fanfic. พี-ก้อง จาก กระทู้เสริมสร้างจินตนาการ by besuto

ลำดับตอนที่ #10 : ...ตุ๊กตาหมี...(พาร์ท 1)

"ผมจะกลับไปทำงานต่อแล้วนะครับ" ผมพูดออกไปกลางโต๊ะอาหาร...ส่งผลให้ช้อนส้อมของใครหลายคนชะงักพร้อมกัน...

"ทำไมถึงรีบจังละก้อง...แม่ว่าพักให้ตาหายดีก่อนดีกว่านะ" แม่ในโหมดห่วงลูกชายสุดฤทธิ์เริ่มอีกครั้ง

"ก้องพักมานานแล้วนะแม่...นะนะนะ...ให้ก้องกลับไปทำงานเถอะ...ก้องพักจนเบื่อแล้ว...แม่ก็รู้ว่าการอยู่บ้านเฉยๆมันน่าเบื่อแค่ไหน...นะจ้ะ...แม่นะ..." ผมเริ่มอ้อน...รวมช้อนส้อมไว้ในมือ...ส่งสายตาที่ใช้ประจำให้กับแม่...คิ้วแม่เริ่มขมวดด้วยความขัดใจและจนใจ...

"แก้วคิดว่าไง..." แม่เริ่มใช้เสียงข้างมาก...หันไปพึ่งพี่แก้วที่วันนี้แวะมากินเย็นพร้อมพี่ปอด้วย

"แก้วว่า...ถ้าก้องคิดว่าตาหายดีแล้ว...ก็ตามใจก้องเขาเถอะค่ะ" พี่แก้วตอบแม่แล้วหันมายิ้มให้ผม...แน่ละ...พี่แก้วย่อมรู้ใจผมที่สุด...

"งั้นแม่ก็ตามใจละกัน" แม่ถอนหายใจแล้วอนุญาติ...ผมยิ้มตอบแม่อีกครั้งแล้วเหลือบไปมองพี...เห็นพีทำหน้าแปลกๆชอบกล

"ไม่ถามผมบ้างเหรอ" พีเอ่ยถามหลังจากเดินตามผมมาเก็บจานที่ห้องครัว

"แล้วทำไมผมต้องถามความอนุญาติจากคุณด้วย...ขืนผมถาม...คุณก็ไม่ให้ผมไป" ผมตอบอย่างรู้ทัน

"คุณรู้ได้ยังไง...ก้อง...ว่าผมจะไม่ให้คุณกลับไปทำงาน" พีถามต่อ

"ผมนั่งอยู่ในใจคุณ...ผมย่อมรู้ใจคุณเป็นธรรมดา" ผมตอบทีเล่นทีจริง...อย่างน้อยผมก็ทำให้พีขำได้...

"แล้วอีกอย่าง...ทีคุณจะกลับไปทำงานแทนพี่พัฒน์...คุณเองก็ไม่ได้ถามผมสักคำ" ผมเริ่มเหตุผลที่แท้จริง

"มันไม่เหมือนกันนะก้อง...ผมเป็นห่วงคุณ...ตาคุณพึ่งจะหายดี..."...อีกรอบแล้วววว

"คุณเป็นห่วงผม...ก็อย่ามาแกล้งผมบ่อยๆสิ...ผมนอนน้อยตาผมก็ไม่ได้พักนะ" ผมสวนกลับ..พีชะงัก...มองหน้าผมแล้วยิ้ม...

"ก็ผมเห็นว่าคุณชอบ"

"บ้า!!!...ไปเลย...ผมจะล้างจาน" พีขำอยู่ในลำคอแถมส่งสายตาวิบวับมาให้....

     หลังจากที่จัดการติดต่อเรื่องกลับไปทำงานต่อไว้หมดแล้ว...ผมเลยได้กลับไปทำงานที่ผมรัก...เพื่อนๆที่โรงพยาบาลและเจ้านายยินดีต้อนรับการกลับมาด้วยความตื่นเต้น...ผมเองก็ดีใจไปอีกรอบ...การเป็นนักกายภาพบำบัด...ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ผมเหนื่อยกาย...แต่มันก็ทำให้ผมสุขใจได้...ตอนนี้ชีวิตของนายก้องบดินทร์คนนี้...แทบจะบอกได้ว่ามีแต่ความสุข...อาการป่วยของแม่ดีขึ้นมากแล้ว...พี่แก้วก็แต่งงานกับพี่ปอแล้ว...ส่วนเรื่องพีกับผม...เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน...เจอหน้า...พูดคุย...อย่างทุกวันนี้ก็ทำให้มีความสุขที่สุดแล้ว...

"ก๊อกๆๆๆๆ" ประตูหน้าห้องถูกเคาะ...ผมเดาได้ทันทีว่าใคร...โดยไม่ต้องแม้แต่จะละสายตาจากตู้เสื้อผ้าเพื่อหันกลับไปมอง

"เข้ามาสิ" ...พีรวิชญ์ของผม...เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม...

"เป็นไงบ้าง...กลับไปทำงานวันแรก" พีรวิชญ์ถามแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเตียงผม...

"ก็ดี...เพื่อนเก่าหายไปบ้างแต่ก็มีเพื่อนใหม่มาแทน...เจ้านายก็ยังใจดีเหมือนเดิม..." ผมหยิบเสื้อนอนออกมาเตรียม...กะว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำ...แต่พอหันมาที่เตียงอีกที...พ่อตัวดีของผมก็นอนหลับบนเตียงของผมไปสะแล้ว...

"พี..."....เงียบ...หลับจริงหรือแกล้ง...

"พี..." ผมลองเรียกอีกที...แต่ก็ยังนิ่ง...ผมเริ่มลังเลใจ...กว่าจะเดินไปห้องน้ำ...แต่ไหนๆพีก็หลับอยู่...
   
     ผมลองโบกมือผ่านหน้าของพี...แต่เจ้าตัวดูจะหลับสนิท...อะไรกัน...พูดกันยังไม่ถึงประโยค...หลับไปสะแล้ว...คนที่ควรจะเหนื่อยจนง่วงแล้วผล็อยหลับไปมันเป็นผมไม่ใช่เหรอ....เฮ้อ...ผมถอนหายใจ...ขอให้นายพีรวิชญ์หลับจริงๆทีเถอะ...ว่าแล้วผมก็หันหน้าเข้าตู้เสื้อผ้าอีกครั้งแล้วเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน...ยิ่งกลัวคนบนเตียงตื่นก็ยิ่งลน...พอยิ่งลนก็กลายเป็นยิ่งช้า...ยึยยย...หงุดหงิดตัวเอง...ผมหันไปมองหน้าพีอีกครั้งหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ...ก้องบดินทร์เอ๊ย...ขอให้ผมคิดผิดทีเหอะที่มองเห็นว่าปากได้รูปสวยกำลังอมยิ้มน้อยๆ...

"พี..."...ช่างมันเถอะ...เรียกไปก็เงียบอยู่ดี...แล้วผมก็ทิ้งตัวเองลงนอนข้างๆพีรวิชญ์บนเตียงของตัวเอง...คนบ้าอะไรขนาดเผลอหลับยังเว้นที่ไว้ให้ผมนอนได้พอดีขนาดนี้

"เห้ยยย"...ผมสะดุ้งสุดตัว...เมื่อสองมือของคนที่ผมคิดว่าหลับไปแล้วชัวร์ๆคว้าเอวผมไปนอนกอดจากด้านหลัง

"พี!!!!...นี่คุณแกล้งหลับเหรอ" ผมเริ่มดิ้นหนี

"เปล่า...ผมตื่นเพราะคุณล้มตัวลงนอนต่างหาก...นอนเถอะก้อง...ผมง่วงแล้ว" พูดไม่พูดเปล่า...เพราะอ้อมกอดของพีเริ่มกระชับแน่น...นี่ผมไม่ใช่หมอนข้างนะ!!

"ง่วงก็ไปนอนห้องตัวเองสิ..ไหนๆก็ตื่นแล้ว" ผมดิ้นต่อ...เรื่องอะไรผมจะยอม...ถ้าเจ๊ตุ่มรู้ว่าพีนอนห้องผม....โอ๊ย...ไม่อยากจะคิด

"พีๆๆๆๆ...ปล่อย"

"ก้อง...ผมนอนไม่หลับจริงๆถ้าไม่ได้นอนกอดคุณ" หา??????...นิ่ง...ประโยคนี้ทำให้ผมนิ่งได้...พีเห็นผมหยุดดิ้นเลยฉวยโอกาสกดจมูกตัวเองหนักๆลงบนแก้มผม...และยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร...พีก็จบบนสนทนาวันนี้ลงเสียแล้ว...

"ราตรีสวัสดิ์ครับ...ก้องที่รักของผม"....แล้วอย่างนี้...ผมจะไปกล้าดิ้นต่อเหรอ..อืม...ที่รักของผม~


ราตรีสวัสดิ์นะ...พีที่รักของผม


.....