《tokyo revenges × haikyuu》 แมวมึนในดงนักเลง

ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตประจำวัน

มีข่าวลือที่เล่าปากต่อปากว่าซอยหนึ่งในโตเกียวแถบชิบุย่านั้นไม่ปกติ 

โดยเฉพาะบ้านโคสุเมะ 

เช้าวันที่แสนสดใส ไร้เมฆสีทึบ ไร้เสียงของลมที่แรงเกินสมควร วันปกติๆที่เหล่าเด็กทั้งหลายต้องไปโรงเรียน แต่หากคนภายนอกมาเห็นชีวิตของคนในบ้านโคสุเมะคงคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า

พวกนี้ปกติมั้ย

"เคนมะลูก~~ มากินข้าวเช้าเร็ว" เสียงสดใสของคุณนายเจ้าของบ้านตะโกนขึ้น

.

.

"แม่ครับ"ผมมองไปที่มารดาผู้ให้กำเนิดของตน 

"จ๊ะ"คนโดนเรียกยิ้มหวานเบนสายตามองมาทางลูกชายสุดที่รัก

"ความจริงแล้วแม่คือแมลงป่องพิษ--โคสุเมะใช่มั้ยครับ"

บรรยากาศในห้องเริ่มอึดอัด ไม่มีใครพูด ได้ยินแต่เสียงหายใจเบาๆของคนทั้งสามในห้องอาหาร ดวงตาคุณนายโคสุเมะที่เบิกกว้างจับจ้องมาที่ลูกชายของตน 

เธออยากจะกรี๊ดออกมาไม่เคยคิดว่าในที่สุดก็มีคนรู้ความลับของตน 

และคนที่รู้ไม่ใช่คนสนิด ไม่ใช่สามี ไม่ใช่เพื่อนบ้านที่ปกติหูตาเร็วยิ่งกว่าจรวด แต่เป็นลูกชายที่แสนขี้อายของเธอ

 หัวใจของคุณนายบ้านโคสุเมะแทบจะเต้นเป็นเสียง โดกิโดกิ อยู่รำไร

"ลูกรู้ได้ไงหรือความจริงแล้ว..."เธอพยามทำเสียงไม่ให้สะดุด มือทั้งสองกุมไปที่ใบหน้าและบิดตัวอย่างเขินอาย

"ใช่ครับ..ผมคือนักสืบโคตุย เพราะงั้นคุณแม่ไม่มีทางปิดบังความลับจากราชาโจรสลัดอย่างผมได้หรอก..."ว่าจบคนปกติที่สุดในบ้านอย่างเสาหลักของบ้านหรือมีบทเป็นคุณพ่อ เขารู้สึกเหมือนเห็นภาพหลอนเป็นเเว่นเรืองแสงปรากฏอยู่บนใบหน้าลูกชายของตน

'เห้อ บางครั้งฉันก็อยากเขาใจพวกเธอ'

นี้แหละชีวิตประจำวันของบ้านโคสุเมะช่วงเช้า

ในที่สุดเด็กชายอย่างเคนมะก็ได้เข้าวงการหนึ่งที่เข้าแล้วออกได้ยาก อย่างวงการเกม ตามคำแนะนำของเพื่อนคนเดียวของตนอย่างคุโรโอะ และเด็กผู้หญิงผมขาวแนะนำมา

เหตุมันเกิดจากที่เขาบ่นว่าว่าง และเจ้าของเรือนผมทรงประหลาดมาเห็นพอดี 

วันนี้เป็นวันที่เขาจะเข้าไปในประตูทดสอบ ประตูที่ต้องแอบมารดาของตนมา ประตูต้องห้ามของเด็กเล็ก มันคือสิ่งที่ทำให้คนโมโหได้ไง นั้นก็คือ..

กริ๊งงงงง เสียงกระดิ่งที่จะได้ยิ้นทุกครั้งหลังผลักประตูร้านค้าออกไป พนักงานหันมามองผู้มาใหม่ มือที่วุ่นอยู่กับการปัดกวาดเช็ดถูหยุดชะงัก 

สายตามองสำรวจเด็กตัวเล็กที่เดินมาในที่แห่งนี้ 'อาจจะหลงทาง'

"ที่นี้มีเกมมั้ย.."เคนมะเอ่ยเสียงเบา ทำเอาคนโตถึงกับหัวเราะร่ากับความไม่มั่นใจของเด็กคนนี้

'ฉันก็คิดว่าหลงทางซะอีก'

เคนมะมองไปที่คนตรงหน้า คิ้วขมวดเข้ากันจนแทบจะเป็นโบห่อของขวัญ 

"มีสิ เอาเกมอะไรล่ะ"พนักงานชายคนนั้นก้มลงถามอย่างอารมณ์ดี เด็กชายที่พึ่งเข้าใหม่ยื่นกระดาษใบหนึ่งไปให้พนักงานชายคนนั้น

หลังจากที่รับกระดาษมาเขาถึงกับยกคิ้วข้างขวาขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ

'อาจจะชื้อไปให้พี่สาว'เจ้าตัวที่รับกระดาษจากเด็กน้อยมาแล้วเดินไปหยิ่มกล่องเครื่องเกมมากล่องหนึ่ง

มันมีสีชมพูฟรุ้งพริ้ง ภาพด้านหน้าเป็นรูปของผู้หญิงผมสีส้มเหมือนดวงอาทิตย์ตอนจะตกดิน และยังมีผู้ชายที่ยืนอยู่รายรอบอีกหลายคน มีทั้งผมสีดำ ผมสีน้ำตาล หรือผมสีบรอน

เคนมะยื่นเงินไปให้กับพนักงาน เงินนี้เป็นเงินที่เขาได้มาจากคุณแม่ไม่รู้ท่านอารมณ์ดีมาจากไหนอยู่ๆก็เอามาให้เขา

เคนมะไม่คิดไรมากเขายกมือไปรับกล่องเครื่องเกมมาจากพนักงานชายคนนั้น และวิ่งออกไปด้วยความตื่นเต้น 

ในตอนแรกเขาไม่รู้จะเล่นเกมอะไรดีจนได้เด็กผู้หญิงข้างบ้านมาแนะนำเกมนี้ เธอบอกว่ามันสนุกมาก 

จบอีกตอน เป็นอีกวันที่เคนมะโดนเด็กคนนั้นแฝแกล้งอีกแล้ว ซนแต่เด็ก ฮ่าๆ

#ยังไม่แก้คำผิด