คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : GamE LoVe 1
เซ็งจิต...นี่มันอะไรกัน...เซ็งๆๆๆๆๆ...ทำไมต้องมานั่งรออะไรนานๆอย่างนี้ก็ไม่รู้...ทั้งชีวิตไม่เคยเลยที่จะต้องมานั่งรอใครให้เสียเวลาขนาดนี้...ถ้าไม่ใช่แฟนกัน..จะไม่มีทางอดทนถึงขนาดนี้หรอกนะ...อันที่จริงแฟนคนนี้ก็ไม่ได้รักชอบอะไรหนักหนา...แค่เห็นว่าหน้าตาไปด้วยกันได้...น่ารักพอ...และที่สำคัญคือยัยนี่ยังไม่ได้ไปหลงสเน่ห์ไอบ้านั่นก็เท่านั้น
"แก๊งๆๆ" เสียงกระดิ่งที่พูกไว้ที่ที่จับประตูกระทบกันเสียงดังบอกว่ามีคนเข้าร้าน...พอประตูร้านเปิดทีนึงเกมส์ก็ต้องเหลือบตาไปมองทีนึงว่าคนที่เข้ามาใช่คนที่รอหรือป่าว...แล้วพอไม่ใช่มือเรียวก็ใช้หลอดคนน้ำในแก้วที่มีแต่น้ำแข็งที่ละลายอีกหลายรอบ...
ก็มันหงุดหงิด......นี่มันชั่วโมงจะครึ่งอยู่แล้วที่เขาต้องมารอ...รอ...มิลค์...แฟนสาวต่างคณะที่จีบมาเป็นแฟนกันได้สัปดาห์ครึ่ง...จีบกันง่ายๆ...ก็แค่เดินไปบอกว่า...เราแอบชอบเธอมานานแล้ว...มาเป็นแฟนเราได้มั้ย...แค่เนี่ย...สองประโยค...คนที่ฟังก็ยิ้มน้อยๆแล้วก็ตอบตกลง...ง่ายจริงๆ...แต่ถึงจะมาเป็นแฟนกันง่ายๆอย่างนี้ก็เถอะ...ไอการที่ต้องมานั่งรอนานขนาดนี้ก็ทนไม่ได้ล่ะนะ...
พอความคิดที่จะกลับแล่นเข้ามา...มือข้างหนึ่งก็คว้ามือถือขึ้นมาจะกดโทรตามสารถีส่วนตัว...แต่เสียง"แก๊งๆๆ"ก็เข้ามาขัดเสียก่อนพร้อมกันคนที่รอที่เดินหน้ายิ้มเข้ามา
ไม่มีท่าทางเสียใจสักนิดที่แฟนต้องมารออย่างนี้...เออ...เซ็ง
"รอมิลค์นานมั้ยเกมส์" เสียงเล็กดัดจริตไม่ได้น่ารื่นหูตอนที่กำลังเซ็งสุดๆอย่างนี้...แต่ทำไงได้...
"ไม่หรอก...สั่งอะไรดื่มก่อนสิ" ปั้นหน้าฉีกยิ้มให้ทั้งๆทีในใจสุดแสนจะโกรธ...ยัยบ้านี่...อย่าให้มีครั้งหน้านะ...
"แล้วโทรเรียกเกมส์ออกมา...วันนี้จะไปไหนกันดี" เอ้า...พยายามทำใจเย็นไปก่อน...
"ก็...ไม่ไปไหนหรอก" มิลค์ตอบแล้วส่งยิ้มให้เขา...ขอเหอะ...คำตอบของเธอทำให้ยิ้มไม่ออกด้วยหรอกนะ
"แล้ว?"
"เกมส์..เราเลิกกันเถอะนะ" ประโยคเดียวของมิลค์ทำเอาเกมส์อึ้ง...อึ้งไม่ได้หมายความว่าเสียใจ...ไม่เสียใจหรอก...ก็ไม่ได้รักหนิ...แต่...อะไรกัน...ยัยบ้านี้เรียกเขาออกมาในวันเสาร์ที่สุดแสนจะร้อนอบอ้าว...ให้เขามานั่งรอเกือบชั่วโมงครึ่ง...เพื่อจะบอกว่า...เลิกกันเนี่ยนะ....
"ทำไม" เสียบแหบแห้งที่เอ่ยออกมาคงทำให้มิลค์เข้าใจผิดไปว่าเกมส์เสียใจ...ดวงตาจึงโชนแสงแรงกล้าประมาณว่า...โอ้..มีคนเสียใจเพราะรักฉันอีกคน...แต่ช่างเถอะ...
"เพราะมิลค์ตกหลุมรักคนอื่นแล้ว" หญิงสาวหลบตาอย่างเสรแสร้ง...กับคำตอบสั้นๆที่ไม่ได้ใจความสมบูรณ์....
"บอกได้มั้ยว่าใคร"...ใจเย็นๆ...คงไม่ใช่...ไอบ้านั่นหรอกมั้ง...แต่...จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ...มีแต่ไอนั่นที่ทำให้เขาต้องหาแฟนใหม่มาตลอดสองสัปดาห์หลังเปิดเทอมมานี่...ขอร้องละ...อย่าเอ่ยชื่อมันออกมานะ
"เขาชื่อ อาร์ท เกมส์น่าจะรู้จัก...ก็อยู่คณะเดียวกันหนิ"
โป๊ะ!!!! ความจริงเข้าเสียบแทงความหวังอันริบหรี่จนแตงออกเป็นเศษเล็กเศษน้อย...
"เกมส์คงเข้าใจมิลค์นะ...ก็อาร์ทเค้า....ดูดีขนาดนั้น"
เออ...เข้าใจ...ทำไมเขาจะไม่เข้าใจ...ในเมื่อตั้งแต่เปิดเทอมมาชื่อ อาร์ท ก็ตามหลอกหลอนเหลือเกิน...หน้าตาดี...ผิวขาวตัวสูงเรียนก็ดีจบมอปลายมาจากรร.ชื่อดัง...เล่นกีฬาก็เก่ง...นอกจากนี้ยังบ้านรวยอีกต่างหาก...อะไรมันจะเพอร์เฟ็กต์ขนาดนั้นจนตอนนี้ทั้งคณะวิดวะและคณะอื่นก็รู้จักกันทั้งนั้น
"เข้าใจสิ...ถ้าอย่างนั้น...เราก็คงไม่ต้องเจอกันอีก...บาย" เกมส์คว้ากระเป๋าสะพายแล้วเดินออกจากร้านทันที...ไม่สนใจว่ามิลค์จะเข้าใจผิดไปว่าเขารู้สึกอย่างไร...เพราะตอนนี้...ความรู้สึกของเขามีแค่คำว่า"เซ็ง"เท่านั้น
โอ๊ย....ร้อนๆๆๆๆ...หงุดหงิด...ยัยบ้า...นัดเพื่อมาบอกเลิก...ช่างสร้างสรรค์จริงๆ...เสียเวลาไปเปล่าๆตั้งชั่วโมง...เซ็งๆๆๆๆ...โดยเฉพาะไอคนชื่ออาร์ท...ไม่รุ้ว่ามันจะตามมาหลอกหลอนอีกนานแค่ไหน...นี่คนที่สามแล้วนะที่ต้องเลิกเพราะคนๆนี้...นี่ขนาดว่าไม่ได้มาโดนตามจีบแย่งนะเนี่ย...แค่เป็นดาวคณะแล้วมันเก่งมาจากไหนกันฟร่ะ...ถึงต้องมาแย่งแฟนชาวบ้านเขาไป...ไอผู้หญิงพวกนี้ก็บ้า...ไปรุมแย่งผู้ชายคนเดียวกันอยู่นั่นแหละ...โอ๊ยๆๆๆๆ....เซ็ง
เกมส์เดินกระแทกส้นเท้าด้วยความหงุดหงิดจนสบายอารมณ์และนึกขึ้นได้ว่าจะเดินทำไมให้เมื่อย...คิดได้เลยล้วงมือถือจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดชอร์ทคีย์โทรออกหาคนมารับทันที
-----------------------------------------------------------
"น้องหมูใช่มั้ย" เสียงทุ้มแผ่วกระซิบถามคนที่ถูกล็อกให้ยืนชนกำแพงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...ไอเราก็อยากจะช่วยเพื่อนอยู่หรอกนะ...แต่สถานการณ์แบบนี้ดูก็รู้ว่าคนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งโดยเฉพาะเมื่อคู่กรณีตัวสูงเกือบ 180 และที่สำคัญคำตอบของคำถามเมื่อกี้มันคือ"ใช่" ...แสดงว่าเพื่อนของเขาคนนี้น่าจะรู้จักกับชายตัวสูงคนนี้...ตอนนี้คงได้แต่ยืนดูไปก่อน...แล้วทำไมไอหมูมันไม่ตอบอะไรเลยว่ะ...ถึงได้แต่ยืนจ้องหน้าพี่เขาอย่างนั้น...
"คิดว่าพี่จำไม่ได้เหรอ" มือข้างหนึ่งของคนตัวสูงดึงแว่นเลนส์ใสออกจากใบหน้า...คนที่ยืนนิ่งเงียบเลยมีสีหน้าไม่ค่อยพอใจ
"ใช่แล้วไงครับ" ในที่สุดมันก็ตอบ!!!...กว่าจะตอบคำถามได้ทำเอาเพื่อนจะหัวใจวายตาย...
"ไม่แล้วไงหรอกครับ...แค่พี่นัทคิดถึงหมู...ทำไมไม่ไปหากันบ้างเลย.." คำพูดตัดพ้อฟังแล้วไปค่อยเข้ากับบรรยากาศเท่าไหร่เมื่อคนพูดและคนฟังเป็นผู้ชายสองคนในท่ายืนที่เห็นเป็นประจำในละคร...แต่ขอเหอะ...นั่นมันพระเอกกับนางเอก...แล้วนี่มันใคร
"ขอโทษครับ...ช่วงนี้ไม่ว่าง...แล้วนี่ผมยังมีธุระต่อนะครับ" คนตอบก็ตอบไป...ไอคนฟังเนี่ยมันก็ไม่รุ้จักอายชาวบ้านชาวช่องพยายามจะก้มลงล่วงเกินแก้มนวลของเพื่อนเขาอยู่ตลอด...ดีนะที่ไอหมูมันยกมือขึ้นกัน..ไม่งั้น...ไม่งั้น...แล้วเขาจะไปทำอะไรได้...มันคิดบ้างมั้ยเนี่ยว่ายังอยู่ในห้างสรรพสินค้าที่มีคนพลุกพล่าน...ถึงจะไปยืนหลบกันสองคนก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีคนอื่นหรอกนะเว้ย
"ธุระอะไรมากมาย"
"ตื้อตื่อตื๊อตื้อตือตื้อ..." เสียงริงโทนเพลงประกอบ The X-file ของหมูดังขึ้นมาขัดเสียก่อน...พี่เขาก็ยอมให้มันรับโทรศัพท์แต่โดยดี...โอ๊ย...เมื่อไหร่จะได้ไปจากตรงนี้จะทีวะ...
"อืม...ว่าง...อืม...ได้...แล้วเจอกัน...บาย" หมูวางสายแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋า...ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเผชิญกับไอมนุษย์หื่นกามตรงหน้าต่อ...
"พี่นัทครับ...ผมต้องไปแล้ว...ขอแว่นคืนด้วย" เย้ๆๆ....กูจะได้ไปจากที่นี่สะที
"ถ้าพี่ไม่ให้หล่ะ" อ้าว....เวงกำ...แล้วมึงจะทำยังไงต่อฮะหมู...นี่กูยืนคอยมานานแล้วนะเนี่ย...แต่ไอหมูก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากส่งสายตามองร่างสูงเท่านั้น...เป็นการสบตาที่มีนัยสำคัญอะไรก็ไม่รู้
"พี่ยอมแพ้ก็ได้...เอ้า...นี่แว่น...ครั้งหน้าพี่ไม่ปล่อยน้องหมูให้หลุดมือไปง่ายๆแน่" ดูมัน...ยังไม่วายกำชับซ้ำอีก...ไปห่างๆสะได้ก็ดี...
เมื่อนัทเดินจากไปทางอื่นหมูก็เดินมาหากอล์ฟที่ยืนมองและนินทาอยู่ในใจมานานแสนนาน...หมูมองหน้าแต่ไม่ได้ว่าอะไร...ทำเหมือนกับว่าไอคนเมื่อกี้กับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่สุดแสนจะปรกติ...
"เกมส์ให้ไปรับ" แล้วไง...แล้วเมื่อกี้เนี่ยไม่คิดจะอธิบายให้รู้หน่อยเหรอไง
"เปลี่ยนเรื่องง่ายๆเลยเว้ย" ก็มันอยากรู้...อ้าว...ส่งสายตาแบบนี้มาแปลว่าไร...ห้ามถาม...หรือว่าไง...ไม่เข้าใจเว้ย
"ก็แค่คนรู้จัก" จบข่าว...เออ...ไม่บอกก็ได้...ไว้ไปถามไอเกมส์เอา...ยังไงๆมันก็น่ารู้อะไรบ้างแหละ...
---------------------------------------------------------------------
"ช้า...รอนานมาก" ....ก็รู้หรอกนะว่ามันไม่ได้ช้าไปมาก...ก็คนมันหงุดหงิดแล้วยิ่งต้องมารออะไรอีกมันก็เลยยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
"อย่ามาบ่น...มึงไม่ได้อยู่บนรถ...ไม่รู้หรอกว่าไอหมูเหยียบเร็วแค่ไหน...แถมยังฝ่าไฟแดงมาอีกตังหาก" ฟังแล้วก็ขำ...ก็เพราะรู้หน่ะสิ...ว่าหมูไปยอมเสียเวลาหรอก...
"รู้...ก็เคยนั่ง...แต่มันเซ็งหนิหน่า....โอ๊ย....หงุดหงิดๆๆๆ...เกลียดคนชื่ออาร์ทโว้ย" ขอตะโกนให้มันหายแค้นหน่อยเถอะ...
"เกิดไรขึ้น...ไหนว่าวันนี้นัดกับมิลค์" ไม่เข้าใจมันจริงๆ...รักก็ไม่ได้รักเขาแล้วยังไปจีบเขาอีก...แล้วเห็นหน้าหวานๆอย่างนี้ทำไมยังมีผู้หญิงโง่ให้มันจีบติดอีกเนี่ย...มันแถมจะน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนสะอีก
"ก็ใช่...แต่แม่.ง...วันนี้กูดันโดนนัดมาบอกเลิก"
"เพราะมิลค์ไปหลงชอบอาร์ทแล้ว...ใช่มั้ย?...กูบอกมึงแล้ว...ว่ามึงต้องไปหาแฟนนอกมหาลัยไปเลย...ถึงจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้"...ไอกอล์ฟบ้า...ไม่ช่วยเพื่อนสักนิด
"เรื่องอะไรกูต้องทำอย่างนั้นด้วยว่ะ...กูไม่ดีตรงไหน...สู้อาร์ทไม่ได้ตรงไหน"...เรื่องอะไรต้องยอมแพ้ด้วย...ผู้หญิงมีอีกตั้งเยอะ...คราวนี้ก็แค่บังเอิญพลาดไปเจอคนโง่อีกคนเท่านั้นเอง
"ต้องถามกลับกัน" คนขับรถที่นั่งฟังมานานอดไม่ได้ที่จะแทรกขึ้นมา
"หมู!!!...นี่เป็นเพื่อนใคร...ถามอย่างนี้หาเรื่องใช่มั้ย" อะไรกันอ่ะ...แล้วดู...ไอกอล์ฟมันก็หัวเราะชอบใจใหญ่...
"คนอะไร...มีดีอยู่แค่สองอย่างแล้วยังกล้าไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอีก" ดูมัน...เพราะหมูคนเดียว...พอขึ้นมหาลัยแล้วรับไอกอล์ฟมาเข้ากลุ่มด้วยหมูมันก็ดันแนะนำตัวให้เขาเรียบร้อยเลยว่า"มีดีแค่สองอย่าง"คือหน้าตากับฐานะ...บอกว่าไม่จริงๆตั้งกี่ครั้งแล้ว...มันก็ไม่ยอมฟัง...โอ๊ย...เซ็ง
"เมื่อไหร่เกมส์จะเจอผู้หญิงดีๆน่ารักๆแล้วไม่มองคนที่หน้าตาบ้างอ่ะหมู...ชีวิตเกมส์ช่างน่ารันทด" น่าเศร้าจริงๆ....
"ก็เมื่อไรที่มึงไม่ได้เลือกเขาด้วยหน้าตาอะแหละ...มีหน้ามาบอกว่าขอคนที่ไม่มองคนที่หน้าตา...โธ่...ตัวเองยังเลือกเล้ย...เกมส์เอ๊ย...กูว่าอย่างมึงเนี่ย...รอคนมาจีบดีกว่า...เอาเป็นผู้หญิงที่อยากเลี้ยงต้อย...หรือผุ้ชายสักคนก็ดีนะเว้ย"
"ไอบ้า...แฟนกู...กูต้องเป็นคนจีบเอง...แค่ติดที่กูยังแก้ปัญหาเรื่องที่ทุกคนดันเห็นอาร์ทดีกว่ากูไม่ได้เท่านั้นเอง ...โอ๊ย...ทำไมๆๆๆๆๆ"
"หึๆ" เสียงหัวเราะขัดอารมณ์จนอดไม่ได้..
"ขำอะไรหะหมู...มีอะไรน่าขำ" เข้าโหมดวีนไม่เลือกหน้าแล้วโว้ยไอเกมส์...นิสัยอย่างนี้สิ...ผู้หญิงยังอาย...
"เปล่า"
"บอกมาเดี๋ยวนี้"ไม่มีอะไรน่าขำสักนิด...จะบอกว่าขำสัญญาณไฟจราจรหรือไง...ไม่มีเหตุผล...
"แค่คิดว่าแทนที่จะหาผู้หญิงที่ไม่ชอบอาร์ท...ทำไมไม่ทำให้อาร์ทกลายเป็นคนมีเจ้าของแทนหล่ะผู้หญิงจะได้ไม่สน"เออ...นั่นสิ...ทำไมไม่เคยคิดมาก่อนนะ...แค่อาร์ทมีเจ้าของ...แต่ๆๆๆๆ...มีแฟนก็เลิกได้นี่หว่า
"แค่มีเจ้าของ...ใครๆก็รอเลิกได้..." ไม่น่าจะได้ผลนะวิธีนี้
"ก็หาคนที่คบกับอาร์ทแล้วไม่เลิกสิ" ไอข้อเสนอของคนหัวหมออย่างไอหมูมันก็ฟังดูดีอยู่หรอกนะ...แต่ทำไมตัวเขารู้สึกว่ามันมีเค้าทะแม่.งๆว่ะ...ดูท่าไอเกมส์จะไม่รู้สึกสะด้วยสิ
"แล้วเกมส์จะไปห้ามไม่ให้เค้าเลิกได้ไงล่ะ.." ไอเกมส์ยังโง่อยู่อีกแหะ...
"เกมส์ก็เป็นคนจีบอาร์ทเองสิ....อ่ะ...แต่ลืมไป...เกมส์จีบใครก็เลิกทั้งนั้นหนิ...วิธีนี้คงไม่ได้ผล" โอ้...แผนการณ์ร้ายของไปหมู...เผยมาแล้ว...พอรู้แล้วก็อดยิ้มไม่ได้...
"อย่ามาสบประมาทกันนะ...แค่อาร์ททำไมเกมส์จะจีบไม่ได้" เสียงดังบอกถึงอารมณ์ที่เริ่มกรุ่นของคนพูด
"ไม่ได้หรอก" หมูก็ยังพูดยั่ว...ตามองถนนทีหันไปสบตาใบหน้าหวานที่โดนยุขึ้นอย่างไม่รุ้ตัว...
"ได้!!!"
"ไม่ได้" น้ำเสียงทอดถอนใจ...ฟังแล้วอดโมโหไม่ได้
"บอกว่าได้ก็คือได้!!!"
"งั้นมาพนันกัน...ถ้าเกมส์จีบอาร์ทติดถือว่าชนะพนันแล้วหมูจะจ่ายเงินให้5000แต่ถ้าเกมส์แพ้...เกมส์ก็เป็นคนจ่าย..."
"ตกลง!!!" เกมส์รับคำแล้วยิ้มกว้าง...แล้วก็ต้องงงเมื่อไปกอล์ฟหัวเราะลั่นรถ
"ขำอะไร..." คนยิ่งหงุดหงิด...มาเจอหมูยั่วโมโหแล้วไอกอล์ฟยังเอาอีกคน
"รู้ตัวมั้ยว่าพนันอะไรกับหมูไป" ถามอะไรแปลกๆ...เป็นคนตกลงก็ต้องรู้ดิ...พนัน...พนันว่าเกมส์จะจีบอาร์ทให้ติด....จีบ.....อาร์ท...อาร์ท....อาร์ท...
"เฮ้ย" เกมส์ดูท่าจะพึ่งนึกขึ้นได้...ไอกอล์ฟยิ่งหัวเราะจนตัวงอ...เห็นแล้วรู้ว่าไม่สงสารเพื่อนสักนิด
"หมู...ล้อเล่นใช่มั้ย"
"กฎเดิม...ยกเลิกพนันจ่าย 10 เท่า" คนขับรถรักษามาดเดิมหลังโยนลูกระเบิดให้เพื่อน...ไม่รุ้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่...แต่...คงไม่ใช่บังเอิญแน่ที่เกมส์จะโดนยั่วจนรับพนันอย่างนี้
"โอ๊ยๆๆๆ....หมูนะ...จำไว้เลย..."เกมส์โอดครวญ...มองหมูด้วยสายตาอาฆาตชนิดที่คนดูอย่างกอล์ฟได้แต่ขำ...ซวยของเกมส์...คงเพราะหมูมันหงุดหงิดเรื่องคนชื่อนัทมั้ง...หรือว่าจริงๆแล้ว...
กอล์ฟมองหน้าหมูแล้วก็ไม่แน่ใจ...
ยิ้มอยู่แน่ๆ...
คนไรวะ...เข้าใจยากจริงๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คิดเองงงเอง....
เอาเถอะ..ยังไงมันก็ต้องเริ่มแบบนี้แหละ...
แต่งเรื่องนี้แล้วชอบหมูที่สุด(อ้าว....555)
เอาเถอะ...
พยายามเปลี่ยนแนวเขียนจากเรื่องเอ็มที...
ใครคิดว่าอ่านแล้วไม่ลื่นก็ว่ากันได้...
ยอมรับชะตากรรมตัวเอง...
InLuSt
ความคิดเห็น