He\'S mY pRinceSs (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : He\'S mY pRinceSs chapter2

     คุยกันก่อนนะคะ เนื่องจากหลังจากอิมเมจได้ดูเม้นของหลายท่าย แอบชื่นใจ  ขอบคุนนะคะสำหรับเม้น เออๆ เห็นหลายคนกล่าวว่าอยากให้แต่งเรท แล้วตอนนี้ อิมเมจมีคนที่จะช่วยแต่งฉากเรทให้แล้วด้วย จะเอาเรทกันรึเปล่าเอ่ย  >///<  มีเรื่องไรอยากถามแอดอิมเมจมาได้ที่เมลนะคะ oom5696@hotmail.com ขอบคุนอีกอีกทีนะคะ



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







          อึก.. นี้เกิดอะไรขึ้นกับเขากันนี่ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้ได้  รีวามองดูไปรอบตัวเอง เตียงนอนแสนนุ่มสีดำสนิทที่เป็นที่พักพิงของเขาเมื่อคืน ห้องใหญ่สวยงามวิจิตร กับผ้าม่านสีดำกำมะหยี่   เป็นห้องที่จัดว่าสวย ไม่สิ สวยมากเลยแหละ   แต่เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน  เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้รีวาก็พยายามจะก้าวลงจากเตียง เพื่อสำรวจรอบๆ  โดยลืมคำนึงไปถงร่างกายของตนเอง





         “อะ โอ๊ย” และทันใดที่ก้าวขาลงจากเตียงร่างบางก็ถึงกับทรุดไปกองอยู่ที่พื้น ให้ตายสิ นี่ยังไม่หายอีกรึเนี่ย

          “ร่างกายเจ้ายังไม่อยู่ในสภาพที่แข็งแรงพอที่จะเดินได้หรอกนะ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากหลังประตู เรียกสายตาของรีวาได้เป็นอย่างดี  





           ใบหน้าคมคายกับดวงตาสีแดงราวโลหิต ผมสีเทายาวบัดนี้ได้ทุกปล่อยสยายยาว อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำเช่นเคย  รีวามองภาพนั้นอยู่ซักพักก่อนจะคิดบางอย่าง ว่าแล้วเสียงใสก็ตะโกนเสียงดังเป็นเชิงต่อว่าทันที

          “แล้วที่ฉันเป็นแบบนี้นี่เพราะใครกันหละห๊ะ!  แล้วนี่นายพาฉันมาที่ไหนกันเนี่ย” เสียงขุ่นๆนั้นบอกอาการณ์ หงุดหงิดของเจ้าตัวได้มากทีเดียว





           ร่างสูงไม่เอ่ยอะไรเดินรี่เข้ามาหาร่างรีวา ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นไปนั่งบนเตียง  ดวงตาคู่สวยของรีวานั้นดูตระหนกไม่น้อย แต่ก่อนที่จะเอ่ยอะไรร่างสูงนั้นก็เอ่ยก่อนอย่างรู้ทัน





           “ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า ”เสียงนุ่มทุ้มนั่นเอ่ยขึ้นมา หากแต่ก็พึมพำกับตัวเองเบาๆ ไม่ให้ร่างบางตรงหน้าได้ยิน ‘แค่ตอนนี้เท่านั้น’  





            “ไม่ต้องกังวลไป ที่นี้ห้องข้าเอง แล้วที่เจ้านอนอยู่นั่นก็เตียงข้า” อืม ไม่ต้องกังวลๆ เฮ้ย ! มันต้องยิ่งกังวลเลยไม่ใช่หรอ  แล้วร่างบางก็เกิดอาการอยู่ไม่สุข  พยายามยืนขึ้นทันทีแต่แล้วก็ถึงกับทรุดลงไปอีก ถ้าไม่โชคดีที่ร่างสูงนั้นคว้าร่างบางมาไว้กับตัวได้ทัน ก็คงได้ตกเตียงอีกรอบแน่ๆ





          “ขะขอบคุณ ”ร่างที่เพิ่งถูกคว้ากลับมานั้นเอ่ยเสียงสั่นน้อยๆด้วยความเจ็บที่เริ่มฟื้นคืนมาอีกครั้ง

            

          อาการของร่างบางก็ยังไม่สามารถพ้นสายตาของเฮเรียสได้ ร่างบางตรงหน้ากำลังเอามือจับไว้ที่ลำคอ ใบหน้าเริ่มแดงฉาน ปากเม้มแน่นเพื่อสกัดเสียงร้องจากอาการเจ็บปวด  เฮเรียสมองร่างตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง  อาการของร่างบางนั้นยังไม่บรรเทา  จนเมื่อเฮเรียสนั้นคิดอะไรได้บางอย่างเดินปรี่ไปนอกห้องทันที



















ตัดไปนอกห้อง















“หมอหลวง!” เสียงตวาดซะจนน่ากลัวของบุคคลร่างสูง





“ พะ พะ พะยะค่ะ =o = ”  เสียงหมอที่น่าสงสารนั้นขานรับขึ้น เสียงสั่นน้อยๆด้วยความกังวล





“ยา  ข้าต้องการยา  ยาบรรเทาอาการเจ็บปวด เดี๋ยวนี้!” คำสั่งที่แสนโหดร้ายดังขึ้นมา หมอหลวงผู้แสนชราภาพนั้นก็จำเป็นวิ่งไปที่ห้องยาทันที แล้วกลับมาพร้อมกับยาแขนงหนึ่งสีชมพูสด ที่กำลังอยู่ในขวดแก้มเล็กๆ ร่างของหมอหลวงนั้นหอบไม่หยุดเลยทีเดียว เมื่อได้ยามาแล้วตามต้องการ ท่านราชันแห่งรัตติกาลก็เดินจ้ำอ้าวไปยังห้องของตนเอง ห้องที่มีบุคคลที่กำลังดิ้นรนกับความเจ็บปวดนั้นนอนอยู่  





          ร่างบางที่ตัวเริ่มซีดขาว แขนขาสั่นระริก  ดวงตานั้นเหม่อลอยไปใกล  เฮเรียสนั้นรีบเดินไปนั่งข้างร่างบางทันที  ร่างบางนั้นหันกลับมาดูช้าๆ  และเมื่อเห็นบางอย่างที่อยู่ในมือของบุรุษเบื้องหน้าก็ถึงกับสะบัดหน้าพรึ่ด





      “นี่ ยา ทานซะจะได้หายเจ็บซะที” ร่างสูงมองกิริยาของร่างบางด้วยสายตาไม่เข้าใจแต่ก็ถึงกับแอบอมยิ้มในใจเมื่อรู้ถึงสาเหตุ



“ ขะ..ข้า มะ....ไม่ชอบกินยาหน่ะ ขะ...ขอไม่กินได้มั้...ย” เสียงหวานใสที่ขาดเป็นท่อนๆเพราะลมมหายใจถี่รัวนั้นเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก ใบหน้านั้นเริ่มขึ้นสีระเรื่ออีกครั้ง เพราะความอาย





       แหงละ เป็นถึงนักปรุงยาชั้นกลาง แต่ตัวเองดันไม่ชอบกินยาซะนี่  ก็ ก็มันขมนี่นา  >< ข้ออ้างที่เป็นสาเหตุให้ตัวเองไม่ยอมกินยาซักชนิดที่ปรุง





      เมื่อเฮเรียสนั้นเห็นอาการของร่างเบื้องหน้าเขานั่นก็อดขำไม่ได้ รั้นมาตั้งนาน แต่มามาถึงจุดนี้ก็ทำตัวยังกับเด็กๆ เฮ้อ....





       “ต้องกิน เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่หาย เสียที  เร็วสิ”ว่าแล้วก็ยื่นขวดยาให้คนเบื้องหน้า แต่รีวาที่นอนเหงื่อตกอยู่บนเตียงก็รีบจับผ้าห่มผืนใหญ่นั้นคลุมโปงทั่วร่าง โดยไม่ทันเห็นว่าบุคคลที่เอายามาให้นั้นมองเขาด้วยสายตายังไง

        “มะ  ไม่เอานะ ผะ ผม ไม่ชอบกินยาอ่ะ มันขมออก นอนพักซักนิดผมก็ดี ขะ...ขึ้นแล้วนะฮะ  ” สรรพนามที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเรียกรอยยิ้มเล็กๆไว้บนใบหน้าคมทันที  ก่อนร่างสูงจะกระชากผ้าห่มออกมา เหลือไว้แต่ร่างบางที่นอนขดอยู่บนเตียง





       “จะกินหรือไม่กิน  - -++  ”น้ำเสียงข่มขู่นั้นดังแว่วขึ้นมาจนทำให้ร่างบางนั้นนึกหวาดอยู่มิน้อย ก่อนจะเบือนร่างหนีสายตาของใบหน้าคม  





       เฮเรียสที่บัดนี้ยังคงยิ้มไว้ที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ‘ก็ได้ ถ้าเจ้าไม่กิน ข้าป้อนเจ้าเอง’ เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ เฮเรียสก็โอบร่างบางให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน  ดวงตาคู่สวยจ้องมองด้วยความสงสัย แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไร รีวาก็รู้สึกถึงลมหายใจแผ่วเบาที่ใกล้เข้ามา





      ดวงตาที่ม่วงเข้มเบิกกว้างขึ้น  ใบหน้ามลหน้าเบ้ด้วยความขมของฤทธิ์ยา   ดวงหน้างามขึ้นสีแดงก่ำ  สัมผัสอุ่นชื้นที่ริมฝีปากนั้นยังไม่รางเลือน  





      “เจ้าทำบ้าอะไรกันหน่ะ!!” เสียงโวยวายของร่างบางดังขึ้น แต่ก่อนที่ร่างสูงตรงหน้าจะได้พูด รีวาก็ถึงกับทรุดลงไปนอนกับเตียง  ดวงตานั้นหลับตาพริ้ม







              ‘หลับไปด้วยฤทธิ์ยาสินะ หวังว่าตอนตื่นขึ้นมาจะไม่แผลงฤทธิ์อะไรอีกนะ  ’ เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ ร่างสูงแอบอมยิ้มเล็กๆโดยไม่รู้ตัว







                 ไม่มีใครรู้ว่า เด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่จะแปรเปลี่ยนหัวใจที่ถูกแซ่ตรวนของราชันย์แห่งแวมไพรตลอดกาล.....