Blood Angel นางฟ้าสีเลือด

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท

          ดวงตะวันยามรุ่งอรุณทอแสงสีทองสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่และผ้าม่านสีฟ้าอ่อนเข้ามาแหย่ตาของผม ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา และพร้อมรับกับวันใหม่ที่มาเยือน ซึ่งวันนี้เป็นวันแรกเริ่มของการเปิดเทอม เป็นวันที่ผมต้องไปโรงเรียน และใช้ชีวิตตามปกติธรรมดาของเด็กนักเรียนมัธยมปลายคนหนึง ดังนั้นวันนี้คงเป็นเพียงวันธรรมดา ๆ วันหนึ่งสำหรับผมเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับตัวผม เหตุการณ์ที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อน ถึงแม้ว่าผมเตรียมใจไว้แล้วว่าซักวันมันจะต้องมาถึงก็ตาม วันนี้เป็นวันที่ผมจะต้อง 'ตาย'

         
          ผมออกจากบ้านไปโรงเรียนตามปกติเหมือนที่เคยทำ ไม่ว่าจะดูยังไง ๆ มันก็เป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่งเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการทักทายเพื่อนบ้านในยามเช้า
 
          " อรุณสวัสดิ์ครับ " ผมโค้งตัวทักทาย
 
          " อ้าว วันนี้เปิดเทอมแล้วหรอจ้ะ " คุณป้าข้างบ้านถามผม
 
          " ครับ "
 
          " งั้นโชคดีนะจ้ะ " 
 
          ผมยิ้มให้คุณป้าแล้วตอบ " ขอบคุณครับ " ก่อนที่จะเดินจากไป
 

          การเล่นกับเจ้าเหมียวขนสีดำปุกปุยที่ชอบนอนเล่นอยู่บนกำแพงของสวนสาธารณะ
 
          " ว่าไงเจ้าเหมียว แกนี่ไม่เคยขยับไปไหนเลยนะ? " ผมเอามือไปลูบที่หัวของมัน
 
          " เหมี๊ยว~ " เจ้าเหมียวทำตาปรือ  
 
          " ผู้หญิงคนนั้น...ใครกันนะ " ผมมองเห็นหญิงสาวในชุดสีขาวนั่งแกว่งชิงช้าอยู่ในสนามเด็กเล่น " อ๊ะ! ไปก่อนนะ เปิดเทอมวันแรกไม่อยากไปสาย "

          หรือแม้กระทั่งการยืนรอให้ไฟแดงเพื่อข้ามถนนตรงทางม้าลายหน้าสนามเด็กเล่น แต่สิ่งที่ไม่เหมือนธรรมดานั่นก็คือ...

          ทำไมวันนี้ไฟเขียวมันนานผิดปกติจัง ผมคิดอยู่ในใจ ตาก็มองไปที่สัญญาณไฟจราจร ลุ้นให้มันไฟแดงไว ๆ 
 
          " เหมี๊ยว~ " เสียงของเจ้าเหมียวดังขึ้น ผมมองลงไปที่เท้าของผม ก็เห็นเจ้าเหมียวเดินเข้ามาคลอเคลียที่ขาของผม 
 
          ผมนั่งยอง ๆ ลงไปแซวมัน " แปลกแฮะ วันนี้ตามมาอ้อนถึงตรงนี้ ปกติให้ตายยังไงก็ไม่ยอมลุกจากกำแพงนั้นนิ " 
 
          " เหมี๊ยว~ เหมี๊ยว~ " เจ้าเหมียวจ้องหน้าผม แล้วร้องไม่ยอมหยุด
 
          " ไม่ได้นะ ตอนนี้เล่นด้วยไม่ได้ ไม่งั้นผมคงไปโรงเรียนสายแน่ " ผมเกาคางมันเล่น และมันก็ทำสีหน้าดูมีความสุขมาก แต่ผมรู้สึกว่าถึงแม้ว่าสีหน้าของเจ้าเหมียวจะดูมีความสุข แต่ทำไมแววตาของมัน... 
 
          ตุ๊บ ๆ ตุ๊บ ๆ ๆ เจ็บ...เจ็บจัง หัวใจ... อา... รู้สึกเจ็บที่หัวใจมาก ปวด... ปวดเหมือนมีใครมาบีบ ร่างของผมลงไปนอนกองกับพื้น ลมหายใจที่เริ่มแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ สิ่งที่สายตาของผมมองเห็นตอนนี้คือความมืดมิดเท่านั้น นี่มันคงถึงเวลาแล้วที่ผม...
 
          เฟท...
 
          ใคร? ใครกันนะที่เรียกชื่อของผม เป็นเสียงอันไพเราะอ่อนโยนของหญิงสาว นั่นคือสิ่งที่ได้ยินก่อนที่สติของผมจะเริ่มเลื่อนลางและค่อย ๆ ...หายไป
 
          
          นี่ซินะคือสิ่งที่เรียกว่า 'ความตาย'


----------------------------------------------------------------------------------------

คอมเมนท์ให้ทีนะว่าเป็นยังไงบ้าง

ขอขอบคุณล่วงหน้าไว้เลย

พบกับตอนแรกได้ในเร็ว ๆ นี้