ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : He\'S mY pRinceSs chapter1
งุงุงุ ทำไมนั่งพิมตั้งครึ่งชั่วโมงเพิ่งได้แค่4หน้า ต่างจากเรื่องของมิวเลย พิมแป๊ปเดียวได้ตั้ง7หน้า งิงิงิ เรื่องนี้อาจจะลงตอนละน้อยหน่อยนะคะ เพราะคนแต่งใกล้สอบแล้ว(แต่ยังดันทุรังแต่งอีกแหน่ะ) อ่อ ลืมบอกไป ว่าไอ้บทนำหน่ะ ข้าเจ้าไปยืมของพี่ คนนึงมา (พี่นุกนิกขอยืมนิสน้า )
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อือ” เสียงครางที่ดังขึ้นแผ่วเบาจากหลังพุ่มไม้ เรียกความสนใจของ รีวาได้มากทีเดียว .เขาเดินเข้าไปใกล้เสียงนั้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อแหวกพุ่มไม้นั้นดู ก็พบร่างบาดเจ็บของบุคคลคนหนึ่งที่กำลังนอนพิงต้นไม้ .บุคคลร่างสูงภายใต้ชุดสีดำสนิท
เสื้อคลุมสีดำนั้นเปื้อนไปด้วยเลือด ร่างสูงนั้นมีบาดแผลสาหัสทั่วร่างกาย เสียงหายใจหอบถี่รัว กับนัยน์ตาสีแดงฉานที่เหม่อลอยดูไร้สติ ผมยาวสีเทาที่ถูกมัดไว้นั้นหลุดลุ่ยไม่เป็นทรง ใบหน้าคมคายนั้นซีดเผือด
“เฮ้ นายๆ เป็นอะไรมากรึเปล่า ลุกไหวมั้ย”เสียงหวานใสของรีวากล่าวขึ้น
ใบหน้า คมนั้นพยักหน้าช้าก่อนจะพยายามพยุงตัวเองขึ้น.ใช้เวลานานพอสมควรกว่าร่างสูงนั้นจะลุกขึ้นมายืนได้ .รีวาค่อยๆยกแขนข้างซ้ายของบุรุษแปลกหน้ามาพาดไหล่ของตัวเองอย่างเบามือช้าๆ ก่อนจะพยุงพาบุรุษหนุ่มกลับไปยังกระท่อมของเขาที่อยู่ไม่ไกลจากนี้อย่างทุลักทุเล
เมื่อเห็นบาดแผลชัดๆรีวาถึงกับย่นคิ้วเข้าหากัน
“บาดแผลฉกรรจ์ซะด้วย นายนี่ไปโดนอะไรมานะ” คนรับหน้าที่เป็นพยาบาลจำเป็นเอ่ยน้ำเสียงรำคาญปนหงุดหงิด
แม้จะพูดเช่นนั้นแต่ก็ยังบรรจงพันแผลอย่างเบามือกับคนตรงหน้า. ยาหลายแขนงนั้นถูกนำมาใช้ได้ไม่ขาดสาย ก่อนเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยขึ้นมา
“เลื..เลือ.ด ขะ ข้าต้องการเลือด ”เสียงทุ้มของชายตรงหน้ารีวานั้นเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
“ห๊ะ ว่าอะไรนะนายคงไม่ได้หมายความว่านายต้องการเลือดฉันใช่มั้ย = =” รีวาค่อยๆถอยห่างจากร่างสูงทีละนิดๆ แต่แล้วมือของชายที่เพิ่งจะขอเลือดจากเขาไปก็เอื้อมมาจับแขนข้างนึงไว้เป็นเชิงขอร้อง
“ขะ ข้าต้องการเลือด” เสียงนั้นกล่าวกับรีวา ดวงตาคมเข้มมองมาเป็นเชิงเว้าวอน รีวาที่กำลังหน้าซีดเผือดกำลังสบถบางอย่างเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเหมือนปลงกับชีวิตแล้วเดินเข้ามาใกล้ชายเบื้องหน้า.ร่างสูงค่อยๆโน้มตัวลงมาที่คอของรีวาด้วยความรวดเร็ว เขี้ยวคมกริบได้ฝังลงไปในเนื้อ
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านทั่วร่าง ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่าเลือน แขนและขาไร้กำลังวังชาปกป้อง ร่างกายสั่นระริกไม่มีวี่แววว่าบุคคลตรงหน้าจะละออกจากคอของเขา ใบหน้าหวานนั้นเริ่มหายใจแรงและถี่ขึ้น ผิวสีขาวอมชมพูบัดนี้กลับซีดขาวราวกระดาษ
“พะ พอได้แล้..ว”รีวารวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายเพื่อนตะโกนให้สติคนตรงหน้า ร่างสูงผละออกมาจากคอของรีวาทันที
บุรุษที่เคยดูไร้กำลังวังชาบัดนี้ได้แข็งแรงสมบูรณ์เช่นเดิม เขาเริ่มสำรวจตัวเองและทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น.รสชาติเลือดที่หวานหอมนี้ทำให้เขาแทบไม่อยากละออกมา.เมื่อนึกได้ถึงตรงนี้ก็หันไปมองร่างที่ช่วยเข้าไว้ทันที
ร่างบางนั้นเมื่อพ้นจากบุรุษเบื้องหน้าได้ก็ถึงกับทรุดลงบนเตียง ใบหน้าหวานมล ดวงตากลมโตสีม่วงเข้มกับขนตาที่ยาวเป็นแพรนั้นดูเลื่อนลอยไร้สติ .ผมสีทองประบ่า ปากและแก้มสีชมพูระเรื่อที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดจากการเสียเลือด ที่คอมีรอยเขี้ยวของเค้าฝังอยู่
สวย ความคิดแรกที่เขาคิดเมื่อได้พิจารณาร่างบางที่ได้ช่วยเขาไว้ดีๆ แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไร ร่างที่อยู่บนเตียงนั้นก็เค้นเสียงพูดขึ้นมา
“นะ นาย ได้เลือดฉันไปแล้วนี่ ร่างกายนายก็ดีขึ้นแล้ว นายออกไปได้แล้ว คงมีแรงบินได้แล้วสินะ ”เสียงของร่างบางเอ่ยขึ้น
นี่เขาทำอะไรอยู่เนี่ย จริงๆไม่จำเป็นต้องช่วยคนๆนนี้ด้วยซ้ำ แถมยังโดนดูดเลือดซะจนหมดแรงอีก เฮ้อ..ไอ้โรคใจอ่อนนี่เมื่อไหร่จะแก้หายซะทีน้า เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้รีวาก็แอบถอนหายใจให้กับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปมองไอ้คนที่มันดูดเลือดเขา
“ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้ จำชื่อของข้าไว้ให้ดีนะข้าชื่อ ‘เฮเรียส’ แล้วเราคงได้พบกันอีก” สิ้นเสียงของบุรุษแปลกหน้า ปีกสีดำขนาดใหญ่คล้ายปีกค้างคาวนั้นก็ขยายออกมาจากแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะบินหายไปในราตรีกาล
“บ้าจริง นี่ข้ายังต้องพบกับนายนั่นอีกหรือนี่ อึก. เสียเลือดเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวอีกซักพักโรคนั้นคงกำเริบแน่ๆ ให้ตายเถอะ” เสียงเล็กสบถเบาๆก่อนมองไปยังหน้าต่าง
โรคประจำตัวของเขานั้นแตกต่างจากคนอื่นมาก หากวันไหนที่เขาเสียเลือดเป็นจำนวนมาก นั้นแหละ ร่างกายเขานั่นจะไร้เรี่ยวแรง และไม่นานนัก เขาจะไข้ขึ้น ไข้ขึ้นสูงมาก และวันนี้เขาเสียเลือกมากกว่าครั้งไหนๆด้วยซ้ำ หมอนั่นกะจะฆ่าเขาเลยรึไง เฮ้อ.. พรุ่งนี้ก็คงต้องนอนซมอยู่ที่บ้านทั้งวันกระมัง
และอย่างที่คิดไว้ เมื่อตื่นขึ้นมาอาการระบมที่คอนั้นทวีขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ตัวร้อนผ่าว สายตาพร่าเลือนร่างกายปวดเมื่อยไปหมด แม้จะฝืนร่างกายขึ้นมาเปลี่ยนเครื่องแต่งกายได้สำเร็จแต่หลังจากนั้นก็นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างเดียว
รีวาในตอนนี้นั้นอยู่ในชุดเสื้อคอปิดสีดำกับกางเกงขายาวสีน้ำตาล เขากำลังหลับสนิท ดวงตาสีม่วงเข้มหลับตาพริ้ม ใบหน้าแดงเล็กน้อยจากพิษไข้
“พรึ่บ ” เสียงบางอย่างดังขึ้น เสียงเหมือนปีกที่กระทบกัน และแล้ว ประตูบ้านของรีวาก็เปิดออก รีวาที่กำลังหลับสนิท เมื่อรับรู้ได้ถึงการมาของคนแปลกหน้า ก็สะดุ้งตื่นทันที สายตานั้นพยายามจับจ้องไปที่บุกรุก
“นะ นายค้างคาวเมื่อวานนี่ วันนี้มาทำอะไรอีกหละ” เมื่อเห็นว่าเป็นบุคคลที่ตนเองช่วยไว้เมื่อวานก็ลดความเกร็งลงไปเล็กน้อย ก่อนหันมาจ้องเค้นคำตอบจากร่างสูง
“ข้าต้องการเลือด เลือดที่มีพลังรักษาสูงส่งเฉกเช่นเมื่อวาน” เมื่อได้รับคำตอบร่างบางก็ลมแทบจับ นี่เลือดของเขามันดีขนาดนั้นเชียว
“ตะแต่วันนี้ฉันไม่มีแรงหรอกนะ ถ้าต้องการเลือดนายก็จัดการเอาเองแล้วกัน แล้วเร็วๆด้วยฉันจะพักผ่อน”เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป รีวาก็แทบจะกัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอด แล้วไปยอมมันทำไมเนี่ย
เมื่อได้รับคำตอบที่หน้าพึงพอใจ เฮเรียสเดินตรงไปยังเตียงที่ร่างบางนอนอยู่ทันที ก่อนโน้มตัวลงเข้าใกล้รีวามากขึ้นๆเรื่อยๆ เมื่อเล็งเห็นถึงอุปสรรคซึ่งคือเสื้อคอปิดของร่างบางก็ตัดสินใจทำบางอย่าง
“แคว่ก!”เสียงเสื้อของรีวาที่แยกเป็นสองส่วน ร่างบางนั้นหน้าขึ้นเสียระเรื่อเล็กน้อยก่อนจะระเบิดเสียงอาละวาดเต็มที่
“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย มาฉีกเสื้อฉันทำไม แล้วมัวจ้องอะไรอยู่เนี่ย ต้องการเลือดฉันไม่ใช่หรอ ก็เร็วซี่”ใบหน้าของรีวารู้สึกร้อนผ่าวอย่างหน้าประหลาด มือพยามยกขึ้นปกปิดร่างกาย และเมื่อได้สบตากับนัยน์ตาแสนคมของบุรุษเบื้องหน้า ก็แทบอยากมุดดินไปที่อื่นให้รู้แล้วรู้รอด
สายตาของเฮเรียสเบิกกว้าง เขาพอจะดูออกว่ารีวาเป็นบุรุษเพราะวาจาการพูด แต่ว่าก็ยังอดตะลึงไม่หายกับผิวกายที่เนียนนุ่มออกสีชมพูอ่อนๆที่ดูเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยเจอ
ดวงตาสีม่วงเข้มแลดูหยาดเยิ้มกับ ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเล็กน้อย ผิวขาวเนียนนั้นดูนุ่มน่าสัมผัสร่างกายไร้เรี่ยวแรง กับตัวที่ร้อนผ่าวของเด็กหนุ่มร่างบางเบื้องหน้าเขา ให้ตายสิ นี่มันจะยั่วเขามากไปแล้วนะ
เฮเรียสหลับตาสงบสติอยู่ซักพัก ก่อนจะพุ่งเข้าไปบริเวณลำคอขาวเนียนของรีวาทันที ก่อนจะฝังเขี้ยวคมไว้ที่รอยเดิม
รีวานั้นแอ่นตัวเล็กน้อยเนื่องด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับ ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติถูกเม้มแน่นจนเริ่มช้ำ มือทั้งสองข้างจิกเกร็งจนเกิดบาดแผล ร่างสั่นน้อยๆด้วยความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นมากกว่าเมื่อวาน แรงที่ไม่ค่อยจะมีเริ่มหายไปทีละนิด กับดวงตาที่เริ่มหรี่ลงเรื่อยๆ ผ่านไปนานมาก ความรู้สึกของรีวานั้นเลื่อนลอยไร้สติ และเมื่อเฮเรียสถอนเขี้ยวออกมานั้น ร่างของรีวาก็แทบทรุดมากองกับพื้นทีเดียว หาก บุรุษร่างสูงไม่ตวัดร่างบางมาใว้ในอ้อมแขนได้ทัน
ตอนนี้ร่างกายเขาสมบูรณ์ทุกอย่างแล้ว เป็นเพราะเลือดของร่างบางนั้นน่ะแหละ ร่างที่ขณะขณะนี้กำลังสลบไร้สติ เฮเรียสคิดเงียบๆคนเดียวก่อนตัดสินใจบางอย่าง เขาอุ้มร่างบางขึ้นให้กระชับแน่น ก่อนจะโผบินไปยังวังของราชาปีศาจแห่งรัตติการ ที่พำนักของเขานั่นเอง....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อือ” เสียงครางที่ดังขึ้นแผ่วเบาจากหลังพุ่มไม้ เรียกความสนใจของ รีวาได้มากทีเดียว .เขาเดินเข้าไปใกล้เสียงนั้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อแหวกพุ่มไม้นั้นดู ก็พบร่างบาดเจ็บของบุคคลคนหนึ่งที่กำลังนอนพิงต้นไม้ .บุคคลร่างสูงภายใต้ชุดสีดำสนิท
เสื้อคลุมสีดำนั้นเปื้อนไปด้วยเลือด ร่างสูงนั้นมีบาดแผลสาหัสทั่วร่างกาย เสียงหายใจหอบถี่รัว กับนัยน์ตาสีแดงฉานที่เหม่อลอยดูไร้สติ ผมยาวสีเทาที่ถูกมัดไว้นั้นหลุดลุ่ยไม่เป็นทรง ใบหน้าคมคายนั้นซีดเผือด
“เฮ้ นายๆ เป็นอะไรมากรึเปล่า ลุกไหวมั้ย”เสียงหวานใสของรีวากล่าวขึ้น
ใบหน้า คมนั้นพยักหน้าช้าก่อนจะพยายามพยุงตัวเองขึ้น.ใช้เวลานานพอสมควรกว่าร่างสูงนั้นจะลุกขึ้นมายืนได้ .รีวาค่อยๆยกแขนข้างซ้ายของบุรุษแปลกหน้ามาพาดไหล่ของตัวเองอย่างเบามือช้าๆ ก่อนจะพยุงพาบุรุษหนุ่มกลับไปยังกระท่อมของเขาที่อยู่ไม่ไกลจากนี้อย่างทุลักทุเล
เมื่อเห็นบาดแผลชัดๆรีวาถึงกับย่นคิ้วเข้าหากัน
“บาดแผลฉกรรจ์ซะด้วย นายนี่ไปโดนอะไรมานะ” คนรับหน้าที่เป็นพยาบาลจำเป็นเอ่ยน้ำเสียงรำคาญปนหงุดหงิด
แม้จะพูดเช่นนั้นแต่ก็ยังบรรจงพันแผลอย่างเบามือกับคนตรงหน้า. ยาหลายแขนงนั้นถูกนำมาใช้ได้ไม่ขาดสาย ก่อนเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยขึ้นมา
“เลื..เลือ.ด ขะ ข้าต้องการเลือด ”เสียงทุ้มของชายตรงหน้ารีวานั้นเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
“ห๊ะ ว่าอะไรนะนายคงไม่ได้หมายความว่านายต้องการเลือดฉันใช่มั้ย = =” รีวาค่อยๆถอยห่างจากร่างสูงทีละนิดๆ แต่แล้วมือของชายที่เพิ่งจะขอเลือดจากเขาไปก็เอื้อมมาจับแขนข้างนึงไว้เป็นเชิงขอร้อง
“ขะ ข้าต้องการเลือด” เสียงนั้นกล่าวกับรีวา ดวงตาคมเข้มมองมาเป็นเชิงเว้าวอน รีวาที่กำลังหน้าซีดเผือดกำลังสบถบางอย่างเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเหมือนปลงกับชีวิตแล้วเดินเข้ามาใกล้ชายเบื้องหน้า.ร่างสูงค่อยๆโน้มตัวลงมาที่คอของรีวาด้วยความรวดเร็ว เขี้ยวคมกริบได้ฝังลงไปในเนื้อ
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านทั่วร่าง ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่าเลือน แขนและขาไร้กำลังวังชาปกป้อง ร่างกายสั่นระริกไม่มีวี่แววว่าบุคคลตรงหน้าจะละออกจากคอของเขา ใบหน้าหวานนั้นเริ่มหายใจแรงและถี่ขึ้น ผิวสีขาวอมชมพูบัดนี้กลับซีดขาวราวกระดาษ
“พะ พอได้แล้..ว”รีวารวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายเพื่อนตะโกนให้สติคนตรงหน้า ร่างสูงผละออกมาจากคอของรีวาทันที
บุรุษที่เคยดูไร้กำลังวังชาบัดนี้ได้แข็งแรงสมบูรณ์เช่นเดิม เขาเริ่มสำรวจตัวเองและทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น.รสชาติเลือดที่หวานหอมนี้ทำให้เขาแทบไม่อยากละออกมา.เมื่อนึกได้ถึงตรงนี้ก็หันไปมองร่างที่ช่วยเข้าไว้ทันที
ร่างบางนั้นเมื่อพ้นจากบุรุษเบื้องหน้าได้ก็ถึงกับทรุดลงบนเตียง ใบหน้าหวานมล ดวงตากลมโตสีม่วงเข้มกับขนตาที่ยาวเป็นแพรนั้นดูเลื่อนลอยไร้สติ .ผมสีทองประบ่า ปากและแก้มสีชมพูระเรื่อที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดจากการเสียเลือด ที่คอมีรอยเขี้ยวของเค้าฝังอยู่
สวย ความคิดแรกที่เขาคิดเมื่อได้พิจารณาร่างบางที่ได้ช่วยเขาไว้ดีๆ แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไร ร่างที่อยู่บนเตียงนั้นก็เค้นเสียงพูดขึ้นมา
“นะ นาย ได้เลือดฉันไปแล้วนี่ ร่างกายนายก็ดีขึ้นแล้ว นายออกไปได้แล้ว คงมีแรงบินได้แล้วสินะ ”เสียงของร่างบางเอ่ยขึ้น
นี่เขาทำอะไรอยู่เนี่ย จริงๆไม่จำเป็นต้องช่วยคนๆนนี้ด้วยซ้ำ แถมยังโดนดูดเลือดซะจนหมดแรงอีก เฮ้อ..ไอ้โรคใจอ่อนนี่เมื่อไหร่จะแก้หายซะทีน้า เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้รีวาก็แอบถอนหายใจให้กับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปมองไอ้คนที่มันดูดเลือดเขา
“ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้ จำชื่อของข้าไว้ให้ดีนะข้าชื่อ ‘เฮเรียส’ แล้วเราคงได้พบกันอีก” สิ้นเสียงของบุรุษแปลกหน้า ปีกสีดำขนาดใหญ่คล้ายปีกค้างคาวนั้นก็ขยายออกมาจากแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะบินหายไปในราตรีกาล
“บ้าจริง นี่ข้ายังต้องพบกับนายนั่นอีกหรือนี่ อึก. เสียเลือดเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวอีกซักพักโรคนั้นคงกำเริบแน่ๆ ให้ตายเถอะ” เสียงเล็กสบถเบาๆก่อนมองไปยังหน้าต่าง
โรคประจำตัวของเขานั้นแตกต่างจากคนอื่นมาก หากวันไหนที่เขาเสียเลือดเป็นจำนวนมาก นั้นแหละ ร่างกายเขานั่นจะไร้เรี่ยวแรง และไม่นานนัก เขาจะไข้ขึ้น ไข้ขึ้นสูงมาก และวันนี้เขาเสียเลือกมากกว่าครั้งไหนๆด้วยซ้ำ หมอนั่นกะจะฆ่าเขาเลยรึไง เฮ้อ.. พรุ่งนี้ก็คงต้องนอนซมอยู่ที่บ้านทั้งวันกระมัง
และอย่างที่คิดไว้ เมื่อตื่นขึ้นมาอาการระบมที่คอนั้นทวีขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ตัวร้อนผ่าว สายตาพร่าเลือนร่างกายปวดเมื่อยไปหมด แม้จะฝืนร่างกายขึ้นมาเปลี่ยนเครื่องแต่งกายได้สำเร็จแต่หลังจากนั้นก็นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างเดียว
รีวาในตอนนี้นั้นอยู่ในชุดเสื้อคอปิดสีดำกับกางเกงขายาวสีน้ำตาล เขากำลังหลับสนิท ดวงตาสีม่วงเข้มหลับตาพริ้ม ใบหน้าแดงเล็กน้อยจากพิษไข้
“พรึ่บ ” เสียงบางอย่างดังขึ้น เสียงเหมือนปีกที่กระทบกัน และแล้ว ประตูบ้านของรีวาก็เปิดออก รีวาที่กำลังหลับสนิท เมื่อรับรู้ได้ถึงการมาของคนแปลกหน้า ก็สะดุ้งตื่นทันที สายตานั้นพยายามจับจ้องไปที่บุกรุก
“นะ นายค้างคาวเมื่อวานนี่ วันนี้มาทำอะไรอีกหละ” เมื่อเห็นว่าเป็นบุคคลที่ตนเองช่วยไว้เมื่อวานก็ลดความเกร็งลงไปเล็กน้อย ก่อนหันมาจ้องเค้นคำตอบจากร่างสูง
“ข้าต้องการเลือด เลือดที่มีพลังรักษาสูงส่งเฉกเช่นเมื่อวาน” เมื่อได้รับคำตอบร่างบางก็ลมแทบจับ นี่เลือดของเขามันดีขนาดนั้นเชียว
“ตะแต่วันนี้ฉันไม่มีแรงหรอกนะ ถ้าต้องการเลือดนายก็จัดการเอาเองแล้วกัน แล้วเร็วๆด้วยฉันจะพักผ่อน”เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป รีวาก็แทบจะกัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอด แล้วไปยอมมันทำไมเนี่ย
เมื่อได้รับคำตอบที่หน้าพึงพอใจ เฮเรียสเดินตรงไปยังเตียงที่ร่างบางนอนอยู่ทันที ก่อนโน้มตัวลงเข้าใกล้รีวามากขึ้นๆเรื่อยๆ เมื่อเล็งเห็นถึงอุปสรรคซึ่งคือเสื้อคอปิดของร่างบางก็ตัดสินใจทำบางอย่าง
“แคว่ก!”เสียงเสื้อของรีวาที่แยกเป็นสองส่วน ร่างบางนั้นหน้าขึ้นเสียระเรื่อเล็กน้อยก่อนจะระเบิดเสียงอาละวาดเต็มที่
“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย มาฉีกเสื้อฉันทำไม แล้วมัวจ้องอะไรอยู่เนี่ย ต้องการเลือดฉันไม่ใช่หรอ ก็เร็วซี่”ใบหน้าของรีวารู้สึกร้อนผ่าวอย่างหน้าประหลาด มือพยามยกขึ้นปกปิดร่างกาย และเมื่อได้สบตากับนัยน์ตาแสนคมของบุรุษเบื้องหน้า ก็แทบอยากมุดดินไปที่อื่นให้รู้แล้วรู้รอด
สายตาของเฮเรียสเบิกกว้าง เขาพอจะดูออกว่ารีวาเป็นบุรุษเพราะวาจาการพูด แต่ว่าก็ยังอดตะลึงไม่หายกับผิวกายที่เนียนนุ่มออกสีชมพูอ่อนๆที่ดูเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยเจอ
ดวงตาสีม่วงเข้มแลดูหยาดเยิ้มกับ ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเล็กน้อย ผิวขาวเนียนนั้นดูนุ่มน่าสัมผัสร่างกายไร้เรี่ยวแรง กับตัวที่ร้อนผ่าวของเด็กหนุ่มร่างบางเบื้องหน้าเขา ให้ตายสิ นี่มันจะยั่วเขามากไปแล้วนะ
เฮเรียสหลับตาสงบสติอยู่ซักพัก ก่อนจะพุ่งเข้าไปบริเวณลำคอขาวเนียนของรีวาทันที ก่อนจะฝังเขี้ยวคมไว้ที่รอยเดิม
รีวานั้นแอ่นตัวเล็กน้อยเนื่องด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับ ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติถูกเม้มแน่นจนเริ่มช้ำ มือทั้งสองข้างจิกเกร็งจนเกิดบาดแผล ร่างสั่นน้อยๆด้วยความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นมากกว่าเมื่อวาน แรงที่ไม่ค่อยจะมีเริ่มหายไปทีละนิด กับดวงตาที่เริ่มหรี่ลงเรื่อยๆ ผ่านไปนานมาก ความรู้สึกของรีวานั้นเลื่อนลอยไร้สติ และเมื่อเฮเรียสถอนเขี้ยวออกมานั้น ร่างของรีวาก็แทบทรุดมากองกับพื้นทีเดียว หาก บุรุษร่างสูงไม่ตวัดร่างบางมาใว้ในอ้อมแขนได้ทัน
ตอนนี้ร่างกายเขาสมบูรณ์ทุกอย่างแล้ว เป็นเพราะเลือดของร่างบางนั้นน่ะแหละ ร่างที่ขณะขณะนี้กำลังสลบไร้สติ เฮเรียสคิดเงียบๆคนเดียวก่อนตัดสินใจบางอย่าง เขาอุ้มร่างบางขึ้นให้กระชับแน่น ก่อนจะโผบินไปยังวังของราชาปีศาจแห่งรัตติการ ที่พำนักของเขานั่นเอง....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น