《tokyo revenges × haikyuu》 แมวมึนในดงนักเลง

ลำดับตอนที่ #1 : ออร่า

ฉัน โคสุเมะ เคนมะ เกิดมาหน้าตาธรรมดา ฐานะธรรมดา มีพ่อ มีแม่ แม่คุณปู คุณย่า คุณตา คุณยาย และมีเพื่อน มีอะไรที่ธรรมดายกเว้นมันสมองที่ดูจะมีรอยยักมากจนบางคนก็ไม่เข้าใจการกระทำของฉัน

คุโระโอะ เท็ตสึโร่ คือเพื่อนของฉัน หมอนี้เป็นคนเข้ากับคนง่าย หน้าตาดี กีฬาเก่ง เสียอย่างเดียวไม่ค่อยฉลาด ไม่สิเอาจริงๆก็พอได้

พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ถ้าเป็นเพื่อนกันจริงๆก็คงต้องเริ่มตอนอนุบาล 

.

.

.

เริ่มเรียนวันแรก เหล่าผู้ปกครองที่ห่วงลูกห่วงหลานกลัวว่าหลานจะอยู่รอดมั้ย มีเพื่อนมั้ย จะสบายดีไหม

ต่างพากันตั้งหน้าตั้งตาพร้อมใจร่วมแรงใจและกายเกาะรั้วโรงเรียนอนุบาล บ้างก็ปีน บางก็มุดไปที่ที่มีพื้นที่ว้างให้สอดส่อง ฉลาดกว่านั้นก็นำกล้องส่องทางไกลมาส่อง 

พวกเขาเข้าไปไม่ได้ ใช่ การพาบุตรหลานมาโรงเรียนวันแรงนั้นมันทำใจยาก 

พวกเขารู้สึกเหมือนปล่อยแก้วตาดวงใจให้ไปเผชิญหน้ากับด่านแรงของชีวิตที่เรียกว่า การเข้าสังคมครั้งแรก 

เหมือนกับที่พวกเขาเคยเจอใจตอนเด็กๆ

ครูแต่ละท่านต่างมองผู้ปกครองที่ห่วงบุตรหลานของตนจนเกินเหตุ ได้แต่ยิ้มให้แล้วบอกให้วางใจได้ ถึ้งในใจจะเอือมเต็มทน อยากจะตะโกนอัดน่าไปว่า 'พวกเราเข้าใจความรู้สึก เพราะงั้นรีบๆ(ไสหัว)กลับไปเถอะ'

ห้องเรียนอนุบาล 1 

ในห้องที่กำแพงตกแต่งไปด้วยรูปต่างๆนาๆ ช้าง ยีราฟ หรือวาฬ ที่กระเบื้องสีฟ้าสดใสตรงมุมหลังห้องได้มีออร่าประหลาดล่องลอยออกมา

เมื่อมองไปทางทิศนั้นจะเจอกับ โคสุเมะ เคนมะเด็กขี้อายที่กำลังปล่อยออร่าทะมึนออกมา

บรรยากาศแสนอึดอัน เหล่าๆเด็กรู้สึกเห็นภาพหลอนปล่อยออกมาจากคนรุ่นราคราเดียวกับตน

ครูประจำห้องสังเกตุเห็นความผิดปกตินั้น ได้ถามกับพวกเด็กๆและคำตอบที่ได้เหมือนกันก็คือ

พวกเด็กๆต่างตอบเพียงว่า'มันมีออร่าทะมึนสีดำมือดลอยออกมาจากตัวเคนมะ มันลอยไปตามลมเป็นรูปตัวหนอน'

พักเที่ยง

ณ ม้านั่งใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งในโรงเรียนอนุบาล

เคนมะไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยออร่าหดหู่ เขาแค่อยากมีเพื่อน..แต่เขาแค่เข้าสั่งคมไม่เก่ง

เด็กชายได้แต่ก้มหน้ากัดฟันพร้อมทำหน้าเห้ยๆแล้วคิดในใจ 'โอ้บุดด้า ผมคิดว่าผมอาจจะหาเพื่อนไม่ได้ล่ะ' 

หลังจากที่เก็กมานานเขาก็เริ่มลงมือกินอาหารเที่ยงที่คุณหญิงแม่ทำมาให้อีกครั้ง

อ่อร่าสีดำทะมึ้นเหมือรกับที่เขาปล่อยล่องลอยออกมาจากกล่อง

'ยาพิษชัดๆ' เคนมะรู้สึกว่าจิตใจกำลังร่ำร้อง 'โอ้ซุส โพไซดอน เฮดีส นี้หรือคือสิ่งที่เด็กอายุ 5 ขวบต้องเจอ'

หลังจากย่นพึมพัมถึงชะตาที่แสนรันทดของต้นได้ไม่นาน

ด้วยความที่เขาเก่งมากหรืออะไรไม่รู้เขารู้สึงได้ว่ามีคนเดินมาทางนี้

และใช่เคนมะมองไปทางที่ลางสังหรณ์ของเขามันบอก ดวงตาของเขาหรี่ลงนัยตาสีเกสลัดของเขารู้สึกพร้ามัว ออร่าที่ออกมาจากเด็กผมดำทรงโจรที่เดินมาหาเขานั้นชั่งแรงยิ่ง

"กิน(ข้าว)กันมั้ย"

'โอ้ ไอเด็กแก่แดด' เคนมะมองอย่างเย็นชา

คุโระรู้สึกงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาแค่อยากทำความรู้จักคนตรงหน้าเลยเห็นโอกาสนี้เลยมาชวนกินข้าว เนื่องจากสายตาที่ดีของเขาเหลือบไปเห็นห่อข้าวของเด็กที่ตัวเล็กกว่าตนตรงหน้า

ไฉนเขาถึงได้สายตาแบบนั้นกลับมา

จบบบบบบบ สายตาของเคนมะที่มองคุโระก็เหมือนรูปตอนเริ่มต้นเลยครับ ฮ่าๆ หวังว่าจะชอบน่ะ

ผมเมเมื่อยนิ้วละ เอาเป็นว่า

ไว้เจอกันตอนใหมมมมมมมมมมมมม่นะจ๊ะ

#ยังไม่แก้คำผิด