ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Is Real?
"พี่โตโน่คร้าบบบบบบบบบ"
...
"ริทๆๆๆๆๆ"
...
"พี่โตโน่ๆ"
...
"ไอริท"
"เห้อ..." คนผิวเข้มอดถอดถอนใจเสียไม่ได้...ดวงตากลมหันขวับมามองด้วยความสงสัย
"มึงเป็นไรป่ะกัน"
"ป่่าว...มึงสนใจด้วยเหรอว่ากูจะเป็นอะไร" วันๆได้ยินอยู่แค่เนี่ย...เรียกกันไปเรียกกันมา...เดี๋ยวก็พี่โต่โน่...เดี๋ยวก็ริท...กันนั่งอยู่ก็เหมือนไม่อยู่...รู้สึกได้ถึงความเป็นส่วนเกินอยู่ตลอดเวลา...
"กัน...กุถามมึงดีๆนะ...จะประชดทำไม" คนตัวเล็กหน้าง้ำ...คนเขาถามเพราะเป็นห่วงแต่อยู่ดีๆร่างสูงก็มาประชดเขาสะอย่างนั้น...ไอคนปัญญาอ่อนเอ๊ย...
"ไม่ได้ประชด...โทษที...พอดีเบื่อๆ" ตอบปัดๆไป...เรื่องที่หงุดหงิดอยู่จะเอามาบ่นอะไรกับเจ้าตัวก็ใช่ที่...ว่าแล้วก็ยกกระดาษเนื้อเพลงขึ้นมาหลบสายตา
กันมันเป็นอะไรหรือป่าวนะ...สายตายังคงมองที่กระดาษ...ถึงแม้ว่ามันจะบังสายตาของริทได้...แต่มันก็หยุดความเป็นห่วงของเขาไม่ได้...ว่าแล้วร่างบางก็ลุกเดินไปหาใกล้ๆแล้วดึงกระดาษเนื้อเพลงลง...เผชิญหน้ากับใบหน้าคมที่ดูจะแปลกใจกับการกระทำของเขาอยู่ไม่น้อย
"กัน...มึงไม่สบายหรือป่าว" แล้วก็ยกมือขึ้นอังที่หน้าผาก...
"ตัวมึงก็ไม่ร้อน" ว่าที่คุณหมอตรวจอาการเสียดูจริงจัง...ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าทำให้ใครคนนึงใจเต้นระส่ำ...จนต้องคว้าเอามือคนตรงหน้าลงมาจับไว้...กลัวว่าจากที่ตัวไม่ร้อนมันจะได้ร้อนเพราะความประหม่าแทน
"กันไม่เป็นไร...สบายดี" รีบตอบแล้วเปลี่ยนเรื่อง...ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆสบสายตาเงียบๆแต่ไม่ตอบอะไร...กันเองก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก...มือที่กุมไว้ก็เลยยังจับค้างไว้อย่างนั้น
"ไม่เป็นไรก็ดี..." น้ำเสียงคนตอบฟังดูอุบอิบ...เพราะตอบไปแล้วก็เหลือบมามองดูมือตัวเองที่ดึงคืนมาไว้กับตัวไม่ได้ก็แอบแปลกใจ...กันรีบปล่อยมือแล้วคว้ากระดาษมาบังหน้าตัวเองอีกครั้ง...ถึงจะไม่เคยหน้าแดงมาก่อน...แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้ตัวเองจะเผลอทำสีหน้าแบบไหนออกไปก็ไม่รู้
"งั้น...ริทไปหาพี่โตโน่ก่อนนะ" ริทเองก็รู้สึกตกใจไม่ต่างไปจากกัน...เมื่อใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงอยู่ในอกเสียยกใหญ่...จะนั่งอยู่ใกล้ๆก็ทำตัวไม่ถูก...จะชวนคุย...กันก็ดูเหมือนจะมีความลับอะไรไม่รู้...ตอนนี้สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือ...ไม่ปรึกษากับพี่ชายใหญ่ของเขา
โดยริทไม่รู้เลยสักนิดว่า...ประโยคสุดท้ายที่พูดทิ้งเอาไว้ก่อนจะวิ่งหายไป...ทำให้ใครคนนึงเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง...
กัน กับ ริท....
คุยกันได้ไม่เคยยาว....จะคุยกันดีๆได้สีกกี่ครั้ง...ถ้าไม่มีเรื่องจะพูดกันก็จะเงียบ...ถ้าได้คุยกันทีไรก็จะออกไปทางกวนประสาทชวนทะเลาะได้ตลอด...
ใจจริงก็อยากจะคุยด้วยดีๆ...อยากเป็นที่ปรึกษาให้...อยากปลอบใจเวลานอยด์...อยากดึงมากอดไว้เวลาริทร้องไห้เสียใจ
แต่ดูเหมือนว่านั่นจะไม่ใช่หน้าที่ของกัน...
และที่จริงน่าจะบอกว่า...ใครคนนั้นที่ริทเลือก เป็น พี่โตโน่ เสียมากกว่า
-----------------------------------------------------------------------
"พี่โตโน่..................." เสียงมาก่อนตัว...ไอน้องชายจอมซนเรียกชื่อเขามาแต่ไกล...น้ำเสียงดูมีเรื่องมาปรึกษามากกว่าหาเรื่องสนุกๆอะไรเล่น
"มีอะไรริท" พี่ชายแสนดีดึงหูฟังออก...แล้วหันมามอง...ก็เจอคนทำหน้าทู่พอดี
"ไอกันมันเป็นไรของมันก็ไม่รู้...อยู่ดีๆก็ถอนหายใจ...ถามว่ามีอะไรก็บอกป่าว...จนริทคิดว่ามันไม่สบาย" คนตัวเล็กพ่นเป็นชุด
"แล้ว...กันมันไม่สบาย?" เฮียใหญ่ยังนึกไม่ออกว่า กันมันมีอะไรให้เครียดด้วย
"มันบอกว่ามันสบายดี" ริทตอบพร้อมทำหน้าเซ็ง
"งั้นมันก็ไม่เป็นไร" โตโน่สรุป
"ไม่ดิ๊.... พี่โตโน่" ริทแอบโวยตามประสาคนขัดใจกับคำตอบ
"แล้วริทจะให้มันเป็นอะไร" เอาไงแน่ว่ะไอเปี๊ยก
"ไม่รู้....ไอกันมันเพี้ยนมั้ง...โอ๊ย...มันทำริทเป็นห่วงไปด้วยเลยดูดิ" ริทระบายอารมณ์แล้วล้มตัวลงซุกหน้าตัวเองลงบนที่นอน...
หงุดหงิดตัวเอง...
โตโน่มองอาการของริทแล้วก็ได้แต่แอบคิดอะไรเงียบๆ...เขาเริ่มจะเดาๆได้ว่า...กันมันเป็นอะไร...แต่ดูท่าไอริทมันจะเดาทางไม่ถูกเลยสักนิด...
"แล้วนี่กันมันอยู่ข้างล่างคนเดียว?" โตโน่เก็บข้อมูลต่อ...
"อืม...ปล่อยมันบ้าไปเลย" เสียงอุ้อี้ตอบผ่านหมอน...
พี่ใหญ่แอบอมยิ้ม...เดาได้ว่าคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างล่างยิ่งอาการหนักขึ้นแน่...เมื่อคนตัวเล็กมันขึ้นมาบ่นกับเขาอยู่ข้างบนอย่างนี้....
อยากรู้ว่า...สิ่งที่เขาสงสัย...มันจะจริงมั้ยนะ?^^
-------------------------------------------------------------------------
ลองเขียนเล่นๆ
...
"ริทๆๆๆๆๆ"
...
"พี่โตโน่ๆ"
...
"ไอริท"
"เห้อ..." คนผิวเข้มอดถอดถอนใจเสียไม่ได้...ดวงตากลมหันขวับมามองด้วยความสงสัย
"มึงเป็นไรป่ะกัน"
"ป่่าว...มึงสนใจด้วยเหรอว่ากูจะเป็นอะไร" วันๆได้ยินอยู่แค่เนี่ย...เรียกกันไปเรียกกันมา...เดี๋ยวก็พี่โต่โน่...เดี๋ยวก็ริท...กันนั่งอยู่ก็เหมือนไม่อยู่...รู้สึกได้ถึงความเป็นส่วนเกินอยู่ตลอดเวลา...
"กัน...กุถามมึงดีๆนะ...จะประชดทำไม" คนตัวเล็กหน้าง้ำ...คนเขาถามเพราะเป็นห่วงแต่อยู่ดีๆร่างสูงก็มาประชดเขาสะอย่างนั้น...ไอคนปัญญาอ่อนเอ๊ย...
"ไม่ได้ประชด...โทษที...พอดีเบื่อๆ" ตอบปัดๆไป...เรื่องที่หงุดหงิดอยู่จะเอามาบ่นอะไรกับเจ้าตัวก็ใช่ที่...ว่าแล้วก็ยกกระดาษเนื้อเพลงขึ้นมาหลบสายตา
กันมันเป็นอะไรหรือป่าวนะ...สายตายังคงมองที่กระดาษ...ถึงแม้ว่ามันจะบังสายตาของริทได้...แต่มันก็หยุดความเป็นห่วงของเขาไม่ได้...ว่าแล้วร่างบางก็ลุกเดินไปหาใกล้ๆแล้วดึงกระดาษเนื้อเพลงลง...เผชิญหน้ากับใบหน้าคมที่ดูจะแปลกใจกับการกระทำของเขาอยู่ไม่น้อย
"กัน...มึงไม่สบายหรือป่าว" แล้วก็ยกมือขึ้นอังที่หน้าผาก...
"ตัวมึงก็ไม่ร้อน" ว่าที่คุณหมอตรวจอาการเสียดูจริงจัง...ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าทำให้ใครคนนึงใจเต้นระส่ำ...จนต้องคว้าเอามือคนตรงหน้าลงมาจับไว้...กลัวว่าจากที่ตัวไม่ร้อนมันจะได้ร้อนเพราะความประหม่าแทน
"กันไม่เป็นไร...สบายดี" รีบตอบแล้วเปลี่ยนเรื่อง...ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆสบสายตาเงียบๆแต่ไม่ตอบอะไร...กันเองก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก...มือที่กุมไว้ก็เลยยังจับค้างไว้อย่างนั้น
"ไม่เป็นไรก็ดี..." น้ำเสียงคนตอบฟังดูอุบอิบ...เพราะตอบไปแล้วก็เหลือบมามองดูมือตัวเองที่ดึงคืนมาไว้กับตัวไม่ได้ก็แอบแปลกใจ...กันรีบปล่อยมือแล้วคว้ากระดาษมาบังหน้าตัวเองอีกครั้ง...ถึงจะไม่เคยหน้าแดงมาก่อน...แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้ตัวเองจะเผลอทำสีหน้าแบบไหนออกไปก็ไม่รู้
"งั้น...ริทไปหาพี่โตโน่ก่อนนะ" ริทเองก็รู้สึกตกใจไม่ต่างไปจากกัน...เมื่อใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงอยู่ในอกเสียยกใหญ่...จะนั่งอยู่ใกล้ๆก็ทำตัวไม่ถูก...จะชวนคุย...กันก็ดูเหมือนจะมีความลับอะไรไม่รู้...ตอนนี้สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือ...ไม่ปรึกษากับพี่ชายใหญ่ของเขา
โดยริทไม่รู้เลยสักนิดว่า...ประโยคสุดท้ายที่พูดทิ้งเอาไว้ก่อนจะวิ่งหายไป...ทำให้ใครคนนึงเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง...
กัน กับ ริท....
คุยกันได้ไม่เคยยาว....จะคุยกันดีๆได้สีกกี่ครั้ง...ถ้าไม่มีเรื่องจะพูดกันก็จะเงียบ...ถ้าได้คุยกันทีไรก็จะออกไปทางกวนประสาทชวนทะเลาะได้ตลอด...
ใจจริงก็อยากจะคุยด้วยดีๆ...อยากเป็นที่ปรึกษาให้...อยากปลอบใจเวลานอยด์...อยากดึงมากอดไว้เวลาริทร้องไห้เสียใจ
แต่ดูเหมือนว่านั่นจะไม่ใช่หน้าที่ของกัน...
และที่จริงน่าจะบอกว่า...ใครคนนั้นที่ริทเลือก เป็น พี่โตโน่ เสียมากกว่า
-----------------------------------------------------------------------
"พี่โตโน่..................." เสียงมาก่อนตัว...ไอน้องชายจอมซนเรียกชื่อเขามาแต่ไกล...น้ำเสียงดูมีเรื่องมาปรึกษามากกว่าหาเรื่องสนุกๆอะไรเล่น
"มีอะไรริท" พี่ชายแสนดีดึงหูฟังออก...แล้วหันมามอง...ก็เจอคนทำหน้าทู่พอดี
"ไอกันมันเป็นไรของมันก็ไม่รู้...อยู่ดีๆก็ถอนหายใจ...ถามว่ามีอะไรก็บอกป่าว...จนริทคิดว่ามันไม่สบาย" คนตัวเล็กพ่นเป็นชุด
"แล้ว...กันมันไม่สบาย?" เฮียใหญ่ยังนึกไม่ออกว่า กันมันมีอะไรให้เครียดด้วย
"มันบอกว่ามันสบายดี" ริทตอบพร้อมทำหน้าเซ็ง
"งั้นมันก็ไม่เป็นไร" โตโน่สรุป
"ไม่ดิ๊.... พี่โตโน่" ริทแอบโวยตามประสาคนขัดใจกับคำตอบ
"แล้วริทจะให้มันเป็นอะไร" เอาไงแน่ว่ะไอเปี๊ยก
"ไม่รู้....ไอกันมันเพี้ยนมั้ง...โอ๊ย...มันทำริทเป็นห่วงไปด้วยเลยดูดิ" ริทระบายอารมณ์แล้วล้มตัวลงซุกหน้าตัวเองลงบนที่นอน...
หงุดหงิดตัวเอง...
โตโน่มองอาการของริทแล้วก็ได้แต่แอบคิดอะไรเงียบๆ...เขาเริ่มจะเดาๆได้ว่า...กันมันเป็นอะไร...แต่ดูท่าไอริทมันจะเดาทางไม่ถูกเลยสักนิด...
"แล้วนี่กันมันอยู่ข้างล่างคนเดียว?" โตโน่เก็บข้อมูลต่อ...
"อืม...ปล่อยมันบ้าไปเลย" เสียงอุ้อี้ตอบผ่านหมอน...
พี่ใหญ่แอบอมยิ้ม...เดาได้ว่าคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างล่างยิ่งอาการหนักขึ้นแน่...เมื่อคนตัวเล็กมันขึ้นมาบ่นกับเขาอยู่ข้างบนอย่างนี้....
อยากรู้ว่า...สิ่งที่เขาสงสัย...มันจะจริงมั้ยนะ?^^
-------------------------------------------------------------------------
ลองเขียนเล่นๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น