fanfic. พี-ก้อง จาก กระทู้เสริมสร้างจินตนาการ by besuto

ลำดับตอนที่ #13 : ฉากคอนโด(ไม่เรทๆ)(เก็บ)

จิ้นฉากคอนโด(ไม่เรทๆ)

หลังจากที่พีต้องขับรถวนไปมาอยู่หลายรอบเพราะความลังเลใจของตัวเอง...เหลือบมองใบหน้าอาบน้ำตาก็ไม่กล้าที่จะถามว่า"ตกลงจะให้ผมขับรถไปไหน"...เลยเนียนขับรถพาก้องมาที่คอนโดตัวเอง...ก้องบดินทร์ไม่ได้พูดทักอะไรเขาก็สบายใจขึ้นบ้าง...แม้ว่าในใจจะเจ็บปวดเมื่อเห็นคนที่เขารักนั่งสะอื้นอยู่เงียบๆ...

พอมาถึงคอนโด...พีรวิชญ์ได้แต่กุมมือก้องบดินทร์และบีบเบาๆเพื่อเพิ่มกำลังใจว่าเขาไม่ได้ไปไหน...และกำลังอยู่เคียงข้างเสมอ...ก้องเดินตามการชักนำของพีจนถึงห้อง...และทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยความอ่อนแรง

เหนื่อยกายยังไม่เท่าเหนื่อยใจ....ทำไมนะ...สายตาพี่แก้วที่มองมาถึงทำให้เขารู้สึกเจ็บขนาดนี้...พี่แก้วบอกว่า...ไม่ผิดหรอกนะที่เขาจะรักคนเพศเดียวกันเอง...แต่ผิด...ที่ใครคนนั้น....เป็นพีรวิชญ์....

การที่เขารักพีรวิชญ์เป็นสิ่งที่เขาไม่ควรจะให้มันเกิดขึ้นเหรอ...

นี่ไงคือสิ่งที่เขากลัว...เขาไม่อยากเสียคนที่เขารัก...แต่เขากำลังเห็นคนอื่นดีกว่าพี่สาวตัวเอง....และเขาก็เลือกพีรวิชญ์...

"พี" พีรวิชญ์เหลียวมองตามเสียงหวานที่เรียกชื่อเขา...ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววซุกซนกำลังเปียกปอนด้วยหยาดน้ำตาและความเศร้า...พีริวชญ์เขยิบไปนั่งข้างๆก้อง...จากที่ต้องห่างไว้เพราะไม่รู้ว่าจะปลอบใจคนรักอย่างไรดี...แต่เมื่อก้องเรียกหา...เขาก็ยินดีตอบรับ...

"พี่แก้วไม่เข้าใจ..." ประโยคเปรยๆสั่นตามแรงสะอื้น...ก้องแค่อยากระบาย...พีรวิชญ์ยกมือขึ้นเกลี่ยหยดน้ำตาออกจากพวงแก้ม...ไล้นิ้วมือไปตามใบหน้าเรื่อยไปตรงกกหู...

"ก้องทำไม่ได้อย่างพี่แก้ว...พี่แก้วกับพี่ปอ...พี...ก้องจะทำยังไงต่อไปดี" พีรวิชญ์ดึงคนตรงหน้ามากอดไว้ก่อนที่จะตอบอะไร...ลูบแผ่นหลังไปมาเหมือนพยายามจะปัดเป่าความทุกข์ใจออกไป...

"ก้อง...วันนี้...พีว่าก้องเหนื่อยมามาก...อย่าพึ่งคิดอะไรเลย...ถึงตอนนี้พี่แก้วจะไม่เข้าใจ...แต่วันหน้ายังมี...ผมจะช่วยคุณอธิบายทุกอย่างเอง...คุณหยุดร้องไห้เถอะ...นะ...ก้องคนดี...ผมทนไม่ได้ที่เห็นคุณเสียใจ"...พีรวิชญ์คลายอ้อมกอดแล้วสบตากับก้องบดินทร์...

ถึงบนโลกนี้ไม่มีใคร...พีรวิชญ์ก็ยังอยู่...ได้รับรู้ความรักของคนตรงหน้า...ก้องบดินทร์ก็อยากลืมคนอื่นไปให้หมด...ได้สบตาคู่สวย...เห็นสันจมูกโด่งได้รูป...ใบหน้าเรียว...ริมฝีปากหยักสวย.....

เขายอมเสียทุกอย่าง...ขอแค่อย่าพรากพีไปจากเขา...ได้มั้ย...

พีรวิชญ์ยิ้มที่เห้นคนตรงหน้าหยุดร้องไห้...เห็นก้องบดินทร์หลุบตาลง...เขาจึงจรดริมฝีปากลงบนเปลือกตา...ก่อนจะพรมไปยังแก้มนวลและหยุดที่ริมฝีปากแผ่วเบา...

พีรวิชญ์ค่อยๆโน้มตัวลงคร่อมก้องบดินทร์ที่กำลังเอนกายลงบนโซฟา...ผละริมฝีปากออกแล้วสบตาก้องที่มองสวนกลับมา...

รักมั้ย?...รัก...จนตายแทนได้...

ยอมมั้ย?...ยอมได้ทุกอย่างขออย่าแยกเราจากกัน...

พร้อมมั้ย?....ที่จะเป็นของกันละกัน....

วันนี้...

(...)

--------------------