fanfic. พี-ก้อง จาก กระทู้เสริมสร้างจินตนาการ by besuto

ลำดับตอนที่ #11 : ...ตุ๊กตาหมี...(พาร์ท 2) ...

"ติ๊ดๆๆๆๆ...ๆๆๆ...ๆๆๆ" ผมรีบกดปิดเสียงมือถือที่ตั้งปลุกเอาไว้...เพราะเกรงใจคนในอ้อมกอดที่กำลังหลับอยู่...คิ้วมุ่นๆเริ่มคลาย...เปลือกตายังคงหลับพริ้มอยู่...ผมลอบพิจารณาคนตรงหน้าในระยะใกล้...

     ผมอยากขอบคุณอุณหภูมิห้องที่ต่ำกว่าปรกติ...เพราะมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกหนาวมากแต่ก็หนาวพอที่จะทำให้ก้องซุกตัวเข้ามาหาผม..และด้วยเหตุผลนี้...ระยะห่างระหว่างผมกับก้องเลยไม่รู้ว่าควรจะใช้หน่วยไหนเป็นคำบรรยายดี...เส้นคิ้วที่เรียงเป็นระเบียบ...ขนตายาวงอน...ปลายจมูกงอนบอกความเหวี่ยงได้ดี...แล้วยิ่งริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ...

     ผมค่อยๆลุกจากเตียง...เพราะถ้าไม่ลุกตอนนี้...อะไรๆมันอาจจะเกินการควบคุมไปได้..(ผมหมายถึงว่าผมอาจหลับเลยเวลาทำงานไปได้...)...ก่อนออกจากห้องผมไม่ลืมที่จะคลุมผ้าห่มให้ก้อง...แม้ว่ามันคงทำให้อุ่นสู้ตัวผมไม่ได้...แต่ก็ยังดีกว่าการจะปล่อยให้คนที่ผมรักต้องนอนหนาวอยู่คนเดียว...จุ๊บ...ผมขอไปอาบน้ำก่อนนะ...ก้องที่รัก...

     ผมกลับมาที่ห้องแล้วใช้เวลาอาบน้ำแบบเร็วๆ...ปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวไหลผ่านจากศีรษะผ่านเลยจนถึงปลายเท้า...สายน้ำเย็นเยียบช่วยปลุกผมให้ตื่นจากความง่วงงุนได้เป็นอย่างดี...พอตื่นเต็มที่ก็รีบเช็ดตัวแล้วออกจากห้องน้ำ...เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วจำใจมองหาเสื้อผ้าในมุมในสุดที่ผมไม่ค่อยได้สวม...แต่วันนี้ผมจำเป็นต้องใส่...หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็เซ็ตผมอย่างเซ็งๆ.....จะทำยังไงได้...ยังไงๆงานนี้ก็ไม่มีใครจะสืบทอดได้นอกจากตัวเอง...เห้อ...อีกอย่างถ้าจะดูแลก้อง...ผมเองก็ต้องทำงานให้ดีหาเงินเยอะๆ...ผมกับก้องจะได้อยู่กันจนลูกหลานเรียกว่า"ตากับยาย"...

"ไงลูกพี...โห...วันนี้แต่งตัวสะหล่อเชียว" ป้าฟองหันมาเจอผมที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องครัว...ใช้สายตาสำรวจเร็วๆแล้วเอ่ยปากชม...

"อรุณสวัสดิ์ครับ...ถ้าคุณป้าชอบให้ผมแต่งตัวแบบนี้...แล้วผมจะใส่แบบนี้ให้คุณป้าชมทุกวันดีมั้ยครับ" ผมตอบคำชมแบบทีเล่นทีจริง...เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวผูกเนคไท...กางเกงแสล็คสีดำ...ไอการแต่งตัวแบบนี้มันใช่ผม คนที่ชื่อพีรวิชญ์สะทีไหนกันเล่า...เห้อ...

"มะ...มากินข้าวเช้าก่อนไปทำงานนะ...ทำงานวันแรกอาจจะเหนื่อย...ป้าเตรียมกับข้าวไว้เยอะแยะ" ผมรีบเข้าไปช่วยป้าฟองจัดโต๊ะอาหาร...ตอนนี้ความรู้สึกที่ผมไม่เคยได้รับค่อยๆเต็มแน่นอยู่ในอก...ครอบครัว...ที่ผมไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว...แต่ตอนนี้...ตั้งแต่ที่ได้มารู้จักกับก้อง...ครอบครัว...ได้กลับคืนมาสู่ผมอีกครั้ง....

"อ้าวน้องก้อง...วันนี้มีเวรเช้าเหมือนกันเหรอค่ะ" ผมหันตามเสียงเจ๊ตุ่มที่ทักก้องแล้วกลับไปทำงานในครัวต่อ...เห็นก้องชะงักอยู่กลางบันได...สายตาของก้องมองผมอย่างสำรวจ...ผมส่งยิ้มไปให้...แอบขำเล็กน้อยกับทรงผมของก้องตอนนี้...ผมเลยเดินไปหาก้องที่ยืนค้างอยู่ที่บันได..แล้วเอื้อมมือไปปัดปอยผมกระดกๆของก้อง...แต่อยู่ดีๆก้องก็ถอยย้อนบันไดขึ้นไปหนึ่งขั้น...ถอยออกจากผม...

"ก้อง..." ผมเรียกก้องด้วยความลังเล...ก้องไม่ได้ตอบ...ได้แต่เม้มปากแน่น...และสีแก้มก็เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ...อ้อ...

"ไม่สบายเหรอ" ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆหลบสายตาคนอื่นที่อาจจะเห็น...ใบหน้าเฉียดกันแค่คืบ...

"ป..ป.ป่าว...ไม่ได้เป็นอะไร" ก้องเริ่มมุ่นหัวคิ้ว...เอาละ...โหมดเหวี่ยงยามเช้า

"แล้วคุณจะมายืนขวางทางผมทำไมละเนี่ย...ผมจะไปกินข้าว" ผมยอมถอย...กลั้นยิ้มอยู่คนเดียว...ผมรู้นะก้องว่าคุณไม่ได้ไม่สบาย...แต่คุณหน่ะ...

"เดี๋ยววันนี้ผมไปส่งคุณเอง..ก้อง" ผมเอ่ยขึ้นมาเรียบๆระหว่างที่กินข้าวอยู่...ก้องช้อนสายตามองผม...เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหลบตาแล้วไม่ได้ตอบว่าอะไร...

     ระหว่างทางที่อยู่บนรถก้องเงียบกว่าทุกครั้ง...มีเหลือบมามองผมบ้างบางครั้งแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไร...

"นี่ก้อง...ผมแต่งตัวแบบนี้ดูดีมั้ย"  

"ไม่!!!" คำตอบที่เร็วเกินไปหมายความได้สองอย่างคือ...เผลอหลุดปากตอบความจริง...ไม่ก็โกหก...แต่ผมว่าในกรณีนี้เป็นอย่างหลัง...

"จริงเหรอ...แต่เช้านี้แม่คุณยังบอกว่าผมใส่ชุดนี้แล้วหล่ออยู่เลย" ทำเสียงผิดหวังแบบโอเวอร์แอคติ้ง...แล้วแอบเหลือบไปเห็นก้องทำหน้าหงุดหงิดใจ

"ผมบอกว่าไม่หล่อก็คือไม่หล่อสิ...ใส่เสื้อแบบนี้มันไม่เหมาะกับคุณหรอก" ก็จริง...ผมอมยิ้ม...ไม่เหมาะก็คือไม่เหมาะ...แต่ไม่หล่อคือหล่อ

"ใส่เสื้อแบบวันนี้ไม่เหมาะ...แปลว่า...ไม่ใส่เสื้อแบบวันนั้นเหมาะกับผมมากกว่างั้นสิ...คุณก้องบดินทร์" 

"บ้า!!!...ใครเค้าไปหมายความอย่างนั้นกัน...คงมีแต่คุณที่แปลคำพูดผมได้แบบนี้" ก้องเหวี่ยงกลับอย่างเร็ว...สองแก้มแดงเป็นสีตำลึงสุกน่ากิน

"ก็ไม่แปลกนี่ก้อง...ก็ขนาดเรื่องคุณ...ก็ยังมีแต่ผมที่รักคุณจนหมดหัวใจขนาดนี้" คำตอบของประโยคนี้คือความเงียบ...ก้องยามเหวี่ยงไม่ออกน่ารักน่าแกล้งเป็นที่สุด...ริมฝีปากอวบอิ่มมีสีแดงสดเพราะเจ้าตัวขบเม้มเพราะคิดไม่ออกว่าจะตอบอะไร...

     ผมจอดรถแล้วหันไปหาคนข้างๆก่อนจะค่อยๆโน้มตัวเข้าไปหา...ก้องนั่งนิ่งสบตาผม...ใบหน้าของเราทั่งคู่ค่อยๆใกล้กันยิ่งขึ้น...ใกล้กันจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจแผ่วเบา.......

"กึก.." ผมเปิดล็อกประตูรถให้ก้อง...มุกในละครเก่าๆ...ก้องยิ่งอายมากขึ้นพอรู้ว่าผมแกล้งเลยอ้าปากเตรียมโวย...ผมเลยรีบฉวยโอกาสประทับจุมพิตให้คนที่กำลังจะเหวี่ยง...ริมฝีปากที่สัมผัสกันอ่อนอิ่งเนิ่นนาน...คิดเหรอว่าผมจะปล่อยโอกาสดีๆไปเฉยๆ...พีรวิชญ์คนนี้ก็ต้องแกล้งบ้างอะไรบ้าง..

"ตั้งใจทำงานนะคนดี..." ก้องแสดงสีหน้าหงุดหงิดใจเล็กน้อยที่โดนผมแกล้งเพราะรักอย่างนี้....

"คุณก็เหมือนกัน...พี...ตั้งใจทำงานนะ" ผมเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาด้วยความอาย...แล้วรีบลงจากรถของผมไป...เดินไปได้สี่ห้าก้าวก็หันมามองที่รถผมอีกครั้ง...ผมเลยโบกมือตอบก่อนจะขับรถไปยังที่ทำงานของตัวเอง...

------------

คำนวนพลาด...
ตุ๊กตาหมียังไม่ออกเยย