《tokyo revenges × haikyuu》 แมวมึนในดงนักเลง

ลำดับตอนที่ #2 : มันคือพรมเช็ดเท้า

อย่าที่คุณอ่านไปนั้นแหละคือจุดเริ่มต้นของการเป็น มิตร เพื่อน สหาย ของผมและคุโระ เจ้านั้นมันแก่เเดด

คุโระอยากจะกุมขมับเขาพยายามจะอธิบายไปแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังเอาเรื้องนี้มาล้ออยู่ได้ 'ฉันไม่ใช่เด็กแก่แดดซักหน่อย'

.

.

ผมเรียนอยู่ประถมต้นปีหนึ่งแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยน ยังมีเพื่อนคนเดียว คุณพ่อยังเหมือนเดิม อาหารของคุณแม่ยังเหมื...ไม่สิมันพัฒนามาหน่อย 

 และแล้วจุดพบเจอของโชคชะตาก็เริ่มขึ้น

คุณรู้มั้ยหากนี้คือนิยายตาหวาน ไม่ใช่นิยายเบาสมองมันจะเป็นยังไง 

คุณคงบอกว่าก็คงจะเป็นเรื่องรักหวานแหว หรือแรกพบสบตาก็รักกัน ไม่ก็แนวคอมเมดี้สดใส น่ารักๆ คิคุอาโนเนะ 

เช่นนั้นการพบเจอโดยเหตุบังเอิญเหมือนฉากหนึ่งในนิยายคงเป็นพรมลิขิตกระมัง...

บรรยายการตาสองตาจ้องกัน คนหนึ่งเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ชนตน อีกคนกระวนกระวายกลัวคนตัวเล็กจะบาดเจ็บ

 แรกพบสบตานัยตาสีเกาลัดเบิกกว้างเมื่อสำรวจคนตรงหน้า

คนตัวโตกว่าที่กำลังช่วยพยุงคนตัวเล็กเกิดความงุนงง

ปากเล็กของเด็กที่พึ่งขึ้นประถมหนึ่งเอ่ยขึ้น "ทรงผมเห่ยชะมัด" พร้อมๆกับกล่าวขอบคุณเล็กน้อยและเดินจากไป

คนที่โดนวิจารณ์ทรงผมที่แสนภาคภูมิใจของตนถึงกับหยุดชะงัก ชินอิจิโร่ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมันหยุดหมุน

 เฝ้าถามกับตนทรงผมมันเห่ยขนาดเด็กมันยังว่าเห่ยเลยหรอ

อนิจาโบราณเขาว่าเด็กมักพูกความจริงเขาควรเชื่อมั้ย

แล้วถ้าใช่เขาคงเสียใจมาก

ค่าเจลเซ็ตผม กับเวลาที่ใช้ ใช่ว่าจะน้อยๆ

 คิดจบคนตัวโตทำได้แค่นั่งซึม ขาทั้งสองข้างของเขาเหมือนถูกอะไรพรากแรงพยุงไปจากเจ้าของของมัน

ชินอิจิโร่ทรุดลงกับพื้น กำมือและทุบลงที่พื้นอย่างแรงด้วยความเสียใจและเขาก็ได้รู้อย่างหนึ่งว่า

'เจ็บชิบหาย'

ใช่แล้วนี้ไม่ใช่นิยายตาหวานนี้น่า เพราะพรมลิขิตที่ควรจะเป็นอาจเป็นพรมเช็ดเท้า

หลังจากวันนั้นชินอิจิโร่ก็เลิกทำผมทรงนั้นทันทีทำให้คนที่บ้านคนรู้จัก หรือเพื่อนของเขาตกใจเป็นอย่างมาก พอมีคนไปถาม 

เจ้าตัวกลับทำสีหน้าเศร้าสุดขีดยิ่งกว่าตอนที่โดนปฎิเสธรักครั้งที่21 วากาสะฟันธง

จบไปอีกตอน...มันสั้นครับ ผมรู้..เดียวรีบต่อ~~~

#ยังไม่แก้คำผิด