ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
บทนำ
เรย์นากำลังเดินอยู่บนบันไดสู่หอกริฟฟินดอร์ แต่จู่ๆบันไดก็เปลี่ยนทิศทาง บันไดกลนำเธอมาอยู่น่าระเบียงทางเดินแห่งหนึ่ง ระเบียงนี้มืดมนและดูเหมือนไม่ได้ทำความสะอาดมาสักร้อยปีได้ ตรงปลายสุดของทางเดินมีประตูไม้เก่าบานหนึ่ง ซึ่งเรย์นาคิดว่ามันกำลังเรืองแสงสีเขียวแปลกๆออกมา มีเสียงในหัวตะโกนร่ำร้องให้เธอรีบออกไปจากที่ตรงนี้เรย์นาจึงตัดสินใจรีบหันหลังกลับ แต่เหมือนเธอจะช้าไป
ร่างร่างหนึ่งในชุดคลุมสีดำและสวมหน้ากากสีทองมันวาวกำลังเดินขึ้นบันไดมา ร่างนั้นพึมพำบางอย่างไปมา.เรย์นามั่นใจว่าคนคนนี้ไม่ใช่เหล่าอาจาร์ยแน่ เธอจำได้เมื่อปีที่แล้วที่เธอร่วมสู้ในสงครามพวกผู้เสพความตายก็แต่งตัวเช่นนี้...เรย์นารู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวที่แล่นเข้าสู่หัวใจเธอ เธอคงไม่สามารถสู้กับผู้เสพความตายคนนี้ได้แน่
ผู้เสพความตายที่สามารถหนีออกมาจากคุกอัซคาบัน และเข้ามาในฮอกวอตส์ได้โดยไม่มีใครรู้
เธอรีบวิ่งไปที่ประตูนั้นทันที ทางเดินนี้ว่างเปล่ามันมีเพียงประตูบานนั้นเพียงบานเดียว ผนังสองข้างเป็นอิฐสีดำที่มีมอสขึ้นตรงรอยแตกของอิฐ ซึ่งเธออยากจะรู้ว่าทำไมฟิลช์ถึงไม่เอาเวลาที่คอยจ้องจับผิดพวกนักเรียนมาขัดมอสพวกนี้แทน เรยน์ารีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องนั้นทันที ห้องนี้มืดและอึมทึมมีเพียงคบไฟดวงเดียวที่ให้แสงสว่างภายในห้องรกมากซึ่งนั้นก็ดีเธอจะได้มีที่ซ่อนตัว
เรย์นาตัดสินใจเข้าไปแอบบนหลังตู้บานใหญ่โดยปีนพวกเก้าอี้ที่วางกองๆอยู่นี้ขึ้นไป
จากนั้นก็เอาผ้าคลุมสกปรกสีเขียวผืนหนึ่งมาคลุมตัว
เสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ.....ตอนนี้เรย์นารู้สึกอยากจะกระโดดไปเผชิญหน้ากับผู้เสพความตาย ดีกว่ามาทนดมกลิ่นคลุมเก่าๆที่มีกลิ่นเหมือนซากแมวน้ำเน่าเสียงฝีเท้าหยุดอยู่ที่บานประตู หัวใจของเธอเต้นแรงมากมือหนึ่งค่อยๆหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นและทันใดนั้นเองเรย์นาก็ร่วง
เธอไม่รู้ว่าเธอร่วงไปได้ยังไง เรย์นารู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ร่วงลงจากหลังตู้ แต่เธอรู้สึกเหมือนกำลังตกลงด้วยความเร็วสูงจากที่ที่สูงมากๆตกสู่ความมืดมิด เธอมองไม่เห็นอะไรเลยแล้วจู่ๆก็มีแรงดึงเธอกลับอย่างกระทันหัน
"ตุ้บ!!!!!" เรย์นารู้สึกได้ถึงความเจ็บที่แล่นทั่วเรือนล่าง โดยเฉพาะความรู้สึกเจ็บที่แขนซ้าย และหัวที่ปวดตุ้บๆ เธอพยายามลืมตาขึ้น และเรย์นาก็ต้องแปลกใจ เธอมั่นใจมากว่าตอนแรกเธออยู่บนหลังตู้ในห้องมืดทึมกำลังซ่อนตัวจากผู้เสพความตาย และอยู่ดีๆเธอก็หล่นลงมาจากหลังตู้ แต่พอเธอลืมตามา เรย์นาก็ต้องแปลกใจเมื่อมองไปรอบๆห้องนี้ ห้องนี้น่าจะเป็นห้องเก็บของ ในห้องมีโต๊ะเก้าอี้ที่พังๆกองอยู่ ตำราหนังสือเรียนที่ฝุ่นจับเต็มไปหมด หน้าต่างที่มีรอยกระเทาะสามบานทำให้แสงสว่างของฟ้าสีครามสอดส่องเข้ามาในห้องนี้ เรย์นาค่อนข้างมั่นใจมากว่านี้ไม่ใช่ห้องที่เธอเข้าไปในตอนแรก
เรย์นามองสำรวจห้องห้องนี้ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ ห้องๆนี้ดูไม่เหมือนห้องที่เธอวิ่งเข้าไปซ่อนเลย ข้างนอกมีเสียงคนมากมายกำลังคุยกัน เสียงเหมือนวันธรรมดาๆในฮอกวอตส์ ไม่มีวี่แววของผู้เสพความตายคนนั้น เรย์นาค่อยๆลุกขึ้นและเก็บไม้กายสิทธิ์ของเธอขึ้นมา เธอเดินออกจากห้องเก็บของและเมื่อลองเดินดูก็ได้รู้ว่าเท้าของเธอน่าจะระบมอยู่มันให้ความรู้สึกเจ็บจี้ดๆเวลาทิ้งน้ำหนักลงไป เรย์นาเดินไปเรื่อยๆเพื่อจะตรงไปหอกริฟฟินดอร์นี่ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว เธอเดินผ่านนักเรียนมากมายที่กำลังหัวเราะและพูดคุยกันอย่างปกติ เรย์นาตัดสินใจว่าทันทีที่เธอไปเล่าเรื่องนี้ให้ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ที่อยู่ปีเจ็ด ประธานนักเรียนหญิงฟังเพื่อจะได้จับตัวผู้บุกรุกได้ เรย์นามัวแต่คิดเรื่อยเปื่อยจนเดินมาถึงหน้าสุภาพสตรีอ้วน
"ปีที่แสนสุข"เธอบอกรหัสผ่านไป แนวคิดรหัสผ่านมาจากปีนี้เป็นปีแรกที่ทุกๆคนสามารถวางใจได้จริงๆว่า 'โวลเดอมอร์ได้ตายไปแล้ว'
"อะไรนะ" สุภาพสตรีพูดขึ้นด้วยเสียงแหลมสูงของเธอ"รหัสผ่านผิดแล้วล่ะจ้ะ!สาวน้อย"เธอบอก
"อะไรนะ!" เรย์น่าร้องขึ้นอย่างหัวเสีย หรือว่าบ้านเธอพึ่งเปลี่ยนรหัสผ่านใหม่ แล้วเธอจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ที่แน่ๆคือเรย์นา จะไม่ยอมนอนอยู่ข้างนอกนี่เด็ดขาด นี่มันยังไม่เย็นมากทุกคนคงกำลังกินอาหารกันอยู่หรือไม่ก็เข้าหอกันไปแล้วบ้าง เรย์นาคิดว่าจะรอให้มีเพื่อนร่วมบ้านมาก่อนแล้วค่อยเข้าไปก็ได้
"ไม่เอาน่าอาเรียนา ฉันไม่คิดว่าเธอจะจริงจังกับเรื่องนั้นหรอกนะ" เสียงหนึ่งดังขึ้น
เรย์นาหันไปตามเสียงนั้นภาพที่เธอเห็นทำให้เธอถึงกับตาค้าง เด็กผู้หญิงสองคนกำลังเดินมาพลางคุยหัวเราะคิกคักกัน พวกเธอดูเด็กกว่าเรย์นาสักปีสองปีได้ เสียงเมื่อกี้เป็นเสียงของเด็กหญิงผมบลอนด์ที่ลอนอย่างไม่เป็นธรรมชาติกับ ดวงตาสีฟ้า ข้างๆเธอคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งใบหน้าดูห้าวๆ ผมสีทองแดงกับดวงตาสีดำคู่นั้น ใบหน้านั้น ชื่อนั้น เหมือนกับแม่เธอไม่มีผิดถ้าเกิดเรย์นาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกคนเดียวคงคิดว่านี้แหล่ะน้องสาวของเธอ เด็กทั้งสองอยู่บ้านเรเวนคลอ ซึ่งแม่เธอก็เคยอยู่เรเวนคลอเหมือนกัน
เรย์นามองเด็กสองคนนั้นไปจนทั้งคู่เดินไปสุดทางและได้พบว่าเธอพลาดทางเข้าไปในหอแล้วตอนที่เธอหันกลับมารูปภาพก็เหวี่ยงปิดเรียบร้อยแล้ว
"บ้าเอ้ย" เรย์นาสถบเสียงดัง วันนี้เธอเจอเรื่องซวยๆมามากพอแล้ว แขนซ้ายเธอก็มีแผลเลือดไหลซิบๆ ข้อเท้าก็ดูเหมือนจะพลิกแถมยังเข้าหอไม่ได้ เธอไม่คิดว่าตัวเองจะมีแรงเดินไปห้องพยาบาลโดยไม่ล้มไปซะก่อนด้วยซ้ำ
"โอ้ะโอ" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ฟังดูกวนประสาทที่สุดที่เรย์นาเคยได้ยินมาซึ่งทำให้เรย์นานึกถึงฝาแฝดวีสลีย์
"ดูเหมือนแถวนี้มีคนปรี้ดแตกแฮะ"เจ้าของเสียงเดินขึ้นบันไดมา เขาเป็นชายผมสีน้ำตาลกระเซิงแบบที่ทำให้คิดว่าพึ่งถูกฮิปโปรกริฟฟ์กระทืบมาหมาดๆ ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้แว่นตานั้นดูขี้เล่นแต่กลับดึงดูด แต่เรย์นาไม่ชอบท่าทางการวางตัวหรือรอยยิ้มตรงมุมปากของเขาตรงนี้จริงๆมันดู--น่าหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้
เรย์นาก็รู้สึกว่าชายคนนี้หน้าตาคุ้นๆมากบางทีเรย์นาอาจจะเจอเขามาก่อน แต่เธอค่อนข้างแน่ใจว่าไม่เคยเจอเขาที่ฮอกวอตส์เลยและแน่นอนรวมถึงในหอหรือที่โต๊ะของกริฟฟินดอร์ด้วย
"ไง" เรย์นาทักไป ยังไงซะตอนนี้เธอก็ต้องรีบเข้าไปในหอก่อน"คือฉันมาไม่ทันฟังตอนที่พรีเฟ็คก์เปลี่ยนรหัสนะ นายพอจะบอกฉันได้มั้ย"
ชายตรงหน้ามีท่าทีครุ่นคิด ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า
"อืมมม....อันที่จริงฉันมาคิดๆดูแล้วนะ เพื่อนของฉันเป็นพรีเฟ็กค์และฉันจำได้พึ่งเปลี่ยนรหัสผ่านกันเมื่อวานเองนะ"
"จะบ้าหรอ รหัสนะไม่ได้เปลี่ยนมาตั้งเป็นเดือนแล้วนะ" เรย์นาพูดอย่างหงุดหงิด
ชายตรงหน้าแค่เลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนๆ เขาสำรวจมองเรย์นาตั้งแต่หัวจรดเท้าและดูเหมือนจะหยุดอยู่ที่แขนซ้ายของเธอ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ก็ได้ๆ ตามมาซะ" เขาพูดและเดินไปหน้ารูปสุภาพสตรีอ้วน"ดิพพิตจมูกโต"
สิ้นเสียงรูปภาพก็เหวี่ยงออก
ห้องนั่งเล่นดูเปลี่ยนไป เรย์นาแน่ใจข้อนี้พอๆกับที่แน่ใจว่าเธอไม่คุ้นหน้าใครในนี้สักคน
ไม่มีสักคน...
"ช้าจังนะเจมส์ ไปพาสาวที่ไหนมาด้วยเนี่ย" เสียงชายผมดำคนหนึ่งดังขึ้น ดวงตาเขาสีดำเข้มเหมือนสีผม เรย์นายอมรับเลยว่าเขาหล่อมากดูหล่อแบบไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าของเขาสมบูร์แบบ รูปร่างผอมเพรียวแต่ภายใต้เสื้อเชิ้ตนั้นกลับมีกล้ามเนื้อแบบที่สมบูรณ์แบบ เรย์นาไม่อยากจะเปรียบเทียบระหว่างชายคนนี้กับ ลุค เทลส์เลียม บ้านสลิธีรีนเลยว่าใครจะถูกสาวๆกรี้ดได้มากกว่ากัน
ชายผมน้ำตาลที่ชื่อเจมส์ทิ้งตัวลงบนโซฟาก่อนจะพูดขึ้นมา
"ก็เห็นเธอคนนี้ด่อมๆมองๆอยู่หน้าหอแล้วก็บอกว่าไม่รู้รหัสผ่าน ฉันก็ไม่อยากจะปล่อยให้เข้ามาหรอกนะ แต่เเห็นว่ามีแผลอยู่เต็มตัวเลยสงสาร"คนที่ชื่อเจมส์พูดขึ้นเหมือนเรย์นาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ
เรย์นาเชิดหน้าใส่เจมส์และผองเพื่อนของเขาก่อนจะเดินขึ้นหอหญิงไปทันที เธอเข้าไปในห้องพักและได้พบว่าเตียงที่ควรจะเป็นของเธอนั้นไม่ใช่ของเธอเลย ข้าวของต่างๆไม่ใช่ของเธอ ขนาดเพื่อนร่วมหอยังไม่คุ้นหน้าเธอ และ เธอก็ไม่รู้จักพวกหล่อนเหมือนกันนี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!?
เรย์นารีบวิ่งลงมาจากหอโดยลืมไปว่าข้อเท้าตัวเองพลิกอยู่ เธอวิ่งไปที่โซฟากหน้าเตาผิงเจมส์ยังอยู่ที่นั้นหัวเราะอยู่กับเพื่อนของเขา
"ขอโทษนะ"เรย์น่าพูดพลางพยายามรวบรวมสติ"นี่วันที่เท่าไหร่"
เจมส์และเพื่อนๆอีกสามคนของเขาขมวดคิ้ว
"13"เขาตอบ
"เดือนอะไร"
"เมษายน"
"ปี"
"เฮ้! นี่มันเรื่องอะไรกันนะ"เจมส์พูดอย่างรำคาญ
"ขอร้องเถอะนี่มันปีอะไร!"เรย์นาหัวเสีย
"1975"เจมส์กลอกตาและพูดอย่างรำคาญ
"ชิบห**แล้ว"เรย์นาสถบอย่างลืมตัว
เธอรีบม้วนตัวหันหลังมองหาที่นั่งว่างๆและก็เจอที่นั่งมุมห้อง เธอค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงไปพลางพยายามคิดว่าจะทำยังไงดี นี่เธอย้อนอดีตมายี่สิบกว่าปีเลยหรอเนี่ย เธอจะต้องตามหาศาสตราจารย์มักกอลนากัลให้เจอ ไม่สิ! ยุคนี่มีดัมเบิลดอร์นี่น่า พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ตลอดกาล เขาต้องรู้แน่ว่าจะส่งตัวเธอกลับได้ยังไง แต่เธอจะไปหาเขายังไงเธอไม่รู้ด้วยซ้ำ ถ้าออกไปตอนนี้เธอคงต้องไปนอนอยู่ข้างทางเดิน แต่ที่นี้ก็ไม่มีที่นอนให้เธอเช่นกัน บางทีคืนนี้เธออาจจะต้องนอนบนโซฟา แต่นั้นมันน่าขายหน้าชะมัดแถมอากาศตอนดึกๆก็หนาวซะด้วย
เรย์นาเอามือกุมขมับโดยไม่รู้ตัว
"เฮ้ เธอโอเคนะ?" ชายคนหนึ่งทิ้งตัวลงตรงข้ามกับเรย์นา ผมสีน้ำตาลและดวงตาของเขาดูอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเศร้า
"นายเป็นใคร" เรย์นาถามออกไป นั้นไม่ใช่น้ำเสียงที่ดีนัก สำหรับคำถามจากบุคคลเพียงคนเดียวที่เป็นห่วงคนแปลกหน้า
"ฉันชื่อรีมัส"เขาพูด"รีมัส ลูปิน"
"เดี่ยวนะ!" รีมัส ลูปิน เขาคือวีรบุรุษผู้เสียชีวิตในสงครามและเขาก็เป็นมนุษย์หมาป่า ซึ่งนั้นก็แปลว่าเรย์นาได้เจอกับพ่อของแฮร์รี่ พอตเตอร์ และ ซีเรียส แบล็ก เรย์นาค่อนข้างสนิทกับ
เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ มากเฮอร์ไมโอนี่เล่าเรื่องคนพวกนี้ให้เธอฟังบ่อยมาก ทั้งคู่เริ่มสนิทกันตั้งแต่ที่เรย์นาเข้า ส.ร.ร.ส.อ พระเจ้า !เรย์นาไม่คิดว่าจะได้เจอพวกเขา เรย์นาคงต้องขอความช่วยเหลือจากรีมัสซะแล้วหล่ะ เพราะฟังๆจากที่เฮอร์ไมโอนี่เล่า เขาดูเป็นคนที่น่าจะพึ่งพาได้
"คือฟังนะรีมัส..เอ่อ..ขอเรียกอย่างนี้ได้มั้ย..คือฉันชื่อเรย์นานะ"
รีมัสพยักหน้ารับ
"ฉันหลงมาจากอนาคตคือฉันรู้ว่าฟังดูแปลกแต่ฉันพิสูจน์ได้นะ ฉันจนปัญญาแล้วจริงๆได้โปรดเชื่อฉันเถอ ะเอางี้นะถ้านายคือรีมัสนายก็เป็นมนุษ์หมาป่า" เรย์นารีบพูดอย่างรัวเร็ว แต่ก็พูดเสียงเบาๆ ตลอดเวลาที่พูดรีมัสพยายามจะปิดปากเธอซึ่งเรย์นาก็คอยปัดมือรีมัสออกไปเรื่อยๆ
พอเรย์นาพูดจบสีหน้าของรีมัสดูหวาดกลัวและดูโกรธไปพร้อมๆกัน
"ตามฉันมา" รีมัสพูดแค่นั้นก่อนจะดึงเรย์นาไปที่โซฟาที่เพื่อนๆเขานั่งอยู่ และให้เธอนั่งข้างๆเขา ทันทีที่เรย์นานั่งล งสายตากอีกสามคู่ก็จ้องมองมาอย่างต้องการคำตอบโดยเฉพาะตาคนที่ชื่อเจมส์
"ทุกคนนี่คือเรย์นา" รีมัสพูด ใบหน้าของเขามีเหงื่อผุดออกมาเต็มไปหมด "ส่วนเรย์นาคนที่นั่งตรงข้ามเธอคือ ซีเรียส ถัดจากนั้นก็ เจมส์ และที่นั่งอยู่ตรงนั้น"รีมัสชี้อย่างส่งๆไปที่ชายร่างอ้วนท้วมผมสีน้ำตาลที่ไม่เหมือนของรีมัส พอได้ยินชื่อของชายตรงหน้าเรย์นาก็จำได้ทันที--เรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่เคยเล่า...
สามคนนั้นมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนที่รีมัสจะโน้มตัวไปข้างหน้า ทั้งสามเอี้ยวตัวมาเพื่อจะฟังรีมัส
"เธอรู้ความลับของฉัน" ทันทีที่รีมัสพูดจบปีเตอร์ก็ส่งเสียงร้องออกมา ซีเรียสดูเดือดดาล
มากเขากำหมัดแน่น เจมส์ดูเหวอไปเลย เขาอ่าป้างค่างน้อยๆ "ใจเย็นๆก่อนยังไม่จบแค่นั้น" รีมัสรีบพูดขึ้นมา จากนั้นก็เล่าเรื่องที่ เรย์นาบอกว่าตัวเองมาจากอนาคต พอพูดจบซีเรียสกับเจมส์ก็หันมามองเรย์นาแบบแปลกๆ
"เธอบ้าไปแล้วแน่ๆ"ซีเรียสพึมพำ
"เห็นด้วยเลยเท้าปุย"เจมส์ทำน้ำเสียงจริงจัง
"นี่ฉันไม่ได้บ้า โอเค!" เรย์นาพูด เธอไม่ไหวแล้ว เรื่องทุกอย่างมันเหลือเชื่อเกินไป ขนาดตัวเธอเองยังไม่ค่อยจะเชื่อเลย"ฉันแค่หลงยุคอะไรทำนองนั้นและอีกอย่างนะถ้าไม่เชื่อจะให้ฉันพิสูจน์อีกก็ได้ว่าพวกนายนะเป็นแอนิ--"เรย์นากำลังจะพูดแต่รีมัสรีบปิดปากเธอสะก่อน
"ธะ..เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"เจมส์พูด
"ฉันมาจากอนาคตจริงๆ พวกนายก็รู้ว่าเครื่องย้อนเวลามันมีจริง บางทีฉันอาจจะไปโดนของอะไรแบบนั้นเข้าก็ได้นะ แล้วก็แบบตู้ม! มาอยู่นี่ซะเลย" เรย์นาพยายามมอธิบาย"นี่ฉันพูดจริงๆนะ ได้โปรดเถอะ"
"แล้วเราจะไปช่วยเธอได้ยังไง"ซีเรียสพูดห้วนๆ
"พาฉันไปหาเป็นดัมเบิลดอร์" เรย์นาแทบไม่เชื่อเสียงตัวเองตอนนี้เลย เสียงเธอดูเหมือนคนใกล้จะร้องไห้เต็มที"แค่นั้นก็พอได้โปรด"
ซีเรียสเลิกคิ้วขึ้น เขาจ้องตาเธอเหมือนพยายามเค้นเอาความจริง ในที่สุดซีเรียสก็พยักหน้ารับ
"ขอบคุณ"เรย์นาขอบคุณซีเรียสจากใจ
"ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะว่าจะช่วยเธอ"เจมส์แย้งแต่รีมัสกับถองเจมส์ที่ซี่โครง เจมส์ร้องโอดครวญขึ้นมาทันที
"แค่พาเธอไปหาศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เองเธอกำลังเดือดร้อนนะ"รีมัสพูดขรึมๆ
"คงเป็นเพราะเธอรู้ความลับของเรามากกว่าม้างง"เจมส์บ่น แต่รีมัสไม่สนใจที่เจมส์พูดเขาหันมามองหน้าเรย์นา
"แล้วคืนนี้เธอจะนอนที่ไหนหล่ะ"
"ก็นอนที่นี้หล่ะ" เรย์นาตอบ แน่นอนก็เธอไม่มีที่อื่นให้ไปซุกหัวนอนนี่
"แต่ฉันให้เธอยืมเตียงฉันก่อนก็ได้นะ" รีมัสเสนอ คนอื่นๆหันไปมองรีมัสขวับ"นี่พวกนายคงจะไม่คิดให้ผู้หญิงที่มีแผลเต็มตัวแบบนี้นอนอยู่นี้หรอกใช่มั้ย?" รีมัสพูดอย่างหงุดหงิด
"ขอบคุณแต่ไม่ล่ะ"เรย์นาตอบ เรย์นาคิดว่ามันคงดูไม่ดี ถ้าเธอจะขึ้นไปนอนร่วมกับผู้ชายที่พึ่งรู้จัก ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้คิดอะไรก็ตาม
"ไม่เป็นไรหรอก เรย์นา..คือฉันเรียกขื่อเธอได้ใช่มั้ย"รีมัสพูด เรย์นาพยักหน้าตอบเขา "เดี่ยวให้ซีเรียสจะไปนอนเตียงเดียวกับเจมส์ ส่วนเธอก็นอนเตียงเขา นั้นน่าจะดีกว่ามานอนที่นี้เชื่อเถอะ"รีมัสพูด
"เอ้า!ไหนนายบอกว่าจะให้เธอนอนเตียงนายไง"ซีเรียสประท้วง
"ก็เมื่อเช้าไม่ใช่นายหรอ ที่ทำช็อกโกแลตเปื้อนที่นอนฉันไปหมดน่ะเพื่อน"รีมัสตอกกลับ
ซีเรียสอ้าปากเหมือนจะเถียง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาได้แต่ทำสีหน้าเซ็งสุดๆ
"เอ่อ.."เรย์นาอยากจะปฏิเสธิไป แต่เธอก็ไม่อยากมานอนหนาวอยู่คนเดียวสะด้วยสิ "คือฉันรู้สึกว่าฉันรบกวนพวกนายมาก"เรย์นาสารภาพ
"เตียงฉันไม่สกปรกหรอกน่า"ซีเรียสพูดเรียบๆ
"เอ่อ..ขอบคุณ"เรย์นาเลยต้องยอมรับข้อเสนอของรีมัสไป
ทั้งสามคนแต่ถ้าจะรวมปีเตอร์ด้วยก็สี่พาเรย์นาไปที่ห้องโดยระวังไม่ให้ใครเห็น ห้องของพวกแก็งค์ตัวกวนสะอาดกว่าที่เรย์นาคิดไว้มากข้าวของต่างๆถูกเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ผ้านวมสีแดงถูกพับเก็บไว้อย่างดี หนังสือแต่ละเล่มที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือไม้ที่วางติดหน้าต่างก็ถูกเรียงตามขนาดเล่ม เจมส์ทิ้งตัวลงบนที่นอนของเขา
เรย์นายังคงยืนเก้ๆกังๆอยู่กลางห้องและพยายามคิดว่าหันหลังกลับตอนนี้ยังทันมั้ย ซีเรียสเองก็ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนซึ่งเดาว่าเป็นที่นอนของเขาเองนั้นแหล่ะ แล้วอย่างนี้เรย์นาจะไปนอนตรงไหนได้ เหมือนซีเรียสจะอ่านความคิดเรย์นาออกเขาเขยิบตัวไปที่ริมที่นอนก่อนจะตบมันเบาๆ
"มานอนซิ" เขาพูดเสียงยียวนและยิ้มมุมปาก ซึ่งทำให้เขาดูมีสเน่ห์มาก
"ไม่ล่ะ" เรย์นาตอบเสียงแข็ง
"อย่าพยายามเท้าปุย เธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะตกหลุมนายได้ง่ายๆหรอกนะ"เจมส์ยิ้มกว้างให้ซีเรียสและหันมายิ้มให้เรย์นา
ซีเรียสเพียงแค่ยักไหล่ก่อนจะลุกออกไปจากเตียงและตรงไปที่เจมส์แทน เรย์นาจึงเดินไปที่ที่เตียงของซีเรียสและค่อยๆนั่งลง เธอตรวจแขนซ้ายดูตอนนี้เลือดที่แข็นซ้ายนี่แห้งแล้ว แต่แผลก็ยังเจ็บอยู่นิดๆ เรย์นาพึ่งสังเกตุรอยช้ำตามตัวของเธอด้วย พอลองยกเท้าข้างซ้ายที่ผลิกมาดูจึงได้เห็นว่ามันบวมมากแต่เรย์นาก็พอทนเจ็บได้
รีมัสหยิบของบางอย่างออกมา เขาเดินตรงมาที่เธอซึ่งของที่รีมัสหยิบมาคืออุปกร์ณทำแผลนั้นเอง
"ขอบคุณ--เอ่อ--ฉันทำเองดีกว่า"เรย์นาพูดตอนที่รีมัสเอาผ้าพันแผลพันที่ข้อเท้าเธอ
"ไม่เป็นไร"เขาดูอย่างไม่ใส่ใจและทำแผลต่อไป
"ถ้าเธอมาจากอนาคตจริง เธอรู้ความลับของพวกเราได้ไง"เจมส์ถาม เรย์นาไม่รู้จะตอบยังไง
เธอไม่คิดว่าการเปิดเผยอนาคตจะไม่ส่งผลที่ร้ายแรงตามมา เรย์นาจึงเลือกเล่าเพียงบางส่วน
"คือมีคนเล่าให้ฉันฟังนะ เธอสนิทกับพวกนายมากๆ"เรย์นาตอบอย่างระมัดระวัง
"อย่าให้รู้เชียวว่าเป็นใคร"เจมส์บ่น
"ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆนายจะไม่พูดอย่างนั้นหรอก"เรย์นาพูด ใช่สินายจะไปพูดได้ยังไงในเมื่อนายตายไปตั้งนานแล้ว เจมส์ยักไหล่ไม่สนใจ
"เธอมาจากปีอะไร"ซีเรียสถามบ้าง
"1999"เรย์นาตอบ
"งั้นตอนนั้นฉันก็อายุ" ซีเรียสครุ่นคิด "39 นี่ฉันแก่ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย!" เรย์นาแค่ยักไหล่
เป็นคำตอบ
"แล้วเธอรู้จักกับพวกเราได้ไง"ซีเรียสยังไม่หยุดถาม เรย์นาคิดไปเองหรือเปล่าว่าเขากำลังจับผิดเธออยู่
"เธอเป็นลูกของซีเรียสหรือเปล่าเนี่ย" จู่ๆเจมส์ก็พูดขึ้นมา ทำเอาซีเรียสแทบหงายหลัง
"อะไรนะ!"ซีเรียสร้อง
"ก็ดูเธอสิ!หน้าเหมือนนายจะตาย"เจมส์พูดพลางทำหน้าพิจารณาเธอ ซีเรียสเองก็กำลังทำอยู่และไม่นานรีมัสกับปีเตอร์ก็หันมามองหน้าเธอ
"พอเลยฉันไม่ใช่ลูกเขาสะหน่อย"เรย์นาพูด ซีเรียสดูโล่งอกขึ้นมา
"งั้นเธอก็เป็นลูกใครหล่ะ"เจมส์ถาม
"ฉันไม่ใช่ลูกของพวกนายล่ะกัน"เรย์นาบอกปัด
"เธอเล่าอนาคตให้ฟังหน่อยสิ"เจมส์พูดขึ้นมาอีก
"การที่เล่าอะไรไปมีผลกระทบหมดนั้นแหล่ะ ถ้าฉันบอกอนาคตให้พวกนายฟังทุกอย่างมันอาจจะเลวร้ายก็ได้ บางสิ่งที่ควรเกิดอาจจะไม่ได้เกิดขึ้นถ้าพวกนายอาจจะพยายามเปลี่ยนอนาคตในรูปแบบที่มันควรเป็น ดังนั้นฉันคิดว่าฉันไม่พูดจะดีกว่า"
ทุกคนดูเหมือนจะเห็นด้วยเลยไม่โต้แย้งอะไรหรือถามอะไรขึ้นมาอีก เมื่อรีมัสทำแผลเสร็จเรย์นาก็เผลอหลับไปจนได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น