำเอาตัวเขาแถมหายใจไม่ออกเลยทีเดียว...ใจเย็นพีรวิชญ์...แล้วเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปหยิบขวดแชมพูมาส่งให้ก้อง...ก้องชะงัก..เมื่อคนข้างๆไม่พูดอะไรเขาก็ตกใจ
"ศักดิ์?" ตกใจ...ไม่คิดว่าจะต้องถูกใครมาเห็นในสภาพนี้...โดยเฉพาะคนที่ทำให้เขารู้สึกถึงความคุ้นเคย...คนที่ทำให้เขานึกถึงพีรวิชญ์...
"ขอบใจนะ" ก้องรีบอาบน้ำ...อายก็อาย...ไม่รู้ว่านายศักดิ์อะไรนั่นจะเห้นอะไรไหนต่อไหน...เสียเปรียบที่สุด...
ก้องรีบขึ้นนอน...ไม่พูดอะไรกับนายศักดิ์อีก...เพราะอายจนไม่กล้าพูดอะไร...ยังดีที่นายศักดิ์พูดไทยไม่ค่อยชัดเขาเลยไม่ได้พูดอะไรให้ตัวก้องต้องรู้สึกอายไปมากกว่านี้...พอถึงห้องนอน...ก้องก็รีบนอนเพราะรู้สึกหนาวๆร้อนๆ...
ด้านพีรวิชญ์...หลังจากส่งก้องเข้านอนเขาก็ค่อยๆนั่งลงพิงกำแพงอย่างเหนื่อยอ่อน...การได้เห็นก้องแสดงสีหน้าท่าทางต่างๆทำให้เขาแทบห้ามใจอะไรๆไม่ได้...ใบหน้าแดงระเรื่อเพราะความอาย...แค่คิดว่าคนอื่นอาจได้เห็น...เขาก็แทบทนไม่ได้....
รู้มั้ยว่าสีหน้าแบบนั้นมันยั่วยวนได้มากแค่ไหน...
---------
"พี....พี...."
ใคร..ใครเรียก...พีรวิชญ์สะดุ้งตื่นเพราะเสียงเรียกหวานๆของใครบางคน...ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นก้องนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง...ก้องเรียกชื่อเขา...
"ก...." เกือบหลุดปากเรียกตอบ...อะไร...ก้องเป็นอะไร...พีรีบเดินไปหา...เห็นก้องเหงื่อออกมากมาย...เสื้อนอนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ...ก้องไม่สบาย?..พีรีบเดินไปตามเจ๊ตุ่มทันที....เจ๊ตุ่มรู้ก็รีบเดินขึ้นมาดู
"น้องก้องค่ะ"...เจ๊ตุ่มเขย่าก้องเบาๆ...
"พี...พี...อ้าว....เจ๊ตุ่ม....ใช่มั้ย"..ก้องตื่นแล้ว...แก้มนวลออกสีแดงระเรื่อเพราะพิษไข้
"ค่ะน้องก้อง...เห้นมั้ย...เพราะเมื่อวานดื้อจะอาบน้ำเอง...วันนี้เลยไม่สบายเลย..." เจ๊ตุ่มแอบดุ...ก้องเม้มปากยอมรับผิด...ร้อน...เหนียวตัวด้วย...
"เดี๋ยวเจ๊ตุ่มไปหายามาให้นะค่ะ...เดี๋ยวนายศักดิ์จะเช็ดตัวให้" เห...ทำไมเจ๊ตุ่มไม่เช็ดตัวให้ก้องเองละ....
"เดี๋ยว..." ก้องคิดจะท้วงแต่ก็อดชะงักไม่ได้....พีรวิชญ์เองก็สงสัยกับท่าทีแปลกๆของก้องเหมือนกัน
"คะ?...มีอะไรเหรอ"
"เปล่าครับ...เจ๊ตุ่มไปเอายาขึ้นมาเถอะครับ" กะอีแค่เช็ดตัว...เมื่อวานมากกว่านี้ตั้งเยอะ...คิดมากไปได้นะเรา...
พอก้องกินยาเสร็จ...พีรวิชญ์ก้เตรียมเช็ดตัวให้...ผ้าชุบน้ำหมาดๆยามลากไล้ไปตามเรียวแขนทำให้ก้องรู้สึกวูบๆ...เพราะเราตัวร้อนหรือว่าเพราะอะไรกันแน่...ฝ่ามือที่ยึดตรึงข้อมือเราเอาไว้ทำไมมันถึงรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคย...พีรวิชญ์...ใช่คุณใช่มั้ย?
ร้อน...ไอร้อนจากตัวก้องบดินทร์ไม่แน่ว่าจะร้อนเท่าความรู้สึกในตัวเขาตอนนี้หรือป่าว...เมื่อวานก็ที...วันนี้อีก...ก้อง...ผมอยากกอดคุณเอาไว้...เห็นคุณไม่สบายแล้วร้องเรียกชื่อผมมันยิ่งทำมให้ผมเจ็บรู้มั้ย...ทั้งๆที่คุณก็รักผม...ร้องเรียกหาผม...แต่ทำไม...ถ้าคุณรู้ว่าคนตรงหน้านี้คือผม...คุณก็ไล่ผมไปอีก....
พีรวิชญ์บิดผ้าขนหนูเป็นครั้งสุดท้าย..หันไปเห็นก้องทรุดตัวลงนอน...เขาเลยเดินเขาไปยืนข้างๆเตียง...แล้วโน้มหน้าเขาไปใกล้...
ใกล้กันขนาดนี้คุณก็ยังไม่เห็นผมอยู่ดี...ดวงตาปรือของก้องเบิ่งขึ้นเล็กน้อย...อาจจะเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงลมหายใจใกล้ๆ
"ศักดิ์....พี?" พีรวิชญ์ถอนตัวออกมา...ตัดใจ...เขาจะรอ...รอวันที่ก้องมองเห็น...แล้วหลังจากนั้น...เขาจะสานทุกอย่างต่อ...เพื่อก้องบดินทร์คนที่เขารัก...
--------------------
ความคิดเห็น